Η 81η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ

Αγαπητοί συνάδελφοι,

φέτος πραγματικά ήταν μία δύσκολη χρονιά για μένα, επαγγελματικά. Και με παρακάλεσαν (στην κυριολεξία) να πάω στο τέλος αυτής της δύσκολης χρονιάς στην 81η γενική συνέλευση της ΔΟΕ. ΟΚ λέω, αν είναι να βοηθήσω να πάω. Να ακούσω κι εγώ την ηγεσία, να δω επιτέλους τι είναι αυτή η συνέλευση και γιατί γίνεται τόσος ντόρος, άντε, λέω να βάλω κι εγώ επιτέλους το θέμα της Ειδικής Αγωγής που με ενδιαφέρει άμεσα.

Πιάστηκα όμως στην παγίδα!!! Κατάλαβα γιατί με παρακαλούσαν. Γιατί δεν ήθελε να πάει κανείς στην πρωτεύουσα να ακούσει τα πρώτα κεφάλια που όλοι τόσο εκτιμούν, αφού με την ψήφο τους οι συνάδελφοι τους έφεραν εκεί που τους έφεραν. Η 81η γενική συνέλευση της ΔΟΕ, συνάδελφοι, είναι η ντροπή των γενικών συνελεύσεων. Η ντροπή της πυραμιδωτής αντιπροσώπευσης, η ντροπή της δημοκρατίας.

Δεν είμαι εντελώς καινούρια στο χώρο του συνδικαλισμού. Έχω ξαναπάει σε συνελεύσεις με εντάσεις, συνελεύσεις που ήταν πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου, συνελεύσεις αδιάφορες και βαρετές. Ε, αυτή η συνέλευση τα είχε και τα τρία.

Γιατί να πρώτο-μιλήσω; Για το επίπεδο διαλόγου και κοινωνικών δεξιοτήτων των συναδέλφων; Πάμπολλες φορές κόντεψαν
να πιαστούν στα χέρια, άνθρωποι που διδάσκουν παιδιά. Οι τοποθετήσεις τον συναδέλφων οποιασδήποτε παράταξης ακούγονταν και χειροκροτούνταν μόνο από την παράταξη τους κάθε φορά, περισσότερο από καθήκον παρά από πραγματική συμπόρευση. Η δε φασαρία και το κάπνισμα στους χώρους έξω από την αίθουσα της γενικής συνέλευσης μου δείχνει για άλλη μία φορά ότι οι συνάδελφοι ήρθαν, είδαν, έκαναν τις δημόσιες σχέσεις τους και έφυγαν, κάνοντας ένα ωραιότατο city brake με τα λεφτά των συνδρομών μας. Και επιτέλους κατάλαβα, γιατί οι συνελεύσεις, έστω οι πρώτες τοποθετήσεις, δεν μεταδίδονται με live streaming από το site της ΔΟΕ. Ποιος συνάδελφος θα έβλεπε όλα αυτά απευθείας και δεν θα ξεσηκωνόταν; Τα εν οίκω μη εν δήμω τελικά, και γυρνάμε στον τοπικό μας σύλλογο και λέμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι.

Μήπως να μιλήσω για τα θέματα που συζητήθηκαν και ποια τελικά αποσιωπήθηκαν; «Τα οικονομικά της ΔΟΕ είναι σε οριακό σημείο» όπως είπε ο ταμίας κ. Οικονόμου Τριαντάφυλλος. Μπουχουχου να κάνουμε έναν έρανο. Δύο σύλλογοι φέτος αποκλείστηκαν γιατί δεν ήταν σε συνέπεια με τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, άλλοι πήραν δάνεια από το ταμείο αλληλοβοήθειας των συναδέλφων γιατί δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν το απαιτούμενο ποσό. Του χρόνου να δούμε πόσοι θα είναι. Κουβέντα λοιπόν για την μείωση της συνδρομής. Κουβέντα επίσης από το ΔΣ της ΔΟΕ για το χαράτσι της ΕΑΠ, όπου έγινε προσπάθεια να κρατηθούν συνδρομές παρακάμπτοντας τους τοπικούς συλλόγους.

Ο απολογισμός της ομοσπονδίας μας για μία ακόμα φορά δείχνει ότι αστρονομικά ποσά πήγαν σε φαξ και τηλεγραφήματα (χάθηκαν τα mail;), μετακινήσεις συνδικαλιστών ανά την Ελλάδα και τον κόσμο (χάθηκε το skype;), αγορές επίπλων και επιδόματα για να νοικιάζουν σπίτια στην Αθήνα τα μέλη του ΔΣ. Φυσικά και δεν άρεσε η τοποθέτηση της κυρίας Ρέππα από την ελεγκτική επιτροπή, η οποία κατέδειξε τα μαγειρέματα που έγιναν στα νούμερα του απολογισμού. Οπωσδήποτε, ο προϋπολογισμός εξόδων δεν άλλαξε καθόλου για το νέο έτος, τόσο σε επίπεδο αριθμού, όσο και σε επίπεδο στάσης, βούλησης να αλλάξει το κλίμα. Για να μην μιλήσω για τις κολοτούμπες ορισμένων στελεχών της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ που δεν ψήφιζαν τον απολογισμό και ψήφιζαν τον προϋπολογισμό και τούμπαλιν. Οι συνδικαλιστές του συλλόγου μας, δεν μπορώ να πω, με εξαίρεση την γράφουσα και την κ. Γαλανού της ΕΣΑΚ ψήφισαν σε μνημονιακό στυλ: «Ναι σε όλα».

Μήπως να μιλήσω για το πόσο αυτή η συνέλευση ανταποκρίνεται στις ανάγκες των νέων συναδέλφων; Των αναπληρωτών; Των ωρομισθίων; Των συναδέλφων με μπλοκάκια; Αυτών που δουλεύουν μέσω ΕΣΠΑ; Των ειδικοτήτων (θεατρολόγους, ξένων γλωσσών, ειδικής αγωγής, μουσικής κτλ); Καμία επαφή. Αυτοί συνάδελφοι είναι όλοι τους πενηντάρηδες, οι περισσότεροι διευθυντές, υποδιευθυντές, αποσπασμένοι στα γραφεία, στα πανεπιστήμια, σε γραφεία βουλευτών ακόμα και με τις συνδικαλιστικές τους άδειες, όσοι είναι ακόμα στην τάξη. Συζήτησαν λοιπόν για το ΕΦΑΠΑΞ τους, τις άδειες τους, τις αποσπάσεις τους, την μονιμότητα τους και τα άλλα τους προνόμια Δεν λέω ότι είναι κακά όλα αυτά. Λέω απλά ότι βαρέθηκα. Σαν μία νέα γυναίκα, νέα, επισφαλώς εργαζόμενη που δεν ξέρω τι μου ξημερώνει την επόμενη μέρα, θα ήθελα να είχαν έστω την ευγένεια να πουν και δέκα πραγματάκια για μένα. Αυτή η ΔΟΕ λοιπόν δεν έχει πλέον καμία ηθική, πολιτική και συνδικαλιστική νομιμοποίηση να διαχειριστεί τους αγώνες για τα δικαιώματά μας.

Τέλος πάντων, μετά από τρεις ολόκληρες μέρες γεμάτες άσκοπες πολυλογίες, αντεγκλήσεις, σπρωξίματα και τσιγάρα στους διαδρόμους, έφτασε η ώρα να συζητήσουμε για το πλαίσιο δράσης. Δύο ολόκληρες ώρες χάθηκαν, γιατί δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε αν το διεκδικητικό πλαίσιο θα συζητηθεί μαζί με το πρόγραμμα δράσης ή ξεχωριστά. Τι να πω δεν ξέρω. Οι παρεμβάσεις-συσπειρώσεις τσακώνονταν με όλους, ακόμα και με τον εαυτό τους, οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ κουβάλησαν και τα βουνά από τα δωμάτια-βόλτα τους για να ψηφίσουν την πρόταση τους. Για ποιό διεκδικητικό πλαίσιο να μιλήσουμε; Δεν συζητήσαμε λοιπόν για τίποτα. Τα λεφτά των συναδέλφων για να πάμε εμείς στην Αθήνα πήγαν στράφι για άλλη μία χρονιά.

Συμπερασματικά λοιπόν, η πλειοψηφία της ΔΟΕ είναι αποκομμένη από το σώμα των συναδέλφων. Είναι ταυτισμένη με το σάπιο πολιτικό σύστημα που καταρρέει, πολιτικά και συνδικαλιστικά ανυπόληπτη. Οι πολιτικοί συσχετισμοί σε αυτή την συνέλευση βρίσκονται σε τρομερή δυσαρμονία τόσο με τις διαθέσεις, όσο και με τις ανάγκες των απλών συναδέλφων. Είναι χαρακτηριστική η απέλπιδα προσπάθεια του Δημήτρη Μπράτη να συσπειρώσει όσο μπορούσε τους συναδέλφους της ΠΑΣΚΕ. Οι μισοί όμως τον χειροκροτούσαν… έφτασε μάλιστα να παραδεχτεί δημόσια μετά από χρόνια ότι το ΠΑΣΟΚ έφτασε την εκπαίδευση εκεί που την έφτασε. Εντυπωσιακό, αλλά μάταιο.

Καλό καλοκαίρι συνάδελφοι, και να σκεφτείτε αυτά που έγραψα. Ίσως τελικά δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες ότι αυτού του είδους ο συνδικαλισμός μπορεί να μας λύσει τα προβλήματα. Οι προτάσεις και οι δράσεις των τοπικών συλλόγων θα πρέπει να έρθουν πρώτα, και μετά θα ακολουθήσει η ΔΟΕ. Συν Αθηνά και χείρα κίνει λοιπόν, γιατί κανείς δεν πρόκειται να μιλήσει για σας αν δεν το κάνετε εσείς οι ίδιοι. Αν το κάνετε, είμαι σίγουρη ότι οι μέρες τους εκεί πάνω είναι μετρημένες. Είστε διατεθειμένοι;

Για το Τελευταίο Θρανίο,

Μαριλένα Σιόλια