Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018

Ευχές για το Πάσχα.


Συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα.


Απεργιακή δράση στις 30 Μαρτίου.


Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018

Η Α.Ε. «Κράτος-Εκκλησία» και η χορηγία του ΣτΕ με τα «νέα» Θρησκευτικά.

Άρθρο της Χρύσας Καραμήτρου
Αναδημοσίευση από τον Σελιδοδείκτη.

Αντισυνταγματικά αλλά και αντίθετα με τις διεθνείς συμβάσεις έκρινε κατά πλειοψηφία το ΣτΕ τα «νέα» Θρησκευτικά, επειδή «κλονίζουν τη θρησκευτική χριστιανική συνείδηση» και «αλλοιώνουν τον ορθόδοξο χαρακτήρα του κράτους». Βέβαια, ηυπερσυντηρητική και νομικά ανυπόστατη αυτή απόφαση του ΣτΕ ήταν απολύτως αναμενόμενη. Ας μην αυταπατόμαστε! Το ΣτΕ δρα ως νομικός και θεσμικός «χωροφύλακας» του οργανικού δεσμού μεταξύ αστικού Κράτους και Εκκλησίας, πριμοδοτώντας κάποιες φορές τις εκσυγχρονιστικές αποχρώσεις αυτού του δεσμού, κυρίως όμως πριμοδοτώντας τις υπερσυντηρητικές (όπως κάνει τώρα με την απόφαση αυτή). Τιμώντας, λοιπόν, το ΣτΕ τον ρόλο του ως εγγυήτρια δύναμη της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, πήρε την εν λόγω απόφαση. Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά:

Άρθρο 16 (παρ. 2) του Συντάγματος σχετικά με τους σκοπούς της Παιδείας:

«Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».

Τι ισχυρίζεται το ΣτΕ: Τα «νέα» Θρησκευτικά «είναι αντίθετα με την ελληνική νομοθεσία και συγκεκριμένα με το άρθρο 16 του Συντάγματος το οποίο ορίζει ότι η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και μεταξύ των σκοπών της είναι η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, δηλαδή της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης των μαθητών που ασπάζονται την επικρατούσα θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού».

Τι συμβαίνει πραγματικά: Στο άρθρο 16 του Συντάγματος δεν γίνεται ΠΟΥΘΕΝΑ λόγος για την ανάπτυξη της ορθόδοξης, χριστιανικής συνείδησης των μαθητών, παρά μόνο της εθνικής και θρησκευτικής. Γιατί, λοιπόν, το ΣτΕ την προσδιορίζει ως τέτοια (ορθόδοξη χριστιανική); Βασικό επιχείρημα για τη μονοφωνική επιβολή της χριστιανικής, ορθόδοξης κοσμοαντίληψης είναι ότι το άρθρο 3 του Συντάγματος αναγνωρίζει ως «επικρατούσα θρησκεία» την ορθόδοξη χριστιανική. Είναι γεγονός ότι ο όρος αυτός στο Σύνταγμα του 1975, αν και είχε απλώς και μόνο αναγνωριστικό χαρακτήρα του δόγματος της πλειοψηφίας χωρίς καμία δέσμευση για προνομιακή μεταχείρισή της, έχει προκαλέσει πολλά προβλήματα. Κι αυτό γιατί ερμηνευμένος νομολογικά σε υπερσυντηρητική κατεύθυνση (όπως συμβαίνει τώρα) κατέληξε στηνde facto αναγωγή της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης σε «επίσημη θρησκεία» του ελληνικού κράτους. Σε αυτήν την αμφιλεγόμενη διατύπωση βασίστηκε και ο νόμος 1566/1985 «για τη δομή και λειτουργία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης» που εντάσσει ανάμεσα στους άλλους στόχους της παιδείας και τη«συνειδητοποίηση της βαθύτερης σημασίας του ορθόδοξου χριστιανικού ήθους» και την «πίστη προς τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης». Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η σχετικοποίηση της συνταγματικής προστασίας της ανεξιθρησκίας και της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης (άρθρο 13).

Άρθρο 13 (παρ. 1, 2) του Συντάγματος σχετικά με τη θρησκευτική ελευθερία:

«(1) Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός. (2) Κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων. H άσκηση της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη. O προσηλυτισμός απαγορεύεται».


Τι ισχυρίζεται το ΣτΕ: Τα «νέα» Θρησκευτικά «είναι αντίθετα και με τη διάταξη τουάρθρου 13 του Συντάγματος που κατοχυρώνει ως απαραβίαστη την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, γιατί η υπουργική απόφαση (Φίλη) κλονίζει την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση που πριν από την έναρξη του σχολικού βίου διαμορφώνουν οι μαθητές το πλαίσιο του οικογενειακού τους περιβάλλοντος.Μάλιστα, η εισαγόμενη με την προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι ικανή να παρέμβει στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών που δεν διαθέτουν την κριτική αντίληψη των ενηλίκων και να τους εκτρέψει από την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση».

Τι συμβαίνει πραγματικά: Κάθε νοήμων άνθρωπος, αντιπαραβάλλοντας το περιεχόμενο του άρθρου 16 από τη μία και την αιτιολόγηση του ΣτΕ από την άλλη μπορεί να καταλάβει ότι η απόφαση αυτή αποτελεί όχι απλώς παράδειγμα υπερσυντηρητικής ερμηνείας των άρθρων και των νόμων, αλλά «μνημείο» ερμηνείας «κατά πώς μας βολεύει και πώς μας αρέσει»! Κι εκεί που μας χρωστούσανε … μας πήραν και το βόδι! Οι υπερσυντηρητικοί κύκλοι, ο Πειραιώς Σεραφείμ, η Μητρόπολή του, οι Θεολόγοι, οι Χριστιανικές Οργανώσεις, τα Χριστιανικά Σωματεία, η Ένωση Πολυτέκνων κι από κοντά η Χρυσή Αυγή να σιγοντάρει, όλοι αυτοί ισχυρίζονται ότι τα «νέα» Θρησκευτικά κλονίζουν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη των παιδιών τους και παραβιάζεται κατά αυτόν τον τρόπο η ελευθερία της θρησκευτικής τους συνείδησης. Επικαλούνται, λοιπόν, το άρθρο 13 για την προστασία των θρησκευτικών ελευθεριών αυτοί, που καταπατούν χρόνια και χρόνια κάθε έννοια ανεξιθρησκίας και ελευθερίας (των άλλων)! Αυτοί, που το αστικό κράτος τούς έχει δώσει «γη και ύδωρ», σχετικοποιώντας με τις ευλογίες τους κάθε έννοια δημοκρατίας και «κράτους δικαίου». Φυσικά, το ΣτΕ τους δικαιώνει, κουρελιάζοντας για άλλη μια φορά κάθε έννοια λογικής και ευθυκρισίας και μάλιστα βάζοντας τη σφραγίδα του σε μια άποψη που λέει ότι τα παιδιά είναι «κτήματα» των γονιών τους, ότι πρέπει να έχουν στερεώσει την κληρονομημένη από αυτούς θρησκευτική αντίληψη ήδη από την προσχολική ηλικία κι ότι κάθε παρεκτροπή από αυτήν είναι ανεπίτρεπτη!

ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ

Εις την Σύμβασιν περί προασπίσεως των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών / Άρθρον 2 «Δικαίωμα στην εκπαίδευση»:

«Ουδείς δύναται να στερηθή του δικαιώματος όπως εκπαιδευθή. Παν Κράτος εν τη ασκήσει των αναλαμβανομένων υπ’ αυτού καθηκόντων επί του πεδίου της μορφώσεως και της εκπαιδεύσεως θα σέβεται το δικαίωμα των γονέων όπως εξασφαλίζωσι την μόρφωσιν και εκπαίδευσιν ταύτην συμφώνως προς τας ιδίας αυτών θρησκευτικάς και φιλοσοφικάς πεποιθήσεις».

Τι ισχυρίζεται το ΣτΕ: Τα «νέα» Θρησκευτικά «είναι αντίθετα, επίσης, με τηνΕυρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), γιατί στερούν από τους μαθητές του Ορθόδοξου Χριστιανικού δόγματος το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, ενώ η νομοθεσία προβλέπει για μαθητές Ρωμαιοκαθολικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνους να διδάσκονται αυτοτελώς το μάθημα αυτό».

Τι συμβαίνει πραγματικά: Επικαλούνται, εξάλλου, οι ενάγοντες και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που αναγνωρίζει στους γονείς το δικαίωμα να καθορίζουν την εκπαίδευση των παιδιών τους σε σχέση με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις τους. Ας πούμε, λοιπόν, εδώ στους ένθερμους και ένθεους υπερορθόδοξους χριστιανούς (και στο ΣτΕ που τους κάνει πλάτες), ότι δεν αποτελούν το κέντρο του κόσμου, ούτε τους μοναδικούς «κατοίκους» του! Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εδώ, πολίτες άθεοι, αγνωστικιστές, ετερόδοξοι, ετερόθρησκοι κλπ. οι οποίοι θα μπορούσαν, επίσης, να προσφύγουν στο ΣτΕ για καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Το βασικό επιχείρημα εδώ όμως είναι ότι τα παιδιά των «άλλων» αποτελούν μειοψηφία, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των «παιδιών των ορθόδοξων χριστιανών», του 96% -όπως λένε- του ελληνικού πληθυσμού. Επομένως, προχωράμε με λογικές του τύπου: «Είμαστε περισσότεροι και σας κερδίζουμε! Αποφασίζουμε ότι το μάθημα των Θρησκευτικών θα είναι ορθόδοξο χριστιανικό. Κι εσείς, οι λιγότεροι, πάρτε τα παιδιά σας με μια απαλλαγή εκτός τάξης … και πολύ σας είναι!». Αστεία πράγματα! Τα Συντάγματα ούτε είναι ούτε λειτουργούν με γκάλοπ, αλλά –έχουν την πρόθεση τουλάχιστον- με κανόνες να συμπεριλαμβάνουν με κάποιον τρόπο ακόμη και τον έναν … κι ας είναι και ο μοναδικός! Τι έχουν να πουν, αλήθεια, οι «πλειοψηφικοί» για το άρθρο 5 του Συντάγματος; «(1) Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη. (2) Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο. (3) Η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη». Ας τους πούμε, λοιπόν, ότι είναι κάπως … προκλητικό να επικαλούνται αυτή τη σύμβαση (ΕΣΔΑ), τη στιγμή που θεωρούνται πιστοί της «επικρατούσας θρησκείας» κι ότι η εν λόγω διάταξη προφανώς υφίσταται, προκειμένου να προστατευτούν τα δικαιώματα κυρίως των «μειοψηφιών» από την καταναγκαστική επιβολή κυρίαρχων δογμάτων, απόψεων, πεποιθήσεων και εκδηλώσεων που τους επιβάλλονται από τις «πλειοψηφίες»! Μπορούμε να πούμε ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι (αν και είναι κομμάτι μιας άλλης πολύ μεγάλης κουβέντας) αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα θρησκευτικών μειονοτήτων, που τα δικαιώματά τους χρήζουν προστασίας.

Αφήνοντας την (ατέρμονη) νομική συζήτηση, αυτό που πρέπει να τονίσουμε εδώ είναι ότι οι «πλειοψηφίες» και οι «μειοψηφίες» δεν είναι «φυσικά φαινόμενα», ούτε αιωνίως αμετάβλητες και αυστηρά καθορισμένες. Το ζητούμενο πρέπει να είναι η κατάργηση –για όλη την κοινωνία και ειδικά για τα παιδιά- κάθε μορφή θεσμικής, κρατικής, εκκλησιαστικής «πνευματικής αστυνόμευσης και επιβολής» διαμέσου του θεσμού της παιδείας. Επιπλέον, τα παιδιά γεννιούνται με βασικές ελευθερίες και δικαιώματα, που υπερβαίνουν ακόμη και τα «θέλω» των γονιών τους: Να πιστεύουν ή να μην πιστεύουν, να σκέφτονται ελεύθερα, να αλλάζουν θρησκεία ή πεποιθήσεις κλπ. Οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να συμπαραστέκονται και να βοηθούν τα παιδιά τους να μαθαίνουν και να αποφασίζουν εκείνα για τη ζωή τους (Άρθρο 14 / Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού) και όχι να τα «καπελώνουν»! Αλήθεια; Αυτά τα άρθρα των συμβάσεων περί δικαιωμάτων των παιδιών δεν τα γνωρίζει το ΣτΕ;

Η θρησκευτική πίστη είναι προσωπική επιλογή και ως τέτοια πρέπει να περιορίζεται στην ιδιωτική σφαίρα. Τα μέλη της κοινωνίας έχουν (αν θέλουν) το δικαίωμα να θρησκεύονται, το κράτος όμως όχι! Το δικαίωμα, μάλιστα, της θρησκευτικής ελευθερίας προστατεύεται με μη αναθεωρήσιμη διάταξη (άρθρο 13) σε αντίθεση με την αναθεωρήσιμη διάταξη για τους σκοπούς της παιδείας (άρθρο 16) όσο κι εκείνη περί επικρατούσας θρησκείας (άρθρο 3). Είναι ολοφάνερο ότι ο στόχος ήταν, εξαρχής, να προστατευθεί η θρησκευτική συνείδηση (καταφατική ή αποφατική) ως ατομικό δικαίωμα και προσωπικό φρόνημα των πολιτών από τους επηρεασμούς του κράτους και των ιδεολογικών του μηχανισμών.

Σε πείσμα όλων αυτών οι ενάγοντες ισχυρίζονται ότι τα «νέα» Θρησκευτικά μπορούν «… ύπουλα και μεθοδευμένα να επιβάλλουν ένα πολυθρησκειακό συνονθύλευμα στα παιδιά τους, να τα δηλητηριάσουν πνευματικά, να προξενήσουν ανεπανόρθωτη κι επικίνδυνη θρησκευτική σύγχυση και βλάβη, οδηγώντας τα, στην πανθρησκεία, τον αγνωστικισμό και την αθεΐα …» (απόσπασμα από το ψήφισμα του τελευταίου συλλαλητηρίου ενάντια στα «νέα» Θρησκευτικά). Οι ισχυρισμοί τους είναι ανυπόστατοι, καθώς το περιεχόμενό των νέων βιβλίων εξακολουθεί να είναι ομολογιακό με στοιχεία περί άλλων θρησκειών, όπως υποστηρίζουν, άλλωστε, και οι ίδιοι οι συντάκτες τους: «Τα νέα Αναλυτικά Προγράμματα των Θρησκευτικών σχεδιάστηκαν, για να γνωρίζουν οι μαθητές και οι μαθήτριες σε εύρος και βάθοςκυρίως την ορθόδοξη πίστη και κληρονομιά αλλά και –σε ένα βαθμό– πτυχές της πίστης και της παράδοσης και των άλλων θρησκειών του κόσμου». Και αλλού: «Το νέο πρόγραμμα σπουδών σε ένα ποσοστό 80% περιλαμβάνει την ορθόδοξη θεολογία. Από εκεί και πέρα έρχεται σε ανοιχτό διάλογο με τα επίσημα θρησκεύματα του κόσμου …». Προφανώς, όμως, το ΣτΕ και οι προστατευόμενοί του δεν είναι άνθρωποι του …ανοιχτού διαλόγου! Δεν τους φτάνουν οι αγιασμοί, οι εκκλησιασμοί, οι θρησκευτικές εικόνες στα σχολεία, οι παρεμβάσεις της Εκκλησίας στα βιβλία, το Υπουργείο Παιδείας που είναι και Θρησκευμάτων (παγκόσμια πρωτοτυπία)! Απαιτούν και επιβάλλουν, τον απόλυτο σκοταδισμό σε έναν διαρκή «ιερό πόλεμο» ιδεολογικών χαρακωμάτων, πετώντας στο πυρ το εξώτερον ακόμη και τις ισχνές αναφορές στις άλλες θρησκείες!

Και μετά από όλα αυτά τίθεται το ερώτημα: Θα θέλαμε μια αναθεώρηση του Συντάγματος; Επιθυμούμε τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας; Σαφώς! Πρώτα – πρώτα θα έπρεπε να αναθεωρηθεί το άρθρο 3 περί «επικρατούσας θρησκείας» (αν όχι να καταργηθεί), καθώς προκαλεί σύγχυση και είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο τίθεται σε αμφισβήτηση η ολοκληρωμένη προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας. Επειδή, όμως, αυτές είναι διαδικασίες σύνθετες, χρονοβόρες, και δύσκολα επιλυόμενες σε προοδευτική κατεύθυνση στα πλαίσια των αστικοδημοκρατικών συμφωνιών ή διεκδικήσεων, αυτό που προέχει είναι να απαιτήσουμε καταρχάς ένα είδος προοδευτικής επανερμηνείας του Συντάγματος. Το Σύνταγμα, ως προϊόν του ανθρώπινου λόγου μπορεί να έχει κενά, αμφιλεγόμενες διατυπώσεις, προβληματικούς ορισμούς και για αυτό ακριβώς προβλέπεται ως δυνατότητα και η αναθεώρησή του. Δεν είναι το Σύνταγμα που κάνει προσηλυτισμό! Οι άνθρωποι τον κάνουν!

Σε σχέση με το μάθημα των Θρησκευτικών, για παράδειγμα, το Σύνταγμα δεν καθορίζει ούτε τις τάξεις στις οποίες πρέπει να διδάσκεται, ούτε τις ώρες διδασκαλίας του, ούτε το περιεχόμενό του, ούτε επιβάλλει την πρωτοκαθεδρία του. Ως προς την θρησκευτική αγωγή γενικότερα σίγουρα δεν επιβάλλει πολλές από τις δραστηριότητες και τις εκδηλώσεις της σχολικής ζωής, που συνδέονται με τη θρησκεία. Ως προς το περιεχόμενο της σχολικής γνώσης δεν είναι το Σύνταγμα που απαγορεύει -λόγου χάρη- τη διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης του Δαρβίνου στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και υπαγορεύει τη θρησκευτική προσέγγιση της εξέλιξης του κόσμου! Όλα αυτά είναι αποτελέσματα επιλογών και συμφωνιών, οι οποίες πρέπει να καταγγέλλονται, να αίρονται και να αλλάζουν προς προοδευτικότερες κατευθύνσεις.

Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι το βασικό όχημα της μονοφωνικής θρησκευτικής αγωγής στην Ελλάδα. Ωστόσο, είναι μόνο μία πτυχή του ασφυκτικού εναγκαλισμού κράτους και Εκκλησίας. Ως τέτοια εξετάζοντάς το και συζητώντας αποκλειστικά για αυτό, επιβάλλεται να απαιτήσουμε -μακριά από θρησκειολογικά ημίμετρα- τη ριζική αναμόρφωση και αλλαγή του μαθήματος, σε μάθημα «Ιστορίας των Θρησκειών». Ένα μάθημα, δηλαδή, που παρουσιάζει τη γέννηση, τη διαμόρφωση και την εξέλιξη των διαφόρων θρησκειών στον κόσμο, ως προϊόντα συγκεκριμένων ιστορικών, κοινωνικών και πολιτισμικών συνθηκών. Με ένα τέτοιο μάθημα θα μπορούσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες να προσεγγίσουν με επιστημονική ματιά το θρησκευτικό φαινόμενο, ξεκινώντας από την αρχέγονη μυθολογική συνείδηση και συνεχίζοντας με την εμφάνιση και την εξέλιξη των μεγάλων θρησκειών σε συνάρτηση με την εμφάνιση και την εξέλιξη των ταξικών κοινωνιών, αλλά και τη συμβολή τους στη διαμόρφωση των εθνο-κρατικών σχηματισμών. Ένα τέτοιο μάθημα της Ιστορίας των Θρησκειών σαφώς πρέπει να παρουσιάζει και το δογματικό περιεχόμενο των θρησκειών, καθώς και τα πολιτισμικά, τελετουργικά, καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά τους. Τέλος, κρίνεται αναγκαίο το μάθημα αυτό να περιλαμβάνει και τις διάφορες φιλοσοφικές αντιλήψεις για τη θρησκεία, συμπεριλαμβάνοντας και τις αθεϊστικές ή κριτικές απόψεις, από την αρχαία ελληνική σκέψη μέχρι τον Διαφωτισμό, τον Μαρξισμό, τον Νίτσε και τον Φρόυντ.

Η Εκκλησία είναι ένας οργανισμός, που επιδιώκει την αναπαραγωγή του. Λειτουργεί σαν εταιρεία, όπου η αύξηση των πιστών-πελατών εξασφαλίζει τη συνέχειά της, την υπεροχή της, τη δύναμή της, ακόμη και την αύξηση των κερδών της. Έχοντας λόγο, εξάλλου, ακόμη και σε πολύ σημαντικές στιγμές της ζωής ενός ανθρώπου (γέννηση-νηπιοβαπτισμός / γάμος / θάνατος-ταφή) έχει δημιουργήσει ένα πλέγμα ισχυρής εθιμικής επιβολής της στο κοινωνικό σύνολο, από την οποία είναι αρκετά δύσκολο να ξεφύγει κανείς! Ο ένας τρόπος παραγωγής πιστών στην Ελλάδα είναι ο διαρκής προσηλυτισμός στο εκπαιδευτικό σύστημα με τη σταδιακή και δρομολογημένη εμφύτευση στο μυαλό των παιδιών της ορθόδοξης, χριστιανικής πίστης. Ωστόσο, η πλειοψηφία των παιδιών, πριν ακόμη περάσει την πύλη του σχολείου, έχει περάσει την πύλη της εκκλησίας μέσω του νηπιοβαπτισμού! Έτσι, τα μικρά κεφαλάκια καταγράφονται ως πιστοί και χρησιμοποιούνται ως αριθμοί, και επομένως ως μέσο πίεσης σε μελλοντικές διαπραγματεύσεις σχετικά με εκκλησιαστικά και θρησκευτικά ζητήματα –κι ας μην το υποτιμούμε καθόλου το γεγονός αυτό. Έτσι, η Εκκλησία-εταιρεία έχει βρει τον αποτελεσματικότερο τρόπο να «συνεταιρίζεται» με τους γονείς, θεωρώντας τα παιδιά ιδιοκτησιακό στοιχείο αυτής της εταιρείας!

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με απλές και βασικές επιλογές, πριν μιλήσουμε για τις μεγάλες επαναστάσεις! Το ζήτημα του σεβασμού της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης έχει να κάνει και με την προσωπική στάση του καθενός και της καθεμιάς από εμάς, που δεν μπορεί να είναι μια a la cart επίκληση και υπεράσπιση της ανεξιθρησκίας! Κάθε προοδευτικός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, που μιλάει στο όνομα ποικίλων ελευθεριών, που οραματίζεται και αγωνίζεται για μια κοινωνία πνευματικής και κοινωνικής χειραφέτησης των ανθρώπων, οφείλει να σκεφθεί και πιθανόν να επαναπροσδιορίσει πρωτίστως τη δική του σχέση τόσο με το θρησκευτικό φαινόμενο όσο και με τους φορείς του και τους εκπροσώπους του επί της γης.

Ειδικότερα, θεωρούμε ότι πρέπει επιτέλους το μαχόμενο, προοδευτικό, ριζοσπαστικό εκπαιδευτικό κίνημα να επιβάλλει τη δική του ατζέντα στη σχετική συζήτηση. Μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα ανορθολογισμού και θρησκευτικού φανατισμού οι προοδευτικοί εκπαιδευτικοί ως σκεπτόμενοι παιδαγωγοί και επιστήμονες πρέπει να δώσουν την ιδεολογική μάχη στον χώρο της εκπαίδευσης για τη δημιουργία κριτικών συνειδήσεων ενάντια σε κάθε μορφή χειραγώγησης και καταπίεσης.

Μέρες που είναι … για την Επανάσταση του 1821 … συνειρμικά μιλώντας … δρα και αποφασίζει για άλλη μια φορά η από καιρό δημιουργημένη «Ιερή Συμμαχία» Κράτους (και Παρακράτους) – Εκκλησίας (και Παραεκκλησίας) – Στε και άλλων, που επιβουλεύεται και καταστρατηγεί δικαιώματα και ελευθερίες. Μια και αναφερθήκαμε εκτενώς σε διατάξεις του Συντάγματος, ας θυμηθούμε το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη «Το Μεγάλο μας Τσίρκο», όπου οι μεγάλες δυνάμεις (η άλλη «Ιερή Συμμαχία») συζητούν για την παραχώρηση Συντάγματος στο επαναστατημένο ελληνικό κράτος, μετά το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου.

Ακόμη κι αν αλλάξουμε τη λέξη «Σύνταγμα» στον διάλογό τους σε «Ελευθερία Συνείδησης», προκύπτει ένα εύστοχο λεκτικό και νοητικό αποτέλεσμα…

-Να έχουν Σύνταγμα (Ελευθερία Συνείδησης) ή να μην έχουν;

-Αφού δεν είχαν, γιατί να έχουν;

-Θα τους παρέσυραν αυτοί που έχουν…

-Να αρκεστούν εις αυτά που έχουν!

-Δεν είναι και ώριμοι για να το έχουν!

-Για το καλό τους ας μην το έχουν…

-Δεν επιτρέπεται να το έχουν!

-Αποφασίζουμε να μην το έχουν!

-ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΕΧΟΥΝ!

-Και αν επιμένουν να το έχουν;

-Και αν το έχουν χωρίς να το έχουν;

-Τι εννοείτε έχουν δεν έχουν;

-Εάν νομίζουν ότι το έχουν και στην ουσία δεν το έχουν! Αυτοί θα χαίρονται ότι το έχουν κι εμείς θα ξέρουμε πως δεν το έχουν!

– …Έτσι θα έχουν χωρίς να έχουν και δεν θα έχουν ενώ θα έχουν!

-Αποφασίζουμε να έχουν;

-Εάν εμποδίσουμε να έχουν, υπάρχει κίνδυνος να έχουν! Ο μόνος τρόπος να μην έχουν, είναι να αφήσουμε να έχουν.

Για παράδειγμα, όσα δεν έχουν είναι όσα αφήσαμε να έχουν!

Σημαία μας, τα Συντάγματα των κοινωνικοπολιτικών απελευθερωτικών αγώνων ενάντια σε κάθε μορφή προσηλυτισμού, δογματισμού, πνευματικής χειραγώγησης και καταπίεσης.

Ας μην αφήσουμε να παίζουν άλλο πια το παιχνίδι τους στις πλάτες μας!

Τρίτη 27 Μαρτίου 2018

Ο Ρόθκο, η τέχνη, τα βιβλία για παιδιά


 Άρθρο της Μαρίζας Ντεκάστρο
Αναδημοσίευση από τον Αναγνώστη.


Ο Μαρκ Ρόθκο δεν έγραψε κανένα βιβλίο τέχνης για παιδιά. Τους δίδασκε όμως ζωγραφική για 20 χρόνια στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και συνόψισε τις απόψεις του περί διδακτικής σ’ ένα βιβλίο, δυστυχώς, ημιτελές. Παραθέτω ορισμένες από τις απόψεις του (βλ.εδώ), με πλάγια, οι οποίες αν και αφορούν την πρακτική διδασκαλία, πιστεύω πως συνδέονται εμμέσως με το σχεδιασμό των βιβλίων τέχνης για παιδιά. 


Στόχος ενός μαθήματος ζωγραφικής, δεν είναι να αναδειχθούν παιδιά- καλλιτέχνες. Αντίθετα, το μάθημα οφείλει να προστατεύει την ελευθερία των επιλογών της παιδικής δημιουργικότητας. 

Κατ’ επέκταση, και μεταφέροντας το παραπάνω στα βιβλία δραστηριοτήτων με θέμα την τέχνη, θα είχαμε επιφυλάξεις ως προς τις δραστηριότητες που προτείνουν στους μικρούς αναγνώστες, «να ζωγραφίσουν όπως ο Χ μεγάλος ζωγράφος». Τα παιδιά μπορούν οπωσδήποτε να δοκιμάσουν μια τεχνοτροπία που είδαν στο βιβλίο τους ή, παραφράζοντας τον Ρόθκο, να επιχειρήσουν να εκφράσουν τον εσωτερικό τους κόσμο πειραματιζόμενα με αυτή την τεχνοτροπία. Ακόμα και αν τα έργα τους θεωρηθούν από κάποιους «ατελή» από τεχνική άποψη, αυτή η «ατέλεια» δεν παύει να είναι ισότιμη μορφή έκφρασης και σ’ αυτό συνηγορούν πλήθος σύγχρονα έργα. 

Τα φυλλαράκια της τέχνης (Συντακτική ομάδα της ΕΛΝΙΠΛΕΞ, εικ. Ρένια Μεταλλινού, Μεταίχμιο, 2016).

Ο τίτλος παίζει με τα φιλαράκια μιας παιδικής παρέας και τα φυλλαράκια, τις σελίδες εργασίας του βιβλίου. Πρόκειται για ένα βιβλίο δραστηριοτήτων που στήνει ένα παιχνίδι μυστηρίου και ταυτόχρονα προτείνει στα παιδιά προσχολικής ηλικίας ασκήσεις με τις βασικές έννοιες της ζωγραφικής (τα χρώματα, τη γραμμή, την τελεία, τη σύνθεση). Οι αναγνώστες –παίκτες περνώντας τις καλλιτεχνικές δοκιμασίες που προανέφερα, βρίσκουν τα «κλειδιά», δηλαδή τους ζωγραφικούς πίνακες του μυστηρίου (των Κλέε, Κλιμτ, Νταλί, Μιρό, κ.ά.) που σχετίζονται με αυτές, φτάνουν στη λύση και κολλούν τα αυτοκόλλητα με τους πίνακες στην πινακοθήκη του ήρωα που τους τις έθεσε. Οι διάσπαρτοι σύντομοι διάλογοι μεταξύ των ηρώων του βιβλίου έχουν ως άξονα ιδέες για να ξεπεραστούν οι δοκιμασίες και λειτουργούν ως προτάσεις προς τους αναγνώστες.

Η πρώτη μου γκαλερί τέχνης (Sam Lake, σχεδιασμός Josephine Thompson, εικ. Carles Ballesteros, μτφρ. Αντωνία Γουναροπούλου, Πατάκης, 2014), παρουσιάζει την τέχνη θεματικά (π. χ. πορτρέτα, καθημερινή ζωή, αγόρια και κορίτσια, κ.ά.) αναμιγνύοντας τα στιλ και τα καλλιτεχνικά ρεύματα. Χρήση των αυτοκόλλητων και σ’ αυτό το βιβλίο, όχι μόνον πίνακες, αλλά και πολλά άλλα έτοιμα, σχηματοποιημένα και τυποποιημένα στοιχεία που μπορεί να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά για να συνθέσουν δικούς τους πίνακες à la maniere de. Πιο σύνθετο στην παιδαγωγική του σύλληψη, ξεκινά τη θεματική παρουσίαση με την προτροπή προς τους αναγνώστες να βρουν κάθε πίνακα και να τον τοποθετήσουν στο αντίστοιχο πλαίσιο. Στη συνέχεια, αφαιρείται η αχνή εικόνα- οδηγός των πινάκων και τα παιδιά πρέπει να τους ανακαλύψουν στις σελίδες με τα αυτοκόλλητα αφού διαβάσουν τα πληροφοριακά σχόλια που τους περιγράφουν. Η παιδαγωγική του βιβλίου παραπαίει δυστυχώς εξαιτίας των αυτοκόλλητων στοιχείων που περιέγραψα παραπάνω και με τα οποία τα παιδιά καλούνται να δημιουργήσουν τις δικές τους συνθέσεις.

Η τέχνη είναι μια παγκόσμια μορφή έκφρασης στοιχειώδης όσο η ομιλία ή το τραγούδι. Και όπως τα παιδιά πιάνουν αμέσως μια ιστορία ή ένα τραγούδι, με τον ίδιο τρόπο μπορούν να μετατρέψουν την παρατηρητικότητα και τη φαντασία τους σε τέχνη.

Όσον αφορά την πρόσληψη των έργων τέχνης, τα παιδιά μπορούν να τα προσεγγίσουν χωρίς προαπαιτούμενα, δηλαδή ελεύθερα και διαισθητικά. Όπου υπάρχει λόγος που σχολιάζει τα έργα ή τα επενδύει με μυθοπλασία, οφείλει να είναι ένας από τους πιθανούς ανάμεσα σε πάμπολλους άλλους. 

Τα τρία νέα βιβλία για παιδιά των εκδ. Μέλισσα που ακολουθούν, είναι υποδειγματικά στο πώς επενδύουν με λόγο καλλιτεχνικά έργα.


Το μήλο του Μαγκρίτ (Κλας Βεεπλάνκε, αποδ. Βαγγέλης Ηλιόπουλος, Μέλισσα, 2017, 1η έκδ. ΜΟΜΑ, Νέα Υόρκη, 2016). 
Ό,τι βλέπουμε κρύβει κάτι άλλο. Αυτή η φράση του Ρενέ Μαγκρίτ συνοψίζει την πολύ σύντομη ιστορία που επενδύει την εικονογράφηση του βιβλίου, η οποία δανείζεται και παρουσιάζει στοιχεία από τους πίνακές του. Στις τελευταίες σελίδες, ο αναγνώστης θα παρατηρήσει μερικούς από αυτούς, ενδεχομένως θα συγκρίνει τα ολοκληρωμένα έργα με τα τμήματα που εμφανίζονται στην εικονογράφηση, θα συνδυάσει τις διαφορετικές όψεις των παράλληλων καλλιτεχνικών έργων (πρωτότυπα και εικονογράφηση) και θα κάνει γνωριμία με τον ζωγράφο και την ψυχοσύνθεσή του, την ορμή του να εκφραστεί και να υπερβεί τον ρεαλισμό.



Τι είδε ο Ντεγκά (Σαμάνθα Φρίντμαν- Κριστίνα Πιεροπάν, αποδ. Χρήστος Μπουλώτης, Μέλισσα, 2017, 1η έκδ. ΜΟΜΑ, Νέα Υόρκη, 2016).
Ο Ντεγκά, ο καλλιτέχνης που έβγαινε από το εργαστήριο για να παρατηρήσει και να αποτυπώσει την πόλη και τους ανθρώπους που ήταν δίπλα του, παρακινεί, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, τους αναγνώστες να κάνουν κι αυτοί το ίδιο. Η Κριστίνα Πιεροπάν δεν εικονογραφεί μόνον όσα είδε ο Ντεγκά στις βόλτες στο Παρίσι και πώς τα μεταμόρφωσε σε ζωγραφικούς πίνακες (επτά αναπαραγωγές), αλλά ζωντανεύει με τα σκίτσα της, σχεδόν φωτογραφικά, τη φυσιογνωμία της γαλλικής πρωτεύουσας. Τα ενδύματα, τα οχήματα, το θέατρο, οι δρόμοι, τα κτίρια και οι καθημερινές ασχολίες παρουσιάζονται ως αυτοτελείς πίνακες της εποχής κατά την οποία έζησε και δημιούργησε ο ζωγράφος.

Συναντώντας έναν καλλιτέχνη, Βίνσεντ βαν Γκόγκ (Πατρίσια Χέις, αποδ. Βαγγέλης Ηλιόπουλος, Μέλισσα, 2017)
Κλασικότερο στη σύλληψη, το βιβλίο για τον βαν Γκόγκ αφηγείται με άξονα τους πίνακες την καλλιτεχνική πορεία και τη ζωή του ζωγράφου από την παιδική ηλικία μέχρι το θάνατό του χωρίς να κρύψει ή να αποσιωπήσει τις ιδιορρυθμίες και τις ψυχικές μεταπτώσεις του. Μια χαρτοκοπτική στο τέλος του βιβλίου δίνει τη δυνατότητα τους αναγνώστες να δημιουργήσουν τρισδιάστατα τον γνωστό πίνακα Το δωμάτιο του καλλιτέχνη στην Αρλ.

[Η διδακτική, είτε πρακτική, είτε μέσω βιβλίων ή επισκέψεων σε μουσεία και πινακοθήκες] πρέπει να αποφεύγει τον ακαδημαϊσμό και να προκρίνει την ανάπτυξη δημιουργικά σκεπτόμενων ατόμων.

Γιατί η τέχνη είναι γεμάτη γυμνούς ανθρώπους; (Σούζι Χοντζ, εικ. Claire Gobie, μτφρ. Κωνσταντίνα Καπανίδου, Πατάκης, 2017).


Βιβλίο γνώσεων το οποίο διευρύνει κατά πολύ τον ευφάνταστο τίτλο του. Γιατί τέχνη δεν είναι μόνο το γυμνό που μαγνητίζει πάντα τα παιδιά. Τέχνη είναι αφήγηση, τεχνοτροπία, ιδέες, φαντασία, προσωπική έκφραση, κοινωνία, οικονομία έως και αντιγραφή και μίμηση. Όσα ορίζουν αυτή τη μορφή έκφρασης ξυπνούν την περιέργεια, δημιουργούν σκέψεις και ερωτήματα που ξεπηδούν τις περισσότερες φορές αβίαστα σε οποιονδήποτε στέκεται μπροστά σε ένα έργο τέχνης. Διαβάζουμε λοιπόν και παίζουμε με το βιβλίο, από σελίδα σε σελίδα, ένα παιχνίδι ερωταποκρίσεων, το οποίο δεν δίνει μόνο απαντήσεις αλλά τις πλαισιώνει με τρόπο ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης ότι καθετί στην τέχνη έχει εξήγηση και πως όλα συνδέονται μεταξύ τους. 

Όπως είδαμε, οι παιδικές εκδόσεις τέχνης παρουσιάζουν ποικιλία, με βιβλία που προσεγγίζουν την τέχνη ιστορικά ανά εποχή, θεματικά, μονογραφίες καλλιτεχνών, άλλα βιβλία που παρουσιάζουν καλλιτεχνικά ρεύματα, κινήματα και τεχνοτροπίες, βιβλία εργασίας ή βιβλία που επενδύουν έργα και καλλιτέχνες με ιστορίες αξιοποιώντας το δίπολο γνώση και λογοτεχνία. Απώτερος στόχος όλων είναι να προτείνουν στους αναγνώστες διαδρομές για να προσεγγίσουν τις καλλιτεχνικές δημιουργίες. Το πετυχαίνουν επειδή, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό τους, προάγουν την τέχνη να φτιάχνεις βιβλία και είναι βιβλία αισθητικά όμορφα. 

Αλλά, λογικά, δεν θα περιμέναμε το ίδιο από κάθε βιβλίο, και δη παιδικό, να καλλιεργεί δηλαδή με τη μορφή και το περιεχόμενό του την αισθητική του αναγνώστη; Ε, ναι! 
Πλην όμως, δεν συμβαίνει πάντα.
Δεν συνέβη, για παράδειγμα, στη σειρά των 4 βιβλίων με τον τίτλο ΣΑΥΡΑΪΒΟΡ
(κείμενα Γιώργου Λεμπέση, εικονογράφηση Στέφανου Βλασακάκη, εκδ. Ψυχογιός, προτεινόμενες ηλικίες 6-9 ετών), μια μεταφορά επί το παιδικότερον του γνωστού τηλεπαιχνιδιού! Και φυσικά και επί το παιδαγωγικότερον: Στο ΣΑΥΡΑΪΒΟΡ, οι σαυρίσιες ομάδες, οι Μαχητές και οι Ήρωες, θα μιλήσουν στα παιδιά για τον εκφοβισμό, για το πόσο επικίνδυνο είναι να εμπιστευόμαστε τους ξένους, για τη διαφορετικότητα και τέλος, για την υγιεινή και την καθαριότητα. Και το όλον παρουσιασμένο από τη σαυρόνια δημοσιογράφο Σαυραμία Μπόμπα που μεταδίδει καθημερινά τα νέα του Σαυράιβορ– η έμπνευση από την καθημερινή μεσημεριανή εκπομπή με τα νέα του Σαρβάιβορ στον ΣΚΑΙ. Όσο για την εικονογράφηση, πήρε φωτιά το ποντίκι του εικονογράφου ο οποίος ζωγράφισε κάτι όντα μπεζ, ροζουλιά, πρασινωπά, μεταξύ δεινοσαύρων και εξωγήινων, αλλά, φευ, κοντά στο πρωτότυπο τηλεπαιχνίδι να μάχονται σε δοκιμασίες στο εξωτικό νησί με τα μπουστάκια τους, τα ξέπλεκα μαλλιά, τις γυμνασμένες κορμάρες, τα βαψίματα… Ντροπή, προσβολή προς τους αναγνώστες!

[Παρεμπιπτόντως, με την ίδια αποστολή των εκδ. Ψυχογιός, έφτασαν και τρία
βιβλία της Άντρια Μπέιτι καταπληκτικά εικονογραφημένα από τον Ντέιβιντ Ρόμπερτς, του νεοϋορκέζικου Abrams Books for Young Readers: Ίγκι Πεκ, ο αρχιτέκτονας, Ρόζι Ρίβιαρ, η μηχανικός, Έϊντα Τουίστ, η επιστήμονας σε μτφρ. Αργυρώς Πιπίνη- Ευδοξίας Μπινοπούλου].


Είναι απορίας άξιον πώς συνυπάρχουν όλα αυτά κάτω από την ίδια στέγη. 

Τέλος, για να πάρουμε ανάσα, σημειώνουμε την επανέκδοση του βιβλίου Νίκος Εγγονόπουλος, Αλφαβητάρι για μικρά και μεγάλα παιδιά (ποίηση Χάρης Βλαβιανός, επιμέλεια Ερριέττη Εγγονοπούλου και Ελένη Γερουλάνου), και θυμίζουμε το εκπαιδευτικό βιβλίο της Χριστίνας Νάκου, Ιστορίες της τέχνης για παιδιά (2016) το οποίο πραγματεύεται την πολλαπλότητα των αφηγήσεων της τέχνης και την πρόσληψή της (και τα δυο εκδ. Άγρα).

Εσύ δεν είσαι ο δάσκαλος; Εσύ θα βρεις τη λύση στο πρόβλημα της τάξης σου.


Άρθρο από Κ. Βαλασιάδου
Αναδημοσίευση από το Δίκτυο Κριτικής στην Εκπαίδευση.

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της θητείας μας, εμείς οι εκπαιδευτικοί ερχόμαστε αντιμέτωποι με τμήματα «δύσκολα» ή «προβληματικά» όπως φορές αποκαλούνται. Τμήματα που κανένας συνάδελφος στο σχολείο που υπηρετούμε δεν θέλει να αναλάβει. «Τυχαία» αυτά τα τμήματα μένουν πάντα τελευταία όταν γίνεται η κατανομή των τάξεων στην αρχή της χρονιάς.

Έτσι, όταν κάποιος εκπαιδευτικός έρχεται να διδάξει για πρώτη φορά σε ένα σχολείο, είναι πολύ πιθανόν να αναλάβει ένα τέτοιο τμήμα το οποίο θα έχει μείνει επειδή κανείς άλλος δεν θα έχει θελήσει να το αναλάβει. Βέβαια, αν και ελάχιστες, υπάρχουν περιπτώσεις έμπειρων συναδέλφων που προθυμοποιούνται να αναμετρηθούν με δύσκολες καταστάσεις χωρίς να φοβούνται το ενδεχόμενο της «αποτυχίας». Συνάδελφοι που βάζουν ως προτεραιότητα το καλό όλης της σχολικής μονάδας και όχι της προσωπικής τους άνεσης.

Αφού κάποιος «καινούριος» αναλάβει ένα τέτοιο τμήμα αρχίζει να ακούει διάφορα σχόλια και συμβουλές είτε από παλιούς συναδέλφους, είτε κι από τον διευθυντή/ντρια της σχολικής μονάδας. Σχόλια όπως : «Πρόσεχε», «Είναι ιδιαίτερη η κατάσταση σε αυτό το τμήμα», ή «υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις σε αυτό το τμήμα». Ακόμα θα σου δώσουν πληροφορίες για το τι έκανε ή ακόμη και τι έπαθε ο προηγούμενος δάσκαλος. Ίσως και συμβουλές για το πως πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου για να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες που θα προκύψουν.

Παράλληλα πρέπει να αντιμετωπίσεις και να διαχειριστείς 40 γονείς (στην καλύτερη περίπτωση). Κάποιοι από αυτοί θα είναι συνεργάσιμοι και θα σου δείξουν εμπιστοσύνη, κάποιοι θα απαξιώνουν τη δουλειά σου ως εκπαιδευτικό και θα σε θεωρούν ανεπαρκή , κάποιοι θα πιστεύουν ότι εσύ έχεις πρόβλημα ως εκπαιδευτικός αφού δεν μπορείς να επιβληθείς σε παιδιά δίχως όρια και απελπισμένα για λίγη προσοχή από κάποιον ενήλικα.

Έτσι, απομένεις μόνος ή μόνη να προσπαθείς καθημερινά να «βγάλεις» τη μέρα χωρίς να συμβεί κάτι απρόοπτο. Να αφήνεις το «μάθημα» και να σκύβεις στα προβλήματα της καθημερινότητας συζητώντας και προσπαθώντας να βρεις μια λύση μαζί με τους μαθητές. Να συζητάς με συναδέλφους για το τί μπορείς εσύ να κάνεις στην τάξη σου. Να δοκιμάζεις πράγματα που άλλοτε μπορεί να πετυχαίνουν, μπορεί και όχι. Να φεύγεις από το σχολείο και να χρειάζεσαι όλο το απόγευμα για να ηρεμήσεις.

Στη συνέχεια καθώς η χρονιά συνεχίζεται μπορεί να σου επιρρίπτουν ευθύνες γιατί δεν τα καταφέρνεις καλά με τα παιδιά ή γιατί έχεις μείνει πίσω στην «ύλη». Ακούς πάλι από τον περίγυρο ότι «ένας επαγγελματίας εκπαιδευτικός οφείλει να γνωρίζει να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις». Κι εσύ απομένεις πάλι μόνος να προσπαθείς να ισορροπήσεις σε τεντωμένο σκοινί. Κάνοντας από τη μια τον διαιτητή, τον ψυχολόγο, τον γονιό σε αυτά τα παιδιά και από την άλλη προσπαθώντας να καλύψεις τους γνωστικούς στόχους του Αναλυτικού Προγράμματος. Και φυσικά να αναρωτιέσαι συνεχώς τι κάνεις λάθος….

Κι όμως, όσοι έχουν ζήσει τέτοιες καταστάσεις, κάποια στιγμή συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν κάνει λάθος. Το μόνο λάθος που έχει συμβεί είναι ότι το συνολικό σχολικό πλαίσιο έχει την τάση να απομονώνει τέτοια προβλήματα, να μην τα αντιμετωπίζει αναζητώντας λύσεις συνολικά, απλά να τα σπρώχνει κάτω από το χαλί. Το σχολικό πλαίσιο με τον τρόπο που περιγράφηκε προηγουμένως υπονοεί ότι ένα «δύσκολο» τμήμα είναι ευθύνη αποκλειστική του δασκάλου. Ότι ο δάσκαλος είναι εκείνος που οφείλει να βρει μια λύση και ξαφνικά οι δυσκολίες θα λυθούν ως δια μαγείας.

Εκείνο όμως που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και ότι μόνος του κανείς δεν μπορεί να καταφέρει τίποτε. Ότι το «δύσκολο» τμήμα του σχολείου δεν είναι αποκλειστικά ευθύνη ενός ανθρώπου που ξεκινά να διδάσκει σε μαθητές σχολικής ηλικίας (ήδη διαμορφωμένους από την οικογένεια) με τους οποίους δεν είχε πιο πριν άλλη επαφή. Έχουμε, όμως, την ευθύνη να προσπαθήσουμε να σπάσουμε την αντίληψη ότι το δύσκολο τμήμα είναι ατομικό πρόβλημα του εκπαιδευτικού. Αντίθετα να το αναδείξουμε και να το τοποθετήσουμε εκ νέου ως πρόβλημα όλης της σχολικής κοινότητας αναζητώντας λύσεις σε συνεργασία με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς: σύλλογο διδασκόντων, διευθυντή σχολείου, σχολικό σύμβουλο, σύλλογο γονέων. Μέσα από μια τέτοιου είδους συνεργασία είναι δυνατόν τέτοιου τύπου προβλήματα να αντιμετωπιστούν συλλογικά και να αναδειχθεί το γεγονός ότι αποτελούν πρόβλημα της ευρύτερης σχολικής κοινότητας και όχι ατομικό θέμα του εκπαιδευτικού.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 29/3.


Απεργιακή δράση στις 30 Μαρτίου.


ΔΙΗΜΕΡΟ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ.

To ΔΣ του Συλλόγου δασκάλων - Νηπιαγωγών Χαλκίδας οργανώνει διήμερο κινητοποιήσεων, με σημαία αγώνα την διεκδίκηση του Δημόσιου Δωρεάν σχολείου και το δικαίωμα στην εργασία, για μια ζωή αξιοπρέπειας. 

Καλούμε τα μέλη του συλλόγου μας να συμμετέχουν δυναμικά 

· την Πέμπτη 29 Μαρτίου στις 7.00 στην πλατεία ταχυδρομείου σε μουσική διαμαρτυρία που συνδιοργανώνουμε με την ΕΛΜΕ Εύβοιας.(Νίκος Γιακουμάκης κιθάρα φωνή, Δημήτρης Αντωνιάδης τύμπανα, Πέτρος Βασιλείου κιθάρα, Μάριος Ζαχαριάδης μπάσο) 

· Την Παρασκευή 30 Μαρτίου, στην απεργιακή κινητοποίηση με 3ωρη στάση εργασίας από το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. για τις 3 τελευταίες ώρες του πρωινού και τις 3 πρώτες ώρες του απογευματινού προγράμματος και των ΔΥΕΠ και 3ωρη από τον Σύλλογο μας , για τη διευκόλυνση της συμμετοχής των συναδέλφων στην συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί εκείνη την ημέρα στα Προπύλαια. 

Θα φύγουμε στις 11.30 από το Βούρκο με λεωφορείο που θα έχει ο Σύλλογος.(Για δηλώσεις συμμετοχής στο 6974341868 Βέτα Κορωναίου) 

Παλεύουμε για: 

· μόνιμους, μαζικούς διορισμούς για την κάλυψη όλων των αναγκών της δημόσιας εκπαίδευσης, 

· ενιαία δημόσια δωρεάν δεκατετράχρονη εκπαίδευση (ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο δωρεάν υποχρεωτικό σχολείο και δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή και εκπαίδευση για όλα τα παιδιά 4 έως 6 στο δημόσιο Νηπιαγωγείο) άμεσα σε όλη τη χώρα, 

· στήριξη της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, 

· εξίσωση δικαιωμάτων αναπληρωτών και μονίμων, 

· μείωση της αναλογίας εκπαιδευτικών – μαθητών σε 1:15 για το νηπιαγωγείο και 1:20 για το δημοτικό σχολείο, 

· αύξηση δαπανών για την παιδεία, υπεράσπιση των μισθολογικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. 

Συμμετέχουμε δυναμικά... 

επειδή η σιωπή είναι συνενοχή... 

η αδιαφορία συναίνεση .. 

και η αποχή αποδοχή.. 

Για το ΔΣ 

Η Πρόεδρος                    Η Γραμματέας 

Βέτα Κορωναίου              Έφη Βαρβάρου 

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018

Ο θεολογισμός του σκοταδισμού κι ο αναχρονισμός του συντάγματος.


Αναδημοσίευση από το tvxs.


Nέο μέτωπο κυβέρνησης – Δικαιοσύνης, αλλά και σοβαρά θεσμικά ερωτήματα, άνοιξε η απόφαση του ΣτΕ που κρίνει αντισυνταγματικές τις αλλαγές Φίλη στο μάθημα των Θρησκευτικών.

H απόφαση, που ελήφθη κατά πλειοψηφία, κρίνει ότι οι αποφάσεις του πρώην υπουργού Παιδείας για την διδασκαλία των Θρησκευτικών «κλονίζουν την χριστιανική θρησκευτική συνείδηση» – γεγονός που, ευλόγως, πυροδότησε αντιδράσεις από κυβερνητικά στελέχη και δηλώσεις περί επιχείρησης σκοταδισμού και αναχρονιστικής οπισθοδρόμησης.

Πέραν αυτού όμως, επανέρχονται στο προσκήνιο δύο εξαιρετικά σοβαρά ζητήματα που ακουμπούν τον πυρήνα της λειτουργίας των θεσμών: Το πρώτο είναι πως πρόκειται για την πολλοστή φορά που το Συμβούλιο της Επικρατείας έρχεται να ανατρέψει με αποφάσεις του κυβερνητικές πολιτικές και επιλογές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την διάκριση των εξουσιών. Το δεύτερο, και ακόμη πιο θεμελειώδες, όπως αναγνωρίζεται και από κυβερνητικούς παράγοντες, είναι πως την βάση και την αφετηρία για αποφάσεις όπως η χθεσινή, την παρέχουν αναχρονιστικές διατάξεις που περιέχει το ίδιο το σύνταγμα της χώρας.Εν προκειμένω, το σκεπτικό της πλειοψηφίας του ΣτΕ που έκρινε την υπόθεση βασίζεται στο άρθρο 16 του συντάγματος, το οποίο αναφέρει ότι σκοπός της Παιδείας είναι και η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης. Και ορίζει ρητά πως στην Ελλάδα η επικρατούσα θρησκεία είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού».

Επικαλούμενοι ακριβώς αυτήν την διάταξη, οι δικαστές έκριναν ότι με τις αλλαγές Φίλη στο μάθημα των Θρησκευτικών «φαλκιδεύεται ο επιβαλλόμενος από τη συνταγματική αυτή διάταξη σκοπός της ανάπτυξης, δηλαδή της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνείδησης των μαθητών στα ανήκοντα στην επικρατούσα θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.»

Το γεγονός ότι η ερμηνεία αυτή δόθηκε μόνον από την πλειοψηφία και υπήρξαν και δικαστές που μειοψήφησαν, δεν αναιρεί τα «βαρίδια» πουεξακολουθεί να περιλαμβάνει το ελληνικό σύνταγμα σε ό,τι αφορά την ισχύ και τις εξουσίες Κράτους και Εκκλησίας. Και δεν αναιρεί επίσης και το ατελέσφορο της συζήτησης που γίνεται εδώ και χρόνια για τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας.

Ο ίδιος ο Νίκος Φίλης, πάντως, όπως και αρκετά ακόμη στελέχη της κυβέρνησης, υποστήριξε πως υπήρξε λανθασμένη ερμηνεία του συντάγματος κι έκανε λόγο για «σκοταδισμό, μεσαίωνα και αναχρονισμό». Επεσήμανε, δε, ότι είναι ισχυρό το σκεπτικό των δικαστών που μειοψήφησαν στην απόφαση του ΣτΕ.Στο σκεπτικό της μειοψηφίας, το οποία δημοσιεύεται πλήρως στην «Εφημερίδα των Συντακτών», αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Το Σύνταγμα και οι διεθνείς συμβάσεις που προαναφέρθηκαν ουδόλως υποχρεώνουν τον νομοθέτη να προσδώσει στο μάθημα των θρησκευτικών ομολογιακό ή κατηχητικό χαρακτήρα, διότι τούτο θα ισοδυναμούσε όχι με "ανάπτυξη" θρησκευτικής συνείδησης με την προεκτεθείσα έννοια, αλλά με "επιβολή" θρησκευτικής συνείδησης συγκεκριμένου περιεχομένου, όπερ αντίκειται στις αρχές της θρησκευτικής ουδετερότητας και της πολυφωνίας που διέπουν την παροχή της εκπαίδευσης από το Κράτος και θέτει σε κίνδυνο το δικαίωμα του μαθητή να επιλέξει και να διαμορφώσει κριτικά ουσιώδες στοιχείο της προσωπικότητάς του και της αντίληψής του γιατον κόσμο και τον άνθρωπο».

Για «απόφαση που πηγαίνει την εκπαίδευση και την κοινωνία πολλά χρόνια πίσω», έκανε λόγο σε ανακοίνωσή του και το υπουργείο Παιδείας, προσθέτοντας ότι είναι μια απόφαση που «ταυτίζεται και συντάσσεται με απόψεις ακραίων και σκοταδιστικών θεολογικών κύκλων», ενώ για «μήνυμα αναχρονιστικής αναδίπλωσης και κατήχησης στα σχολεία» μίλησε και ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης.

Από την πλευρά της, η ΝΔ το μόνο που διαπίστωσε εν μέσω όλου αυτού του δημόσιου διαλόγου ήταν πως «το υπουργείο Παιδείας για άλλη μία φορά, αγνοεί το πνεύμα και το γράμμα του υπέρτατου νόμου της χώρας»…

ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΤΗΣ Ε΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ.




Αναδημοσίευση από την Εκπαιδευτική Λέσχη.
Άρθρο του Δημ. Μαριόλη.

Απαρατήρητη πέρασε η είδηση για την απόσυρση του βιβλίου Μαθηματικών της Ε΄ Δημοτικού και την αντικατάστασή του από νέο σχολικό εγχειρίδιο. Αντίθετα, ιδιαίτερα προβλήθηκε από τα ΜΜΕ η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που οργάνωσαν χριστιανικά σωματεία και θεολόγοι την Κυριακή 4 Μαρτίου στα Προπύλαια, προκειμένου να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην απόφαση του υπουργείου Παιδείας για αλλαγές το μάθημα των Θρησκευτικών.

Ο ιδεολογικός προσανατολισμός της κατήχησης και του θρησκευτικού φρονηματισμού, αλλά και το προνόμιο της Εκκλησίας να έχει καθοριστικό λόγο για τα αναλυτικά προγράμματα και τα σχολικά εγχειρίδια, αποτελούν δομικά χαρακτηριστικά ενός εκπαιδευτικού συστήματος που συντηρεί αδιάλειπτα προαστικές αξίες. Και αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έχουν αμφισβητηθεί από καμία κυβέρνηση και καμία ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής. Αντίθετα, κανένα απολύτως ενδιαφέρον δεν έχουν επιδείξει, τόσο οι φορείς αυτών των προαστικών αξιών όσο και τα ΜΜΕ για εκπαιδευτικά ζητήματα καθοριστικής σημασίας όπως η διδασκαλία των θετικών επιστημών και οι ανεπάρκειες των σχετικών σχολικών εγχειριδίων.

Η απόσυρση του βιβλίου μαθηματικών της Ε΄ Δημοτικού ανακοινώθηκε με την ΥΑ Φ.31/35496/Δ/1-3-2018, η οποία ορίζει ότι για το σχολικό έτος 2018-19 εγκρίνεται νέο σχολικό εγχειρίδιο. Δεν έχουμε εικόνα του νέου εγχειριδίου, ωστόσο πιστεύουμε ειλικρινά ότι είναι σχεδόν ακατόρθωτο να υπάρξει βιβλίο μαθηματικών χειρότερο από το προηγούμενο.

Χρειάστηκαν 11 ολόκληρα χρόνια για να αποσυρθεί ένα σχολικό βιβλίο που κατά γενική ομολογία συγκέντρωσε τις πλέον αρνητικές κριτικές από την εκπαιδευτική κοινότητα και αποτέλεσε το χειρότερο εφιάλτη μαθητών, δασκάλων και γονιών. Ένα βιβλίο χωρίς δομή, χωρίς καμία λογική συνέχειας, με πλήθος λαθών, λανθασμένων διατυπώσεων προβλημάτων, λανθασμένων διατυπώσεων μαθηματικών σχέσεων, αδικαιολόγητα υψηλής δυσκολίας, ένα βιβλίο με μια εξόχως αριστοκρατική και ελιτίστικη λογική, αν υποθέσουμε ότι είχε κάποια λογική.
Αν υπολογίσουμε ότι μια σχολική τάξη αριθμεί πάνω από 100.000 μαθητές, περίπου 1.200.000 μαθητές, οι οικογένειές τους καθώς και χιλιάδες δασκάλες και δάσκαλοι ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα αυτά τα 11 χρόνια, ενώ ανυπολόγιστες είναι οι αρνητικές συνέπειες της χρήσης του στη διδακτική πράξη. Αντί να συμβάλει στη διαδικασία συγκρότησης μαθηματικής σκέψης, έντεινε ακόμα περισσότερο τα φαινόμενα σχολικής αποτυχίας. Αντί να δημιουργεί ελκυστικά περιβάλλοντα μάθησης όξυνε τα φαινόμενα μαθηματικοφοβίας, αποστροφής προς τα μαθηματικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι την πρώτη σχολική χρονιά που εισήχθη το συγκεκριμένο εγχειρίδιο, γνωστός εκδοτικός οίκος που είχε εκδώσει βοήθημα με λύσεις των ασκήσεων από ομάδα μαθηματικών, υποχρεώθηκε να κυκλοφορήσει δωρεάν πολυσέλιδο φυλλάδιο για τις λανθασμένες λύσεις των ασκήσεων που είχε το βοήθημα!

Θα άξιζε πραγματικά τον κόπο να ερευνηθεί έστω σε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα, ποιο ποσοστό δασκάλων χρησιμοποίησε αυτό το βιβλίο και ποιες είναι οι απόψεις και οι εμπειρίες τους (το ΙΠΕΜ – ΔΟΕ θα μπορούσε ενδεχομένως να σχεδιάσει μια τέτοια έρευνα). Και για όσους επιμένουν ότι κάποια μορφή αξιολόγησης είναι απαραίτητη και μπορεί να συμβάλλει στη βελτίωση του σχολικού θεσμού, να θυμίσουμε μόνο ότι το συγκεκριμένο σχολικό εγχειρίδιο (όπως και όλα τα υπόλοιπα) αξιολογήθηκε από σχετική επιτροπή (βλ. σχετικά σ.2 του εγχειριδίου) στην οποία συμμετείχε ένας καθηγητής πανεπιστημίου, ένας σχολικός σύμβουλος και ένας εκπαιδευτικός. Και κρίθηκε κατάλληλο! Να συμπληρώσουμε εδώ, ότι αντίθετα με το εγχειρίδιο της Ε΄ Δημοτικού που αποσύρθηκε, το αντίστοιχο εγχειρίδιο της Β΄ Δημοτικού δυστυχώς εγκρίθηκε και πάλι για την επόμενη σχολική χρονιά.

Ωστόσο, για να αντιμετωπιστεί ριζικά το φαινόμενο της σχολικής αποτυχίας, δεν αρκεί η αντικατάσταση ενός απαράδεκτου εγχειριδίου. Για παράδειγμα, ο μόνος σοβαρός λόγος για τον υψηλό βαθμό δυσκολίας και το ιδιαίτερα ανεβασμένο επίπεδο στόχων για την Ε΄ Δημοτικού είναι να υπηρετηθεί η όξυνση της σχολικής αποτυχίας που σε μεγάλο βαθμό έχει ταξικό πρόσημο. Χρειάζεται να επεξεργαστούμε προτάσεις όπως η διαμόρφωση νέων αναλυτικών προγραμμάτων, η μείωση της ύλης, η ορθολογική κατανομή της, ο επανακαθορισμός των διδακτικών στόχων ανά τάξη, αλλαγές στη διδακτική μεθοδολογία, τμήματα με λιγότερους μαθητές, ανάπτυξη λογισμικών με ελκυστικά περιβάλλοντα μάθησης, στήριξη των μαθητών που παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες. Και όλα τα παραπάνω, πρέπει να αποτελέσουν διεκδικήσεις του οργανωμένου εκπαιδευτικού κινήματος που δεν πρέπει να ξεχνά τη βασική θέση που επεξεργάστηκε ο Paulo Freire: η διδασκαλία είναι πολιτική πράξη και παράγει συγκεκριμένα εκπαιδευτικά αλλά και κοινωνικά αποτελέσματα.

24ωρη Απεργιακή Δράση.


Για τη συνάντηση με τον Υπουργό Παιδείας με αίτημα την πραγματοποίηση μόνιμων διορισμών. Η απόφαση του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. για πραγματοποίηση κινητοποιήσεων.

«Μηδέν», ήταν η απάντηση του Υπουργού Παιδείας στο μοναδικό ερώτημα που του έθεσε το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. «πόσοι διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών θα πραγματοποιηθούν την επόμενη σχολική χρονιά;» στη σημερινή συνάντηση στο Υπουργείο Παιδείας. 

Ο κ. Υπουργός δήλωσε ότι « όσα λέγονταν ως αριθμοί μέχρι τώρα ήταν στον αέρα», προφανώς αναφερόμενος και στον εαυτό του αλλά και στους προκατόχους του στο υπουργείο Παιδείας που υπόσχονταν χιλιάδες μόνιμους διορισμούς και ανέφερε για μια ακόμη φορά τις αιτιάσεις των δημοσιονομικών περιορισμών και του ασφυκτικού ελέγχου από τους θεσμούς ως βασικούς λόγους για τη μη πραγματοποίηση όλων των διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών που έχει ανάγκη η εκπαίδευση. 

Οι αναφορές για ανακοίνωση διορισμών μέχρι τον Οκτώβριο με ορίζοντα τριετίας και υπό το πρίσμα των παραπάνω περιορισμών δεν αφήνουν στον κλάδο περιθώρια εφησυχασμού και αναμονής. Επιπλέον, η μαζική και δυναμική πανεκπαιδευτική, πανελλαδική κινητοποίηση της 16ης Μαρτίου σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις, αποτελεί ένα ακόμα ελπιδοφόρο μήνυμα αγωνιστικής ανάτασης και μας δείχνει το δρόμο για τη συνέχεια. 

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. στη συνεδρίαση που πραγματοποίησε αμέσως μετά την αποχώρησή του από τη συνάντηση εκτίμησε ότι το κεντρικής σημασίας αίτημα των μαζικών μόνιμων διορισμών υπερβαίνει, πλέον, την αρμοδιότητα του Υπουργού Παιδείας, αφορά αναπόσπαστο στοιχείο της κυβερνητικής πολιτικής των μνημονιακών περικοπών και απάντηση πρέπει να δώσει ο Πρωθυπουργός. 

Αποφασίσαμε: 

· Την πραγματοποίηση 24ωρης απεργιακής δράσης την Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018 (με 3ωρη στάση εργασίας από το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. για τις 3 τελευταίες ώρες του πρωινού και τις 3 πρώτες ώρες του απογευματινού προγράμματος και των ΔΥΕΠ και 3ωρη από τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών για τη διευκόλυνση της συμμετοχής των συναδέλφων στις συγκεντρώσεις που θα πραγματοποιηθούν εκείνη την ημέρα). 

· Την ίδια ημέρα στη 1.30 μ. μ. πραγματοποίηση συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στα Προπύλαια με πορεία προς τη Βουλή και το Προεδρικό Μέγαρο με στόχο τη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό ο οποίος θα πρέπει να απαντήσει στο αίτημα του κλάδου για την άμεση πραγματοποίηση, από την επόμενη σχολική χρονιά 2018-19, όλων των διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών που έχει ανάγκη η εκπαίδευση και που έχουν εξαγγείλει κατά καιρούς οι υπουργοί της Κυβέρνησής του. 

Την ίδια ώρα πραγματοποίηση συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη στο άγαλμα Βενιζέλου. 

· Την πραγματοποίηση στο χρονικό διάστημα από 19 έως 28 Μαρτίου 2018 κύκλου Γενικών Συνελεύσεων στους Συλλόγους όλης της Χώρας με στόχο τη συσπείρωση των συναδέλφων και την ενδυνάμωση του αγώνα. 

· Την πραγματοποίηση συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα την Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018. 

Παλεύουμε για: 

· μόνιμους, μαζικούς διορισμούς για την κάλυψη όλων των αναγκών της δημόσιας εκπαίδευσης, 

· ενιαία δημόσια δωρεάν δεκατετράχρονη εκπαίδευση (ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο δωρεάν υποχρεωτικό σχολείο και δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή και εκπαίδευση για όλα τα παιδιά 4 έως 6 στο δημόσιο Νηπιαγωγείο) άμεσα σε όλη τη χώρα, 

· στήριξη της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, 

· εξίσωση δικαιωμάτων αναπληρωτών και μονίμων, 

· μείωση της αναλογίας εκπαιδευτικών – μαθητών σε 1:15 για το νηπιαγωγείο και 1:20 για το δημοτικό σχολείο, 

· αύξηση δαπανών για την παιδεία, υπεράσπιση των μισθολογικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. 

Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

Έκτακτη Γενική Συνέλευση.


Εφαρμογή της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης.



Η εφαρμογή της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης, σταδιακά από το σχολικό έτος 2018- 2019 εντός τριετίας, αποτελεί πραγματικότητα, με βάση το άρθρο 33 του νόμου «ίδρυση Πανεπιστημίων Δυτικής Αττικής και λοιπές διατάξεις» . 

Αποτελεί πραγματικά μια κατάκτηση για το ποιοτικό Δημόσιο σχολείο, γιατί εξασφαλίζεται η παιδαγωγική συνέχεια στην εκπαίδευση, μέσα από τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών αλληλεπίδρασης όλων των εμπλεκόμενων στην εκπαιδευτική διαδικασία, μέσα από κοινή φιλοσοφία στο πρόγραμμα και κοινές εκπαιδευτικές πρακτικές. 

Στη φτωχοποιημένη χώρα μας τα παιδιά έχουν περισσότερο από ποτέ ανάγκη την στήριξη και την ενίσχυση των δυνατοτήτων τους. Μια κοινωνική δομή όπως το δημόσιο σχολείο, επιβάλλεται να ενισχυθεί, γιατί η απάντηση στην κρίση είναι η επένδυση σε ένα δημόσιο σχολείο ίσων ευκαιριών για όλα τα παιδιά. 
Σταθεροί σε αυτή τη θέση, υποστηρίζουμε την προσπάθεια που πρέπει να γίνει από τους αρμόδιους φορείς για την υλοποίηση της δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης. 

Καταγγέλλουμε την προσπάθεια της ΚΕΔΕ να σαμποτάρει την εφαρμογή του νόμου μέσα από μια προσπάθεια ανάδειξης των προβλημάτων σε δομές που μπορεί να έχει ένας Δήμος. 
Συγκεκριμένα σε έγγραφό της η ΚΕΔΕ, απευθύνεται σε όλους τους Δημάρχους της χώρας, κινδυνολογώντας και δημιουργώντας κλίμα ενάντια στην εφαρμογή του νόμου, τονίζοντας: 

“..πάγια θέση μας είναι ότι η εφαρμογή αυτής της διάταξης θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην ομαλή λειτουργία πετυχημένων δομών, ενώ παράλληλα θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στον οικογενειακό προγραμματισμό και θα κινδυνεύσουν χιλιάδες θέσεις εργαζομένων» 

Ζητάει στοιχεία για τον αριθμό των παιδιών που πρέπει να παρακολουθήσουν το Δημόσιο νηπιαγωγείο , τις αίθουσες που θα απαιτηθούν επισημαίνοντας: «Θεωρούμε εξαιρετικά χρήσιμο να ανταποκριθείτε ως προς την αποστολή των στοιχείων έτσι ώστε να διαμορφώσουμε την πραγματική κατάσταση και να τεκμηριώσουμε τη θέση μας για τις δυσλειτουργίες που θα παρουσιασθούν από την εφαρμογή της υποχρεωτικότητας» 

Η προβολή ενός τόσο σοβαρού θέματος με προεκτάσεις τεράστιες για την εκπαίδευση των παιδιών, μέσα από μια στενά συντεχνιακή οπτική , που βάζει πάνω από όλα το συμφέρον των δήμων, ενισχύοντας τις πελατειακές σχέσεις μας βρίσκει αντίθετους. 

Ζητάμε 

· από του Δήμους του Συλλόγου μας, και τους δημάρχους προσωπικά , να πάρουν θέση για το ζήτημα που έχει προκύψει. 

· να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή της δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης και όχι απλά να καταγράψουν προβλήματα όπως κάνουν όλα τα τελευταία χρόνια. 

· να δημιουργηθεί επιτροπή με τη συμμετοχή του Δήμου, της Περιφέρειας, της Διεύθυνσης της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και του συλλόγου για την διερεύνηση λύσεων, όπου υπάρχουν κτιριακά ζητήματα σε νηπιαγωγεία. 

Αγωνιζόμαστε για Ενιαία δεκατετράχρονη Εκπαίδευση! 

Υπερασπιζόμαστε το ποιοτικό Δημόσιο σχολείο, που αξίζει να έχουν όλα τα παιδιά! 

Για το ΔΣ 

                   Η Πρόεδρος                  Η Γεν. Γραμματέας 

                   Βέτα Κορωναίου              Έφη Βαρβάρου 

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

Ετήσιο Φιλολογικό Μνημόσυνο στον Γιάννη Σκαρίμπα.



Ο Δήμος Χαλκιδέων, ο ΔΟΑΠΠΕΧ και ο Πολιτιστικός Σύλλογος των Φίλων του Γιάννη Σκαρίμπα, προσκαλούν στο «Ετήσιο Φιλολογικό Μνημόσυνο στον Γιάννη Σκαρίμπα». 
To Ετήσιο Φιλολογικό Μνημόσυνο στον Γιάννη Σκαρίμπα θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 19 Μαρτίου 2018 και ώρα 7 μ. μ., στο Δημοτικό Θέατρο Παπαδημητρίου.

Η εκδήλωση περιλαμβάνει ομιλία για τον θεατρικό κόσμο του Γιάννη Σκαρίμπα, από το Φιλόλογο – Ελληνιστή, Συμεών Σταμπουλού και θεατρικό μονόλογο με ΤΟ ΣΟΛΟ ΤΟΥ ΦΙΓΚΑΡΩ του Γιάννη Σκαρίμπα, από το Θέατρο Πολύτεχνο της Κέρκυρας, σε σκηνοθεσία-διασκευή Λάμπρου Ντούτσικου, σκηνικών Μαρίας Κρίγκα και υποκριτικής ερμηνείας του ηθοποιού Θόδωρου Πεντίδη.

Για τις σχολικές βιβλιοθήκες της Α/θμιας.

κ. Γαβρόγλου, τι σημαίνει σχολική Βιβλιοθήκη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα; (ανοικτή επιστολή)
Αναδημοσίευση από τον Αναγνώστη.


Ανοικτή επιστολή προς τον υπουργό Εθνικής Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων κ. Κώστα Γαβρόγλου, για την υπουργική απόφαση ίδρυσης δικτύου σχολικών βιβλιοθηκών. Χωρίς καταγγελτική διάθεση ή πολιτική σκοπιμότητα, σκοπός της επιστολής είναι να κινητοποιήσει τον πνευματικό κόσμο και τους άμεσα ενδιαφερόμενους να καταθέσουν την εμπειρία τους, έτσι ώστε να υποστηριχτούν με τον καλύτερο τρόπο οι σχολικές βιβλιοθήκες της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. 

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,
Τι σημαίνει Σχολική Βιβλιοθήκη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα;
Στις 9 Φεβρουαρίου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως η απόφασή σας που αφορούσε την ίδρυση Δικτύου Σχολικών Βιβλιοθηκών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Κατά την ανάγνωση των άρθρων προκύπτουν πολλές απορίες και ερωτήσεις: Πώς και γιατί η γνώση μας και η εμπειρία μας για τις βιβλιοθήκες εξακολουθεί να είναι μέχρι σήμερα τόσο μικρή; Τόσο ελάχιστα συνδεδεμένη με τον ζωντανό, πολύχρωμο κόσμο των βιβλιοθηκών; Τόσο ελάχιστα σε επαφή με τις παγκόσμιες εξελίξεις στον τομέα της βιβλιοθηκονομίας;
Η πρώτη παιδική βιβλιοθήκη της Ελλάδας λειτούργησε στην Ελευσίνα το 1978. Η λειτουργία της βιβλιοθήκης εκείνης παραμένει και σήμερα πρότυπο, που δεν έχουμε καταφέρει να αγγίξουμε έκτοτε. Ιδρύουμε συνέχεια βιβλιοθήκες (πρόσφατα οι δήμοι, τώρα κάθε σχολείο)˙ χτίζουμε όλο και μεγαλύτερα κτίρια για να τις στεγάσουμε, χωρίς να γνωρίζουμε ούτε τι δυνατότητες έχουν, ούτε πώς να τις λειτουργήσουμε, ούτε πώς να τις ανανεώνουμε διαρκώς. Και το κυριότερο: χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους και το προσωπικό το αναγκαίο για την σωστή και αποδοτική λειτουργία τους.
Η υπουργική απόφαση περί σχολικών βιβλιοθηκών από άποψη συντακτικού και διατύπωσης θυμίζει έκθεση ιδεών μαθητή της Γ’ Λυκείου στις πανελλήνιες. Αναλύει εν εκτάσει και με λεπτομέρειες το πώς θα γίνεται η απόσυρση τεκμηρίων αλλά δεν αφιερώνει παρά μια μόνο φράση στο πώς και ποιος θα επεξεργάζεται το καινούργιο υλικό της βιβλιοθήκης. Αναφέρεται στις σχολικές βιβλιοθήκες, αντιγράφοντας διατάξεις που αφορούν γενικά τις βιβλιοθήκες, αγνοώντας τις ιδιαίτερες συνθήκες μιας σχολικής βιβλιοθήκης – ειδικότερα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Περιγράφει ένα σχολικό σύστημα το οποίο μάλλον λειτουργεί σε ένα παράλληλο σύμπαν, αφού στο ελληνικό σχολείο δεν έχει γίνει καμιά προσπάθεια για την κατάργηση του μοναδικού σχολικού εγχειριδίου και για την οργανική ένταξη της έρευνας στα πλαίσια κάθε μαθήματος.
Αν δεν θέσουμε τα προβλήματα στις πραγματικές τους διαστάσεις, αν δεν βρούμε λύσεις που θα προωθούν και θα αναδεικνύουν την πρόσβαση των παιδιών στις βιβλιοθήκες, τότε δεν θα καταφέρουμε τίποτα. Εμείς θα εξακολουθήσουμε να αναρωτιόμαστε για τις κακοδαιμονίες του εκπαιδευτικού συστήματος και τα παιδιά μας θα θεωρούν βιβλιοθήκη μια αποθήκη με βιβλία, η οποία θα είναι ανοικτή τρεις ώρες κάθε εβδομάδα.
Μετά την ανάγνωση της υπουργικής απόφασης ερωτήσεις μόνο μπορούν να διατυπωθούν: 

Άρθρο 1: Σύστημα Δικτύου Σχολικών Βιβλιοθηκών.
Ποια η αναγκαιότητα ίδρυσης ενός ακόμη δικτύου βιβλιοθηκών όταν υπάρχει το Δίκτυο Ελληνικών Βιβλιοθηκών του οποίου προΐσταται η Εθνική Βιβλιοθήκη; Βεβαίως θα μπορούσε να λειτουργεί δίκτυο σχολικών βιβλιοθηκών, καθώς αποτελούν μια ειδική κατηγορία βιβλιοθηκών, αλλά δεν θα πρέπει να υπάρχει διασύνδεση με το ευρύτερο δίκτυο των βιβλιοθηκών και να έχουν οι σχολικές βιβλιοθήκες πρόσβαση στις υπηρεσίες του (επιμορφώσεις, εκπαιδευτικό υλικό, καμπάνιες φιλαναγνωσίας);

Άρθρο 2: Σκοπός του Συστήματος Δικτύου Σχολικών Βιβλιοθηκών.
Ποια είναι η περιγραφή των υπηρεσιών του συγκεκριμένου δικτύου; Στο νόμο αναφέρεται μια αρκετά γενικόλογη περιγραφή του σκοπού του. Θα λειτουργεί έτσι ώστε να υπάρχει κοινός κατάλογος; Θα υπάρχει ενημέρωση και υποστήριξη των σχολικών βιβλιοθηκών στο έργο τους; Από ποιον κεντρικό φορέα στο υπουργείο; Από ποιους θα συγκροτηθεί;

Άρθρο 3: Περιγραφή του όρου σχολική βιβλιοθήκη.
Σχολική βιβλιοθήκη είναι ένα κέντρο με ηλεκτρονικό και ψηφιακό εξοπλισμό; Πόσοι υπολογιστές ανά σχολική μονάδα για να καλύπτουν τις ανάγκες πόσων μαθητών; Ποια βιβλιοθηκονομικά προγράμματα και ποιες πλατφόρμες; Σε ποιους χώρους;

Άρθρο 4: Περιγραφή του χώρου.
Σε ποιες σχολικές μονάδες υπάρχουν χώροι που να πληρούν τις προδιαγραφές σε έκταση και εξοπλισμό ώστε να μεταμορφωθούν σε βιβλιοθήκες; Όλες οι σχολικές βιβλιοθήκες που υπάρχουν σε σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης βρίσκονται σε σχολικές τάξεις. Ποιος είναι ο εξοπλισμός που θα πρέπει το σχολείο να διαθέτει; Πώς θα τον προμηθευτεί αφού ο νόμος δεν προβλέπει επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού;

Άρθρο 5: Ποιες είναι οι υπηρεσίες μιας σχολικής βιβλιοθήκης;
Ο δανεισμός, η έκδοση κάρτα μέλους, η πρόσβαση στο διαδίκτυο (σε μηχανές αναζήτησης που υποδεικνύονται από το εκπαιδευτικό προσωπικό – με ποια κριτήρια και με ποιες γνώσεις;), η παραγωγή φωτοαντιγράφων (με τήρηση της νομοθεσίας περί πνευματικών δικαιωμάτων);. Η υποστήριξη των εκπαιδευτικών στο παιδαγωγικό τους έργο είναι υπηρεσία που παρέχεται από τη σχολική βιβλιοθήκη;(δεν γίνεται καμιά αναφορά στο νόμο). Η πληροφόρηση της σχολικής κοινότητας (δάσκαλοι, μαθητές, γονείς) για θεματικές προσεγγίσεις ή για βιβλιογραφικές πληροφορίες είναι υπηρεσία της σχολικής βιβλιοθήκης;
Στο ίδιο άρθρο, η εκτενής περιγραφή του τρόπου εργασίας των μαθητών μέσα στη σχολική βιβλιοθήκη, σε ποιο σχολικό σύστημα πραγματοποιείται; Ποιος θα αναλάβει να τους εξοικειώσει με τις μηχανές αναζήτησης, ποιος θα εφαρμόσει «παιγνιώδεις δραστηριότητες μάθησης», θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς, συγγραφή σεναρίων κλπ. με τρόπους διαφορετικούς από αυτούς που ήδη εφαρμόζονται μέσα στη σχολική τάξη; Ποιος θα τους εκπαιδεύσει για την αναζήτηση βιβλιογραφίας και θα τους ενημερώσει για ποιο ταξινομικό σύστημα; Τι σημαίνει εκμάθηση μεθόδων για ανεξάρτητη αναζήτηση, εύρεση και εποικοδομητική χρήση των προσφερόμενων πηγών και εργαλείων μάθησης; 

Άρθρο 6: Υπεύθυνος σχολικής βιβλιοθήκης.
Έχουν οι εκπαιδευτικοί τις γνώσεις και την πείρα να διαχειριστούν μια σχολική βιβλιοθήκη, πέρα από την «αγάπη» τους για το βιβλίο; Ποιος δημόσιος φορέας και για πόσο χρόνο θα επιμορφώσει τους εκπαιδευτικούς στο έργο του εξειδικευμένου σχολικού βιβλιοθηκονόμου;
Με ποιες γνώσεις και πληροφόρηση οι εκπαιδευτικοί συγκροτούν και επεξεργάζονται τη συλλογή της βιβλιοθήκης; Ως σημαντικό έργο αναφέρεται πάλι η παραγωγή φωτοαντιγράφων.

Άρθρο 7: Οργάνωση και διαχείριση του υλικού.
Είναι ο σύλλογος διδασκόντων ο πλέον αρμόδιος για να θέσει τα κριτήρια επιλογής υλικού; Ποια είναι η υπηρεσία ενός δικτύου αν όχι ο κοινός κατάλογος έτσι ώστε να μπορούν να διεξάγονται κοινές δράσεις όλων των σχολικών βιβλιοθηκών;
Πώς γίνεται η πρόσκτηση υλικού μέσω αγορών ενώ στην αρχή του νόμου δεν προβλέπεται επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού;
Ποιος καθορίζει ή πώς καθορίζεται το στοιχείο της πολιτικής και θρησκευτικής ή διαφημιστικής προπαγάνδας στην περίπτωση των δωρεών. Αυτό είναι το μόνο πρόβλημα των δωρεών; Μπορούν να ονομάζονται βιβλιοθήκες χώροι όπου η συλλογή τους χτίζεται μόνο με δωρεές; (γιατί αγορές δεν υπάρχουν τα χρήματα για να γίνουν).
Επεξεργασία – Καταλογογράφηση – Ταξινόμηση
Ο ηλεκτρονικός κατάλογος των βιβλιοθηκών είναι μια βάση δεδομένων ή γίνεται σε βιβλιοθηκονομικό πρόγραμμα (π.χ. ΑΒΕΚΤ);
Ποιες είναι οι εργασίες επεξεργασίας, καταλογογράφησης και ταξινόμησης; Το κόψιμο των ενωμένων φύλλων, η προσθήκη ετικετών και η καταγραφή του συγγραφέα και του αριθμού των σελίδων; Η προσθήκη θεμάτων (tags) που βοηθούν στην αναζήτηση τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς θα υπάρχει; Ποιος θα είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν;
Ποιο ταξινομικό σύστημα θα ακολουθήσουν οι βιβλιοθήκες; Ο πιο προσφιλής τρόπος των εκπαιδευτικών να ταξινομούν είναι κατά ηλικίες. Όμως αυτός είναι λανθασμένος τρόπος προκειμένου να αναπτύξουν τα παιδιά αναγνωστικές ικανότητες. Με πόσες ώρες επιμόρφωσης ένας εκπαιδευτικός θεωρείται ικανός να ταξινομήσει υλικό με βάση ένα θεματικό ταξινομικό σύστημα όπως το σύστημα DEWEY;
Ποιες σχολικές βιβλιοθήκες θα κάνουν ψηφιοποίηση σπάνιων τεκμηρίων; Με ποιο εξοπλισμό; Με την έγκριση των εκδοτών και συγγραφέων; Το ψηφιοποιημένο υλικό θα διατίθεται και στις υπόλοιπες βιβλιοθήκες του δικτύου; Θα αποτελεί η διάθεση ψηφιοποιημένου υλικού μια υπηρεσία του δικτύου αυτού; 

Άρθρο 8: Λειτουργία σχολικής βιβλιοθήκης.
Νοείται στον 21ο αιώνα βιβλιοθήκη που λειτουργεί 3 ώρες την εβδομάδα και μάλιστα με τόσες πολλές αρμοδιότητες όπως αυτές ορίζονται σε προηγούμενα άρθρα του νόμου; Πώς θα χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί τη βιβλιοθήκη τις υπόλοιπες ώρες χωρίς την υπηρεσία του υπεύθυνου/επιμορφωμένου/εξειδικευμένου προσωπικού;
Είναι οι εκπαιδευτικοί οι καταλληλότεροι για να θέσουν σε λειτουργία μια βιβλιοθήκη; Με ποιες γνώσεις; Οι βιβλιοθήκες κινδυνεύουν να μετατραπούν σε σχολικές αίθουσες και τα βιβλία σε εγχειρίδια. Βέβαια θα υπάρχουν και βιβλιοπαρουσιάσεις! Γιατί ο μόνος τρόπος να λειτουργήσουν αυτές οι βιβλιοθήκες, το πολύ σαν βιβλιοπωλεία, είναι η παρουσίαση των βιβλίων από τους συγγραφείς τους (με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Αυτό είναι διαφημιστική προώθηση;)

Ανακεφαλαιώνοντας, ο νόμος δεν λαμβάνει υπόψη του τις διεθνείς πρακτικές για τις σχολικές βιβλιοθήκες (βλ. IFLA School Library Guidelines), αναπαράγει τον στρεβλό τρόπο λειτουργίας των σχολικών βιβλιοθηκών τις τελευταίες δεκαετίες και δεν λειτουργεί στην κατεύθυνση της δημιουργίας των συνθηκών εκείνων, που θα επιτρέψουν στους μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης την πρόσβαση στη γνώση, την απόλαυση της ανάγνωσης και την καλλιέργεια αναγνωστικών συνηθειών. 

Την επιστολή συνέταξε και προώθησε η Ειρήνη Βοκοτοπούλου, Κοινωνιολόγος, υπεύθυνη ιστοσελίδας για την προώθηση της ανάγνωσης στις παιδικές ηλικίες Bookbook.gr, Συνεργάτης Δικτύου Ελληνικών Βιβλιοθηκών. Την επιστολή υπογράφουν μέχρι στιγμής περισσότεροι από 180 βιβλιοθηκονόμοι, εκπαιδευτικοί, εκδότες καθηγητές πανεπιστημίου, συγγραφείς και γονείς. 

Η απόφαση όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως 688b (1)