Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Μπαμ!



Διήγημα του Μάριου Κρητικού
Αναδημοσίευση από τον Αναγνώστη.


Νύχτα παραμονής Χριστουγέννων. Στους δρόμους δεν κυκλοφορεί ψυχή. Κοντεύει να ξημερώσει. Το κρύο είναι διαβολεμένο. Οι πορτοκαλί λάμπες του δρόμου τρεμοπαίζουν στις ριπές του αέρα. Οι μουσικές των ρεβεγιόν έχουν από ώρα σιωπήσει. Τα τελευταία φώτα σβήνουν το ένα μετά το άλλο. Κάθομαι στο περιπολικό με τα χέρια σταυρωμένα και το κεφάλι χωμένο στους ώμους. Γωνία Αγίου Μελετίου και Κωνσταντινουπόλεως. Χαζεύω τα πολύχρωμα λαμπιόνια που χορεύουν στα κάγκελα και αναπολώ τα παιδικά μου Χριστούγεννα. Ευωδιές φρέσκου βούτυρου και καβουρντισμένου αμύγδαλου τρυπώνουν κλεφτά στα ρουθούνια μου. Τις ρουφάω αχόρταγα με τα μάτια κλειστά και ονειρεύομαι. Σε μια παχιά στρώση μπαμπακένιου χιονιού ο Ιωσήφ στέκει με τη μαγκούρα του μπροστά στην ξύλινη φάτνη, κάτω απ’ τα φωτισμένα κλαδιά του δέντρου. Στα παλιά γυάλινα στολίδια του, καθρεφτίζονται οι αγαπημένοι μου. Σε μια ασημένια μπάλα, ο παππούς με το ναυτικό καπέλο κάνει μια πρόποση με αστεία επισημότητα. Στο χρυσό αστέρι της κορφής, ο πατέρας υψώνει το ποτήρι και τον συνοδεύει με μια ευχή. Σ’ έναν κατακόκκινο σταλακτίτη, η μητέρα γελάει ευτυχισμένη. Τώρα πια είναι όλοι νεκροί, στολισμένοι στην καρδιά μου. Χρυσές κλωστές θολώνουν τα μάτια μου.

Η νοσταλγία με βυθίζει σε μια λυτρωτική κούραση. Παλεύω να μείνω ξύπνιος. Ούτε ένα αυτοκίνητο δεν περνάει πια. Άλλη μια ήσυχη βάρδια τελειώνει. Υπομονή. Στο ραδιόφωνο μια ερωτική γυναικεία φωνή καλημερίζει τους ακροατές με μουσικό χαλί το «Last Christmas» του Τζορτζ Μάικλ.

«Της εποχής σου, παππού» με πειράζει ο νέος συνάδελφος. Φυσάει έξω απ’ τη χαραμάδα του τζαμιού τον καπνό του τσιγάρου και σιγοτραγουδάει. Κοιτάζει το ρόλοι. «Τρία λεπτά ακόμα και τελειώνουμε». Καμπάνες χτυπούν κάπου κοντά. Σταυροκοπιέμαι. «Θεός σχωρέσ’ τους». Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ξεπροβάλλει στη γωνία αγκαζέ. Τέσσερα πόδια και δυο μπαστούνια ανυπομονούν να γονατίσουν μπροστά στο νεογέννητο. Να ξεφορτώσουν τον φόβο του θανάτου στο προσκέφαλό του.

«Άλφα δύο τέσσερα… άλφα δύο τέσσερα! Ληστεία στα Σεπόλια, Ρόδου 45!» Ανοιγοκλείνω τα μάτια. Η καρδιά μου φτερουγίζει.

«Ελήφθη, κέντρο! Ξεκινάμε! Είμαστε κοντά».

«Άλφα δύο τέσσερα! Οι ένοικοι ακούνε περίεργους θορύβους στον πέμπτο. Κινηθείτε γρήγορα να τους εγκλωβίσουμε εντός!»

Βάζουμε τη σειρήνα. Έτσι κάνουμε πάντα. Για να προλάβουν να εξαφανιστούν… Μπαίνω ανάποδα στη Μιχαήλ Βόδα, αριστερά στη Ρόδου και φτάνουμε απ’ έξω. Σταματάω. Καμία κίνηση. Σκοτάδι και μπλε.

«Άλφα δύο τέσσερα διαβιβάστε…»

«Στο σημείο!» απαντάω κοφτά και βγαίνω. Περνάω πρώτος την είσοδο της παλιάς πολυκατοικίας. Ανεβαίνω. Απ’ τις σκάλες. Ποτέ με το ασανσέρ. Νόμος. Χτυπάω δυνατά τις αρβύλες στο μάρμαρο. Να μας ακούσουν στα σίγουρα. Να ξεκουμπιστούν. Να τελειώνουμε. Να πάνε αυτοί στο διάολο κι εμείς να φάμε τον πατσά μας στον «Σαλονικιό». Να πιούμε κι ένα ποτήρι κρασί. Να γεννηθεί κι ο Χριστός, να πάρει πίστωση χρόνου το κακό.

Φτάνω στον πέμπτο. Βγάζω το όπλο μου. Η πόρτα είναι μισάνοιχτη και η κλειδαριά σπασμένη. Απασφαλίζω. Μέσα τα φώτα αναμμένα. Κρατάω την ανάσα μου κι αφουγκράζομαι. Σίγουρα την έχουν κοπανήσει. Ακούω τα βήματα του νέου πίσω μου. Μπουκάρω χαλαρός. Βλέπω τον Αϊ-Βασίλη μπροστά μου. Στο ένα μέτρο! Παγώνω και ιδρώνω. Ταυτόχρονα και ακαριαία. Κοιτιόμαστε στα μάτια.

«Ακίνητος!» Τον μαλάκα δεν μας άκουσε! Πώς είναι δυνατόν; Μαστουρωμένος θα ναι ο άγιος. Κάτι μου πετάει. Τρομάζω. Πιέζω τον θάνατο στην άκρη του δαχτύλου μου, αντανακλαστικά. Όπως κλείνεις τα μάτια στον ήλιο. Μπαμ! Τινάζεται πίσω. Πέφτει. Σκούρο κόκκινο στο κόκκινο. Κατευθείαν στην καρδιά. Η ψεύτικη γενειάδα δίπλα του, λευκή σημαία στο πεδίο της μάχης. Τον κοιτάζω μαρμαρωμένος. Βλέπω στα μάτια του την πρώτη αναλαμπή του άλλου κόσμου. Γύρνα πίσω, γαμημένε χρόνε. Μόνο ένα δευτερόλεπτο. Να πούμε ότι δεν έγινε. Ένα κόκκος άμμου για μια χαμένη ζωή. Αξίζει. Μ’ ακούς, Θεέ; Ας είναι αυτό το θαύμα των Χριστουγέννων. Να το συμφωνήσουμε.

«Άλφα δύο τέσσερα προς κέντρο! Ένα ασθενοφόρο στη Ρόδου!» ουρλιάζει δίπλα μου ο νέος.

Ήταν ένα παιδί δεκαεπτά χρονών. Πακιστανός. Μου πέταξε το κινητό τηλέφωνο που είχε κλέψει. Παλιό μοντέλο. Έπιανε δεν έπιανε πενήντα ευρώ. Τόσο κόστισε η ζωή του στη μαύρη αγορά. Δεν τον έψαξε κανείς. Για καιρό στα αζήτητα του νοσοκομείου που εφημέρευε εκείνο το πρωί. Μετά αφυδατωμένο πτώμα, βυθισμένο στη φορμόλη, με ένα βαρίδι κρεμασμένο απ’ τον λαιμό. Ευγενική χορηγία της Ελληνικής Αστυνομίας στην επιστήμη. Εγώ την έβγαλα καθαρή. Το θέμα πέρασε στα ψιλά. Κανείς δεν ασχολήθηκε. Διατάχτηκε ΕΔΕ σε βάρος μου. Όλοι ήταν στο κόλπο. Αθώος ο κατηγορούμενος!

Τα καλά νέα έφτασαν ένα πρωί στο αστυνομικό τμήμα. «Πιάσε το κονιάκ να το γιορτάσουμε», ακούγεται μια φωνή στο βάθος. Πέφτει και χειροκρότημα. Με χτυπούν φιλικά στην πλάτη. Έχω ανέβει στα μάτια τους. Καλά του έκανες του πούστη. Να φοβούνται. Με βάζουν στη μέση. Τους κοιτάζω υπνωτισμένος. Θέλουν να πω δυο λόγια. Κρέμονται απ’ τα χείλη μου. Ξεροκαταπίνω.

«Ο Αϊ-Βασίλης δε θα ’ρθει του χρόνου…» αναγγέλλω περίλυπος. Στόματα χάσκουν σε ανήσυχα πρόσωπα και ποτήρια παγώνουν σε μετέωρα χέρια. Αμήχανα χαμόγελα σκάνε και συνωμοτικά βλέμματα διασταυρώνονται. Εύγλωττη σιωπή διαψεύδει τη θλιβερή είδηση. Γυρίζω την πλάτη. «Τον σκότωσα», μουρμουρίζω. Μπαμ! Βλέπω τη σκηνή ξανά και ξανά. Τα μάτια του καίνε ακόμα μέσα στα δικά μου. Τρόμος και ελπίδα παράλογη. Πικρό παράπονο φτηνού θανάτου, θα μ’ εκδικείται στον ύπνο μου, στον ξύπνιο και στον τάφο.

Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

Célestin Freinet, θεσμική και κριτική παιδαγωγική.


Επιμέλεια: Σοφία Λάχλου, Χαράλαμπος Μπαλτάς, Δέσποινα Καρακατσάνη

Σε απάντηση στην κρίση που βιώνει η κοινωνία μας και στον αντίποδα της σχολικής βίας και παραβατικότητας, του ανταγωνισμού και της σχολικής διαρροής είναι επιτακτική η ανάγκη για μια διαφορετική παιδαγωγική με κοινωνικο-πολιτικό εκπαιδευτικό όραμα, για ένα σχολείο ανοικτό και συνεργατικό, ένα σχολείο-κοινότητα όπου να αναπτύσσονται καθημερινά η ελευθερία, η δημοκρατία, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η ισότητα και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα – όχι ως γνώση αλλά ως καθημερινό βίωμα, όπου οι μαθητές και οι μαθήτριες να αναπτύσσονται ολόπλευρα για να γίνουν αυριανοί πολίτες με κριτική συνείδηση και χειραφέτηση. Η αδυναμία και το έλλειμμα των παραδοσιακών εκπαιδευτικών συστημάτων καταδεικνύουν αυτή την ανάγκη για μια διαφορετική παιδαγωγική, όπως είναι η παιδαγωγική του Célestin Freinet, η θεσμική και κριτική παιδαγωγική, με το σχολείο να αναπτύσσει πρωτίστως την αυτονομία και τη δημιουργικότητα, την ελεύθερη έκφραση και την επικοινωνία, τη συνεργασία και την κριτική σκέψη και χειραφέτηση των μαθητών και μαθητριών.

Τα 30 συνολικά κείμενα που συγκεντρώθηκαν σε αυτό το έργο αναδεικνύουν με επιστημονικό, ερευνητικό και πρακτικό λόγο, το ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιο, τη φιλοσοφία και τις αρχές ενός ελεύθερου, ανοικτού και συνεργατικού σχολείου μέσα από την παιδαγωγική Freinet. Οι αναγνώστες θα γνωρίσουν μάλιστα τις ποικίλες δοκιμασμένες και επεξεργασμένες τεχνικές της εν λόγω παιδαγωγικής (Συμβούλια, Σχολικά έντυπα – εφημερίδες και μικρά βιβλία, Αλληλογραφία, Εργαστήρια τέχνης, Οπτικοακουστική παιδεία, Βιβλιοθήκες) όπως έχουν εφαρμοστεί και εφαρμόζονται σε σχολεία όλου του κόσμου με εξαιρετική επιτυχία καθώς και τις εμπειρίες – αντιπροσωπευτικά παραδείγματα από την εφαρμογή τους στη χώρα μας. Η εξάπλωση του Δικτύου των σχολείων Freinet ανά τον κόσμο και την Ελλάδα αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για τη διαχρονικότητα και την επικαιρότητα των προτάσεων. Αυτό το βιβλίο μπορεί να βοηθήσει όλους εκείνους που ονειρεύονται μια καλύτερη παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και όλους εκείνους που επιθυμούν να εργαστούν για τη δημιουργία ενός κινήματος στην εκπαίδευση με τις παραπάνω κοινωνικο-πολιτικές και παιδαγωγικές αναζητήσεις. Μια παιδεία που απαντά στις ανάγκες των καιρών και είναι σε θέση να προσφέρει την απόλαυση μιας δημιουργικής, ευχάριστης όσο και αποδοτικής εργασίας σε παιδιά και εκπαιδευτικούς.


Ακρόαση από το Θέατρο Χαλκίδας.



Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Σοφά παιδικά βιβλία και για γονείς.

Άρθρο της Μαρίζας Ντεκάστρο
Αναδημοσίευση από τον Αναγνώστη.

Ακούγεται ότι με μια ματιά και σχετική ασφάλεια μπορούμε να καταλάβουμε το περιεχόμενο των βιβλίων και δη των παιδικών/νεανικών. Οι τίτλοι, η ένταξη σε κάποια σειρά, το σχήμα, το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο αλλά και το θέμα είναι τα πολύ εμφανή στοιχεία που τα κατατάσσουν σ’ αυτή την ηλικιακή κατηγορία. Αν όμως δεν περιοριστούμε στη βιαστική ματιά και τα διαβάσουμε έστω και διαγώνια, διαπιστώνουμε ότι πολύ συχνά, παρόλο που επιφανειακά φαίνεται να έχουν ξεκάθαρο αποδέκτη, απευθύνονται τελικά και σε αναγνώστες μεγαλύτερης ηλικίας. Δεν αναφερόμαστε στα βιβλία crossover που είναι εξαρχής γραμμένα έτσι ώστε να καλύπτουν τα ενδιαφέροντα διαφορετικών ηλικιών, αλλά σε μικρές ή μεγαλύτερες ιστορίες ανάλαφρες και χαριτωμένες όπου, ανεξαρτήτως είδους, στο βάθος τους κρύβονται προβληματισμοί που απευθύνονται σε ώριμους ανθρώπους.

Πέντε πολύ ιδιαίτερα βιβλία λοιπόν για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά και τους γονείς τους.



Ιωάννα Μπαμπέτα, "Είμαι σκέτο παιδί!", εικ. Λίλα Καλογερή, εκδ. Πατάκη, 2017.

Η Ιωάννα Μπαμπέτα έχει βρει το χώρο της στη μικρή φόρμα και το κάνει καλά γράφοντας απλά με ένα χαριτωμένο ρεαλισμό που μπορεί να γίνει κατανοητός από τα μικρά παιδιά. Θέμα του πρόσφατου βιβλίου της το παιδί που γίνεται ‘λάστιχο’ όταν βραχυκυκλώνεται από τα ‘θέλω’ των ενηλίκων και προσπαθεί να τα ικανοποιήσει ώστε να βρει τη θέση που του αναλογεί στο οικογενειακό σύμπλεγμα. Τα κλασικότερα από αυτά ενήλικα ‘θέλω’ συνοψίζονται σε δυο φρασούλες: Είσαι μεγάλος πια για…! Είσαι μικρός ακόμα για… Το ζήτημα λοιπόν είναι να τα εντοπίσουμε και να καταλάβουμε τι αντικατοπτρίζουν στην καθημερινή ζωή γονιών και παιδιών. Βοηθούν το παιδί να αυτονομηθεί, να πάρει πρωτοβουλίες ή το αποτρέπουν όντας κενός λόγος που εξυπηρετεί τη δική τους βολή ώστε να ξεμπερδεύουν με μια ενοχλητική κατάσταση; Δεν είναι ανάγκη να προστρέξουμε στην ψυχολογία για να καταλάβουμε ότι τα ενήλικα ‘θέλω’ πρέπει να συμβαδίζουν με τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού, ούτε στους μεγάλους παιδαγωγούς που έχουν γράψει κατ’ επανάληψη εξηγώντας τι τελικά είναι αυτό το άτομο που ονομάζουμε ‘παιδί’. Είμαι βέβαιη ότι κάθε παιδί θα διακρίνει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτή τη μικρή ιστορία. Το ζήτημα είναι αν θα διακρίνουν οι μεγάλοι τον δικό τους: η συγγραφέας τους απευθύνεται έμμεσα και σκιαγραφεί την αμφίθυμη στάση τους γράφοντας επιτέλους με άξονα την κοινή λογική! Και ο ήρωας, μετά από πολλές συνηθισμένες ατυχείς παρεμβάσεις των ενηλίκων, δηλώνει ευτυχισμένος: Αυτό λοιπόν σημαίνει να είσαι παιδί: ούτε μεγάλο ούτε μικρό, αλλά σκέτο παιδί! Η Λίλα Καλογερή ζωγράφισε εξαιρετικά το ‘παιδί λάστιχο’, άλλοτε να μεγαλώνει κι άλλοτε να μικραίνει υπερβολικά μέχρι που να φτάσει στο φυσιολογικό -βιολογικό και ψυχικό- μέγεθος για την ηλικία του όταν αποφασίζει να είναι ο εαυτός του.

Astrid Desbordes, "Αγάπη μου", εικ. Pauline Martin, μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Κόκκινο, 2017.

Την ώρα πριν τον βραδινό ύπνο, που καθένας μένει μόνος με τον εαυτό του, αναδύονται συχνά οι φόβοι. Είναι τότε που το μικρό παιδί νιώθει την ανάγκη να επιβεβαιώσει την αγάπη του γονιού του. Η μητέρα στο βιβλίο της Astrid Desbordes, σε μια κελαρυστή αφήγηση που απλώνεται στις σελίδες χωρίς να διακόπτεται, το καθησυχάζει μεταφέροντάς του τα βαθιά της συναισθήματα αγάπης ακόμα και όταν το παιδί τής συμπεριφέρεται άσχημα. Η αντίστιξη των θετικών και των αρνητικών πλευρών υποδεικνύουν την αληθινή ζωή χωρίς νουθεσίες και χωρίς να διαταράσσουν την αρμονία της σχέσης τους. Η εικονογράφηση, πολύ απλή και ευανάγνωστη, δίνει στις λέξεις το νόημα που χρειάζεται.



Τζέσικα Γιωσαφάτ, "Το μυστικό ταξίδι μου… χωρίς την πιπίλα", "Το μυστικό ταξίδι μου… χωρίς την πάνα", εκδ. Key Books, 2016.

Πολλοί να αρχίζουν να γράφουν όταν γίνονται γονείς με τη φιλοδοξία να προτείνουν λύσεις που βοήθησαν τους ίδιους στην αντιμετώπιση ποικίλων θεμάτων με τα παιδιά τους, όπως δυσκολία του αποχωρισμού της πιπίλας και της πάνας. Το έκανε η Τζέσικα Γιωσαφάτ! Η κεντρική ιδέα των παραμυθιών είναι ότι ο αποχωρισμός έρχεται μαλακά όταν και εφόσον τον αποφασίζει το ίδιο το παιδί τη στιγμή που νιώθει ότι μπορεί. Ο παιδοψυχίατρος και ψυχαναλυτής Ματθαίος Γιωσαφάτ το εξηγεί άλλωστε στο σύντομο προλογικό σημείωμα: η πιπίλα και η πάνα έχουν άμεση σχέση με τα ψυχοσεξουαλικά στάδια ανάπτυξης του παιδιού στα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής του, πρέπει να τα γνωρίζει κάθε γονιός και ως εκ τούτου να μη βιάζει το παιδί να πετύχει κάτι για το οποίο ψυχικά και οργανικά δεν είναι έτοιμο.



Τζάκλιν Ουίλσον, "Η λέσχη των πεταλούδων", εικ. Νικ Σάρατ, μτφρ. Μαίρη Γραμμένου, εκδ. Ψυχογιός, 2017.

Η Τζάκλιν Ουίλσον προσεγγίζει με λεπτότητα, όπως άλλωστε και άλλοι συγγραφείς, εξαιρετικά ευαίσθητα θέματα που αφορούν την παιδική ηλικία (ενδεικτικά τον θάνατο στο Ούτε γάτα ούτε ζημιά, τις ψυχικές διαταραχές στο Εικονογραφημένη μαμά, τον εκφοβισμό στο Κακά κορίτσια) με τη διαφορά ότι πάντοτε απευθύνεται υπογείως στους ενηλίκους αποκαλύπτοντάς τους αφενός συναισθήματα παιδιών και τρόπους για να τα διαχειριστούν και αφετέρου προβάλουν το δικό τους ενήλικο είδωλο.

Η Ουίλσον τούς δείχνει καθαρά πού σφάλλουν, τι υποτιμούν και ξεψαχνίζει τις εμμονές τους που πνίγουν τα παιδιά. Στο μυθιστόρημα Η λέσχη των πεταλούδων αφηγείται τον πρώτο χρόνο στο σχολείο των τρίδυμων κοριτσιών μιας αστικής οικογένειας, καθ’ όλα ήρεμης και ευτυχισμένης. Τα κοριτσάκια είναι πολύ δεμένα μεταξύ τους πόσο μάλλον που το μικρότερο των τρίδυμων, η Τίνα, είναι πιο ευαίσθητη και με κάποια προβλήματα υγείας.

Κι εδώ αρχίζει η κατρακύλα, δηλαδή ο υπερπροστατευτισμός και εκ μέρους της μητέρας και των αδελφών. Η μητέρα φορτώνει τα κορίτσια της με την απίστευτα βαριά ευθύνη μιας αδελφής που κατά την άποψή της υπολείπεται σε όλα. Οι αδελφές δεν διανοούνται να εκφράσουν τη δική τους θέληση για οτιδήποτε αφού στόχος της ζωής τους είναι η προστασία της αδελφής τους. Η Τίνα, η μικρότερη, είναι προσκολλημένη συναισθηματικά και πρακτικά στις αδελφές της και παραιτείται από εκείνο που όλοι ευχόμαστε για τα παιδιά μας: να γίνουν ανεξάρτητα, δραστήρια, να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους, να μάθουν να αγωνίζονται. Η μητέρα ξεπερνάει τα όρια παρεμβαίνοντας συστηματικά στο σχολείο και στους χειρισμούς της δασκάλας όταν τα φερέφωνά της, τα κορίτσια της, δεν καταφέρνουν να επιβάλλουν τη μητρική θέληση.

Η κατάσταση ανατρέπεται προς όφελος όλων χάρη στην εκπαιδευτικό η οποία, με το αλάνθαστο παιδαγωγικό της κριτήριο και την εμπειρία της, ξέρει πώς να κάνει ακόμα και το πιο εξαρτημένο παιδί, το πιο πληγωμένο (σημαντικός χαρακτήρας το κορίτσι τέρας, η διπλανή στο θρανίο) να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να αρχίσει να κτίζει μια προσωπικότητα υγιή. Γραμμένο ανάλαφρα χωρίς διδακτισμό προς τα παιδιά, γράφει ανοικτά για όσα φοβίζουν τις ηρωίδες και επιμένει στην προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουν ώστε να αντιδράσουν στις παγιωμένες οικογενειακές αντιλήψεις και να δεχτούν ότι η ζωή είναι μια διαρκής συνδιαλλαγή. Είναι όμως εξαιρετικά διδακτικό για τους ενήλικες επειδή σκιαγραφεί όλα εκείνα που κρύβονται πίσω από μια υποτιθέμενη σωστή ανατροφή.



Μπερνάρ Φριό, "Ιστορίες στο τάκα τάκα", μτφρ. Ξένια Καλογεροπούλου, εκδ. Πατάκη.

Ο τίτλος του βιβλίου θα μπορούσε να είναι «Τα παιδιά μας δεν είναι αγγελούδια». Όσο κι αν τα αγαπάμε, σχεδόν πάντοτε κρύβουν μέσα τους ένα τέρας που χαμογελά σαρδόνια πίσω από την πλάτη μας. Ο Φριό δεν διστάζει λοιπόν να μας δείξει μια πραγματικότητα που πολλοί γονείς κρύβουν κάτω από το χαλί: την τερατώδη κακιά τους πλευρά, των μικρών παιδιών κυρίως. Διαβάζοντας τις σύντομες καυστικές ιστορίες με το εντελώς απρόσμενο τέλος, δεν μπορούμε παρά να γελάσουμε με την καρδιά μας, με την προϋπόθεση ότι δεν θα αρχίσουμε το δασκάλεμα των παιδιών και δεν θα τα ενοχοποιήσουμε για τις σκέψεις τους!



Εδουάρδος Ληρ, "Μπούρδες", αποδ. Αντώνης Παπαθεοδούλου, εκδ. Παπαδόπουλος, 2017.

Αν η ανάγνωση όλων των παραπάνω βιβλίων χτυπάει το καμπανάκι στους γονείς για να τους επιστήσει την προσοχή σε πολλά και διάφορα, οι Μπούρδες (The book of nonsense, 1846) του Εδουάρδου Ληρ (1812-1888), το κάνουν αλλιώς: τους καλούν να παίξουν με τα παιδιά τους ένα λεκτικό παιχνίδι: να μοιραστούν μπουρδολογίες μαζί τους φτιάχνοντας λίμερικς σαν του Εδουάρδου Λήρ, δηλαδή σουρεαλιστικά πεντάστιχα με τέσσερις ομοιοκαταληξίες κι έναν ελεύθερο στίχο. Θα ’λεγα λοιπόν ότι όταν εκλείπουν η αυστηρότητα και η σοβαροφάνεια, αυτό το λεκτικό παιχνίδι εξισώνει το ζεύγος μικρός/μεγάλος αφού τα μέλη του μοιράζονται την ίδια τρέλα. Γιατί τα λιμερίκια ή ληρολογήματα, όπως τα ονόμαζε ο Σεφέρης που έγραψε κι εκείνος («Ποιήματα με ζωγραφιές σε μικρά παιδιά», εκδ. Ερμής, 1975), και αστεία είναι και, πέρα από το εξωφρενικά περιεχόμενό τους και τους νεολογισμούς, υπακούουν σε κανόνες με αποτέλεσμα να θεωρούνται προνομιακή άσκηση στη γλώσσα όσον αφορά το ρυθμό, την εκφορά του λόγου και την ανάπτυξη της φαντασίας.

Το δικαίωμα στη «μπούρδα» είναι τόσο σημαντικό όσο και οι υποχρεώσεις! Η μετάφραση στη γλώσσα μας των λίμερικς του Ληρ προϋποθέτει ευστροφία, παραμερισμό των γλωσσικών στερεοτύπων, κέφι. Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου διέπρεψε!

Το βιβλίο είναι και φαίνεται παλιομοδίτικο με τα πρωτότυπα σκίτσα του Ληρ που ήταν και εικονογράφος. Κέρδος για όλους μας είναι να βλέπουμε πού και πού πώς ήταν τα βιβλία κάποτε, έτσι… για να έχουμε μια ιστορική προοπτική των πραγμάτων που εξακολουθούν να μας συντροφεύουν.

Ευχές από τον Σύλλογο "Άνθρωπος - Ελπίδα - Πολιτισμός"




Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας ώστε το φως της αλήθειας και της γνώσης να φωτίσει τις σκέψεις μας , να αναζωογονήσει την υπαρξή μας , να ενδυναμώσει την αλληλεγγύη , την ανιδιοτέλεια και την ειλικρινή αγάπη μας για το συνανθρώπους μας 

Χαρούμενα Χριστούγεννα

Ελπιδοφόρο, Ειρηνικό, Δημιουργικό, με Υγεία το 2018


Εύχονται

Το Διοικητικό Συμβούλιο 

τα μέλη,τα παιδιά,και οι εθελοντές μας


Πανευβοϊκός Σύλλογος 

Γονέων , Κηδεμόνων & Φίλων Α.με.Α 

«Άνθρωπος - Ελπίδα - Πολιτισμός»

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

ΤΗΣ ΚΟΚΚΩΝΑΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ



Διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη


Δεν ήτον δρόμος πλέον περαστικός εις όλον το χωρίον. Αδύνατον να μην επερνούσε κανείς απ’ εκεί όστις θα ανέβαινεν εις την επάνω ενορίαν ή όστις θα κατέβαινεν εις την κάτω. Λιθόστρωτον ανηφορικόν, από κάτω απ’ της Σταματρίζαινας το σπίτι έως επάνω εις τον ναόν της Παναγίας της Σαλονικιάς. Χίλια βήματα, κάθε βήμα και άσθμα. Εφούσκωνεν, εκοντανάσαινε κανείς διά ν’ αναβεί, εγλιστρούσε διά να καταβεί.

Αμα επάτει τις εις το λιθόστρωτον, αφού άφηνεν οπίσω του το μαγαζί του Καψοσπύρου, το σπίτι του Καφτάνη και το παλιόσπιτον του γερο-Παγούρη με την τοιχογυρισμένην αυλήν, ευρίσκετο απέναντι εις το σπίτι του Χατζή Παντελή, με τον αυλόγυρον σύρριζα εις τον βράχον. Κάτω έχασκε μέγας κρημνός, μονότονος, προκαλών σκοτοδίνην, σημειούμενος από ολίγους έρποντας θάμνους εδώ κι εκεί, οι οποίοι θα εφαίνοντο εις το σκότος της νυκτός εκείνης ως να ήσαν κακοποιοί ψηλαφώντες και αναρριχώμενοι ή και σκαλικάντζαροι ελλοχεύοντες και καραδοκούντες ως να έλθει η ώρα να εισβάλουν εις τας οικίας διά των καπνοδόχων. Το κύμα υποκώφως εφλοίσβιζεν εις τα κράσπεδα του κρημνού, και ακούραστος βορράς φυσών από προχθές, μαλακώσας την εσπέραν ταύτην, εξήπλωνε τες αποθαλασσιές του έως τον μεσημβρινόν τούτον μικρόν λιμένα, ο παγκρατής χιονόμαλλος βασιλεύς του χειμώνος.

Από το άλλο μέρος του δρόμου, αριστερά εις τον ανερχόμενον, δίπλα εις το σπίτι τού γερο-Παγούρη, και αντικρύζουσα με το του Χατζή Παντελή, υψούτο ατελείωτος οικοδομή, με τέσσαρας τοίχους ορθούς μέχρι του πατώματος, με τας ξυλώσεις χασκούσας έως της οροφής, με την στέγην καταρρέουσαν, με φαιούς και φθειρομένους τους τοίχους, την οποίαν η εγκατάλειψις, ο άνεμος και η βροχή είχον καταστήσει ερείπιον και χάλασμα. Τα παιδία, όσα κατήρχοντο την μεσημβρίαν από το έν σχολείον και όσα ανήρχοντο την εσπέραν από το άλλο, διά να αφήσωσι τα βιβλία εις την οικίαν, κλέψωσι τεμάχιον άρτου από το ερμάριον και τρέξωσιν ακράτητα διά να παίξωσιν εις τον αιγιαλόν, της έρριπτον αφθόνους πέτρας, διά να την εκδικηθώσι την ημέραν δι’ όσον τρόμον τούς επροξένει την νύκτα, όταν ετύχαινε να περάσωσιν. Οι παπάδες, όταν επέστρεφαν την παραμονήν των Φώτων εν σώματι από την οικία του δημάρχου, με τους σταυρούς και τας φωτιστήρας των, αγιάζοντες οικίας, δρόμους και μαγαζιά, και διώκοντες τους σκαλικαντζάρους, ελησμόνουν να ρίψωσι μικράν σταγόνα αγιασμού και εις την άτυχην εγκαταλελειμμένην οικίαν, την οποίαν δεν είχε χαρεί ο οικοκύρης όστις την έκτισε, και ήτις δεν είχεν αξιωθεί ν’ απολαύσει την οικοκυράν της. Τοιαύτη οικία επόμενον ήτο να γίνει κατοικητήριον των φαντασμάτων, άσυλον ίσως των βρυκολάκων, και ίσως ορμητήριον και τόπος συγκεντρώσεως των τυράννων της ώρας ταύτης, των σκαλικαντζάρων.

***

Δεν είχεν αξιωθεί ν’ απολαύσει την οικοκυράν της. Ο καπετάν Γιαννάκος ο Συρμαής, ανήρ αισθηματικός και γενναίος, «μερακλής» όσον κανείς άλλος εκ των συγχρόνων του, είχε ερωτευθεί ποτε εις το Σταυροδρόμι την Κοκκώνα-Αννίκαν, ωραίαν, υψηλήν, με χρυσόξανθα μαλλιά, λευκήν και με χαρακτήρας λεπτοτάτους, με βλέμμα το οποίον κάτι έλεγε στην καρδιά. Ο πλοίαρχος ηρραβωνίσθη εν τη Βασιλευούση, και κατήλθε με το καράβι εις την πατρίδα, όπου παρήγγειλε να του κτίσουν, με σχέδιον κομψόν και ασύνηθες έως τότε εις την πολίχνην, την μικράν ωραίαν οικίαν, σκοπεύων με το πρώτον ταξίδιον να φέρει έπιπλα από την Βενετίαν, διά να ευτρεπίσει, να στολίσει την νεόκτιστον οικίαν και την κάμει αξίαν της αβράς Κοκκώνας, την οποίαν εμελέτα να φέρει από την Πόλιν. Αλλ’ η οικία δεν έμελλε να τελειώσει και η Κοκκώνα δεν έμελλε να κατέλθει. Η Κοκκώνα, οκτώ μήνας μετά την μνηστείαν, απέθνησκε φθισική εις το Σταυροδρόμι, και η οικία έμεινεν ατελείωτη, έρημη και άχαρη, ανά τον λιθόστρωτον ανηφορικόν δρόμον, σιμά εις τον κρημνώδη βράχον. Ως αόρατος δε επιγραφή επί του μετώπου της καταρρευούσης οικίας, ως αόριστος τραγική ειρωνία επί της τύχης της, έμενε το όνομα «της Κοκκώνας το Σπίτι».

Μνημούρια του Φερίκ-κιοΐ κι’ ολόρθα κυπαρίσσα…
Έχασα την αγάπη μου και λαχταρώ περίσσα.

***

Την εσπέραν εκείνην, παραμονήν των Χριστουγέννων του έτους 185… δύο παιδία κατήρχοντο με ζωηρά βήματα το λιθόστρωτον και οι πόδες των, ασυνήθιστοι εις τα πέδιλα τα οποία είχον φορέσει ίσως εκτάκτως την εσπέραν εκείνην, έκαμνον μέγαν κρότον επί των πλακών του εδάφους. Αμφότεροι εκράτουν ελαφράς ράβδους. Ο είς εκράτει φανόν με την άλλην χείρα. Ήτο εβδόμη ώρα. Νυξ αστροφεγγής και ψυχρά. Σφοδρός άνεμος κατήρχετο παγετώδης από τα χιονισμένα βουνά. Ο άνεμος έκαμνε τα σφικτοκλεισμένα παράθυρα και τας κλειδομανδαλωμένας θύρας να στενάζωσιιν υπό την ψυχράν πνοήν του. Τα παιδία εμάλωναν ως δύο γνήσιοι φίλοι.

– Εγώ είδα π’ σο’ δωκε ένα εικοσιπενταράκι, βρε Αγγελή, έλεγε το έν.
– Όχι, μα το θεριό, έλεγε το άλλο· μια πεντάρα μο’ δωκε. Να τηνε.

Και εδείκνυε μεταξύ των δακτύλων του μίαν πεντάραν.

– Όχι, επέμενε το άλλο, το οποίον εκράτει το φανάριον. Το είδα εγώ που ήταν εικοσιπενταράκι· δε με γελάς.
– Όχι, μα την παναγίδα, βρε Νάσο. Μιά πεντάρα, σου λέω.
– Μ’ αφήνεις να σε ψάξω;
– Θα σ’ πέσει το φανάρι.

Διά μιάς ο Νάσος άφησε το φανάρι καταγής και ητοιμάζετο να ψάξει τον Αγγελήν. Είχον λάβει το μέτρον, επειδή δεν ενεπιστεύοντο αλλήλους (ήσαν δεκαετείς την ηλικίαν), ευθύς άμα κατήρχοντο από εκάστην των οικιών, όπου ανέβαινον κι ετραγουδούσαν τα Χριστούγεννα, να κάμνωσιν ευθύς μερίδιον πεντάρα και πεντάρα και κανείς εκ των δύο να μην είναι κάσσα μέχρι τέλους της επιχειρήσεως. Αλλά την τελευταίαν φοράν ο Νάσος είχε υποπτευθεί τον Αγγελήν.

Εν τη θέρμη της λογομαχίας των, είχον λησμονήσει ότι έφθασαν ήδη εις το στενόν του λιθοστρώτου, του άγοντος εις την επάνω συνοικίαν, και ευρίσκοντο υποκάτω εις το σπίτι της Κοκκώνας, όπου έβγαιναν φαντάσματα. Εκεί είχον σταματήσει και ο Νάσος ήρχισε να ψάχνει τον Αγγελήν.

Ο Αγγελής, ενόσω ο άλλος ηρεύνα τα θυλάκια της περισκελίδος του, ίστατο αδιάφορος, αλλ’ άμα η χειρ ανήλθε και ήρχισε να ψαύει τον κόλπον, έπιασεν ο ίδιος το γελέκον του αριστερά προς την μέσην, και το έσφιγγε με όλην την δύναμιν του, εμποδίζων την χείρα του φίλου του να φθάση έως εκεί.

– Δεν μ’ αφήνεις να σε ψάξω!
– Άφησέ με! Δεν έχω τίποτε.
– Είσαι ψεύτης!

Ο Αγγελής ύψωσε απειλητικήν χείρα.

– Είσαι ψεύτης και κλέφτης!

Ελαφρός κόλαφος ηκούσθη, και συγχρόνως φωνή παραδόξου όντος μελανού την όψιν, με μαλλιά ανατσουτσουρωμένα, με αλλόκοτα ράκη ως ενδυμασίαν, αντήχησε:

– Τι μαλώνετε, βρε;

***

Τα δύο παιδία αφήκαν συγχρόνως διπλήν πεπνιγμένην κραυγήν και εδοκίμασαν να τραπώσιν εις φυγήν, αφήνοντα το φανάριον καταγής. Αλλά το παράδοξον ον με τον πόδα ανέτρεψε το φανάριον, το οποίον έσβησεν ευθύς, και με τας δύο χείρας συνέλαβεν από τους βραχίονας τα δύο τρέμοντα παιδία.

– Ποιος είναι κάσσα, βρε;

Τα δύο παιδία ήσπαιρον κι’ εδοκίμαζαν να φύγουν.

– Μη φοβάστε, δεν σας τρώω. Δώστε μου τους παράδες σας, για να μη μαλώσετε και σκοτωθήτε. Καλά που βρέθηκα εδώ και σας γλύτωσα.

Έψαξε τες τσέπες των δύο παιδίων, και συγχρόνως τα έσυρε προς την θύραν του ισογείου της κατηρειπωμένης οικίας οπόθεν είχεν εξέλθει, ως φαίνεται, το παράδοξον ον. Εκεί έβαλε τον Νάσον υπό κράτησιν όπισθεν της θύρας, ωχύρωσε το άνοιγμα με το ίδιον σώμα του και έψαξεν εν ανέσει τον Αγγελήν. Εύρε δεκαπέντε ή είκοσι πεντάρες και δεκάρες εις τα θυλάκια. Είτα έψαξε τον Νάσον, εύρεν άλλα τόσα και εις αυτού το θυλάκιον. Ακολούθως απέπεμψε τα δύο παιδία.

-Πηγαίνετε τώρα, και μη φοβάσθε. Άλλη φορά να μην μαλώνετε.

***

Ο Γιάννης ο Παλούκας δεν είχε πώς να μεθύσει και πώς να εορτάσει τα Χριστούγεννα, εκείνην την χρονιά. Ήτο συνήθως άεργος, και οι τεμπέλικες μικροδουλειές, τας οποίας εξετέλει κάποτε, πότε κουβαλών νερό με την στάμναν εις τας οικίας, πότε υπηρετών τους κηπουρούς, τους αλωνιστάς και τους εργάτας τών ελαιοτριβείων, πότε βοηθών τους γριπάρηδες εις την ανέλκυσιν του μακρού ατελειώτου γρίπου επί της μεγάλης άμμου εις τον αιγιαλόν, δεν τον είχαν «σηκώσει» κατά το έτος εκείνο. Τι να κάμει; Πώς να περάσει τέτοια χρονιάρα μέρα; Τι εσοφίσθη;

Της Κοκκώνας το σπίτι, το οποίον εφοβούντο τα παιδία της πολίχνης, και το οποίον δεν αγίαζαν οι παπάδες όταν κατήρχοντο από την άνω συνοικίαν με τους σταυρούς, ήτο κατάλληλος σταθμός διά να κρυβεί κανείς και να περάσει ως σκαλικάντζαρος, επειδή το καλούσαν οι μέρες, αφού μάλιστα χάριν των ημερών αυτών θα το έκαμνε και ο Παλούκας. Από εκεί θα επερνούσαν όλα τα παιδία της κάτω ενορίας, δηλαδή τα δύο τρίτα των παιδιών του χωριού, εις το γύρισμα των από την επάνω ενορίαν, ότε θα είχαν ικανά κέρματα εις τα θυλάκιά των. Ο Παλούκας δεν εσκέφθη περισσότερον.

Έλαβε παλαιόν σιδηρούν τηγάνιον, εμουντζουρώθη όλος εις το πρόσωπον -μετέθεσε, το επ’ αυτώ, δύο μήνας πρωιμώτερα την Αποκριάν- εφόρεσε παλαιά ράκη τα οποία επρομηθεύθη κάπου, και απελθών, άμα ενύκτωσεν, εξεκάρφωσεν αθορύβως τας παλαιάς σανίδας, τας σχηματιζούσας χιαστί πρόχειρον φραγμόν εις το ισόγειον της ερήμου κατοικίας της Κοκκώνας, και εχώθη μέσα. Μίαν ώραν ύστερον κατήλθε διά του λιθοστρώτου, η πρώτη συνωρίς των αδόντων παιδίων, ο Νάσος και ο Αγγελής. Είδομεν πώς ήλθαν βολικά τα πράγματα, και πώς ο Παλούκας κατώρθωσε μάλιστα να περάση ως ειρηνευτής μεταξύ των παιδίων που εμάλωναν.

Αφού ο Νάσος και ο Αγγελής ετράπησαν εις φυγήν, αισθανόμενοι φεύγον το έδαφος υπό τους πόδας των, κατήλθον άλλα παιδία, είτα άλλα. Ο Παλούκας ήκουε μακρόθεν τον κρότον των βημάτων των, τας ευθύμους φωνάς των, και εψιθύριζε:

– Μας έρχεται άλλη ζυγιά.

Η τελευταία ζυγιά ήτις κατήλθε, συνίστατο από τον Στάμον και από τον Αργύρην, δύο φρονίμους παίδας. Ούτοι δεν εμάλωναν, αλλ’ εσχεδίαζαν μεγαλοφώνως τι να τα κάμουν τα λεπτά εκείνα που θα εμάζωναν εκείνην την βραδιάν.

– Να φτιάσωμε κι ένα σκεπαρνάκι, βρε.

– Να κόψουμε μια λεύκα.

– Να πάρουμε φλαμούρι, να κάμουμε καράβι.

– Να βγάλουμε από τον πεύκο τ’ Αλμπάνη την καρίνα και τα στραβόξυλα.

– Εσύ θα είσαι μαραγκός, κι εγώ πρωτομάστορας.

– Βρε! καλώς τους μαστόρους, ηκούσθη έξαφνα μιά φωνή.

Ο Παλούκας είχεν εξορμήσει, τρίτην ή τέταρτην φοράν, από την κρύπτην του.

Ο Στάμος και ο Αργύρης αφήκαν πεπνιγμένην κραυγήν και ηθέλησαν να φύγουν. Αλλ’ ο Παλούκας εφήρμοσε την μέθοδον του, και τους ελήστευσε.

– Είναι άλλη ζυγιά; ηρώτησεν είτα.

Τα παιδία τον εκοίταζαν με απλανή όμματα, απολιθωμένα από τον φόβον. Αλλ’ ο Στάμος, όστις ήτο δωδεκαετής και ξυπνητός, ενόησε εν τω μεταξύ ότι δεν ήτο φάντασμα. Ο φόβος του εμετριάσθη, και μετέδωκε θάρρος και εις τον Αργύρην.

– Είναι κι άλλη ζυγιά; επανέλαβεν ακαταλήπτως ο παράδοξος άνθρωπος.

– Τι ζυγιά; ηδυνήθη ν’ αρθρώσει ο Στάμος.

– Είναι άλλα παιδιά να κατεβούν, απ’ τον απάνω μαχαλά;

– Δεν ξέρω, είπεν ο Στάμος.

Την φοράν ταύτην, ο Παλούκας είχεν ολιγωρήσει να σβήσει τον φανόν, διότι εκ της μέχρι τούδε πείρας του επείσθη ότι δεν θα τον ανεγνώριζαν τα παιδία. Αλλ’ ο Στάμος τον εκοίταξε τόσον καλά, ώστε «εγύριζε μες στο νου του» ότι κάποιος ήτον και δεν απείχε πολύ του να τον αναγνωρίσει.

– Πέστε μου, βρε, αν είναι κι άλλη ζυγιά, επέμεινεν ο Παλούκας.

– Δεν ξέρουμε, επανέλαβεν ο Στάμος.

Τέλος ο Παλούκας αφήκε τα παιδία ελεύθερα.

***

Παρήλθον δέκα λεπτά της ώρας, και γενναίον πετροβόλημα ήρχισε να δέρνει την στέγην, τας ξυλώσεις, και τας δοκούς του αφατνώτου πατώματος της ερήμου κατοικίας. Πολλοί λίθοι, με υπόκωφον δούπον, διερχόμενοι διά των δοκών, και άλλοι διά της θύρας έπιπτον εις το έδαφος του ισογείου.

Στράτευμα παιδίων είχεν εξορμήσει από το προαύλιον του ναού των Τριών Ιεραρχών, τριακόσια ή τετρακόσια βήματα απέχοντος, και εξετέλει φοβεράν έφοδον κατά του ασύλου του Σκαλικαντζάρου.

Τα πρώτα ληστευθέντα παιδία, ο Νάσος και ο Αγγελής, αφού έφθασαν ασθμαίνοντα εις την μικράν πλατείαν την έμπροσθεν του ναού, μη έχοντα πλέον διά τι πράγμα να μαλώσωσιν, έκαμαν αγάπην. Μετά φιλικωτάτην δε συζήτησιν εκ συμφώνου, απεφάνθησαν ότι το παράδοξον ον, το οποίον τους επήρε τα λεπτά, αφού δεν τους επήρε ούτε την φωνήν ούτε τον νουν των, θα ειπεί ότι δεν ήτον φάντασμα, ούτε βρυκόλακας, και αφού δεν εδοκίμασε να τους φάγει, θα ειπεί ότι δεν ήτον ούτε σκαλικάντζαρος. Τι άλλο θα ήτον λοιπόν; Θα ήτον άνθρωπος, χωρίς άλλο.

Η δευτέρα ζυγιά των παιδίων έφθασε μετ’ ου πολύ, είτα η τρίτη και η τετάρτη. Τέλος ο Στάμος, όστις ήλθε τελευταίος μετά του Αργύρη, επρότεινε και όλοι εψήφισαν να εκτελέσωσι τακτικήν νυκτερινήν έφοδον κατά της οικίας.

Ο Παλούκας, την στιγμήν εκείνην, εδίσταζε, και είχεν αποφασίσει πλέον ν’ αποσυρθεί αφού είχε κάμει αρκετήν λείαν, όση θα ήρκει διά να μεθύσει την ημέραν των Χριστουγέννων, ως και την ημέραν των Επιλοχίων, και την του αγίου Στεφάνου ακόμη. Ενώ δε ήτο έτοιμος να φύγει και πάλιν έμενεν, επήλθεν η πρώτη πυκνή χάλαζα των λίθων.

– Να μια ζυγιά! εφώναξε φιλέκδικος ο Στάμος.

– Να μιά ζυγιά! επανέλαβον εν χορώ τα παιδία.

Πέντε δευτερόλεπτα πρότερον αν απεφάσιζεν ο Παλούκας να φύγει, θα ήτο ήδη εκτός βολής. Δυστυχώς ήτο αργά τώρα.

Απεφάσισε ν’ αρπάξει μίαν σανίδαν και μεταχειριζόμενος αυτήν ως σπάθην άμα και ως ασπίδα να εκτελέση έξοδον διασχίζων τας τάξεις του εχθρού. Αλλά δευτέρα ραγδαιοτέρα χάλαζα λίθων τον έκαμε να οπισθοδρομήσει με δύο πληγάς εις την κνήμην και εις τον βραχίονα.

– Να κι άλλη ζυγιά! εφώναξεν αδιάλλακτος ο Στάμος.

– Να κι άλλη ζυγιά! ηλάλαξαν τα παιδία.

Ο Παλούκας εκόλλησεν εις την εσωτέραν γωνίαν του ισογείου, στηρίξας τα νώτα εις τον τοίχον, ζαρωμένος υπό τινα δοκόν του πατώματος, σύρριζα εις τον τοίχον βαλμένην. Αλλά κι’ εκεί, μέγας λίθος, κτυπήσας επί του τοίχου, ελόξευσε και τον έπληξε μετά μετρίας βίας εις τον ώμον.

– Βρε! από σπόντα, εμορμύρισε γελών ακουσίως ο Παλούκας.

Ευτυχώς δι’ αυτόν, οι εχθροί δεν απεφάσισαν να έλθωσιν έως την θύραν του ισογείου. Λείψανον φόβου υπήρχεν ακόμη, φαίνεται, εις το βάθος του παιδικού θράσους.

Τέλος, επειδή η μάχη παρετείνετο, ο Παλούκας, μετά φρόνιμον σκέψιν, απεφάσισε ν’ αναρριχηθεί εις τον τοίχον (εγνώριζε πού υπήρχαν οπαί από τα ικρία και τες ξυλωσιές της οικοδομής) πατών από οπήν εις οπήν. Το έκαμε ταχέως και επιτυχώς, και αφού έφθασεν εις το πάτωμα, αόρατος εις τον εχθρόν όπισθεν λειψάνου ξυλοτοίχου, αποφασιστικώς επήδησεν από το άλλο μέρος, εντός του εδάφους της αυλής του γερο-Παγούρη.

Ητον ως δύο μπόγια υψηλά, όχι περισσότερον. Διότι το έδαφος ήτο υψηλότερον κατά τρεις ή τέσσαρας σπιθαμάς έσωθεν του αυλογύρου.

Ο Παλούκας έπεσε βαρύς, εκτύπησεν εις το γόνυ, ανετράπη, ανωρθώθη, έψαυσε τα μέλη του, και βεβαιωθείς ότι δεν του είχε σπάσει κανέν κόκκαλον, ετράπη εις φυγήν, τρέχων από το άλλο μέρος του αυλογύρου, όπου ήξευρεν ότι ο περίβολος εκλείετο από απλούν φράκτην, συγκοινωνών προς την αυλήν συγγενικής οικίας.

Ο δούπος της πτώσεώς του ηκούσθη εκείθεν του τοίχου της αυλής.

Ο Στάμος εφώναξε «εμπρός!» και δοκιμάσας το μάνδαλον της θύρας του αυλογύρου, είδεν ότι η θύρα ήτο ανοικτή. Εισώρμησε πρώτος και τα άλλα παιδία τον ηκολούθησαν.

Η φωνή του Παλούκα συνωδεύθη, εκτός του δούπου της πτώσεώς του, και από άλλον κρότον, κρότον μεταλλικόν. Λεπτά τού είχαν πέσει από την τσέπην.

Ο Παλούκας δεν εγύρισεν οπίσω να τα μαζέψει.

Ο Αγγελής, έν των παιδίων, ήκουσε ζωηρότατα τον μεταλλικόν κρότον, αγροίκησε πολύ καλά το μέρος εις το οποίον είχον πέσει τα κέρματα, και κύψας και ψηλαφών ήρχισε να τα μαζώνει με την φούχταν, ενώ τα άλλα παιδία έτρεχαν κατόπιν τού φεύγοντος Παλούκα, ρίπτοντα λίθους και κράζοντα:

– Να, κι άλλη ζυγιά! Να, κι άλλη ζυγιά!

***

Κρότος παραθύρου ανοιγομένου ηκούσθη ήδη εις τον οικίσκον του γερο-Παγούρη, όστις ακούσας την ακατανόητον έφοδον, την γενομένην την νύκτα εκείνην εις τον αυλόγυρον του, ήνοιγε το παράθυρον και ηρώτα έκπληκτος:

– Τι είναι; Τι τρέχει;… Ποιος είναι;… Ποιοι είστε;… Ε! δεν ακούτε!

Ενώ ο Αγγελής είχε μαζέψει ήδη όλα τα λεπτά όσα ηύρε, και έφευγεν διά της μεσημβρινής θύρας, και τα άλλα παιδία πέραν του βορεινού φράκτου, κατεδίωκον εις τον βρόντο τον Παλούκαν, όστις είχε γίνει άφαντος ήδη, επαναλαμβάνοντα:

– Να, κι άλλη ζυγιά! Να, κι άλλη ζυγιά!

(1893)

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

Ευχές από τον Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας.


ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ.


Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Για τον καλύτερο προγραμματισμό των σχολείων, σας ενημερώνουμε ότι ο Σύλλογος Δασκάλων – Νηπιαγωγών Χαλκίδας, θα οργανώσει θεατρικές παραστάσεις για τα παιδιά των σχολείων του Συλλόγου μας, όπως κάθε χρόνο, με θίασο από την Αθήνα.

Οι παραστάσεις θα γίνουν στο θέατρο Παπαδημητρίου 26, 27,28 Φεβρουαρίου και 1,2 8 και 9 Μαρτίου. Θα υπάρξει νέα ενημέρωση για την παράσταση.

Για το ΔΣ

Η Πρόεδρος                               Η Γεν. γραμματέας


Βέτα Κορωναίου                            Έφη Βαρβάρου


Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

Εκδήλωση του Λαογραφικού Μουσείου Χαλκίδας.




Εκδήλωση του Συλλόγου Πολιτών "Το κάστρο".




Μικρά,γοητευτικά, παιδικά χριστουγεννιάτικα βιβλία.

Άρθρο της Μαρίζας Ντεκάστρο
Αναδημοσίευση από τον Αναγνώστη.

Το έχουμε γράψει τόσες και τόσες φορές: τα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία είναι τόσο όμορφα που θα μπορούσαμε να γράφουμε μόνο γι’ αυτά! Φέτος, αν και δεν κυκλοφόρησαν παιδικά χριστουγεννιάτικα όσα τα προηγούμενα χρόνια, ξεχωρίσαμε τρία βιβλία, αληθινά δώρα τέχνης και λόγου για τους μικρούς αναγνώστες.

Απολαύστε τις εικόνες τους!

Η νεαρή Μικρή Σελήνη δωρίζει το Μολυβένιο στρατιωτάκι του Άντερσεν, ξαναγραμμένο και εικονογραφημένο από την Αμερικανίδα Joohee Yoon. Η καλλιτέχνης δίνει άλλη διάσταση στο κλασικό παραμύθι καθώς μας απομακρύνει από τις συνηθισμένες ‘γλυκιές’ εικονογραφήσεις. Η εικονογράφησή της μ’ ένα σχέδιο και πινελιές δυναμικές, δυο χρώματα -κόκκινο και μαύρο- έχει κλιμακούμενη ένταση που οδηγεί τον αναγνώστη στη λυπητερή κατάληξη του παραμυθιού, την τελευταία συνάντηση μεταξύ του κουτσού στρατιωτάκου και της αγαπημένης του μπαλαρίνας.


*****

Οι εκδ. Μάρτης χαρίζουν στα παιδιά την ιστορία της Μπάμπουσκα, της καλής γιαγιάς των ρώσικων παραμυθιών που έγραψε η Ξένια Καλογεροπούλου και εικονογράφησε η Άρτεμις Πρόβου.

Η Μπάμπουσκα ζει μόνη στο δάσος και δεν φεύγει ποτέ από το σπίτι της. Όταν φτάνουν τρεις μάγοι βασιλιάδες και της προτείνουν να τους ακολουθήσει στο ταξίδι τους για να βρουν τον νέο βασιλιά που θα γεννηθεί, στην αρχή ξαφνιάζεται και αρνείται, κι έπειτα το καλοσκέφτεται, επιδιορθώνει όσα παιχνίδια είχε κρυμμένα στα μπαούλα της και παίρνει μόνη της το δρόμο, κι όλο δίνει και κάποιο δώρο σε κάθε παιδί που συναντά… γιατί για τον καθένα μας κάθε παιδί είναι ένας μικρός βασιλιάς…


*****

…Μια φορά κι έναν καιρό

μες στην κουβέρτα την καρό

ένα μωρό γεννιέται

γιορτή που δεν ξεχνιέται!…

Λίγα στιχάκια από το παραμύθι Μα πότε θα φτάσει αυτός ο μάγος; των εκδ. Ίκαρος που έγραψε η Ιουλίτα Ηλιοπούλου, το ζωγράφισε ο Γιάννης Κόττης και το κάλυψε με μουσική ο Γιώργος Κουρουπός.

Ο μάγος Αβασάλ, ο τέταρτος μάγος, με τις καμήλες του φορτωμένες δώρα για τον νεογέννητο βασιλιά και τον παπαγάλο του τον Μίδα ξεκίνησε πολύ καθυστερημένα το ταξίδι προς τη Βηθλεέμ.

…Ας πάμε αριστερά, είπε στο τέλος,

Θα βρούμε το αστέρι που σαν βέλος

Σκίζει τον ουρανό στα δυο

Και φτάνει ως το μικρό Χριστό!…

Με τη συννεφιά όμως χάνει το δρόμο του και φτάνει στο χωριό όταν όλα έχουν τελειώσει. Κι εκεί, οι κάτοικοι του έχουν μια έκπληξη: καθώς ξημέρωσε η Πρωτοχρονιά, ο μάγος Αβασάλ θα γίνει ο δικός τους και ο δικός μας Άι Βασίλης.

Όμορφο παραμύθι, τραγουδιστό, ποιητικό και περιπετειώδες!

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017

Πρόσκληση από το Εργαστήρι Τέχνης.


Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου. Για βγιέτε, διέτε, μάθετε πως ο Χριστός γεννάται... Γι αυτό και μεις στολίσαμε και φέτος το Εργαστήρι όπως του πρέπει, φορέσαμε τα καλά μας και σας περιμένουμε με χαρά όπως κάθε χρόνο τη Δευτέρα στις 18-12-2017, στις 19.00, στην ισόγεια αίθουσα του Εργαστηρίου. Προσκαλούμε όλα τα μέλη και τους φίλους μας να παρακολουθήσουν ένα ανοιχτό μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης, από τις 17.00-19.00, με τον δάσκαλό μας κύριο Κωνσταντίνο Βασιλείου. Μετά το μάθημα μπορούμε να απολαύσουμε ένα ζεστό τσάι, ένα ποτήρι κρασί και κουβεντούλα. Οι μαθητές και οι δάσκαλοι του Εργαστηρίου έβαλαν όλη τους την καλή διάθεση και το κέφι και ετοίμασαν ένα bazaar με έργα μαθητών, παλιών και νέων, μικρών και μεγάλων. Θα ήταν μεγάλη τιμή και χαρά να μας επισκεφθείτε! 

Το bazaar θα παραμείνει ανοιχτό έως τις 31 Δεκεμβρίου 2017, από τις 17.30 - 20.30 (εκτός των εορταστικών ημερών).

Η Λαογραφία του Δωδεκαήμερου, βιώνοντας το χθες στο σήμερα από την Δημόσια Βιβλιοθήκη Χαλκίδας.



Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Χαλκίδας διοργανώνει εργαστήριο με θέμα τις παραδόσεις με σημεία αναφοράς τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα. Το Δωδεκαήμερο και οι παραδόσεις του με σημεία αναφοράς τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα. Τραγούδια, χοροί και έθιμα του λαού μας παρουσιάζονται και βιώνονται διαδραστικά.

Εισηγητής - Εμψυχωτής: Δημήτρης Λιανοστάθης (εκπαιδευτικός)

Το εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί στον 1ο όροφο της Βιβλιοθήκης την Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017 και ώρα 17:30 - 19:00.

Για δήλωση συμμετοχής καλέστε στο 2221022031 ημέρες & ώρες λειτουργίας της Βιβλιοθήκης.

Θέσεις περιορισμένες (30 άτομα), θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΑΣΚΑΛΩΝ- ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΧΑΛΚΙΔΑΣ 2ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ.




ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΑΙΤΗΣΕΩΝ

Μετά από το μεγάλο ενδιαφέρον που καταγράψαμε για εισήγηση από συναδέλφους στο συνέδριο του Συλλόγου θα δοθεί παράταση υποβολής αίτησης συμμετοχής έως τις 31 Δεκεμβρίου 2017.

Ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας ανακοινώνει το 2ο Εκπαιδευτικό Συνέδριο το οποίο προβλέπεται να πραγματοποιηθεί στην πόλη της Χαλκίδας στις 2 και 3 Φεβρουαρίου του 2018 με την επιστημονική υποστήριξη του Παιδαγωγικού τμήματος των Ιωαννίνων.

Το 2ο Εκπαιδευτικό Συνέδριο του Συλλόγου έχει θέμα:

"Όταν το “πρόβλημα” γίνεται πρόκληση"

και εστιάζει στην αξιοποίηση του “προβλήματος” για την εκκίνηση μιας εναλλακτικής, καινοτόμου, ευρηματικής και ενδεχομένως αποτελεσματικότερης προσέγγισης και οπτικής στο πλαίσιο και τις συνθήκες δημιουργίας του “προβλήματος”. 

Έτσι, στα πλαίσια του Συνεδρίου, θα θέλαμε να συζητήσουμε πολιτικές, μεθόδους και πρακτικές διαχείρισης “προβλημάτων”, οι οποίες συνιστούν νέες προκλήσεις και αφετηρία για εναλλακτικές προσεγγίσεις …

· στις διδακτικές πρακτικές 

· στη διαφορετικότητα

· στη σχολική κοινότητα

· στη γονεϊκή εμπλοκή

· στην τοπικότητα

· στην εκπαιδευτική πολιτική

Τα παραπάνω συνιστούν και τις επιμέρους θεματικές του Συνεδρίου.

Το Συνέδριο στοχεύει να αναδείξει, εκτός από την τρέχουσα συζήτηση που γίνεται στη διεθνή βιβλιογραφία και τις διεθνείς πρακτικές, το έργο των εκπαιδευτικών της σχολικής πράξης, ανεξάρτητα από τη διοικητική θέση που ενδεχομένως κατέχουν. 

Αναμένουμε τις προτάσεις σας για τη συγκρότηση των θεματικών και τη συμμετοχή σας με εισηγήσεις, καλές πρακτικές και διδακτικές προτάσεις οι οποίες εφαρμόστηκαν (ή θα μπορούσαν να εφαρμοστούν), ιδέες και βιωματικές δράσεις.

Υποβολή εισηγήσεων

Οι ενδιαφερόμενοι/ες για συμμετοχή στο Συνέδριο με μία ή περισσότερες εισηγήσεις, θα πρέπει να αποστείλουν περίληψη της εισήγησής τους (μέχρι 500 λέξεις) έως τις 31 Δεκεμβρίου στην ηλεκτρονική διεύθυνση sylchalk@gmail.com, προκειμένου να αποσταλούν για κρίση στα μέλη της επιστημονικής επιτροπής του Συνεδρίου. Στο κείμενο της περίληψης θα πρέπει να αναφέρεται ο τίτλος (και ο υπότιτλος, εάν υπάρχει ) της εισήγησης, το όνομα ή τα ονόματα των εισηγητών και η ιδιότητά τους. Υπάρχει, επίσης, η δυνατότητα αποστολής αναρτημένης ανακοίνωσης (poster), για την οποία θα πρέπει να αποσταλεί επίσης περίληψη. Παρακαλούμε η περίληψη (σε .doc, .docx, odt format) να μορφοποιηθεί σε γραμματοσειρά Times New Roman 12 και το διάστιχο 1,5. Σε όλες τις συνεδρίες ο μέγιστος χρόνος προφορικής εισήγησης είναι 20 λεπτά. Μετά το πέρας των εισηγήσεων θα έχει προβλεφθεί χρόνος για ερωτήσεις και σύντομες τοποθετήσεις. Οι προφορικές ανακοινώσεις (posters) που θα εγκριθούν θα είναι αναρτημένες και τις δύο ημέρες του Συνεδρίου.

Στους εισηγητές και όσους/ες παρακολουθήσουν το Συνέδριο θα δοθούν βεβαιώσεις.

Προκειμένου να δηλώσετε συμμετοχή παρακαλούμε να αποστείλετε την αίτησή σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση sylchalk@gmail.com .

Για όποια πληροφορία επικοινωνήστε στο 6974341868 Βέτα Κορωναίου


Για το ΔΣ

Η Πρόεδρος                                   Η Γεν. Γραμματέας

Βέτα Κορωναίου                               Βαρβάρου Έφη
 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΑΣΚΑΛΩΝ- ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΧΑΛΚΙΔΑΣ.


Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

Φιλανθρωπική Χριστουγεννιάτικη Συναυλία


Φιλανθρωπική Χριστουγεννιάτικη Συναυλία

Χριστουγεννιάτικη Συναυλία διοργανώνει η 
Πολυφωνική Χορωδία Αγίας Μαρίνας
Χαλκίδας, στα πλαίσια του ευρύτερου εορτασμού των Χριστουγέννων.

Στη Συναυλία συμμετέχει η Πολυφωνική Χορωδία, συνοδεία κουϊντέτου
χάλκινων πνευστών και πιάνο, υπό τη διεύθυνση του Αναστάσιου Φριτζέλα, παρουσιάζοντας ένα απάνθισμα από χριστουγεννιάτικους ύμνους, κάλαντα και κλασικές άριες. Μελωδίες γνωστές, χαρούμενες, κατανυκτικές που αναγγέλλουν τη γέννηση του Θείου Βρέφους, συνδεδεμένες με αποσπάσματα από το διήγημα της Ρένας Ραψομανίκη: "Στη ρωγμή της επιστήμης χωράει το Θαύμα”.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου, ώρα 20.15 και θα λάβει χώρα εντός του Ιερού Ναού Αγίας Μαρίνας Χαλκίδας, δίνοντας ιδιαίτερο χρώμα και βαρύτητα στα χαρμόσυνα μηνύματα της Εορτής.

Σας ενημερώνουμε οτι η όλη Συναυλία θα έχει Φιλανθρωπικό Χαρακτήρα, εφόσον κατά την είσοδο στο ναό, αντί εισητηρίου, θα υπάρχει δυνατότητα προαιρετικής συνεισφοράς τροφίμων, φαρμάκων και ενδυμάτων για τις ανάγκες του Φιλοπτώχου Ταμείου της Ενορίας.




Σχετικά με τη λειτουργία Παραρτήματος του Δημοτικού σχολείου Πισσώνα στον Πούρνο.


Το ΔΣ του Συλλόγου Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας μετά από την ενημέρωση που είχε για την μετακίνηση δύο συναδέλφων από Δημοτικό σχολείο του Πισσώνα στο Δημοτικό σχολείο του Πούρνου, επισημαίνει:

Θεωρούμε απαράδεκτη τη μετακίνηση των συναδέλφων, από τον Πισσώνα τρεις μήνες από την έναρξη της σχολικής χρονιάς , ενώ έχουν προγραμματίσει και σχεδιάσει τη διαμονή τους και τον τρόπο μεταφοράς τους στο σχολείο που τοποθετήθηκαν.

Σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής πίεσης ,είναι επιτακτική η ανάγκη να αντιμετωπίζονται οι εκπαιδευτικοί ως άνθρωποι με προσωπική ζωή, ανάγκες και υποχρεώσεις και όχι σαν απλοί αριθμοί και διεκπεραιωτές των αναγκών που προκύπτουν στην εκπαίδευση.

Το Υπουργείο Παιδείας όφειλε να προγραμματίσει την λειτουργία των σχολείων πριν την έναρξη του σχολικού έτους για την σωστή λειτουργία των σχολικών μονάδων και την ποιότητα στην εκπαίδευση των παιδιών, και του προγράμματος και των δύο σχολείων.
Καταγγέλλουμε τις αποσπασματικές και απρογραμμάτιστες ενέργειες του Υπουργείου.
Υπερασπιζόμαστε το ποιοτικό Δημόσιο σχολείο για τα παιδιά και το δικαίωμα σε μια ζωή αξιοπρέπειας για τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς .

Για το ΔΣ

Η πρόεδρος                               Η γραμματέας
Βέτα Κορωναίου                        Έφη Βαρβάρου

Επίσκεψη στον υγροβιότοπο “Κολοβρέχτης”.

ΟΜΑΔΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Επίσκεψη στον υγροβιότοπο “Κολοβρέχτης”

Την Κυριακή 17/12 η ομάδα Οικολογίας, αλληλεγγύης και ποιότητας ζωής θα συμμετέχει στις δράσεις που θα πραγματοποιήσει η κίνηση πολιτών για την προστασία του Κολοβρέχτη στην περιοχή του υγροβιότοπου. 

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:

  • αναγνώριση μονοπατιών
  • αφήγηση παραμυθιών από τον κόσμο των πτηνών
  • σχεδιασμό δράσεων για την προστασία του υγροβιότοπου
Tόπος συνάντησης: στο πρατήριο βενζίνης απέναντι από τον υγροβιότοπο, (στα μέσα του δρόμου Αρτάκης – Ψαχνών και μετά τη γέφυρα του Κολοβρέχτη αριστερά). 

Ώρα συνάντησης: 10.00 π.μ.

Εξοπλισμός: παπούτσια για περπάτημα, αδιάβροχο, κυάλια (προαιρετικά)

τηλ. Επικοινωνίας: 

6945 158761 Δήμητρα Μανούσου
6974 351684 Ηλίας Καραμπάς

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

Σχετικά με την υπαγωγή των νηπιαγωγείων στους Δήμους.


Σε πρόσφατο Ετήσιο Τακτικό Συνέδριο της ΚΕΔΕ εκφράστηκε με σχετικό ψήφισμα, η αντίθεσή της στις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας κ. Κώστα Γαβρόγλου για την ένταξη παιδιών 4 ετών στην υποχρεωτική εκπαίδευση.

Ο Πρόεδρος της ΚΕΔΕ Γ. Πατούλης κατά τη διάρκεια εισήγησης του θέματος υπογράμμισε ότι οι δήμαρχοι εκφράζουν «την πλήρη αντίθεσή τους στην καθιέρωση διετούς υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης η οποία θα προκαλούσε δυσμενείς οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες σε ευάλωτες και ευπαθείς ομάδες».

Ο Σύλλογος Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας καταγγέλλει την κατηγορηματική θέση της ΚΕΔΕ ενάντια στην καθιέρωση της διετούς φοίτησης στο νηπιαγωγείο, την ώρα που οι θεσμοί επιτάσσουν τον «εξορθολογισμό» σε πόρους και δαπάνες, καθώς και τις γενικευμένες περικοπές στις δημόσιες εκπαιδευτικές δομές και χαρακτηρίζει ανούσια και αβάσιμα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί .

Η δίχρονη προσχολική εκπαίδευση αποτελεί πάγιο αίτημα του κλάδου επειδή επιστημονικά δεδομένα έχουν αποδείξει, την σημασία της στην μαθησιακή εξέλιξη των παιδιών και στην διαμόρφωση θετικής στάσης απέναντι στη γνώση.

Η μεταφορά των νηπιαγωγείων στους Δήμους όπως προτάθηκε στο ίδιο συνέδριο, αποτελεί κόκκινη γραμμή για την εκπαιδευτική κοινότητα που αγωνίζεται για ενιαίο δεκατετράχρονο σχολείο και μόνιμους διορισμούς με σύστημα δίκαιο και αδιάβλητο. 

Η Δημόσια εκπαίδευση αποτελεί δικαίωμα για όλα τα παιδιά και το δημόσιο ποιοτικό σχολείο είναι η σημαία των αγώνων μας.

Για το ΔΣ

Η πρόεδρος                                          Η γραμματέας

Βέτα Κορωναίου                                    Έφη Βαρβάρου

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Πρόσκληση από το Εργαστήρι Τέχνης.


Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου. Για βγιέτε, διέτε, μάθετε πως ο Χριστός γεννάται... Γι αυτό και μεις στολίσαμε και φέτος το Εργαστήρι όπως του πρέπει, φορέσαμε τα καλά μας και σας περιμένουμε με χαρά όπως κάθε χρόνο τη Δευτέρα στις 18-12-2017, στις 19.00, στην ισόγεια αίθουσα του Εργαστηρίου. Προσκαλούμε όλα τα μέλη και τους φίλους μας να παρακολουθήσουν ένα ανοιχτό μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης, από τις 17.00-19.00, με τον δάσκαλό μας κύριο Κωνσταντίνο Βασιλείου. Μετά το μάθημα μπορούμε να απολαύσουμε ένα ζεστό τσάι, ένα ποτήρι κρασί και κουβεντούλα. Οι μαθητές και οι δάσκαλοι του Εργαστηρίου έβαλαν όλη τους την καλή διάθεση και το κέφι και ετοίμασαν ένα bazaar με έργα μαθητών, παλιών και νέων, μικρών και μεγάλων. Θα ήταν μεγάλη τιμή και χαρά να μας επισκεφθείτε! 


Καιρός να περιορίσουμε την ανακαλυπτική διδασκαλία

Άρθρο του Γιάννη Μιχαηλίδη
Αναδημοσίευση από το Ημερολόγιο ενός δασκάλου

Θυμάμαι πως από την πρώτη στιγμή που δούλεψα στο σχολείο μία φράση κυριαρχούσε στις επιμορφώσεις: ανακαλυπτική διδασκαλία. Αν θυμάμαι καλά ασπάστηκα νωρίς το συγκεκριμένο τρόπο διδασκαλίας. Βόλευε που δίδασκα σε μεγάλες τάξεις, ήταν κάτι διαφορετικό από τα διδακτικά πρότυπα με τα οποία είχα μεγαλώσει, την υιοθέτησα σχετικά εύκολα. 




Βέβαια πού και πού άκουγα αντιρρήσεις από ανθρώπους που θεωρούσα καλούς εκπαιδευτικούς, αλλά δεν τους έδινα μεγάλη σημασία. Πιστεύω πως το πρώτο καμπανάκι χτύπησε στην Α΄ Δημοτικού. Δεν φτάνει που δεν είναι τόσο αποτελεσματική μέθοδος διδασκαλίας· τα μικρά πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν καν τι τους ζητάς.

Το δεύτερο καμπανάκι ήταν η ειδική αγωγή. Άντε να πεις σε μαθητή που δυσκολεύεται να ανακαλύψει. Δε γίνεται. Έχουν ανάγκη να τους στηρίξεις, να τους καθοδηγήσεις, να τους εξηγήσεις, να τους δείξεις τον δρόμο προς την επιτυχία. Αν μπορούσαν να τα κάνουν μόνα τους όλα αυτά για ποιο λόγο θα υπήρχε η ειδική αγωγή;

Το τρίτο και τελευταίο καμπανάκι ήταν η γνωστική ψυχολογία. Πληθώρα ερευνών αποκαλύπτει ότι, όσον αφορά τους αρχάριους, η άμεση διδασκαλία υπερέχει της ανακαλυπτικής διδασκαλίας, ακόμα και αν προσφέρεται μερική καθοδήγηση στους μαθητές. Υπάρχουν αρκετές έρευνες που το στοιχειοθετούν, και παραπέμπω στις παρακάτω οι οποίες είναι διαδικτυακές, ελεύθερες και το μόνο μειονέκτημα που έχουν είναι ότι είναι στα Αγγλικά (Principles of Instruction: Research-Based Strategies That All Teachers Should Know, Putting students on the path to learning, The Science of Learning).

Αυτήν τη στιγμή προσπαθώ να ενσωματώσω όσο περισσότερο μπορώ την άμεση διδασκαλία. Προς θεού δεν εννοώ τη μετωπική διδασκαλία· τη διδασκαλία δηλαδή στην οποία ο δάσκαλος μιλάει με τις ώρες και οι μαθητές κοιμούνται. Η άμεση διδασκαλία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό κατά την οποία οι μαθητές βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση. Συνοπτικά θα έλεγα ότι αποτελείται από τρία βήματα:

α) δείχνεις στον μαθητή τι θα μάθει, 
β) εξασκείται με τη βοήθεια του δασκάλου,
γ) αυτονομείται και εξασκείται μόνος του. 

Με το πρώτο βήμα εξηγείς αναλυτικά με πολλά παραδείγματα και αντιπαραδείγματα τι θα μάθει ο μαθητής. Δεν είναι δυνατό να περιμένουμε όλοι οι μαθητές να μπορούν να ανακαλύπτουν συνέχεια όλη τη γνώση. Κερδίζεις πολύτιμο χρόνο και κυρίως μαθαίνουν πολύ περισσότεροι μαθητές.

Με το δεύτερο βήμα είσαι συνέχεια κοντά στον μαθητή, παρεμβαίνοντας έγκαιρα για να διορθώσεις οποιοδήποτε λάθος. Είναι ένας τρόπος διδασκαλίας που, αντίθετα από αυτά που συχνά λέγονται, είναι ενεργητικοί και οι δύο συμμετέχοντες: και ο δάσκαλος και ο μαθητής.

Το τρίτο βήμα εμπεριέχει τη συνεχή εξάσκηση, πρακτική η οποία είναι απαραίτητη προκειμένου να ανακαλούνται εύκολα και γρήγορα οι γνώσεις που υπάρχουν στη μακροπρόθεσμη μνήμη και να αυτοματοποιηθούν ποικίλες δεξιότητες που διδάσκονται στο σχολείο (Strengthing the Student Toolbox).

Η σημαντικότερη αντίρρηση για την άμεση διδασκαλία είναι πως δε βοηθά τον μαθητή να μάθει να σκέφτεται, να δημιουργεί, να ασκεί κριτική, να ερευνά. Ισχύει το αντίθετο: είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθει ο μαθητής να σκέφτεται, να δημιουργεί, να ασκεί κριτική, να ερευνά. Γιατί από τη μια εξασφαλίζει πως ο μαθητής θα έχει τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες για να αντεπεξέλθει στις παραπάνω νοητικές λειτουργίες και από την άλλη, από ό,τι φαίνεται, είναι ο καλύτερος τρόπος για να διδάξει τον μαθητή να τις πραγματοποιεί με επιτυχία.