Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Ο διδακτισμός διώχνει τους μικρούς αναγνώστες.


άρθρο της Βενετίας Αποστολίδου
αναδημοσίευση από τον Αναγνώστη
συνεχίζοντας την προσπάθεια του Τελευταίου Θρανίου
για να σχηματίσουμε γνώμη για την παιδική λογοτεχνία 
και την αξιοποίησή της στο σχολείο.


        Τελευταία πληθαίνουν οι φωνές που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την έξαρση του διδακτισμού στο ελληνικό παιδικό βιβλίο. Η Μαρίζα Ντεκάστρο στον Αναγνώστη (και στο νέο της άρθρο) και ο Γιάννης Παπαδάτος στo Bookpress έγραψαν αναλυτικά και πειστικά  για τα προβλήματα της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας, για την έλλειψη φαντασίας και μορφικής πρωτοτυπίας, την αναπαραγωγή στερεοτύπων (όσο προοδευτικά κι αν είναι αυτά), με άλλα λόγια, τη διολίσθησή της στην ευκολία. Εκτιμώ πολύ την πολύχρονη τριβή και εποπτεία τους στο παιδικό βιβλίο και τα κείμενά τους με ανησύχησαν. Η ανησυχία μου μεγαλώνει όταν σκέφτομαι ότι ένας πολύ σοβαρός λόγος γι αυτή την εξέλιξη είναι ότι τα παιδικά βιβλία έχουν μπει τα τελευταία χρόνια στο σχολείο με διάφορους τρόπους: σχολικές βιβλιοθήκες (πολύ περισσότερες από παλιά), ευέλικτη ζώνη, προγράμματα φιλαναγνωσίας (όπου γίνονται ακόμα) αλλά και αξιοποίησή τους σε πολλά μαθήματα όπως η ιστορία, η γεωγραφία, η μελέτη περιβάλλοντος. Μήπως όμως, μαζί με την πόρτα των σχολείων, άνοιξε και η όρεξη του κέρδους χωρίς  ταυτόχρονη εκλέπτυνση των κριτηρίων ή, ακόμη χειρότερα, χωρίς καθόλου κριτήρια ποιότητας; Θα ήθελα να πιάσω το θέμα όχι από την πλευρά της παραγωγής των βιβλίων – εξάλλου δεν έχω εποπτική εικόνα της – αλλά από την πλευρά της ανάγνωσης. Ποιες είναι εκείνες οι αναγνωστικές πρακτικές, στο σπίτι ή στο σχολείο, που ενθαρρύνουν την παραγωγή μέτριων και αδιάφορων παιδικών βιβλίων και ποιες είναι οι συνέπειες του διδακτισμού.


    Όλα ξεκινούν από τα κριτήρια των ενηλίκων, γονιών και εκπαιδευτικών. Δυστυχώς όποιος δεν είναι αναγνώστης ο ίδιος, δεν έχει και κριτήρια να επιλέξει καλά βιβλία για τα παιδιά. Οι εκκωφαντικές ενδείξεις στα εξώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των βιβλίων για το είδος του κοινού στο οποίο απευθύνονται και για τη χρήση τους, δηλαδή η αναγραφή της ηλικίας, του θέματος, πολλές φορές και του φύλου του αναγνώστη, αποσκοπούν στη διευκόλυνση της επιλογής από ενήλικες οι οποίοι δεν αφιερώνουν καθόλου χρόνο να διαβάσουν λίγες σελίδες, να ψάξουν κι άλλο, να συγκρίνουν. Οι ενήλικες είναι εκείνοι, επίσης, που είναι δέσμιοι της άποψης ότι από τα βιβλία πρέπει πάντα τα παιδιά να παίρνουν αξίες. Το πρώτο κείμενο που έγραψα σ’ αυτήν εδώ τη στήλη ήταν «Η ανάγνωση ως αξία ή οι αξίες της ανάγνωσης;» Αν επιδιώκουμε με τα βιβλία να δώσουμε στα παιδιά τις σωστές αξίες, τότε τα βιβλία που θα διαλέγουμε θα είναι αυτά που θα φωνάζουν από μακριά τις αξίες που περιέχουν όπως διαλαλεί ο έμπορος την πραμάτεια του. Πρόσφατα συζητούσα με μια πωλήτρια βιβλιοπωλείου, η οποία χαρακτήρισε ένα παιδικό βιβλίο που κοιτούσα «περίεργο». Ξαφνιάστηκα και το διάβασα επί τόπου για να δω τι το περίεργο είχε: δεν ήταν σαφές το θέμα του και δεν είχε κανέναν διδακτισμό! Η εξάχρονη φίλη μου για την οποία το πήρα δώρο το λάτρεψε.

       Ένα άλλο παράδοξο στο σημερινό σχολείο είναι ότι τα παιδικά λογοτεχνικά βιβλία αξιοποιούνται σε πολλά μαθήματα αλλά μάθημα λογοτεχνίας δεν γίνεται. Δεν διαβάζονται καθεαυτά, ούτε σχολιάζονται ως προς τα ειδολογικά χαρακτηριστικά τους. Γενικά τα κειμενικά και λογοτεχνικά είδη δεν παίζουν κανέναν ρόλο στο σχολείο. Ωστόσο, αυτό που ονομάζεται λογοτεχνικότητα ή ποιότητα ενός βιβλίου προκύπτει εν πολλοίς από τη σχέση του με τα χαρακτηριστικά του είδους στο οποίο ανήκει. Τα παιδικά βιβλία στο σχολείο είναι «αξιοποιήσιμα» περισσότερο από όσο είναι  αναγνώσιμα. Το θέμα βεβαίως παίζει τεράστιο ρόλο σε όλα τα λογοτεχνικά βιβλία. Όμως η εξερεύνηση του θέματος στο καλό λογοτεχνικό βιβλίο είναι μια ερμηνευτική περιπέτεια, δεν φωνάζει από μακριά, απαιτεί προσπάθεια και σταδιακή αποκάλυψη. Ένα βιβλίο χωρίς μυστικά, δεν δημιουργεί αναγνώστες. Κι αν δεν δημιουργήσουμε αναγνώστες, όσα πολιτικά ορθά βιβλία και να δώσουμε στα παιδιά, θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Το πολύ πολύ να δημιουργήσουμε παπαγάλους.

       Εδώ και καιρό έχουν σταματήσει όλες οι επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών. Δεν υπάρχουν ευκαιρίες να συζητηθούν στη δημόσια σφαίρα θέματα ανάγνωσης. Η κρίση που βιώνουμε τόσα χρόνια, εκτός από την οικονομική στενότητα, δημιούργησε και φανατισμό, αναζήτηση εύκολων λύσεων, εν τέλει διδακτισμό. Η λογοτεχνία για παιδιά είναι φυσικό να επηρεαστεί, ως πιο ευαίσθητη και εμπορικά εκμεταλλεύσιμη. Εξάλλου και η λογοτεχνία για μεγάλους  παρουσιάζει τα ίδια συμπτώματα.


Πρόσφατα σχετικά άρθρα στο Τελευταίο Θρανίο: 

1. Παιδικά βιβλία ή βιβλία για παιδιά: αναζητώντας την ταυτότητά τους.

2. Από τη λογοτεχνία για παιδιά στο βιβλίο για παιδιά.

3. Ημέρες παιδικού βιβλίου 2016- αρχές του 2017.

4. Η μεγάλη επιστροφή του διδακτισμού στη λογοτεχνία για παιδιά.

5. Σχεδιάζοντας ένα πρόγραμμα λογοτεχνίας στο σχολείο.

6. Οι τελευταίες ημέρες της Φιλαναγνωσίας;

Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

1η Μαΐου Εργατική Πρωτομαγιά.

Ανακοίνωση του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας.


Με τους εργαζόμενους όλων των χωρών για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά. 

Η 1η Μάη μας βρίσκει στο μάτι του ιμπεριαλιστικού κυκλώνα. Οι εστίες των πολεμικών συγκρούσεων εκτείνονται από την Ουκρανία, τη Μαύρη Θάλασσα, τα Βαλκάνια και το Αιγαίο ως την Ανατολική Μεσόγειο, την Εγγύς και Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. 

Στους ανταγωνισμούς εμπλέκονται ισχυρές δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Ρωσία και συμμετέχουν δραστήρια οι κυβερνήσεις των χωρών μας για το μοίρασμα των πετρελαίων, του φυσικού αερίου, των δρόμων μεταφοράς ενέργειας και αγωγών, των αγορών, σε όφελος των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων τους. 

Ο πόλεμος στη Συρία, που έχει στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους κι έχει ξεριζώσει εκατομμύρια άλλους, είναι αποτέλεσμα ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μια πολύμορφης ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Δείχνει, πως ο καπιταλισμός, που αυξάνει τα πλούτη μιας «χούφτας» εκμεταλλευτών, «γεννά» την ίδια ώρα κρίσεις, κοινωνικά προβλήματα, τον πόλεμο, την προσφυγιά, με οδυνηρές συνέπειες για εκατομμύρια εργαζόμενους, λαϊκούς ανθρώπους. 

Οι ιμπεριαλιστές με των λαών το αίμα τη γη ξαναμοιράζουν, για αυτό καλλιεργούν τις εθνικιστικές έχθρες ανάμεσα στους λαούς. 

Η ολομέτωπη επίθεση που καταδικάζει την εργατική τάξη σε κάθε χώρα στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, αποτελεί τη μια όψη του νομίσματος της ταξικής πολιτικής. 

Την άλλη όψη αποτελεί ο άδικος, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, που εξαπολύουν για τα συμφέροντα των μεγάλων οικονομικών ομίλων. 

Μπροστά στο ενδεχόμενο γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης στην περιοχή μας, ορθώνουμε από τώρα τείχος προστασίας της εργατικής τάξης των χωρών μας, των λαών μας, σε κοινή δράση κι αλληλεγγύη μεταξύ τους και με τις συνδικαλιστικές μας οργανώσεις στην πρώτη γραμμή αυτής της πάλης. 

Παλεύουμε για όλα τα δικαιώματά μας, διεκδικώντας ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργατικών, λαϊκών οικογενειών. Παλεύουμε ενάντια στην εκμετάλλευση και τους εκμεταλλευτές μας. 

Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με την εργατική τάξη άλλων χωρών, με τους άλλους λαούς. Αντίθετα, μας ενώνει το κοινό συμφέρον της πάλης για μια ζωή χωρίς πλούτο και φτώχεια, χωρίς αφεντικά, αυτή είναι η ζωή που μας ανήκει. 
Δεν μπαίνουμε κάτω από την ξένη, εχθρική για μας, σημαία της πλουτοκρατίας των χωρών μας και των συμμάχων τους. Υψώνουμε τη σημαία των συμφερόντων της εργατικής τάξης. 

Παλεύουμε ενάντια στους άδικους πολέμους, για την εξάλειψη των αιτιών που τους προκαλούν. 

Αλληλεγγύη το όπλο των λαών. 

Το ΔΣ 


Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Για την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ σχετικά με την επιλογή των διευθυντών.



Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει, ως σήμερα, κάνει ελάχιστα πράγματα για μια δημοκρατική μεταρρύθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Ένα από αυτά ακυρώθηκε πρόσφατα από το ΣτΕ. Η διαδικασία επιλογής διευθυντών, η οποία νομοθετήθηκε από τον τότε υπουργό Αρ. Μπαλτά, προέβλεπε τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών (στο 30%) στην ανάδειξη των διευθυντών των σχολικών μονάδων. Ο νόμος αυτός – που δεν ήταν χωρίς προβλήματα – έδινε τη δυνατότητα για την καλλιέργεια της δημοκρατικής κουλτούρας εντός των Συλλόγων Διδασκόντων. Τους έδινε τη δυνατότητα να συνομιλήσουν με τον κάθε υποψήφιο διευθυντή γύρω από τις παιδαγωγικές αντιλήψεις και το εκπαιδευτικό σχέδιο που θα υιοθετούσε το συγκεκριμένο σχολείο τα επόμενα χρόνια. Το νομοσχέδιο ακολουθούσε τη σημαντική παράδοση της προοδευτικής, δημοκρατικής εκπαίδευσης. Ο John Dewey – ένας από τους κορυφαίους παιδαγωγούς του 20ου αιώνα – υποστήριζε πως «κάθε δάσκαλος πρέπει να έχει κάποιο τακτικό και οργανικό τρόπο, με τον οποίο μπορεί, άμεσα ή μέσω δημοκρατικά εκλεγμένων αντιπροσώπων, να συμμετέχει στη διαμόρφωση των κυριάρχων στόχων, μεθόδων και υλικών του σχολείου, στο οποίο είναι μέλος».[1] Κατέδειξε, έτσι, ως βασικό στοιχείο ενός δημοκρατικού σχολείου την ενεργή παρουσία του Συλλόγου Διδασκόντων. 
Είναι προφανές πως την πρώτη – και μάλλον τελευταία – φορά που ακολουθήθηκε αυτή η διαδικασία οι Σύλλογοι Διδασκόντων δεν λειτούργησαν σύμφωνα με το δημοκρατικό πνεύμα. Πώς θα μπορούσε να γίνει, άλλωστε, όταν επί τόσα χρόνια οι εκπαιδευτικοί είναι συνηθισμένοι στην απάθεια και την ατομικότητα; Όταν είναι πιο εύκολο να δημιουργηθούν σχέσεις πελατειακού χαρακτήρα και όχι δημοκρατικής συνεργασίας; Η εμπέδωση μιας κουλτούρας δημοκρατίας είναι αργή και βασανιστική διαδικασία. Χρειάζεται χρόνο και εκπαίδευση. Ωστόσο, αυτός ο νόμος άνοιγε ένα ολόκληρο πεδίο δυνατοτήτων. 
Το ΣτΕ, όμως, δεν τα επιτρέπει κάτι τέτοια. Σύμφωνα με την Ολομέλεια ο δημοκρατικός τρόπος επιλογής διευθυντών είναι αντίθετος στις συνταγματικές αρχές «της ισότητας, της αξιοκρατίας και της ελεύθερης προσβάσεως και σταδιοδρομίας κάθε Έλληνα στις δημόσιες θέσεις κατά το λόγο της προσωπικής του αξίας και ικανότητας» και αυτό γιατί ανατίθεται «η αρμοδιότητα επιλογής στο Σύλλογο Διδασκόντων στον οποίο μετέχουν (αδιακρίτως) όλοι οι υπηρετούντες στην οικεία σχολική μονάδα μόνιμοι και αναπληρωματικοί εκπαιδευτικού και με τη διαδικασία της μυστικής ψηφοφορίας». Το ΣτΕ, λοιπόν, απεφάνθη! Η ισότητα των Ελλήνων και των Ελληνίδων απειλείται από τη δημοκρατική συμμετοχή όλων σε μυστική ψηφοφορία! Το ΣτΕ συνεχίζει υποστηρίζοντας πως η διοίκηση των σχολικών μονάδων πρέπει «να αναδεικνύεται από κατάλληλο όργανο που συγκροτείται και λειτουργεί με εχέγγυα αξιοκρατίας, αμεροληψίας και αντικειμενικότητας (όπως είναι τα καθιερωμένα υπηρεσιακά συμβούλια διοίκησης) και με διαφανή και αντικειμενική διαδικασία». 
Προσπερνώντας το γεγονός πως τα κατά τόπους ΠΥΣΠΕ (Υπηρεσιακά Συμβούλια Διοίκησης) είναι οι πυρήνες των πελατειακών σχέσεων στην εκπαίδευση – όλοι γνωρίζουν τα όργια μηχανορραφιών σε κάθε επιλογή διευθυντών, τοποθέτηση αναπληρωτών κτλ – ας μείνουμε στην ουσία του επιχειρήματος. Το ΣτΕ μας την λέει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο: Η ισότητα μπορεί να διασφαλιστεί όχι με δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά με ανεξάρτητες αρχές! 
Συμφωνώντας κάποιος με το ΣτΕ θα μπορούσε να υποστηρίξει πως η θέση του διευθυντή δεν είναι κάποιο δημόσιο αξίωμα, ώστε να επιλέξουμε τον διευθυντή δημοκρατικά, αλλά μία διοικητική θέση σε ένα γραφειοκρατικά και ιεραρχικά δομημένο οργανισμό. Ως εκ τούτου χρειαζόμαστε τους πλέον άξιους και μερικούς αδιάφθορους για να τους επιλέξουν. Και εδώ είναι η ουσία. Για το ΣτΕ και για όσους φωνάζουν για αξιοκρατία, η εκπαίδευση είναι ακόμα ένας τεχνοκρατικός μηχανισμός (κοινωνικοποίησης, ιδεολογίας ή καλλιέργειας δεξιοτήτων) που ως τέτοιος είναι αυτόνομος, σαφώς διακεκριμένος από την κοινωνία. Είναι ένας μηχανισμός που μπορεί να κρίνεται αποκλειστικά με όρους αποδοτικότητας. Και, βέβαια, είναι ένας μηχανισμός που προσφέρει ευκαιρίες καριέρας σε στελέχη. 

Για εμάς τους εκπαιδευτικούς, όμως, το σχολείο δεν μπορεί να είναι απλώς ένας μηχανισμός. Είναι πολλά παραπάνω. Και αυτό, γιατί πάνω από όλα η μόρφωση των παιδιών και της κοινωνίας είναι δημόσια υπόθεση. Και, όπως σε κάθε δημόσια υπόθεση, σημασία δεν έχει η καριέρα μερικών στελεχών, αλλά η συμμετοχή όλων στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση των αποφάσεων, η ισότιμη συμμετοχή και η κοινωνική συνεργασία των από κάτω μέσα και έξω από το σχολείο. Το θεμέλιο της δημοκρατίας δεν είναι οι ανεξάρτητες αρχές και ορισμένοι αποτελεσματικοί διοικητικοί. Είναι η πίστη στον άνθρωπο και στη χειραφέτησή του. Και με βάση αυτήν την πίστη πρέπει να σκεφτόμαστε το σχολείο και να εργαζόμαστε σε αυτό. 
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ποτέ δεν θέλησε να καταλάβει το μέγεθος των αλλαγών που πρέπει να κάνει για την εκπαιδευτική και κοινωνική μεταρρύθμιση Για αυτό ηττάται ακόμα και στα απλά. Ο νόμος για την επιλογή των διευθυντών ήταν ένα μεμονωμένο και δειλό βήμα. Δεν επιχειρήθηκε ποτέ μια συνολική, δημοκρατική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. 
Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μια σειρά ριζικών παρεμβάσεων στο θεσμικό πλαίσιο, στις σχολικές υποδομές και στις εργασιακές σχέσεις και στην (επι)μόρφωση των εκπαιδευτικών. Θα απαιτούσε τη θέσπιση της δυνατότητας των εκπαιδευτικών να κρίνουν το Αναλυτικό Πρόγραμμα και τα διδακτικά πακέτα που το συνοδεύουν. Θα απαιτούσε τη στήριξη του έργου του με ειδικούς επιστήμονες (ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς), παιδαγωγική ελευθερία, φυσιολογικούς ρυθμούς μάθησης για τα παιδιά, έμφαση στη συνεργατική μάθηση, άνοιγμα του σχολείου στην κοινότητα. 
Από την πλευρά των εκπαιδευτικών ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη να διεκδικήσουμε ένα διαφορετικό περιεχόμενο για το σχολείο μας, να διαμορφώσουμε ένα σχολικό περιβάλλον στο οποίο θα βρίσκουν νόημα μαθητές και γονείς. Ήρθε η ώρα να συγκροτήσουμε ένα ριζοσπαστικό εκπαιδευτικό κίνημα για τη δημοκρατική εκπαίδευση, το οποίο δεν θα περιορίζεται στους 4 τοίχους της σχολικής αίθουσας, αλλά θα είναι ταυτόχρονα ένας κοινωνικός και πολιτικός αγώνας.
[1] J. Dewey: Democracy and educational administration στο Later Works, τομ. 11, 1937, σ. 222.

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Γενική Συνέλευση – Εκλογές αντιπροσώπων.



Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Σας ενημερώνουμε ότι την Τετάρτη 31 Μαΐου 2017, θα πραγματοποιηθεί τακτική Γενική Συνέλευση και εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων, για την 86η Γενική Συνέλευση του κλάδου. 

Την ημέρα αυτή τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά, γι΄ αυτό και η παρουσία όλων είναι υποχρεωτική. Οι συνάδελφοι που δε θα συμμετέχουν στη Γενική Συνέλευση και τις εκλογικές διαδικασίες είναι υποχρεωμένοι να παραμείνουν στα σχολεία τους.

Η Γενική Συνέλευση, που θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα της Περιφερειακής Ενότητας, θα ξεκινήσει στις 8.30π.μ. και θα ολοκληρωθεί στις 13.30 μ. μ. 
Θα ακολουθήσει η ψηφοφορία , η οποία θα ξεκινήσει στις 13.30 στο 13ο Δημοτικό σχολείο Χαλκίδας και θα ολοκληρωθεί στις 19.30.

Η κατάθεση ψηφοδελτίων θα γίνει δεκτή έως την Τετάρτη 24 Μαΐου 2017 και ώρα 21:00 στα γραφεία του Συλλόγου. 

Οι συνάδελφοι αναπληρωτές, αναπληρωτές ΕΣΠΑ και οι αποσπασμένοι από άλλα ΠΥΣΠΕ, σύμφωνα με το καταστατικό του Συλλόγου, μπορούν να συμμετέχουν στις διαδικασίες (Γενική συνέλευση και εκλογές) εφόσον τακτοποιηθούν οικονομικά την ημέρα της Γενικής Συνέλευσης. Η συνδρομή για όλους τους αναπληρωτές, αναπληρωτές ΕΣΠΑ σύμφωνα με την απόφαση της 85ης Γ.Σ του κλάδου είναι 25 €. 

Είμαστε παρόντες, συμμετέχουμε και παίρνουμε όλοι μαζί τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας, το παρόν και το μέλλον μας.


Το ΔΣ



Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

Αιμοδοσία - δειγματοληψία μυελού των οστών του Συλλόγου Δασκάλων - Νηπιαγωγών Χαλκίδας.






Ο Σύλλογος Δασκάλων - Νηπιαγωγών Χαλκίδας θα πραγματοποιήσει εθελοντική αιμοδοσία προκειμένου να ενισχυθεί η τράπεζα αίματος του Συλλόγου . 

Οι ανάγκες σε αίμα όπως αποδεικνύεται από τα αιτήματα των συναδέλφων είναι μεγάλες. Η συμμετοχή όλων μας είναι λοιπόν πολύ σημαντική.

Η αιμοδοσία θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 26 Απριλίου από 8.30 έως 13.30 στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Χαλκίδας (Έλλοπος 20, κάτω από το Νοσοκομείο). 

Στο χώρο που θα πραγματοποιηθεί η εθελοντική αιμοδοσία θα παρευρίσκονται εθελοντές για ενημέρωση και δειγματοληψίες μυελού των οστών σε συνεργασία με το σύλλογο Όραμα Ελπίδας. Η λήψη δείγματος γίνεται απλά, γρήγορα και ανώδυνα με μια μπατονέτα μέσω του σάλιου (ηλικία έως 45 ετών)

Η αιμοδοσία είναι πράξη αγάπης και απόδειξη κοινωνικής ευαισθησίας. Τα αποτελέσματά της σώζουν ζωές, διότι το αίμα ούτε παράγεται , ούτε αντικαθίσταται. Μόνο χαρίζεται. Γι’ αυτό το λόγο, η εθελοντική αιμοδοσία είναι μια χειρονομία καλής θέλησης, φροντίδας και αγάπης. 

Με λίγο ΑΙΜΑ μπορείς να σώσεις μια ζωή....Έτσι απλά!


Το ΔΣ






Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Παιδιά – πρόσφυγες: το εκεί, το ταξίδι, το εδώ.

Άρθρο της Μαρίζας Ντεκάστρο
Αναδημοσίευση από τον Αναγνώστη.




Τα πρώτα βιβλία με θέμα τους πρόσφυγες εκδόθηκαν τη δεκαετία του ’90. Ενδεικτικά, Ε. Δικαίου: Τα κοριτσάκια με τα ναυτικά (α’ εκδ. Ακρίτας, 1991), Λ. Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου: Για την άλλη πατρίδα (Πατάκης, 1992), Λ. Ψαραύτη: Το διπλό ταξίδι (Πατάκης 1997) και απευθύνονταν σε μεγαλύτερα παιδιά. Έκτοτε, οι εκδόσεις πολλαπλασιάστηκαν και απ’ όσο γνωρίζουμε έξι τουλάχιστον νέα βιβλία για μικρότερες ηλικίες κυκλοφόρησαν το 2016. *

Δεδομένου ότι οι Έλληνες συγγραφείς παιδικής/ νεανικής λογοτεχνίας διακρίνονται για την εξαιρετική κοινωνική τους ευαισθησία, θα λέγαμε πως το περιεχόμενο των βιβλίων τους υπερβαίνει την απλή λογοτεχνική παρουσίαση των προσφύγων. Οι συγγραφείς με τα έργα τους πληροφορούν το παιδικό κοινό τι σημαίνει πρόσφυγας, το βοηθούν να κατανοήσει τις αιτίες που οδηγούν ανθρώπους να εγκαταλείπουν τις εστίες τους, και κυρίως διαδίδουν και προβάλουν κοινωνικές στάσεις που συνάδουν με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το περιεχόμενό τους είναι λοιπόν κατ’ ουσία ιδεολογικό και παράλληλα βαθύτατα διδακτικό.

Στις πρόσφατες εκδόσεις που διαβάσαμε, οι συγγραφείς ακολουθούν ένα παρεμφερές μοντέλο για τους χαρακτήρες των μικρών προσφύγων. Έτσι συναντούμε έναν αρχετυπικό ήρωα –παιδί 10~12 ετών, κορίτσι ή αγόρι δεν έχει σημασία- ανυπεράσπιστο, ενίοτε ορφανεμένο, ένα μικρό μαχητή που μεγαλώνει πριν την ώρα του και που έχει ένα όνομα που τον καθιστά αληθινό. Στο πρόσωπο των λογοτεχνικών Γιασμίν, Αμίρ, Μελάκ, Νουρ, Ναζ, Ακίμ των πρόσφατων βιβλίων, οι αναγνώστες ανακαλούν πιθανόν ονόματα που τα έχουν κάπου ακούσει, για παράδειγμα στα μικρομάγαζα των ‘ξένων’ στη γειτονιά τους και παράλληλα συναντούν νοητά όλα- τα- παιδιά –χωρίς- όνομα που εμφανίζονται ως αριθμοί στις στατιστικές. Οι μικροί λογοτεχνικοί πρόσφυγες αποκτούν υπόσταση και φιλοδοξούν μέσω της πένας των συγγραφέων να γίνουν πρόσωπα οικεία ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ζωή τους στα μάτια των δικών μας παιδιών είναι εξωπραγματική.

Κοινό επίσης το περιεχόμενο, το οποίο οριοθετείται από τις έννοιες πόλεμος, θάνατος, τρόμος, φευγιό, κίνδυνος, προσδοκίες, νέο ξεκίνημα. Εντούτοις, παρ’ όλη την κοινή ιδεολογική αφετηρία και τα κοινά χαρακτηριστικά, τα βιβλία ξεχωρίζουν στο βαθμό που κάθε συγγραφέας ρίχνει αλλού το βάρος της αφήγησης και εμβαθύνει περιγράφοντας, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, το εκεί της πατρίδας τους, το ταξίδι προς την ασφάλεια, το εδώ της άφιξής τους.

*****

Το εκεί, το ταξίδι, το εδώ


Μία λέξη χίλιες εικόνες: δυο παιδιά, αγόρι και κορίτσι, φοβούνται, κρύβονται, τρέχουν, ταξιδεύουν, τρέμουν, φοβούνται, και κάποτε κάνουν πάλι όνειρα και χαμογελούν. Μόνα τους σ’ έναν κόσμο ξένο, ακούν ένα παραμύθι που η σοφία του δίνει προοπτική στη ζωή τους. Λέξεις βαλμένες με γεωμετρία στις σελίδες, ρήματα βαριά γεμάτα νόημα οργανώνουν το ζοφερό σύμπαν των παιδιών που φεύγουν αλαφιασμένα για να σωθούν από τον πόλεμο, και των αναγνωστών που διαβάζουν την ιστορία τους.

Η αριστουργηματική εκφραστική αφαίρεση στην ποιητική της Αργυρώς Πιπίνη, η πυκνότητα νοημάτων και λέξεων συνδυασμένη με τον συμβολισμό της εικονογράφησης, καλούν σε περισυλλογή και ενδοσκόπηση αναγνώστες κάθε ηλικίας.

Οι συνθέσεις του Αχιλλέα Ραζή, σαν σ’ ένα σκηνικό θεάτρου, οργανώνουν ένα εύγλωττο περιβάλλον φόβου συμπυκνώνοντας με χρώμα αληθινά συναισθήματα. Στην αρχή, φέρνουν κοντά μας τα παιδιά κρυμμένα μέσα σε μια τρύπα, τα γκρίζα γκρεμίδια, τις αναλαμπές της φωτιάς… Έπειτα, τα δύο αδέρφια δραπετεύουν απ’ το σκοτάδι του πολέμου προς ένα ασχημάτιστο, αρχικά, μέλλον. Σταδιακά ο φόβος υποχωρεί και ο προορισμός αποκτά σχήμα και κυρίως φως, λέει ο ζωγράφος σε μια συνέντευξή του στη Lifo. Και γυρνώντας τις σελίδες, η βαθυκύανη θάλασσα, ανήσυχη αλλά τελικά φιλική, ανοίγεται στον διαυγή ορίζοντα, ο ήλιος και το πράσινο φωτίζουν τη νέα ζωή και την ανιδιοτέλεια των ανθρώπων που υποδέχονται και φροντίζουν.

*****
Το ταξίδι στην άλλη μεριά του κόσμου


Η Ξένια Καλογεροπούλου μετάγραψε σε πεζό το ομώνυμο θεατρικό έργο του Μάικ Κένι που ανέβηκε το 2006 στο θέατρο ΠΟΡΤΑ. Ο Ναζ λατρεύει τον Σεβάχ και ονειρεύεται ταξίδια. Το πρώτο του έκανε το όταν εγκατέλειψε με την οικογένειά του το σπίτι του επειδή πλησίαζε ο πόλεμος. Τον συνάντησε στο τέλος του πρώτου ταξιδιού. Κι ύστερα, μόνος σ’ ένα λεωφορείο ολοκλήρωσε, όπως ο Σεβάχ, του οποίου δανείζεται το όνομα, ακόμα έξι δύσκολα ταξίδια περνώντας βουνά, σύνορα, διακινητές ανθρώπων, στρατόπεδα προσφύγων μέχρι να φτάσει στο Βερολίνο, στο μεγάλο του αδελφό.

Η Καλογεροπούλου δεν διασκεύασε απλά το πρωτότυπο! Αποτύπωσε το στίγμα της, ιδιαίτερα στους διάλογους όπου διακρίνεται, για όποιον έχει παρακολουθήσει τα δικά της θεατρικά κείμενα, ένα προσωπικός τρόπος έκφρασης στακάτος, καθαρός, σαφής. Με τον ίδιο τρόπο περιγράφεται το στρατόπεδο των προσφύγων-δική της προσθήκη στο έργο- που μας φέρνει στο νου τη λασπουριά και το χάος της ελληνικής Ειδομένης, της Μόριας και άλλων τέτοιων τόπων και η οποία τοποθετεί ένα μέρος της ιστορίας στο εδώ σ’ εμάς, σε μια λίγο -πολύ γνωστή μας πραγματικότητα.

Ένα δεύτερο στοιχείο δίνει ψυχολογικό βάθος στην ιστορία. Πρόκειται για τη διάψευση του λαμπρού μέλλοντος στη Γερμανία, το ψέμα που συντηρούσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες για καλύτερη ζωή. Πρώτα ο αδελφός κι έπειτα ο Ναζ, κρύβουν και σχεδόν αποσιωπούν την πίκρα τους ότι τίποτα στη χώρα υποδοχής δεν είναι ρόδινο, δεν είναι ο παράδεισος, γράφει στους γονείς του ο Ναζ. Και δεν είναι μόνο το αγόρι με τη βαλίτσα που δυσκολεύεται να ομολογήσει την αλήθεια της καινούργιας κατάστασης. Είναι και το κορίτσι, η συνταξιδιώτισσά του, η Κρίσια, πιο μπασμένη στα κόλπα, που βρίσκεται στην ίδια κατάσταση αλλά την αρνείται.

Στην χωρίς χρώμα εικονογράφηση του Βασίλη Σελιμά, τα δυο παιδιά δυσανάλογα μικρά μέσα στις εικόνες μοιάζουν να συνθλίβονται κάθε στιγμή από όλα όσα συνάντησαν στο ταξίδι τους, ανθρώπους, πόλεις, φύση, πολλαπλασιάζοντας τα συναισθήματα που γεννά στον αναγνώστη η ανάγνωση αυτής της σκοτεινής ιστορίας!

*****
Βρίσκοντας το φως


Στο εικονογραφημένο βιβλίο για μικρά παιδιά, η Φραντσέσκα Σάννα συνθέτει …μια ιστορία βασισμένη σε πολλές μικρές ιστορίες ανθρώπων που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν ένα καινούριο σπίτι της… Τη διηγείται ένα παιδί για χάρη όλων των παιδιών που βασανίζονται ταξιδεύοντας για εκεί που δεν θα φοβούνται πια… και την καταγράφει σαν σε ημερολόγιο: γιατί έφυγαν με την αδελφή και τη μητέρα του, τι συνάντησαν, που φοβήθηκαν, πώς τα έβγαλαν πέρα… Κεντρική φιγούρα η μητέρα, το στήριγμα των παιδιών, η οποία ενορχήστρωσε το φευγιό σαν να ήταν μια συναρπαστική περιπέτεια. Για να απαλύνει το φόβο τους, φιλτράρει με μοναδικό τρόπο τους υπαρκτούς κινδύνους που κρύβει αυτή η περιπέτεια, τους κάνει παραμύθι όπως μόνον οι μητέρες ξέρουν, ισορροπώντας τέλεια μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας στις λύσεις που δίνει σε κάθε περίσταση. Χάρη στην ανακουφιστική της παρουσία τα παιδιά της ιστορίας και οι αναγνώστες διατηρούν την ελπίδα για τα καλύτερα που θα έρθουν στο τέλος του ταξιδιού.

Εικονογράφησε η ίδια το βιβλίο ακολουθώντας το μοντέλο της αφήγησης: σκοτεινιά και τεράστιες απειλητικές φιγούρες όπου υπάρχει κίνδυνος, φωτεινά φανταστικά πλάσματα στα παραμύθια που λέει η μητέρα στα παιδιά, πολυχρωμία όταν σώζονται.

*****

Τα ασυνόδευτα παιδιά στην ξένη χώρα




Τρεις συγγραφείς, ο Γάλλος Claude DuBois (Ακίμ…) , ο Μερκούριος Αυτζής (Γιασμίν…) και η Άννα Κοντολέων (Αμίρ…) έγραψαν για ένα θέμα ιδιαίτερα ακανθώδες: την τύχη των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων που περιπλανώνται έρημα στη χώρα υποδοχής. Μέχρι πρότινος, είχαμε διαβάσει δύο μόνο ιστορίες στην ελληνική παιδική λογοτεχνία που έθεταν τα περίπλοκα νομικά ζητήματα των ασυνόδευτων παιδιών προσφύγων: το Παιδί από τη θάλασσα, της Λότης Πέτροβιτς- Ανδρουτσοπούλου (Πατάκης, 2009) και το Χάρης και Φάρις της Γιώτας Αλεξάνδρου (Ελληνοεκδοτική, 2013)**. Μικρή ιστορία/παραμύθι τα δύο πρώτα, μυθιστόρημα το δεύτερο, ξεδιπλώνουν λίγο -λίγο όλα τα μοτίβα, το εκεί και το εδώ. Και στα τρία το βάρος δίνεται στη λύση που οδηγεί στο καλύτερο μέλλον.

Στον Ακίμ…, του Claude DuBois, έχουμε την αίσθηση ότι ξεφυλλίζουμε, σ’ ένα μπλοκ εργασίας σχεδίων με μολύβι, το story board της ιστορίας του Ακίμ που τρέχει για να ξεφύγει από τον πόλεμο. Μας θύμισε τα μπλοκ παλαιότερων ζωγράφων που, όντας στο πεδίο, αποτύπωναν αυθόρμητα τα στιγμιότυπα μιας κατάστασης που τους συγκινούσε. Έτσι δούλεψε και ο συγγραφέας-εικονογράφος. Όπως ήδη επισημάναμε, συγγραφείς και εικονογράφοι διαχειρίζονται διαφορετικά πλευρές του ίδιου θέματος. Σ’ αυτό το βιβλίο η σχέση εικόνας – κειμένου αντιστρέφεται, με την εικονογράφηση να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος: οι εικόνες αφηγούνται πολλά ενδιάμεσα επεισόδια, προσδίδοντας βάρος στα σύντομα κείμενα που τις υπομνηματίζουν σαν εκτενείς λεζάντες, με αποτέλεσμα να διαβάζουμε μια δεύτερη ιστορία χωρίς λόγια. Είναι εικόνες δυνατές που δεν δίνουν ανάσα στην ιστορία παρά πολλαπλασιάζουν την ένταση των κειμένων.

Βιβλία πυκνά σε νοήματα, σαν τον Ακίμ για την εικονογράφηση και τον Μελάκ της Αργυρώς Πιπίνη για το κείμενο, μπορούν να διαβαστούν από οποιαδήποτε ηλικία!

Στη Γιασμίν…, ο Μερκούριος Αυτζής, επιχειρεί μια ιδιαίτερη λογοτεχνική προσέγγιση του θέματος. Έγραψε ένα παραμύθι όπου συνδυάζονται ρεαλιστικά στοιχεία, όταν αφηγείται τις δυσκολίες της Γιασμίν, χαμένης στη χειμωνιάτικη και αφιλόξενη πόλη, το ταξίδι της, και με ιδιαίτερη λεπτότητα το χαμό των γονιών της –οι γονείς της δεν τα κατάφεραν… και το παραμυθικό δίπολο ‘καλοί άνθρωποι- κακοί άνθρωποι’ πάνω στο οποίο χτίζεται το δεύτερο μέρος της ιστορίας, η σωτηρία του κοριτσιού. Επιπλέον, το σπασμένο μενταγιόν με τη φωτογραφία των γονιών, ο κρίκος της Γιασμίν με το παρελθόν, τα λόγια των γονιών που επαναλαμβάνονται καλώντας τη να φτιάξει μια ευτυχισμένη ζωή, παίζουν κάπως το ρόλο των μαγικών που βοηθούν την ηρωίδα να ξεπεράσει τις δοκιμασίες της. Ο συγγραφέας για να απαλύνει τη σκληρότητα, η οποία ούτως ή άλλως είναι υπαρκτή σε όλα τα παραμύθια, εισάγει το μοτίβο της σωτηρίας του πονεμένου παιδιού από ανθρώπους γεμάτους καλοσύνη οι οποίοι δεν έχουν παιδιά και κάνουν κάποιο ξένο παιδί δικό τους.

Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με το τραύμα από τις απώλειες που βίωσε η Γιασμίν. Η εντύπωση που μας δημιουργήθηκε είναι ότι επουλώθηκε αφύσικα γρήγορα (χάρη στη ζεστασιά των ανθρώπων που μάζεψαν το κορίτσι από τον δρόμο, το καινούριο σπίτι, τη μουσική, τον σκυλάκο Χνούδη σύντροφο στα παιχνίδια) και μ’ έναν ορθολογισμό, από την πλευρά της ηρωίδας, δυσανάλογο προς την τρυφερή της ηλικία. …Έβγαλε από την τσέπη το σπασμένο μενταγιόν… κοίταξε τη φωτογραφία των γονιών της. Δεν χρειαζόταν πια να θυμάται τα λόγια τους για να της δίνουν δύναμη. Οι άνθρωποι που τη φιλοξενούσαν ήταν καλοί! 

Μολαταύτα, και παρά την προηγούμενη παρατήρηση, το γεγονός και μόνο ότι στην ιστορία του Αυτζή η πραγματικότητα παίρνει τη μορφή παραμυθιού, στο οποίο αξιοποιείται η τυπολογία των λαϊκών παραμυθιών, και παράλληλα ενέχει σχετική αληθοφάνεια, την καθιστά πολύ ενδιαφέρουσα, παρόλο που είναι πλέον κοινός τόπος ότι η μέριμνα για τα ασυνόδευτα παιδιά πρόσφυγες δεν μπορεί να στηριχτεί αποκλειστικά σε καλόκαρδους ιδιώτες.

Ακριβώς αυτή την άποψη διατυπώνει η Άννα Κοντολέων στο μυθιστόρημά της Αμίρ…: θεωρεί ότι αρμοδιότεροι για να αναλάβουν τη φροντίδα για το μέλλον κάθε Αμίρ σε όλα τα επίπεδα (υγεία, ψυχολογική στήριξη, εκπαίδευση, ανάδοχες οικογένειες) είναι οι φορείς αρωγής που δημιούργησε η κοινωνία των πολιτών. Στο παράρτημα που συνοδεύει το μυθιστόρημα παρουσιάζονται οι λόγοι που οδήγησαν αυτά τα παιδιά στην αναζήτηση ασφαλούς καταφυγίου, οι ανάγκες τους καθώς και οι τρόποι βοήθειας.

Στον Αμίρ…, η συγγραφέας ανοίχτηκε σε υπερβολικά πολλά θέματα! Με αφορμή την κατάσταση του Αμίρ στην πατρίδα του, το ταξίδι, την άφιξη και την παραμονή του στην Ελλάδα καθώς και τη σχέση του με τον Μάλικ, τον αδέσποτο σκύλο, πλέκονται μικροϊστορίες που θέλουν να προσθέσουν περισσότερο δραματικό βάρος στην κατάσταση του μικρού πρόσφυγα: ο δηλητηριασμός του σκύλου από φόλα και η σωτηρία του από τον ευσυνείδητο φαρμακοποιό, οι συνειδητοποιημένοι νεαροί που ως από μηχανής θεοί βοηθούν το παιδί, οι ακροδεξιοί, υποθέτουμε, αντίπαλοι τους που πυρπολούν το κατάλυμά του, οι έρημες και αφιλόξενες γειτονιές των πλουσίων, οι μίζεροι μικρομεσαίοι που δίνουν φαγητό στο σκυλί με το σταγονόμετρο… Σαν να λείπει το μέτρο καθώς ο άξονας του μυθιστορήματος μετατοπίζεται διαρκώς από το ένα θέμα στο άλλο.



*Πληρέστερη βιβλιογραφία στο www.bookbook.gr, στην ετικέτα ‘Πρόσφυγες’.

** Με βάση τους τίτλους, κριτικογραφία τους στη Βιβλιονέτ.

INFO

Μερκούριος Αυτζής, Γιασμίν, μια ζωή απ’ την αρχή, εικ. Ναταλία Καπατσούλια, Ψυχογιός, 2017.

Ξένια Καλογεροπούλου, Το αγόρι με τη βαλίτσα, εικ. Βασίλης Σελιμάς, Πατάκης, 2016.

Άννα Κοντολέων, Πρίγκιπας σημαίνει Αμίρ, εικ. Αλεξία Λουγιάκη, εκδ. Πατάκης, 2016.

Αργυρώ Πιπίνη, Μελάκ, μόνος, εικ. Αχιλλέας Ραζής, εκδ. Καλειδοσκόπιο, 2016.

Φραντσέσκα Σάννα, Το ταξίδι, μετ. Μαρία Παπαγιάννη, Πατάκης, 2016.

Claude K. Dubois, Ο Ακίμ τρέχει, μετ. Τώνια Νενοπούλου-Δρόσου, Επόμενος Σταθμός, 2017.

Σάββατο 22 Απριλίου 2017

Ημερίδα μας για την ανάπτυξη της φιλοζωίας και την προστασία των αδέσποτων και δεσποζόμενων ζώων συντροφιάς.





Ενημέρωση για συνεδρίαση του ΠΥΣΠΕ.

Συνεδρίαση της 11-4-2017 (18η πράξη).

Την Τρίτη 11/4/2017 συνεδρίασε το ΠΥΣΠΕ Δ/νσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Εύβοιας 
με την εξής σύνθεση :

1. Ζημιανίτης Κωνσταντίνος, Διευθυντής Εκπαίδευσης της Διεύθυνσης Π.Ε Εύβοιας, ως Πρόεδρος.
2. Σιέκρη Φρειδερίκη, Διευθύντρια του 3ου Δ.Σ. Χαλκίδας της Διεύθυνσης Π.Ε Εύβοιας, ως αντιπρόεδρος .
3. Καραγιάννη Άννα, Διευθύντρια του 2ο Δημ. Σχ. Νέας Αρτάκης, της Διεύθυνσης Π.Ε. Εύβοιας, ως μέλος.
4. Καραβά Μελπομένη , του 3ου Δημοτικού Σχολείου Χαλκίδας, αιρετός εκπρόσωπος των εκπαιδευτικών της Διεύθυνσης Π.Ε. Εύβοιας, ως μέλος.
5. Αρβανίτης Αναστάσιος, Διευθυντής του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αλιβερίου, αιρετός εκπρόσωπος των εκπαιδευτικών της Διεύθυνσης Π.Ε. Εύβοιας, ως μέλος.

και συζήτησε και ομόφωνα αποφάσισε για τα επόμενα θέματα:
ΘΕΜΑ 1ο: Προσδιορισμός οργανικής σύνθεσης διδακτικού προσωπικού Π/θμιας
Εκπ/σης και 
ΘΕΜΑ 2ο: Υπερωρίες εκπαιδευτικών Ολιγοθέσιων Δημοτικών Σχολείων (1/θ- 3/θ).

        Για το 1ο θέμα αποφάσισε ομόφωνα ότι οι πραγματικές ανάγκες των Σχολικών 
        Μονάδων Γενικής Αγωγής και ΣΜΕΑΕ/Τ.Ε Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Εύβοιας κατά
        ειδικότητα μέχρι 31-08-2017 έχουν ως εξής:
        
        
Α.ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ

ΚΛΑΔΟΣ
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
ΟΡΓΑΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΑΝΗΚΟΝΤΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ
ΕΛΛΕΙΜΜΑ (-) ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ (+) ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
ΠΕ70
Δάσκαλοι
1033
883
-150

ΠΕ60
Νηπιαγωγοί
299
236
-63

ΠΕ06
Αγγλικής Γλώσσας
76
58
-18

ΠΕ11
Φυσικής Αγωγής
64
91
+27

ΠΕ08
Εικαστικών
1
1
0

ΠΕ16
Μουσικής
23
11
-12

ΠΕ19/20
Πληροφορικής
26
26
0

ΠΕ05
Γαλλικής Γλώσσας
12
12
0

ΠΕ07
Γερμανικής Γλώσσας
3
3
0



        Β. ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ
ΚΛΑΔΟΣ
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
ΟΡΓΑΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΑΝΗΚΟΝΤΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ
ΈΛΛΕΙΜΜΑ (-) ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ (+) ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
ΠΕ70
Δάσκαλοι
77
24
-53
ΠΕ60
Νηπιαγωγοί
16
2
-14
ΠΕ11
Φυσικής Αγωγής
1
1
0



Γ. ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ- ΣΜΕΑΕ ΚΩΦΩΝ

ΚΛΑΔΟΣ
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
ΟΡΓΑΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΑΝΗΚΟΝΤΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ
ΈΛΛΕΙΜΜΑ (-) ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ (+) ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
ΠΕ70
Δάσκαλοι
1
1
0
ΠΕ60
Νηπιαγωγοί
1
0
-1
ΠΕ06
Αγγλικής Γλώσσας
0
0
0
ΠΕ11
Φυσικής Αγωγής
0
0
0
Πε16
Μουσικής
0
0
0


Δ. ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ- ΣΜΕΑΕ ΤΥΦΛΩΝ

ΚΛΑΔΟΣ
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
ΟΡΓΑΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΑΝΗΚΟΝΤΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ
ΈΛΛΕΙΜΜΑ (-) ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ (+) ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
ΠΕ70
Δάσκαλοι



ΠΕ60
Νηπιαγωγοί



ΠΕ06
Αγγλικής Γλώσσας



ΠΕ11
Φυσικής Αγωγής



Πε16
Μουσικής