Διάβασα το νέο νόμο για την
ειδική αγωγή. Εκείνο το μικρό κομματάκι που λέει ότι καταργείται η
προτεραιότητα των μεταπτυχιακών και διδακτορικών το ξέρετε; Ε, εκεί, μειδίασα
με αμηχανία στην αρχή, με περισσότερη άνεση μετά. Το μοιράστηκα και με τη
μητέρα μου. Εκεί βέβαια έπεσε κεραυνός: «Μα καλά παιδάκι μου είναι σοβαροί; Τί
κάνουν; Τόσα λεφτά έδωσες για το μεταπτυχιακό σου! Τόσος κόπος! Και θα πάει
στράφι; Και εσύ δεν κάνεις τίποτα; Να τους πάρεις και να τους βρίσεις!» Οδυρμός
και φωνές λοιπόν, και εγώ δεν ήξερα τι να πρωτοσχολιάσω… καταρχάς ποιόν να πάρω
να βρίσω; Τον σύλλογο μου τον ΣΑΤΕΑ (του οποίου είμαι ενεργό μέλος) που χρόνια
τώρα διεκδικεί την κατάργηση της προτεραιότητας των μεταπτυχιακών; Το
υπουργείο; Τον πρώην μου που επέμενε να κάνω το μεταπτυχιακό; Το μόνο που
μπόρεσα να πω είναι ότι το βρίσκω απόλυτα δίκαιο, παρόλο που είμαι μία
«προδότης» στον ίδιο μου τον κλάδο που έχω και μεταπτυχιακό…
Και εξηγούμαι: Όταν αποφοίτησα
από τη σχολή το 2007 πήγα να δουλέψω ένα χρόνο στην Κρήτη. Τότε ήταν άλλες
εποχές, 1200 ευρώ το μήνα, με προοπτικές διορισμού και 22 χρονών, το είδα
περισσότερο σαν παιχνίδι ανεξαρτησίας παρά βιοποριστικά.
Παρόλα αυτά, ήμουν ενεργό μέλος
του φοιτητικού μου συλλόγου (υπήρξα και πρόεδρος το 2005-2006) και σε στενή
συνεργασία με το ΣΑΤΕΑ τότε, γνώριζα πολλά περισσότερα πράγματα για την
εργασιακή μας ομηρία από ότι ο μέσος όρος του τμήματος μου. «Έλα μωρέ, σιγά,
εσείς κάθε χρόνο δουλεύετε, θα μαζέψεις και προϋπηρεσία και όλα καλά, μέχρι να
γίνει ο ΑΣΕΠ σας», έλεγαν συνδικαλιστές και συνάδελφοι μόνιμοι. Άλλο δείγμα
των αλλοτινών καλών εποχών… Έτσι λοιπόν κι εγώ, με το άλλοθι του «Κάθε χρόνο
δουλεύετε», τις πλάτες των γονιών μου που τότε με στήριζαν αυτοί (τώρα η
κατάσταση έχει αντιστραφεί) και μία διάθεση περιπέτειας, έφυγα. Ναι, έφυγα στο εξωτερικό για ένα χρόνο.
Το μεταπτυχιακό που διάλεξα ήταν full time δηλαδή έπρεπε να πάω
εκεί για να παρακολουθώ μαθήματα, να κάνω εργασίες σε άλλη γλώσσα και να επισπευτώ/δουλέψω
σε τοπικές ΣΜΕΑΕ. Δύσκολα πολύ, αλλά άλλαξα πολύ σαν άνθρωπος. Άλλαξα όμως σαν
επαγγελματίας;
Στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής
Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (του οποίου είμαι υπερήφανη απόφοιτος) έμαθα
τόσα πολλά για την τυπική ανάπτυξη, την αναπηρία και την ένταξη, που ούτε μία
στιγμή δεν ένιωσα αδύναμη. Ούτε στην Κρήτη, που δούλευα πρώτη φορά, ούτε στο
εξωτερικό που φαινομενικά τα πράγματα είναι πολύ περισσότερο προχωρημένα. Σε
επίπεδο υποδομών ναι, όχι όμως σε επίπεδο εργατικού δυναμικού. Οι δεξιότητες
που μου έδωσε το μάστερ, είχαν να κάνουν περισσότερο με την έρευνα και την
εξειδίκευση για το θέμα που με ενδιέφερε και όχι με τη διδασκαλία. Εξάλλου τα
μεταπτυχιακά γι’ αυτό είναι. Δεν μπορούν να δώσουν γνώσεις για ένα ευρύ φάσμα
ενδιαφερόντων, αυτό είναι δουλειά του βασικού πτυχίου. Και το βασικό μου πτυχίο
με καλύπτει ακόμα και σήμερα, που έχουν περάσει 6 χρόνια που επέστρεψα την
Ελλάδα και έχω δουλέψει σε όλα τα είδη ΣΜΕΑΕ.
Πολύ νερό έχει κυλίσει στ’ αυλάκι
τα έξι χρόνια που πέρασαν. Το ΕΣΠΑ και η ιδιωτική παράλληλη στήριξη είναι και
με το νόμο στα σχολεία. Οι 9μηνες συμβάσεις μας έχουν γίνει 8μηνες. Ούτε καν
μιλάμε για ΑΣΕΠ και μόνιμη σχέση εργασίας με το δημόσιο. Εδώ πάνε να
καταργήσουν και τη μονιμότητα γενικά, ας ήμαστε ρεαλιστές λοιπόν. Και μέσα σε
όλα αυτά, αν ρίξετε μία ματιά στους πίνακες αναπληρωτών θα δείτε ότι οι κάτοχοι
μεταπτυχιακών έχουν πολλαπλασιαστεί. Δίψα για μάθηση; Έχω τις επιφυλάξεις μου.
Ας δούμε ένα ένα μερικά πολύ ενοχλητικά για μένα γεγονότα των περασμένων ετών:
·
Αναγνώριση των σεμιναρίων 400 ωρών στην ειδική
αγωγή.
·
Αναγνώριση μεταπτυχιακών εξ αποστάσεως από την
Ιταλία και τη Βουλγαρία.
·
Αναγνώριση μεταπτυχιακών στη σχολική ψυχολογία.
· Παντελής έλλειψη κριτηρίων για τα μεταπτυχιακά
Ειδικής Αγωγής που γίνονται δεκτά.
· Συνάδελφοι χωρίς βασικό πτυχίο στην Ειδική Αγωγή
δουλεύουν είτε με σεμινάρια είτε με μεταπτυχιακά και μάλιστα προηγούνται.
Συμπέρασμα: Ναι, υπάρχουν ειδικοί
και γενικοί παιδαγωγοί που ήθελαν να εξελιχθούν. Όμως, η θέληση για μάθηση
χωρίς ιδιοτέλεια δεν μπορεί να αξιολογηθεί και να μοριοδοτηθεί. Διαφαίνεται
λοιπόν ότι το υπουργείο για δικούς του λόγους, που σίγουρα δεν είναι αθώοι,
διατηρούσε μία τέτοια κατάσταση. Ο εργαζόμενοι στην ειδική αγωγή από την άλλη
έκαναν αυτό που παρατηρείται και ευρύτερα στην ελληνική κοινωνία:
Περιχαρακώθηκαν στα προσωπικά τους συμφέροντα λόγω της εργασιακής τους
ανασφάλειας και αντί να συσπειρωθούν στους συλλόγους τους και να αλλάξουν την
κατάσταση προσπαθούν να περισώσουν ότι απομένει από την επαγγελματική τους
αξιοπρέπεια χορεύοντας το χορό του υπουργείου και κάθε φέρελπι καθηγητή
πανεπιστημίου που τους τάζει κενά χαρτιά με το αζημίωτο.
Μοιράζομαι την προσωπική μου
ιστορία μαζί σας, γιατί θέλω να γίνει κατανοητό ότι για μένα και για κάθε
ειδικό παιδαγωγό το προσωπικό συμφέρον θα έπρεπε να έπεται του συλλογικού. Η
θέση μου, ως απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματός Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου
Θεσσαλίας είναι ότι το βασικό μας πτυχίο ως ειδικοί παιδαγωγοί είναι αυτό που
μας δίνει το ρόλο που έχουμε: Να διδάσκουμε και να εντάσσουμε κάθε διαφορετικό
μαθητή σε όλες τις εκφάνσεις του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Συντάσσομαι λοιπόν ολόψυχα με το ΣΑΤΕΑ, σαφώς αναγνωρίζοντας ότι μία τέτοια
ρύθμιση θα με βγάλει από την comfort zone
μου -κάτι έμαθα κι εγώ στα εξωτερικά!
Μαριλένα Σιόλια
Σε ευχαριστώ πολύ! Είπες όλα όσα σκέφτομαι και όλα όσα είμαι με πολύ όμορφο τρόπο. Μοναδική μας διαφορά είναι ότι έχω 11 χρόνια που υπηρετώ την ειδική αγωγή και μεταπτυχιακό από ελληνικό πανεπιστήμιο (στο οποίο τα μαθήματα ήταν 3 φορές την εβδομάδα με εργασίες εξαμήνου σε όλα τα μαθήματα). Όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα είναι κοινά...
ΑπάντησηΔιαγραφή