Tο πιάσαμε το υπονοούμενο

Αναδημοσίευση από τον Καρτέσιο.

Το Δημόσιο δεν λειτουργούσε σωστά. Η κυβέρνηση αντί να το βελτιώσει, προτιμά να το διαλύσει, να το εξαϋλώσει, να το πουλήσει σε μικρά κομματάκια.

Η ΕΡΤ δε λειτουργούσε σωστά. Η κυβέρνηση αντί να βελτιώσει τη λειτουργία της την έκλεισε μέσα σε μία νύχτα προχωρώντας στην ίδρυση ενός κομματικού εκτρώματος που ούτε στον καθρέφτη δεν αντέχει να κοιταχτεί.

Η Δημόσια Υγεία δε λειτουργούσε σωστά. Αντί να την κάνουν καλύτερη, τη διέλυσαν και την παραχώρησαν σε μία Ανώνυμη Επιχείρηση.

Η Δημόσια Παιδεία δεν λειτουργούσε σωστά. Αντί να τη βελτιώσουν προτίμησαν να τη διαλύσουν δημιουργώντας τάξεις με απροσδιόριστο αριθμό μαθητών και αφήνοντας τα σχολεία με κενά χιλιάδων καθηγητών.

Οι ΟΤΑ δε λειτουργούσαν σωστά. Αντί να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τη λειτουργία τους, επέλεξαν να τους αποδομήσουν και ύστερα να τους χαρίσουν στον Φούχτελ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ …

Οι τράπεζες δεν υπολόγισαν τα ρίσκα δανεισμού, δεν αντελήφθησαν την οικονομική κρίση όταν έπρεπε, δάνειζαν με ανεξέλεγκτα επιτόκια μετατρέποντας το φτηνό χρήμα που έπαιρναν σε πανάκριβο δανεισμό που έδιναν. Εν ολίγοις, οι τράπεζες δε λειτούργησαν καθόλου σωστά. Αντί να κλείσουν, όπως οφείλει να κλείνει κάθε επιχείρηση που τα κάνει όλα λάθος, έσπευσε η κυβέρνηση να τις χρηματοδοτήσει και να τις κάνει ψευδώς κερδοφόρες ώστε να συνεχίσουν να λειτουργούν λανθασμένα και εις βάρος των πολιτών.

Οι παραχωρησιούχοι των εθνικών οδών δεν υπολόγισαν ότι η οικονομική κρίση και η αύξηση της τιμής της βενζίνης θα μείωνε την κίνηση στους δρόμους και συνεπώς τα κέρδη τους. Εν ολίγοις, οι παραχωρησιούχοι δε λειτούργησαν σωστά. Αντί να κλείσουν, έσπευσε η κυβέρνηση να τους χαρίσει δάνεια, να τους χαρίσει πρόστιμα, να δεχτεί όλες τις αυξήσεις στις τιμές και στον αριθμό διοδίων ώστε να συνεχίσουν οι παραχωρησιούχοι να λειτουργούν με λανθασμένο τρόπο εις βάρος των πολιτών.

Το Υπουργείο Οικονομικών δεν κατάφερε να μειώσει τη φοροδιαφυγή, δεν κατάφερε να κάνει μία σωστή πρόβλεψη για τα οικονομικά της χώρας ενώ αντίθετα παρήγαγε διαρκώς φορομπηχτικά μέτρα που διέλυσαν την όποια υγιή οικονομία υπήρχε στη χώρα, ενώ ταυτόχρονα δε μπορεί να υπολογίσει ούτε βασικές παραμέτρους σε αρπαχτικούς νόμους, όπως ο ΕΝΦΙΑ. Αντί να αναζητηθούν ευθύνες για τις λανθασμένες αποφάσεις, αντί να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, η κυβέρνηση φρόντισε να τους χαρίσει την ατιμωρησία και να τους επιβραβεύσει με διάφορες άλλες κρατικές θέσεις και παχυλούς μισθούς.

«Ασυλία επωνύμων κατήγγειλε ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής μιλώντας ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. “Υπάρχει όντως μία τάση να μπαίνουν εμπόδια, γραφειοκρατικά κ.λπ. Έχετε δει επώνυμο να δικάζεται εύκολα;”, σημείωσε ο κ. Ρακιντζής. “Λέω το παράπονό μου, ότι στην προσπάθειά μου να παραπέμψω κάποιους επώνυμους βρίσκω τείχος. Και στη συνέχεια βγαίνουν απαλλακτικά βουλεύματα για τα οποία δεν μπορώ να κάνω τίποτα”».

Παρά τα όσα υπέροχα δήλωσε ο κ. Ρακιντζής, ουδείς εισαγγελέας ενοχλήθηκε για να ζητήσει διευκρινήσεις. Και γιατί, βέβαια, να ενοχληθεί ο κάποιος εισαγγελέας όταν «Παρά τις επίμονες ερωτήσεις που δέχθηκε ο κ. Ρακιντζής από τα μέλη της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, αρνήθηκε να αποκαλύψει περισσότερα ή να αναφέρει περιπτώσεις με συγκεκριμένα ονόματα». Αφέθηκε, λοιπόν, ο κ. Ρακιντζής ελεύθερος να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του, δηλαδή να ανακοινώνει δημοσίως διάφορες σκανδαλώδεις συμπεριφορές κλητήρων τάξης Γ’ ώστε να… συνεκλονίζεται η κοινή γνώμη και να κάνει «απαπαπα!» τρομαγμένη από τη διαφθορά της πλέμπας.

Και ερχόμαστε κυριολεκτικά στο σήμερα. Σήμερα, η Δικαιοσύνη έκρινε ότι η απεργία – αποχή της ΑΔΕΔΥ από τις διαδικασίες της συγκεκριμένης αξιολόγησης με το υποχρεωτικό 15% των άχρηστων υπαλλήλων είναι «παράνομη και καταχρηστική». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το σκεπτικό της απόφασης όπως μπορείτε να το διαβάσετε στην εικόνα. 

Η Απεργία – Αποχή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., λοιπόν, κρίνεται ως «πολιτική απεργία που επιδιώκει σκοπούς ξένους προς εκείνους που προβλέπει το Σύνταγμα» και γι’αυτό είναι παράνομη!!! Μα η απεργία είναι κατ’ εξοχήν πολιτική. Εξ’ ορισμού. Δεν υπάρχει απεργία για συναισθηματικούς λόγους. Δεν είναι λογιστική πράξη η απεργία. Η απεργία είναι πολιτική πράξη, πώς απαγορεύει λοιπόν η Δικαιοσύνη τη φύση της απεργίας; Η απεργία, η κάθε απεργία, στρέφεται εναντίον μεμονωμένων πολιτικών αποφάσεων ή συνολικά πολιτικών, πώς είναι δυνατόν να την απαγορεύει ως τέτοια η Δικαιοσύνη;

Όμως πάμε στο καλύτερο: Αν η απεργία εργαζομένων είναι παράνομη επειδή ο δικαστής κρίνει πως γίνεται με σκοπό «π.χ. την ανατροπή της κυβέρνησης, τη συμβολή στην επικράτηση πολιτικού κόμματος», τότε αυτό αυτομάτως δεν σημαίνει ότι ο δικαστής προστατεύει την κυβέρνηση και συμβάλει στην προστασία του κυβερνώντος κόμματος;

Συγγνώμη αν μόνο εγώ το διαβάζω έτσι, αλλά μόνο έτσι μπορώ να το διαβάσω. Όπως, επίσης δε μπορώ να διαβάσω διαφορετικά την απόφαση της Δικαιοσύνης να απαγορεύσει στην ΑΔΕΔΥ «την κήρυξη απεργίας στο μέλλον με τα ίδια αιτήματα». Το τραγικό είναι ότι η Δικαιοσύνη βγάζει αυτή την απόφαση στην πρώτη απεργία των δημοσίων υπαλλήλων που ΔΕΝ ΕΧΕΙ οικονομικά ή συντεχνιακά αιτήματα, αλλά αφορά στην αποτροπή κομματικών διώξεων και στην προσπάθεια δημιουργίας από την κυβέρνηση ενός δημόσιου κομματικού μηχανισμού μέσω της απομάκρυνσης όσων δε διαθέτουν «υψηλή προστασία».

Έχω κάθε δικαίωμα ως πολίτης να κρίνω τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Ως πολίτης έχω κάθε δικαίωμα να διαμορφώνω την εικόνα μου για την πραγματικότητα. Και η εικόνα που έχω σήμερα είναι ότι οι τρεις εξουσίες συνεπικουρούμενες από την τέταρτη εξουσία, αυτή την εργολάβων-καναλαρχών-εκδοτών-τραπεζιτών, είναι οι ταΐστρες του φασισμού. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν στέλνει στρατιές εξοργισμένων στην αγκαλιά αρκουδιάρηδων που υπόσχονται ότι «θα ξεβρωμίσουν τη Βουλή κόβοντας με τσεκούρια τα κεφάλια των πολιτικών».

Ως απλός πολίτης έχω πλέον το δικαίωμα να σκεφτώ ότι οι τέσσερις εξουσίες αποφάσισαν πως εφόσον οι ίδιες δεν αφήνουν τη δημοκρατία να λειτουργήσει σωστά, είναι καλύτερο να την κλείσουν και να την παραδώσουν στον φασισμό. Η ΕΡΤ, η Δημόσια Υγεία, η Δημόσια Παιδεία, οι ΟΤΑ, ας θεωρηθούν απλώς πρόβες για το τελικό κλείσιμο.