Σιδηρόφρακτο Μνημόνιο

Αρθρογράφος:  Στάθης 

Αναδημοσίευση από την Αλφαβήτα.

Κι έτσι λοιπόν με τευτονική αγριότητα η Γερμανία (και υπό τους στεναγμούς συμπάθειας της Γαλλίας και ανησυχίας της Ιταλίας) πέρασε την Ελλάδα κάτω απ’ τα Καυδιανά Δίκρανα, τη διέσυρε και τη «στραγγάλισε στη Ρώμη» με ένα σιδηρούν μνημόνιο.

Πρόκειται για μια πύρρειο νίκη του Βερολίνου ή για έναν ακόμα θρίαμβο του Διοκλητιανού; Ολες οι λυρικές αναφορές στον ευρωπαϊκό Τύπο των προηγούμενων ημερών (Ευρώπη χωρίς Ελλάδα δεν υπάρχει) έχουν δώσει εν πολλοίς τη θέση τους σε μάλλον ανήσυχες και κάπως τρομαγμένες αναφορές (Ευρώπη με τέτοια Γερμανία, πού πάει;)...

Η Ευρώπη φαίνεται σαν να έσκυψε το κεφάλι από ντροπή για το μαρτύριο της Ελλάδας και στη συνέχεια φαίνεται σαν να το σήκωσε με απορία, φόβο (και κάποια οργή) για να κοιτάξει τη Γερμανία στα μάτια. Για πρώτη φορά τόσοι πολλοί και σε τόσες πολλές χώρες αναφέρονται με ανησυχία στο παρελθόν της Γερμανίας, νιώθοντας ανάλογη ανησυχία για το μέλλον της Ευρώπης.

Αλλά, αν για την Γερμανία ο ευρωπαϊκός Τύπος είναι ως επί το πλείστον ανήσυχος, επικριτικός, ακόμα και οργισμένος, για την Ελλάδα είναι κατά το μεν λυπημένος, κατά το δε χαιρέκακος. Είναι

φανερό ότι η «Ελληνική Υπόθεση» λειτουργεί ως καταλύτης για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, εντός κι εκτός ευρωζώνης. Ομως, όπως και να ’χει, η Ελλάδα δεν αξίζει ούτε τον οίκτο, ούτε την περιφρόνηση όσων κάνουν είτε το ένα, είτε το άλλο. Αξίζει την αξιοπρέπειά της - που όμως πια φαίνεται να είναι μακρινό ζητούμενο.

Δεν είναι πλέον παρήγορη η θλίψη όσων Ευρωπαίων βλέπουν στο πρόσωπο της Ελλάδας μια «μακρινή μητέρα» που βασανίζεται, ούτε είναι πλέον ανεκτός ο φθόνος όσων στην «τιμωρία ενός λαού που δεν έφταιξε σε τίποτα» βλέπουν την εκδίκηση της τευτονικής τους γυφτιάς. Αλλά αυτό είναι ένα παιγνίδι που θα συνεχίσει να συμβαίνει,

συμβαίνει ήδη απ’ την εποχή του διαφωτισμού και του ρομαντισμού, ας αναμετράται ο καθένας με τους δικούς του δαίμονες. Η κακοδαιμονία όμως της Ελλάδας σήμερα έχει να κάνει με τη δική της δομή, όσον και με τη δομή της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αυτό ιχνηλατείται και στον διττό τρόπο με τον οποίον, εκτός απ’ την Ελλάδα, αποδίδεται και ο Τσίπρας απ’ τον ευρωπαϊκό Τύπο, ως μια τραγική φιγούρα πλέον. Με ελεγείες για τη δοκιμασία που υπέστη στα νύχια των ισχυρών από τη μια πλευρά και ψόγους για την αδυναμία του να εκφράσει την εντολή του λαού του απ’ την άλλη. Υπάρχει και μια τρίτη πλευρά,

η χαιρέκακη, η οποία δεν φείδεται χαρακτηρισμών του ευρωπαϊκού Τύπου που δεν αξίζει να επαναλαμβάνει κανείς, διότι δεν αξίζουν στον Ελληνα Πρωθυπουργό, τον αδικούν κατάφωρα και τον συκοφαντούν.

Αποδεικνύουν μάλιστα για μιαν ακόμη φορά πόσο βραχεία είναι η απόσταση από το ωσαννά ως το άρον-άρον σταύρωσον αυτόν. Πράγμα που ανιχνεύεται και στα καθ’ ημάς. Και ανάμεσα στους αριστερούς κι ανάμεσα στους ευρύτερους κύκλους των πολιτών. Αμηχανία, παγωμάρα, αίσθηση χαμένης ευκαιρίας, απογοήτευση, αγωνία, θυμός, οργή (αλλά και πειρασμοί ανθρωποφαγίας) είναι η γκάμα των συναισθημάτων που κυκλοφορούν στα σπίτια, στις αγορές και τους καφενέδες της επικράτειας. Αν εξαιρέσουμε τους χαιρέκακους, για τους οποίους δεν αξίζει να γίνεται λόγος, όλοι οι υπόλοιποι πολίτες προβληματίζονται για το τι πρέπει να γίνει. Η καλή πλευρά του κακού που μας έχει βρει είναι ότι έχουν βγει στον αφρό οι αλήθειες που μας διέπουν (ή μας δέρνουν, αν προτιμάτε) και ότι πολλά απ’ τα κατά συνθήκην ψεύδη απομυθοποιούνται.

Ο,τι και να γίνει από εδώ και πέρα, όποιο κόμμα είναι σοβαρό πρέπει να έχει και να ετοιμάζει εναλλακτικές λύσεις. Plan B για όλα. Για το ενδεχόμενο να καταρρεύσει η Ιταλία. Να βγει η Ελλάδα συντεταγμένα στη δραχμή. Να επιτεθεί η Τουρκία. Να ξεσπάσει κοινωνική αναταραχή στη Βρετανία. Να φέρει κι άλλα εργοστάσια η Γερμανία στα Δ. Βαλκάνια. Η Ελλάδα

δεν πρέπει να ξαναβρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Ποτέ! Ούτε επειδή την έφερε εκεί η υποτελής πολιτική της Δεξιάς, ούτε επειδή «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς» η Αριστερά. Βεβαίως το να

μην ξαναβρεθεί η Ελλάδα στον τοίχο μια κουβέντα είναι, διότι ήδη βρίσκεται μέσα στον τάφο. Της αλληλουχίας των μνημονίων. Κι απ’ αυτόν τον τάφο μπορεί να τη βγάλει μόνο ο λαός της. Ας είναι λοιπόν τώρα και για τα ερχόμενα χρόνια σε εγρήγορση οι πολίτες κι ας επιλέγουν κόμματα στη βάση της επίγνωσής τους για όλα αυτά. Τι είναι, τι προτείνουν και πώς θα το κάνουν. Και κατά τούτο, όσον ο ΣΥΡΙΖΑ μετέρχεται επ’ εσχάτοις παλαιοκομματικών μεθόδων, τόσο πιο πολύ θα αδυνατίζει, τόσο πιο πολύ θα μοιάζει με το παλαιό σκηνικό, τόσο πιο πολύ θα τροφοδοτεί το (φασίζον εκείνο) «όλοι ίδιοι είναι».

Για παράδειγμα, γελάει ο κόσμος (όταν δεν αγριεύει) ακούγοντας τον κ. Βαρουφάκη να λέει όσα είπε για Grexit. Αυτά, κύριε, δεν συνιστούσαν Plan B στον βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θέσει «εκτός νόμου» μια τέτοια συζήτηση και στον βαθμό που ο λαός δεν είχε ιδέα για κάτι τέτοιο. Οσο για το πολυφορεμένο ότι «στην πολιτική γίνονται πράγματα που δεν λέγονται και λέγονται πράγματα που δεν γίνονται», εις ό,τι αφορά την Αριστερά δεν έχει νόημα, αν όπλο της Αριστεράς είναι ο λαός - και, παραπληροφορημένος λαός είναι όπλο πειραγμένο.

Εκ των υστέρων ο κ. Βαρουφάκης λέει ό,τι του κατέβει (αποδίδοντας στον κ. Τσίπρα γνώση κι έγκριση). Αν ο κ. Τσίπρας ήξερε, αν ο κ. Σαγιάς ήξερε και το κόμμα δεν ήξερε, ο λαός δεν ήξερε, δεν είναι παράδοξο που οι δυνάστες-δανειστές τύλιξαν σε μια κόλλα τελεσίγραφο το προεκλογικό πρόγραμμα της κυβέρνησης, την εκλογική νίκη της και το δημοψήφισμα, πηγαίνοντας στη συνέχεια να κάνουν την κυβέρνηση της Αριστεράς παρένθεση.

Βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση. Ενώ θα έπρεπε να προετοιμαζόμαστε για το μέλλον (με πλήθος εναλλακτικών, όπως η έξοδος στη δραχμή, η αξιοποίηση των γεωπολιτικών δυνατοτήτων της χώρας, η αποκατάσταση της κοινωνικής καταστροφής), δεν μπορούμε καν να αντιμετωπίσουμε το παρόν.

Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με διαταγές, τις ίδιες διαταγές που αλάλιασαν τη χώρα πέντε χρόνια τώρα. Τις ίδιες. Τις ίδιες! Το ίδιο «λάθος» φάρμακο. Βαθειά ύφεση. Λιτότητα. Αποδόμηση και των τελευταίων παραγωγικών δυνατοτήτων. Ολική επαναφορά της Τρόικας. Επιτροπεία. Υπό ποίες συνθήκες και με ποια εργαλεία θα ανατάξει στο μέλλον η κυβέρνηση όσα κατεστράφησαν κι εξακολουθούν να καταστρέφονται στα χέρια της;

Τα μέτρα που θα ψηφίσει στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι είναι ολέθρια.

Ολέθρια για τους γεωργούς. Για τους ανέργους και τους χρεωμένους. Για τους εργαζόμενους και τους υποαπασχολούμενους. Ολέθρια για τους μικροεπιχειρηματίες. Για τα επόμενα μαγαζιά που θα κλείσουν, για τους επόμενους που θα αυτοκτονήσουν. Ολέθρια για τα παιδιά που υποσιτίζονται, για τις οικογένειες εκατομμυρίων Ελλήνων που γλιστράνε η μία μετά την άλλη στη φτώχεια. Ολέθρια για τους νέους που θα συνεχίζουν να μεταναστεύουν. Για τους συνταξιούχους.

Αν για όλους αυτούς τα μέτρα αυτά είναι ολέθρια, ενώ ταυτοχρόνως το χρέος διογκώνεται, η ύφεση βαθαίνει και ο παλαιοκομματισμός παλινορθώνεται (ου μην, αλλά και βρυκολακιάζει σε δακτυλοδεικτούμενες κυβερνητικές πρακτικές), με ποια όπλα ή εργαλεία ελπίζει να ανατάξει τα πράγματα η κυβέρνηση και χάριν ποίων; Διότι «μακροπρόθεσμα όλοι θα είμαστε νεκροί».

Είχε δίκιο ο κ. Φλαμπουράρης όταν έλεγε ότι «τους χρωστάμε αέρα». Δεν είχε δίκιο όταν έλεγε ότι και «με αέρα θα τους πληρώσουμε». Διότι οι χώρες δεν κυβερνώνται με λόγια του αέρα - ούτε απ’ αυτά που λέμε για να περάσει η ώρα, ελπίζοντας ότι το ζωντανό που κουνάει τη φτέρη εκεί στο βάθος είναι λαγός κι όχι λιοντάρι.