Αγαπητοί συνάδελφοι,
φέτος πραγματικά ήταν μία δύσκολη χρονιά για μένα, επαγγελματικά. Και με παρακάλεσαν (στην κυριολεξία) να πάω στο τέλος αυτής της δύσκολης χρονιάς στην 81η γενική συνέλευση της ΔΟΕ. ΟΚ λέω, αν είναι να βοηθήσω να πάω. Να ακούσω κι εγώ την ηγεσία, να δω επιτέλους τι είναι αυτή η συνέλευση και γιατί γίνεται τόσος ντόρος, άντε, λέω να βάλω κι εγώ επιτέλους το θέμα της Ειδικής Αγωγής που με ενδιαφέρει άμεσα.
Πιάστηκα όμως στην παγίδα!!! Κατάλαβα γιατί με παρακαλούσαν. Γιατί δεν ήθελε να πάει κανείς στην πρωτεύουσα να ακούσει τα πρώτα κεφάλια που όλοι τόσο εκτιμούν, αφού με την ψήφο τους οι συνάδελφοι τους έφεραν εκεί που τους έφεραν. Η 81η γενική συνέλευση της ΔΟΕ, συνάδελφοι, είναι η ντροπή των γενικών συνελεύσεων. Η ντροπή της πυραμιδωτής αντιπροσώπευσης, η ντροπή της δημοκρατίας.
Δεν είμαι εντελώς καινούρια στο χώρο του συνδικαλισμού. Έχω ξαναπάει σε συνελεύσεις με εντάσεις, συνελεύσεις που ήταν πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου, συνελεύσεις αδιάφορες και βαρετές. Ε, αυτή η συνέλευση τα είχε και τα τρία.
Γιατί να πρώτο-μιλήσω; Για το επίπεδο διαλόγου και κοινωνικών δεξιοτήτων των συναδέλφων; Πάμπολλες φορές κόντεψαν