Τα κορίτσια στον πλανήτη μου δε γελάνε πάντα.

Αναδημοσίευση από το Νόστιμον ήμαρ.

Του Δημήτρη Βεργίνη

Τα κορίτσια στον πλανήτη μου ζουν, και κυρίως πεθαίνουν, κάπως διαφορετικά από ό,τι θα έπρεπε. Τα κορίτσια στον πλανήτη μου, τα λένε Ελένη κι Αγγελική. Καν τα ονόματά τους δε διαλέγουν. Μεγαλώνουν και τα φέρουν ως υπενθύμιση κάποιας Ελένης και κάποιας Αγγελικής που πέρασαν νωρίτερα και σίγουρα, λιγότερο ή περισσότερο, έζησαν με φόβους και λόγους όμοιους που κι εκείνες δεν τις άφηναν να γελάνε πάντα.

Τα κορίτσια στον πλανήτη μου τα βιάζουν για τον τρόπο που ντύνονται, για το μάκρος της φούστας τους, γιατί πίνουν μόνες ποτό σε ένα μπαρ, γιατί αφήνουν ένα σεξουαλικό υπονοούμενο σε μια κουβέντα. Είναι τα τσουλάκια των πάρτυ, οι πουτάνες της παρέας, οι ντροπές της οικογένειας. Έχουν «ναι» ξεκάθαρα και «όχι» ανύπαρκτα. Κι αν κάποια στιγμή αρθρώσουν μερικά «όχι» δεν είναι άλλο από «ναι» σε αναμονή, από «ναι» που δε βρήκαν τον κατάλληλο άντρα ή την κατάλληλη στιγμή να ειπωθούν. Κι όταν λέγονται όμως, ακόμη κι αν είναι δυνατά, κρυστάλλινα «όχι» χρησιμοποιούνται καταπώς κρίνονται απ’ τις περιστάσεις κι εν τέλει αγνοούνται καταπώς τους πρέπει.

Τα κορίτσια στον πλανήτη μου δολοφονούνται γιατί κανείς δεν ασχολείται με τις καταγγελίες τους για βιασμό. Δολοφονούνται γιατί εκβιάζονται με βίντεο του βιασμού τους που ολόκληρη μια κοινωνία, πονηρά κλείνοντας το μάτι, τα αποκαλεί «ροζ». Δολοφονούνται σε ραντεβού που παν με τη θέλησή τους γιατί νομίζουν είναι με φίλους κι όταν στην πρώτη άρνησή τους ζητήσουν να φύγουν, συνειδητοποιούν πως φίλους μια γυναίκα σε αυτές τις κοινωνίες δύσκολα μπορεί να έχει. Δολοφονούνται αφού βιαστούν, αφού χτυπηθούν, αφού δεθούν, αφού εγκαταλειφτούν, αφού τις πνίξουν. Τα κορίτσια στον πλανήτη μου έχουν δύσκολη ζωή και φριχτούς θανάτους.

Τα κορίτσια στον πλανήτη μου έχουν ένα κοινό με τα χωράφια: οι πατεράδες τους μπορούν να τα αποκαλούν «κτήματά τους». Τους ανήκουν δικαιωματικά. Είναι οι κόρες, τα αγγελούδια, οι κοράκλες τους όσο περπατάν στις πλάκες που έστρωσαν μπροστά τους για να περπατήσουν. Όσο δε λοξοδρομούν. Αν το κάνουν τότε το χέρι σηκώνεται κι η βία είναι το επακόλουθο του αφύσικα –εκ μέρους τους- πράττειν, ενεργείν. Είναι η σκυτάλη στο χαστούκι απ’ το χαστούκι στη μάνα, η σκυτάλη στην καταπίεση απ’ την καταπίεση στην αδερφή, η σκυτάλη στο βιασμό απ’ το βιασμό στην υπάλληλο.

Τα κορίτσια στον πλανήτη μου οι πατεράδες τους τα σκοτώνουν γιατί παντρεύονται χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Το 2019. Γιατί κάνουν σχέσεις με αλλοδαπούς, με αλλοεθνείς, με μετανάστες, με πρόσφυγες. Τα προειδοποιούν, τους απαγορεύουν τον έρωτα κι όταν σηκώνουν ανάστημα και υποστηρίζουν την επιλογή τους, τα απειλούν. Και στην πρώτη ευκαιρία, στην πρώτη επόμενη φορά, στο πρώτο ξαναντάμωμα τα σκοτώνουν και τα θάβουν στην αυλή του σπιτιού. Ακόμη και μετά θάνατον να τα έχουν δίπλα τους, κτήμα τους μέσα στο κτήμα τους.

Τα κορίτσια στον πλανήτη μου τα βιάζουν στην Ινδία, τα πουλάνε σκλάβες του σεξ στο Ιράκ, τα απαγάγουν μαζικά στη Νιγηρία, τα αποκεφαλίζουν στη Σαουδική Αραβία, τους ρίχνουν οξύ στο Αφγανιστάν, τα βασανίζουν στη Λιβύη, τα πνίγουν στη Μεσόγειο, τα αρνούνται στην Κίνα, τους κάνουν κλειτοριδεκτομή στη Σομαλία, τα εκτελούν στο Πακιστάν, τα χωρίζουν απ’ τα παιδιά του στις ΗΠΑ, τα παρενοχλούν στην Ευρώπη, τα χτυπάν, τα βιάζουν, τα βιάζουν, τα βιάζουν… παντού.

Τα κορίτσια στον πλανήτη μου δεν είναι ποτέ και πουθενά ασφαλή. Όταν γελάν ομορφαίνουν τον κόσμο. Τα κορίτσια στον πλανήτη μου, όμως, δε γελάνε πάντα.