"Αμάρ στα αραβικά σημαίνει Σελήνη"

Αναδημοσίευση

από ανάρτηση του Δ. Διαμαντόπολου. 

Κοινοποιώ μια ανάρτηση που με συγκίνησε στις 5 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών. Οφείλω όμως λίγα λόγια πριν, για να εξηγήσω μέσα από ποια πορεία τη συνάντησα και μέσα σε ποιο πλαίσιο απόχτησε ιδιαίτερη σημασία για μένα.

Ιδού, λοιπόν, τα γεγονότα.

Από την αρχή της σχολικής χρονιάς παρακολουθώ μέσα από τον τοπικό τύπο της Ημαθίας τις προσπάθειες ακροδεξιών και κάποιων ξενόφοβων γονέων να δημιουργήσουν αρνητικό κλίμα για τη φοίτηση προσφυγόπουλων στα σχολεία. Για τις πράξεις τους μας ενημερώνουν και τα ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας, δημιουργώντας αυτά την εντύπωση ότι πρόκειται για «κίνημα», που αποκτά, δήθεν, χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας χωρίς να βρίσκει αντίσταση. Άλλωστε με τις δηλώσεις τους ότι «κατανοούν τους γονείς» οι επίσημοι του Υπουργείου Παιδείας ενισχύουν αυτή την εντύπωση. Όμως εντελώς διαφορετική είναι η εικόνα που παίρνουμε από τον τοπικό τύπο, και αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς διαπιστώνουμε ότι καμιά από τις προκλήσεις δεν μένει αναπάντητη, και μάλιστα από την πιο αρμόδια εκπαιδευτική αρχή: τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του νομού.

Όλο αυτό τον καιρό έβλεπα και βλέπω το Διευθυντή να παρευρίσκεται σε κάθε συγκέντρωση γονέων, να απαντά σε όλες ανεξαιρέτως τις ειλικρινείς ερωτήσεις τους χωρίς να αφήνει αναπάντητες ούτε τις προκλήσεις κάποιων «ανήσυχων και αγανακτισμένων» αγυρτών, να υπενθυμίζει το δικαίωμα όλων των παιδιών στην εκπαίδευση (που προκύπτει από τις διεθνείς συνθήκες, το σύνταγμά μας και τους νόμους) και την υποχρέωση της Πολιτείας να κάνει πραγματικότητα αυτό το δικαίωμα, και, τέλος, να επισημαίνει ποιες είναι οι αρμοδιότητες των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων και ποιες δεν είναι. «Πραγματικά μάχιμος εκπαιδευτικός» σκέφτηκα με ικανοποίηση.

Αυτό όμως που μ’ εντυπωσίασε ακόμη περισσότερο ήταν η εγκύκλιος που έστειλε σε όλους/ες τους/τις εκπαιδευτικούς του νομού (με την παραίνεση να δοθεί και στους γονείς). Τη διάβασα και είπα «πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά σ’ αυτή τη χώρα αν το Υπουργείο Παιδείας και οι αξιωματούχοι του λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο». 

Στην εγκύκλιο παραθέτει («προς ενημέρωσή σας και προς ενημέρωση των μελών των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων του σχολείου σας»), το περιεχόμενο του άρθρου 72 («Πρόσβαση των ανήλικων υπηκόων τρίτων χωρών στην εκπαίδευση») του Νόμου 3386/2005 («Είσοδος, διαμονή και κοινωνική ένταξη υπηκόων τρίτων χωρών στην ελληνική επικράτεια») και του άρθρου 1 («Δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους») του νόμου 4285/2014 (κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας). 

«Ως εκ τούτου», καταλήγει η εγκύκλιος, «οι εγγραφές των παιδιών των προσφύγων στα σχολεία υποδοχής συνιστούν υπηρεσιακή υποχρέωση του Διευθυντή του σχολείου και σε καμιά περίπτωση δεν τελούν υπό την διακριτική ευχέρεια ή τη διάθεση κανενός». Απλά και με τη σαφήνεια που αρμόζει σε όποιον/α έχει επιφορτιστεί με την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών και ιδιαίτερα με την πραγμάτωση του ατομικού τους δικαιώματος συμμετοχής στην εκπαίδευση! Αυτό είναι δημόσιος λειτουργός.

Στην Ημαθία, που τόσο δυσφημίστηκε εξαιτίας των «αντιδράσεων» κάποιων γονέων, αποδεικνύεται ότι η ανυποχώρητη και σαφής υπεράσπιση των προσφυγόπουλων (και, συνεπώς, των αξιών μιας πολιτισμένης κοινωνίας) φέρνει καρπούς ακόμη κι εκεί που η βαρβαρότητα έδειχνε να κερδίζει: Μαζί με το Διευθυντή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αγκάλιασαν τα προσφυγόπουλα του Κέντρου Φιλοξενίας “Αρματολού Κόκκινου” οι γονείς του σχολείου της Αγίας Βαρβάρας. Είναι το χωριό όπου πριν μερικούς μήνες για πρώτη φορά σε διαδήλωση «ανήσυχων και αγανακτισμένων πολιτών» ρίχτηκαν γουρουνοκεφαλές στο χώρο όπου επρόκειτο να δημιουργηθεί, όπως και έγινε, ένα Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων. Σήμερα, με το Κέντρο Φιλοξενίας να λειτουργεί καλύτερα από πολλά άλλα και με αρκετές οικογένειες προσφύγων να ζουν σε σπίτια του χωριού, οι δηλώσεις σχετικά με τις ξενόφοβες εκδηλώσεις εκείνου του καιρού είναι αποκαλυπτικές: «Τα θλιβερά επεισόδια οφείλονταν τόσο στην κακή ενημέρωση αλλά και στους ‘μεταφερόμενους’ από άλλες περιοχές».

Συμπέρασμα: «μεταφερόμενες» από κάποιους αγύρτες είναι η ξενοφοβία και η ρατσιστική συμπεριφορά, και η μόνη απάντηση σ’ αυτές, που πρέπει να δίνεται με ορθό λόγο και αποφασιστικότητα, είναι: «Η φιλοξενία μας, που ως αξία κληρονομήσαμε από την Αρχαία Ελλάδα, ισχύει για όλους τους κατατρεγμένους και ιδιαίτερα για όλα τα παιδιά! Μόνο για τους εχθρούς της, την ξενοφοβία και το ρατσισμό, δεν ισχύει!».

Πάντως, μια ανάρτηση του παραπάνω διευθυντή (με τον οποίον γίναμε τώρα «φίλοι» στο fb) στις 5 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, μου υπενθύμισε ότι η φιλοξενία, ο ορθός λόγος και η αποφασιστικότητα συχνά -πιο συχνά από όσο φανταζόμαστε!- συμπορεύονται με το πιο αυθόρμητο και ανιδιοτελές ανθρώπινο αίσθημα: την τρυφερότητα. Και όταν αυτό συμβαίνει, τότε η κοινωνία γίνεται πραγματικά άτρωτη στην ακροδεξιά βαρβαρότητα.

Κοινοποιώ την ανάρτηση.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

5 Οκτωβρίου στις 1:52 π.μ. ·

Η μικρή Αμάρ

Αμάρ στα αραβικά σημαίνει σελήνη. Την 16χρονη Αμάρ τη συνάντησα σε μια επίσκεψή μου στο Κέντρο Φιλοξενίας στην Αγία Βαρβάρα. Όση ώρα μιλούσα με τους υπεύθυνους του Κέντρου για τις προετοιμασίες φοίτησης των προσφυγόπουλων στα σχολεία μας, ένιωθα το βλέμμα της καρφωμένο πάνω μου. Σαν να ήθελε να μάθει τα πάντα απ' τη συζήτησή μας. "Εζ μα χε;" τη ρώτησα σε μια στιγμή. Ξαφνιάστηκε που ρώτησα για το όνομά της στη δική της γλώσσα. Αν και η Αμάρ μιλούσε άπταιστα Αγγλικά, συνεχίσαμε να μιλάμε στα αραβικά, μάλλον απ' τη δική μου ανάγκη να θυμηθώ τη γλώσσα που μιλούσα στα χρόνια της υπηρεσίας μου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η Αμάρ ήρθε στη χώρα μας όπως όλα σχεδόν τα προσφυγόπουλα: Περπατώντας εκατοντάδες χιλιόμετρα απ' τη Συρία και μ' ένα πορτοκαλί σωσίβιο στην πλάτη, σαν διαβατήριο, για το πέρασμά της στην Ευρώπη. Χίος-Πειραιάς-Ειδομένη-Αγία Βαρβάρα οι σταθμοί της πορείας της. "Θέλω να γυρίσω το συντομότερο στην πατρίδα μου", είπε. "Θέλω να σπουδάσω ψυχολόγος για να βοηθάω τους συμπατριώτες μου όταν θα τελειώσει ο πόλεμος. Αλλά ως τότε θέλω να μάθω ελληνικά". Και μου έδειξε ένα τετράδιο γεμάτο με λέξεις και προτάσεις που είχε αρχίσει ήδη να μαθαίνει. Όση ώρα έμεινα μαζί της στο Κέντρο, με ρωτούσε διαρκώς για το πώς λέγονται στα ελληνικά όλα όσα έβλεπε γύρω της και τα σημείωνε στο τετράδιο. Μου έκανε εντύπωση η ορθογραφία της. Όλα σχεδόν τα ρήματα γραμμένα με "ω". Το ραντεβού μας στη Βέροια κλείστηκε για μια απ' τις επόμενες ημέρες. Η Αμάρ με τη γυναίκα μου περπάτησαν στην αγορά. Χάρηκε για τα ρούχα που της πήραμε, για τον καφέ και το φαγητό στην ταβέρνα. Όμως τα μάτια της έλαμπαν πραγματικά όταν οι πωλητές στα μαγαζιά, στο φούρνο, στο ζαχαροπλαστείο, την καλωσόριζαν μ' ένα μικρό δώρο κι ένα πλατύ χαμόγελο. Πόση μαγεία αλήθεια μπορεί να κρύβει μέσα του ένα κουλούρι όταν το προσφέρεις σ΄ ένα τραυματισμένο παιδί! Στο τέλος της μέρας, όταν πήγαμε την Αμάρ πίσω στους γονείς της, μας κοίταξε με μάτια βουρκωμένα λέγοντας: " It was the most beautifull day of my life". Από τότε, η μικρή μας φίλη με ρωτάει για το πότε θα πάει στο σχολείο για να μάθει καλά τα ελληνικά. "Σύντομα" της λέω, κι αναρωτιέμαι αν υπάρχει στ' αλήθεια καλύτερος πρεσβευτής για τη χώρα μας από ένα προσφυγόπουλο, που η κοινωνία και η Εκπαίδευση το αγκάλιασαν και το έκαναν πραγματικά δικό τους.