Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Βασίλης Κουτσιαρής, Γιάννης Διακομανώλης: «Η γραμμή».


Άρθρο της Βερίνας Χωρεάνθη
Αναδημοσίευση από το Διάστιχο.


Ο κοινωνικός αποκλεισμός έχει πολλές εκφάνσεις, και κάποιες φορές ο αντίκτυπός του γίνεται αντιληπτός διαφορετικά από τον καθένα. Όσον αφορά το σχολικό περιβάλλον, συγκεκριμένα, είναι πολύ εύκολο να προκύπτουν σχετικοί διαχωρισμοί, υποκινούμενοι, τις περισσότερες φορές, από τα καθιερωμένα στερεότυπα αλλά και τις προσωπικές προκαταλήψεις του καθενός. Στο καινούριο τους βιβλίο με τον τίτλο Η γραμμή, οι εκπαιδευτικοί και συγγραφείς Βασίλης Κουτσιαρής και Γιάννης Διακομανώλης καταπιάνονται με αυτό το θέμα και επιλέγουν να το αναπτύξουν σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από την αφήγηση –και, κατά συνέπεια, και τη ματιά– ενός παιδιού, του μικρού Αλέξανδρου, επιτυγχάνοντας έτσι περισσότερη αμεσότητα στον λόγο, αλλά και στα συμπεράσματα της ιστορίας.

Ο Αλέξανδρος βρίσκει τον συμμαθητή του Θοδωρή εκνευριστικό και ακατάστατο, και καθώς είναι αναγκασμένος να μοιραστεί μαζί του το θρανίο, του έρχεται η φαεινή ιδέα να τραβήξει μια γραμμή για να οριοθετήσει τον προσωπικό του χώρο, κρατώντας το άλλο παιδί σε απόσταση. Ωστόσο, αυτό που δεν αντιλαμβάνεται είναι ότι, με αυτόν τον τρόπο, τίθεται αυτόματα και ο ίδιος σε κοινωνικό αποκλεισμό. Όπως προκύπτει στη συνέχεια, ο Αλέξανδρος έχει σχηματίσει μια εικόνα για τον εαυτό του που δεν είναι απόλυτα πραγματική, ωστόσο δεν έχει κάτσει ποτέ να σκεφτεί ότι μπορεί να είναι εκείνος που έχει κάνει κάπου λάθος.

Η εικονογράφος Αιμιλία Κονταίου, της οποίας οι καλαίσθητες και διακριτικά χιουμοριστικές ζωγραφιές κοσμούν το βιβλίο, έχει έξυπνα αποχρωματίσει τον πρωταγωνιστή σε όλο το πρώτο μέρος, ενώ ο υποτιθέμενος αντιπαθητικός αντι-ήρωας εναρμονίζεται απόλυτα με το χρωματιστό περιβάλλον. Ο ήρωας απομονώνεται χωρίς να το καταλαβαίνει. Έχει την εντύπωση ότι παίζει τέλεια ποδόσφαιρο, για να προσγειωθεί απότομα στην πραγματικότητα όταν μάθει ότι οι συμμαθητές του τον δέχονταν στις ομάδες τους επειδή ο Θοδωρής τους το ζητούσε. Τελικά ο αντι-ήρωας αποδεικνύεται πιο ευπροσάρμοστος και πιο κοινωνικός. Ο ήρωας, κλεισμένος ουσιαστικά στο καβούκι του, φορούσε παρωπίδες που τον εμπόδιζαν να δει τα πράγματα όπως πραγματικά ήταν: ότι ο ίδιος ήταν απομονωμένος, και κυρίως επειδή μόνος του είχε κάνει αυτή την επιλογή, έστω και αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός του.

Δεν αργεί να διαπιστώσει ότι ο Θοδωρής τον συμπαθεί παραβλέποντας, προφανώς, την οριακά αγενή συμπεριφορά του. Ο συμμαθητής του διέθετε διορατικότητα και ένστικτο, και ήταν σε θέση να διακρίνει και να εκτιμήσει τα καλά στοιχεία του Αλέξανδρου, αυτά που, από άμυνα και ανασφάλεια, δεν άφηνε να βγουν στην επιφάνεια. Αναπόφευκτα θα συνειδητοποιήσει ότι οι πράξεις μας έχουν αντίκτυπο και η παρουσία των άλλων γύρω μας είναι συχνά καταλυτική, τόσο για τις κοινωνικές μας σχέσεις όσο και για την αντίληψη που έχουμε ή διαμορφώνουμε για τον εαυτό μας.

Ο μικρός Αλέξανδρος είναι σε μια ηλικία όπου τόσο το μυαλό όσο και ο χαρακτήρας του είναι σε φάση διαμόρφωσης, και ο ίδιος είναι θετικός δέκτης όσων συμβαίνουν γύρω του. Όπως εύκολα αποφάσισε αρχικά ότι δεν συμπαθεί τον Θοδωρή, εξίσου εύκολα κατάφερε να μεταστραφεί όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα όπως ήταν, και όχι όπως εκείνος την είχε στήσει γύρω του. Και πάλι ωστόσο το σημείο αναφοράς ήταν ο εαυτός του: εφόσον συνειδητοποίησε ότι ο συμμαθητής του τον συμπαθούσε, δεν είχε λόγο πλέον να μην τον συμπαθήσει κι εκείνος, κι έτσι αρχίζει να βλέπει τον μελλοντικό του φίλο με άλλο μάτι.

Η φιλία δεν χτίζεται πάντα εύκολα, και συχνά απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις. Αυτό είναι άλλο ένα μάθημα που παίρνει ο Αλέξανδρος, όταν αποφασίζει να δει και λίγο πέρα από τον εαυτό του. Ξεκινώντας από μια ακραία συμπεριφορά –την τοποθέτηση της κυριολεκτικής γραμμής που υπονοούσε και την ευρύτερη έννοια της απόστασης που ο Αλέξανδρος είχε θελήσει να τονίσει–, ο μικρός πρωταγωνιστής πέρασε διαδοχικά από το στάδιο της αυτάρκειας («Επιτέλους! Όλο το θρανίο δικό μου!» σκέφτηκε μια μέρα που ο Θοδωρής έλειπε) σ’ αυτό της αμφιβολίας για τον εαυτό του («Η λέξη “άσχετος” είχε σφηνωθεί στο κεφάλι μου» – όταν τον χαρακτήρισαν έτσι οι συμμαθητές του αρνούμενοι να τον αφήσουν να παίξει μαζί τους ποδόσφαιρο), στη συνέχεια στο στάδιο της αναθεώρησης («Κοιτούσα προς την πλευρά του Θοδωρή κι ας μην ήταν εκεί. Θυμήθηκα τις πλάκες και τα αστεία του κι άρχισα να γελάω μόνος μου»), για να φτάσει στο τέλος στην αποδοχή, μαθαίνοντας να εκτιμάει τους ανθρώπους γι’ αυτό που είναι αντί να περιμένει να προσαρμόζονται όλοι στη δική του αντίληψη και συμπεριφορά («Έτρεξα στο θρανίο μου και με τη γόμα έσβησα τη γραμμή. Αυτή τη χοντρή μαύρη γραμμή»). Η κατάληξη είναι ευτυχής για όλους, και το μήνυμα της ιστορίας θετικό και αισιόδοξο.

Το κείμενο είναι απλά γραμμένο, με τη ροή της αφήγησης να εξελίσσεται στα φυσικά πλαίσια της οπτικής ενός παιδιού. Γι’ αυτό και είναι άμεσο, υπογραμμίζοντας τα βασικά σημεία χωρίς να τα εξογκώνει ώστε να γίνουν κατανοητά. Οι αντιδράσεις τόσο του παιδιού όσο και του περιβάλλοντός του αποδίδονται με συνέπεια και ρεαλισμό, ενώ δεν λείπει το χιούμορ, συστατικό σχεδόν πάντα απαραίτητο –καθώς δημιουργεί μια αίσθηση οικειότητας– σε ιστορίες που επιχειρούν και επιτυγχάνουν να περάσουν στα παιδιά ουσιαστικά μηνύματα σχετικά με τη συμπεριφορά και τον ρόλο τους μέσα στο κοινωνικό σύνολο.

"Η γραμμή"
Βασίλης Κουτσιαρής, Γιάννης Διακομανώλης
Εικονογράφηση: Αιμιλία Κονταίου
Μίνωας.

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2018

Φαίδρα στο bioMechanical festival






Ο Ζυλ Ντασέν μεταφέρει την τραγωδία Ιππόλυτος του Ευριπίδη από την αρχαία Ελλάδα, στην σύγχρονη Ελλάδα των εφοπλιστών στη δεκαετία του 60.

Προβολή Ταινίας

Η ταινία «Φαίδρα» βασίζεται στην τραγωδία του Ευριπίδη «Ιππόλυτος», που αφηγείται το παράνομο ερωτικό πάθος της Φαίδρας, συζύγου του Θησέα, για τον γιο του Ιππόλυτο. Το σενάριο φέρει την υπογραφή της πολύ γνωστής συγγραφέως Μαργαρίτας Λυμπεράκη, η οποία προσπάθησε να ανασυνθέσει τον μύθο και να μεταφέρει το ερωτικό τρίγωνο από την αρχαία Ελλάδα της βασιλικής οικογένειας του Θησέα, στην σύγχρονη Ελλάδα, αυτή των εφοπλιστών. Ήταν εξάλλου η εποχή που οι ελληνικές οικογένειες Ωνάση και Νιάρχου συναγωνίζονταν σε σκάνδαλα και πρωταγωνιστούσαν στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου.

H ταινία, παραγωγής 1962, γυρίστηκε στο Λονδίνο και στην Ύδρα, σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν με πρωταγωνιστές τους Μελίνα Μερκούρη, Άντονι Πέρκινς και Ραφ Βαλόνε. Η μουσική επένδυση της ταινίας έγινε από τον Μίκη Θεοδωράκη και τους στίχους των τραγουδιών έγραψε ο Νίκος Γκάτσος.

Στο πρώτο μέρος της ταινίας ο σκηνοθέτης μας συστήνει τα πρόσωπα του έργου και «παίζει» μαζί τους. Η Φαίδρα, Μελίνα Μερκούρη, υπέροχα ώριμη και ντυμένη εξαιρετικά από την Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ, είναι η μικρότερη κόρη ενός εφοπλιστή, και η δεύτερη σύζυγος του Θάνου και μητέρα ενός μικρού αγοριού. Ο Θάνος Κυρίλης, ένας πλούσιος Έλληνας εφοπλιστής, εγκαινιάζει το νέο του εμπορικό πλοίο. Στη διάρκεια του πάρτι που ακολουθεί, αναθέτει στη Φαίδρα να πάει στο Λονδίνο και να γνωρίσει το γιο του από τον πρώτο του γάμο, Αλέξη, με σκοπό να τον πείσει να έρθει στην Ελλάδα. Η γνωριμία των δυο τους γίνεται σε μια ιστορική για τα ελληνικά πράγματα κινηματογραφική σκηνή στο Βρετανικό Μουσείο, στην περίφημη αίθουσα των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Ο Ζυλ Ντασέν, δίνοντας την εντύπωση ότι κάπου ξεχνάει το σενάριο, εστιάζει αρκετές φορές πάνω στα μεγάλα και εκφραστικά μάτια της Μελίνας Μερκούρη, καθώς αυτή κοιτάζει άλλοτε με λύπη και παράπονο και άλλοτε με θυμό και οργή τα δημιουργήματα των προγόνων μας και δείχνει σαν να προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί τους.

Η πρώτη επαφή και η ερωτική έλξη που αισθάνονται οι δυο πρωταγωνιστές είναι καθοριστική για την εξέλιξη του πεπρωμένου τους, το οποίο άρχισε ήδη να λειτουργεί ερήμην τους. Ένας έντονος ερωτισμός ηλεκτρίζει σκηνοθετικά την ατμόσφαιρα του Βρετανικού Μουσείου, αποτέλεσμα του μεγάλου έρωτα και πάθους που έτρεφε ο Ντασέν για την γυναίκα της ζωής του, την Μελίνα.

Στο δεύτερο μέρος της ταινίας, ο Αλέξης, μη μπορώντας να ξεπεράσει τον ερωτικό πόθο που άναψε μέσα του η μητριά του, αποφασίζει να επισκεφθεί τελικά την Ελλάδα και συγκεκριμένα την Ύδρα, όπου διαμένουν οι δικοί του. Το πανέμορφο σκηνικό της Ύδρας μεταμορφώνεται στο θέρετρο μιας σύγχρονης τραγωδίας. Σε μια τελική σκηνή, όπου οι μαυροφορεμένες γυναίκες και μητέρες του βυθισμένου πλοίου που έφερε το όνομα της Φαίδρας, παραταγμένες στο διάδρομο έξω από το γραφείο του πλοιοκτήτη Θάνου, μετατρέπονται στα χέρια του Ντασέν και της Λυμπεράκη σε αρχαίο χορό, η Φαίδρα ομολογεί τα πάντα στον άνδρα της.

Το παιχνίδι έχει τελειώσει. Ο Αλέξης συνομολογεί με τη σειρά του την αλήθεια. Και οι δύο πρωταγωνιστές οδηγούνται σε έναν τραγικό θάνατο. Ο Ιππόλυτος-Αλέξης βουτάει στο κενό, το άρμα του, μια πανάκριβη Aston Martin, δώρο του πατέρα του συνθλίβεται στα βράχια, ενώ η Φαίδρα επιλέγει την αυτοκτονία. Κλειδώνει τα πορτάκια σε μια βυζαντική εικόνα ώστε να μην αντικρύσουν οι Θεοί την ύβρη της και σφαλίζει με μια μαύρη ταινία ύπνου τα μεγάλα της μάτια.

Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, Α΄ Γυναικείου ρόλου και κοστουμιών για την Θεώνη Βαχλιώτη Όλντριντζ, η οποία και απέσπασε το χρυσό αγαλματάκι. Η ταινία διακρίθηκε και στις Χρυσές Σφαίρες.

Μετά από τα κείμενα διαμαρτυρίας του Κωνσταντίνου Καβάφη το 1891, σχετικά με την καταστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα από τον Λόρδο Έλγιν, στην «Φαίδρα» θίγεται για πρώτη φορά το θέμα της επιστροφής τους. Η Μελίνα Μερκούρη αποφάσισε να ξεκινήσει τον δικό της προσωπικό αγώνα, ο οποίος θα πάρει επίσημο χαρακτήρα και θα γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο όταν, μετά από χρόνια, θα ορκιζόταν Υπουργός Πολιτισμού.

Παναγιώτης Καμπάνης, Δρ. Αρχαιολόγος – Ιστορικός, ΜΒΠ

Στον θερινό κινηματογράφο Ρέξ την Πέμπτη 5 Ιουλίου 2018, ώρα 21.15 με είσοδο ελεύθερη.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2018

Από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη Χαλκίδας.




Πρόγραμμα Καλοκαιρινής Εκστρατείας 2018

Αυτό το καλοκαίρι προσκαλούμε τους μικρούς μας αναγνώστες σε ένα ταξίδι ζωής με τίτλο:
«Αγαπημένα δεδομένα. Παρατηρώ και μετρώ τον κόσμο».

Ετοιμαστείτε να παρατηρήσουμε και να μετρήσουμε μαζί με τα παιδιά τον κόσμο μας με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.

Από τις 20 Ιουνίου έως τις 7 Σεπτεμβρίου, μέσα από 20 δημιουργικά εργαστήρια μετατρέπουμε τη Βιβλιοθήκη μας σε ένα μεγάλο εργοστάσιο δεδομένων τα οποία μικροί και μεγάλοι καλούμαστε να παρατηρήσουμε, να καταγράψουμε, να κατανοήσουμε, να αναδείξουμε, να ζωγραφίσουμε, να αφηγηθούμε και, αν χρειαστεί, να αλλάξουμε! Θα πειραματιστούμε, θα παραγάγουμε δεδομένα, θα τα αποθηκεύσουμε, θα τα αναλύσουμε κριτικά και θα τα αξιολογήσουμε!

Η συμμετοχή σας είναι με προεγγραφή! Παρακαλείσθε για την έγκαιρη δήλωση συμμετοχής στις δράσεις που σας ενδιαφέρουν (ανάλογα με την ηλικία του παιδιού), καθώς ο αριθμός των παιδιών σε κάθε δράση θα είναι περιορισμένος( 20 παιδιά).Όλες οι δράσεις θα πραγματοποιηθούν στον 1ο όροφο της Βιβλιοθήκης. Για την δήλωση και συμμετοχή σας απαιτείται από τον γονέα συμπλήρωση εντύπου συναίνεσης φωτογράφησης των παιδιών.

Ιστοσελίδα διοργάνωσης: network.nlg.gr
Hashtag: #KE2018gr
Επικοινωνία:
Υπεύθυνη Παναγιώτου Μαρία
Τηλέφωνο 22210 22031  mail: vivlchal@sch.gr

Δωρεάν καλοκαιρινά διαδικτυακά μαθήματα Mathesis


Για πρώτη χρονιά φέτος το καλοκαίρι, το Mathesis προσφέρει 2 παλιότερα μαθήματά του σε επανάληψη και δίνει τη δυνατότητα στους σπουδαστές να τα παρακολουθήσουν στον δικό τους ρυθμό.

Ένα μάθημα Νέας Ελληνικής Ιστορίας και ένα Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας θα συντροφεύσουν από τις αρχές Ιουλίου έως και το τέλος Σεπτεμβρίου αυτούς που θα επιλέξουν να τα παρακολουθήσουν. Κι επειδή καλοκαίρι σημαίνει πρώτα απ’ όλα διακοπές, σ’ αυτόν τον θερινό κύκλο μαθημάτων οι σπουδαστές έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τις διαλέξεις και να υποβάλουν τα τεστ σε όποιον χρόνο αυτοί επιλέξουν, από την έναρξη του μαθήματος έως και την ημερομηνία λήξης του.

Αναλυτικά, τα μαθήματα του θερινού κύκλου μαθημάτων του Mathesis είναι τα εξής:

Ένα τέλος, μια αρχή: Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, 11ος-18ος αιώνας (Ε)
Μαρία Ευθυμίου, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Έναρξη: 2 Ιουλίου 2018 / Λήξη: 30 Σεπτεμβρίου 2018

Αριστοτελική Ηθική (Ε)
Παύλος Κόντος, Πανεπιστήμιο Πατρών
Έναρξη: 2 Ιουλίου 2018 / Λήξη: 30 Σεπτεμβρίου 2018

Οι εγγραφές έχουν ήδη ξεκινήσει και συνεχίζονται στο mathesis.cup.gr.

Περισσότερες πληροφορίες:
Πλατφόρμα μαθημάτων: mathesis.cup.gr
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2810-391048