Ο Αϊνστάιν, τα ψάρια και το εκπαιδευτικό σύστημα

Διαβάζοντας τις διατάξεις του σχεδίου νόμου για τις επιλογές Στελεχών Εκπαίδευσης αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολο και σχετικό είναι να διαμορφώνεις τρόπους επιλογής. Πάντα θα υπάρχει κάτι λάθος και πάντα δεν θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Και παρόλο που κρίνονται για ίδια πράγματα, φαίνεται αδύνατο να διαφοροποιηθούν οι κρίσεις επιλογής σε αυτά που πραγματικά ξεχωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Ίσως εκεί, θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο ο Σύλλογος Διδασκόντων, αρκεί να κατάφερνε να τα αναδείξει, αδιαφορώντας για τα προσόντα του μεταλλαγμένου Χελιού.

Αυτό φέρνει στο νου την φράση που αποδίδεται στον Αϊνστάιν : «Όλοι είναι ιδιοφυείς. Αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητα του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, θα περάσει όλη τη ζωή του νομίζοντας ότι είναι ηλίθιο» και ενισχύει την αναγκαιότητα της επόμενης αναδημοσίευσης. 

 «Μια φορά και έναν καιρό τα ζώα αποφάσισαν να πάνε στο σχολείο. Το πρόγραμμα σπουδών τους περιελάμβανε τρέξιμο, αναρρίχηση, πτήση και κολύμπι.

Η Πάπια ήταν πραγματικά πολύ καλή στο κολύμπι αλλά υστερούσε πολύ στα υπόλοιπα. Έτσι έμενε εκεί μετά το σχολείο κάνοντας ενισχυτική για να γίνει καλύτερη στο τρέξιμο και στο σκαρφάλωμα. Αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μείνει πίσω στο μάθημα της κολύμβησης που ήταν καλή.

Ο Αετός είχε πρόβλημα πειθαρχίας. Σκαρφάλωνε καλύτερα από όλους στο δέντρο αλλά χρησιμοποιούσε πάντα το δικό του τρόπο για να φτάσει εκεί.

Ο Λαγός ήταν ο καλύτερος από όλους στο τρέξιμο, αλλά αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολείο επειδή ήταν αδύνατο να περάσει το μάθημα της κολύμβησης.

Ο Σκίουρος ήταν εξαιρετικός στο μάθημα αναρρίχησης, αλλά η δασκάλα του τον ανάγκασε να ξεκινήσει τα μαθήματα πτήσης από κάτω προς τα πάνω και όχι το ανάποδο. Τότε ο Σκίουρος εξουθενώθηκε και τελικά στην τελική βαθμολογία πήρε C στην αναρρίχηση και D στο τρέξιμο.

Οι Σκύλοι αναγκάστηκαν να διδαχθούν από τους γονείς τους το μάθημα του σκαψίματος, επειδή οι καθηγητές αρνήθηκαν να το εισάγουν στο πρόγραμμα σπουδών τους.

Στο τέλος της χρονιάς κατάφερε και αποφοίτησε μόνο ένα μεταλλαγμένο Χέλι, το οποίο μπορούσε να κολυμπήσει καλά, να τρέξει, να σκαρφαλώσει και να πετάξει λίγο.».

Μόλις διαβάσατε ένα αλληγορικό κείμενο που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα  Boston Herald το Μάιο του 1946 για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προσπαθεί να βάλει όλα τα παιδιά στο ίδιο καλούπι με τη μάταιη ελπίδα να τα φέρει όλα στο ίδιο επίπεδο ομοιομορφίας.

Αυτό που ξεχνάμε όμως πολλές φορές σαν άνθρωποι, σαν γονείς, σαν εκπαιδευτικοί είναι ότι κάθε άνθρωπος, κάθε παιδί έχει το δικό του πεδίο ιδιοφυΐας. Και αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Αν το υποβαθμίσουμε προσπαθώντας να το μεταλλάξουμε σε κάτι που δεν είναι, τότε θα συνεχίσει να αποφοιτά πάντα, μόνο το μεταλλαγμένο χέλι…

Όσο για τη φράση «Όλοι είναι ιδιοφυείς. Αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητα του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, θα περάσει όλη τη ζωή του νομίζοντας ότι είναι ηλίθιο» δεν υπάρχει ουσιαστική απόδειξη ότι την είπε Αϊνστάιν. Όλα ξεκίνησαν από το βιβλίο αυτοβοήθειας του 1955 “Ο ρυθμός της ζωής: Ζώντας κάθε μέρα με πάθος και με σκοπό» του Matthew Kelly που περιείχε ένα κεφάλαιο με τίτλο “Όλοι είναι ιδιοφυΐες” το οποίο ξεκινάει ως εξής:

“Ο Άλμπερτ Αινστάιν είπε: «Όλοι είναι ιδιοφυΐες. Αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητα του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, θα περάσει όλη τη ζωή του νομίζοντας ότι είναι ηλίθιο.» Η ερώτηση που έχω εγώ για εσάς είναι «Εσείς σε τι πράγμα ακριβώς είστε ιδιοφυΐες;”

Πηγή : Το Τελευταίο Θρανίο της Πάτρας.