Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Ενεργός πολίτης μέσα και έξω από την τάξη.





Ένα βιβλίο έμπνευσης για τους ενεργούς πολίτες του κόσμου!

Ένα βιβλίο της Actioaid, οδηγός για τους εκπαιδευτικούς της δράσης και της τάξης!

12 μήνες, 12 κεφάλαια, το καθένα αφιερωμένο σε μια διαφορετική θεματική εμπνευσμένη από τον κόσμο, που περιμένουν να  διαβαστούν και να ζωντανέψουν  με  μαθητές και μαθήτριες  μέσα και έξω από την τάξη.

Το βιβλίο "Ενεργός πολίτης μέσα και έξω από την τάξη" της Actionaid κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Φέτος κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και στους/στις συναδέλφους σας «προσφέροντας» υλικό για σκέψη και δράση με τους μαθητές/τις μαθήτριές σας για όλη τη χρονιά. Το βιβλίο πραγματεύεται αξίες, αρχές, στάσεις και συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν πολίτες με κριτική σκέψη οι οποίοι δρουν για έναν κόσμο δικαιότερο και βιώσιμο.

Καλές γιορτές και πολλές ευχές για έναν κόσμο πιο δίκαιο!

Μία από τις σελίδες του οδηγού.

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Χρόνια Πολλά!

Salvador Dali

Το Τελευταίο Θρανίο εύχεται σε όλες και όλους Χρόνια Πολλά, 
δυναμικά και ανατρεπτικά.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Από τις καλένδες στα κάλαντα.



Αναδημοσίευση από Ν. Σαραντάκο



Κοντεύουν Χριστούγεννα και το ιστολόγιο δεν έχει ακόμα δημοσιεύσει άρθρο εορταστικό -οπότε σήμερα θα επανορθώσουμε.

Ας δούμε ποια σχέση έχουν τα κάλαντα με τις καλένδες.

Λοιπόν, αύριο οι δρόμοι θα γεμίσουν πιτσιρίκια που θα λένε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα, οπότε ταιριάζει να μιλήσουμε σήμερα λιγάκι για την ιστορία όχι του εθίμου (έχουν γράψει τόσοι και τόσοι γι’ αυτό) αλλά της λέξης, της λέξης «κάλαντα».

Στην αρχή της αλυσίδας βρίσκουμε τις ρωμαϊκές νουμηνίες ή νεομηνίες, που τις έλεγαν calendae, καλένδες (υπάρχει και γραφή με k, kalendae, παρόλο που το γράμμα k είχε εκπέσει τότε). Για την προέλευση της λατινικής λέξης, είχε γραφτεί παλιότερα ότι προέρχεται από τη λατινική φράση calo luna novella, δηλαδή «ανακηρύσσω τη νέα σελήνη», με την οποία ο αρχιερέας του Καπιτωλίου ανάγγελλε τη νεομηνία. Ωστόσο, η φράση αυτή φαίνεται πως είναι προϊόν διπλής παρανάγνωσης, αφού οι περισσότερες πηγές την παραδίδουν ως calo Juno Covella, όπου Juno ήταν το ρωμαϊκό ισοδύναμο της Ήρας.

Το Covella μάλλον προέρχεται από το covus, παλαιότερη μορφή του cavus (“κούφιο”). Το κρίσιμο χωρίο είναι του Βάρρωνα (De lingua latina 6.27): Primi dies mensium nominati kalendae, quod his diebus calantur eius mensis nonae a pontificibus, quintanae an septimanae sint futurae, in Capitolio in curia Calabra sic dicto quinquies ‘kalo Iuno Covella’, septies dicto ‘kalo Iuno Covella’ (Οι πρώτες ημέρες του μήνα ονομάζονται Kalendae, επειδή τις ημέρες αυτές ανακοινώνονται [calantur] από τους ιερείς στην Αίθουσα των Ανακοινώσεων του Καπιτωλίνου οι Νώννες, εάν δηλαδή θα πέσουν στις πέντε ή στις επτά του μηνός, με τον ακόλουθο τρόπο: Ήρα Λειψή, σε καλώ την πέμπτη ημέρα ή Ήρα Λειψή, σε καλώ την έβδομη ημέρα). Προσέξτε και πάλι τη γραφή με k.

Ούτως ή άλλως, στην αρχή έχουμε το ρήμα calo, που είναι συγγενικό με το δικό μας το «καλώ» (και όχι δάνειο από το δικό μας όπως αφελώς γράφεται), αν και δεν έχω πρόχειρο τον Ερνού-Μεγιέ (το ετυμολογικό της λατινικής) κι έτσι κρατάω μιαν επιφύλαξη. Πάντως, από το calo προέκυψαν οι calendae και από εκεί και τα σημερινά calendar, calendrier, το δικό μας καλεντάρι κτλ.

Το ετυμολογικό λεξικό του Μπαμπινιώτη, στην πρώτη του έκδοση, έδινε σαν προέλευση της λ. καλένδες τη λαθεμένη λατινική φράση (calo Juno novella). Η δεύτερη έκδοση διόρθωσε το λάθος, αλλά βέβαια δεν έχουν όλοι την ευχέρεια να προμηθεύονται τις επανεκδόσεις οπότε η αρχική, λαθεμένη εκδοχή αναφέρεται συχνά -ας πούμε σε πρόσφατο άρθρο του Παύλου Μεθενίτη.

Στα ελληνικά, η λέξη calendae πέρασε ως δάνειο, σχεδόν πάντα στον πληθυντικό: καλένδαι και (πιο συχνά) καλάνδαι. Από εκεί και τα κάλανδα, που αρχικά ήταν η πρώτη μέρα του μήνα, γρήγορα όμως έφτασε να σημαίνει την πρωτοχρονιά. Για παράδειγμα, σε ένα αστρολογικό βιβλίο, ένα «calendologion», στο TLG βρίσκω προβλέψεις για κάθε χρόνο ανάλογα με το τι μέρα πέφτει η πρωτοχρονιά. Για να επωφεληθούμε από την παραδομένη γνώση, φέτος που η πρωτοχρονιά πέφτει Κυριακή θα συμβούν τα εξής:

Κυριακὴ ἡμέρα ἐὰν γένωνται κάλανδα, ὁ ἐνιαυτὸς ἔσται χρήσιμος, πολεμικώτατος· ἔαρ ὑγρόν, θέρος ξηρόν, φθινόπωρον ἀνεμῶδες, σίτου καὶ ὀσπρίων εὐφορία καὶ οἱ καρποὶ χρήσιμοι. λιμικὰ πάθη γίνονται καὶ χάλαζα πεσεῖται, προβατίων δαψιλία, τρυγητὸς οἴνου καλός, ἔλαιον καὶ μέλι πολύ· νεώτεροι ἀπόλονται, μάλιστα δὲ καὶ γυναῖκες. ἅλατος λεῖψις.

Βέβαια, το σύστημα αυτό έχει το ελάττωμα ότι μόνο εφτά πιθανότητες υπάρχουν για κάθε χρόνο, με βάση τη μέρα της πρωτοχρονιάς. Μήπως όμως αυτό είναι προτέρημα διότι προσφέρει ακαταμάχητη απλότητα; Πάντως, για την εποχή μας δεν φαίνεται πιάνουν οι βυζαντινές προβλέψεις, διότι δεν λένε τίποτα ούτε για ΕΝΦΙΑ ούτε για μνημόνια, παρά μόνο για χαλάζι, εκτός αν εννοεί ότι θα πέσουν οι φόροι σαν το χαλάζι -είναι κι αυτό το «πολεμικώτατος» που καθόλου δεν μου αρέσει.

Τη σημασία Κάλαντα = πρωτοχρονιά τη διασώζει και το μεσαιωνικό λεξικό του Κριαρά, αλλά σήμερα βέβαια κάλαντα λέγονται τα ευχετήρια τραγούδια που τραγουδούν τα παιδιά στα σπίτια και στα μαγαζιά την περίοδο των Χριστουγέννων. Πότε έγινε η επέκταση και αλλαγή της σημασίας δεν το ξέρω: σε ένα παλιό άρθρο του Βήματος γράφεται ότι το 662 που απαγορεύτηκε να γιορτάζονται οι καλένδες δημιουργήθηκαν ως υποκατάστατο τα κάλαντα, αλλά δεν το έχω διασταυρώσει και μεταξύ μας είμαι πολύ δύσπιστος γι’ αυτή την εξήγηση.

Από τα κάλαντα έχουμε και τις καλένδες και την παροιμιακή φράση «παραπέμπω στις (ελληνικές) καλένδες» που τη χρησιμοποιούμε για να δηλώσουμε μιαν ανύπαρκτη ημερομηνία. Υπάρχουν κάμποσοι καλοπροαίρετοι και κάμποσοι λαθοθήρες που επιμένουν ότι είναι σοβαρό λάθος να λέμε «παραπέμπω στις καλένδες» σκέτο, ότι πρέπει να λέμε «παραπέμπω στις ελληνικές καλένδες» διότι ελληνικές καλένδες δεν υπήρχαν, ενώ ρωμαϊκές υπήρχαν.

Για το θέμα αυτό έχω ξαναγράψει (ηλεκτρονικά εδώ και πληρέστερα στο βιβλίο μου Γλώσσα μετ’ εμποδίων), οπότε θα είμαι σύντομος (τρόπος του λέγειν):

Η παροιμία «στις ελληνικές καλένδες» δεν είναι ελληνική, είναι λατινική. Την έπλασε, θαρρώ ο αυτοκράτορας Αύγουστος, μιλώντας για κάποιους μπαταχτσήδες χρεοφειλέτες, Πληρώνουν, είπε «ad calendas graecas». Οι calendas ήταν οι πρώτες μέρες κάθε μηνός του ρωμαϊκού σεληνιακού ημερολογίου, αρχίζοντας από την πρώτη του μηνός δηλ. το αντίστοιχο της ελληνικής νεομηνίας ή νουμηνίας αν προτιμάτε.

Για τον ρωμαίο της εποχής του Αυγούστου, η υπόσχεση «θα σε πληρώσω στις καλένδες» ήταν εντελώς κυριολεκτική, ισοδύναμη με τη δική μας «θα σε πληρώσω την πρώτη του μηνός», ενώ η έκφραση «θα σε πληρώσω στις ελληνικές καλένδες» έδινε πράγματι την αίσθηση του γκροτέσκου, ισοδύναμη με τις δικές μας «θα σε πληρώσω του Αγίου Ποτέ» (ίνα μη τι χείρον είπω) ή «το μήνα που δεν έχει Σάββατο». Η έκφραση δεν φαίνεται να μεταφέρθηκε στα ελληνικά της εποχής ή στα ελληνικά της βυζαντινής εποχής. Έψαξα σε όλη την αρχαία ελληνική γραμματεία και δεν βρήκα να υπάρχει καμιά αναφορά σε «ελληνικές καλένδες» ή «καλάνδες» μια και αυτός ήταν ο συχνότερος ελληνικός τύπος. Εικάζω ότι η νεοελληνική παροιμιακή έκφραση είναι δάνειο του 19ου αιώνα από τα γαλλικά Αν όντως έτσι είναι, τότε εκείνοι οι λίγοι (και εκλεκτοί τάχα;) που γράφουν «εις τΑς ελληνικΑς καλένδΑς» νομίζοντας ότι έτσι επικοινωνούν με τα τρισχιλιετή νάματα πλανώνται οικτρά· μια καρακαθαρευουσιανιά αντιγράφουν και διαιωνίζουν. Αν θέλουν να κοινωνήσουν με τα νάματα, να πούνε «εις καλάνδας» ή «ες νουμηνίαν».

Για να ανακεφαλαιώσω: για τους Ρωμαίους πριν από 2000 χρόνια, η έκφραση ad calendas graecas έδειχνε πράγματι μιαν ανύπαρκτη ημερομηνία, αφού ελληνικές calendas δεν υπήρχαν. Ο σημερινός έλληνας, δεν γνωρίζει ούτε ελληνικές καλένδες, ούτε ρωμαϊκές ούτε αργεντίνικες, επομένως για τον σημερινό έλληνα οι σκέτες καλένδες είναι εξίσου ανύπαρκτη ημερομηνία.

Ας επιστρέψουμε στα κάλαντα όμως, που είναι γνωστά στη Βόρεια Ελλάδα και σαν «κόλιντα», «κόλιαντα» και «κόλιεντα», υπάρχει δε και το έθιμο «κόλιντα μπάμπω» δηλαδή «κάλαντα γιαγιά», διότι κόλιντα είναι η σλάβικη εκδοχή της λέξης κάλαντα.

Σε εφημερίδα του 1903 βρίσκουμε μεταμεσονύχτια κάλαντα που ψάλλονταν στη Χρούπιστα (σήμερα Άργος Ορεστικό):

Κόλιντα κοντίλινα
σούρου βαβασίλινα
Κοντό σκυλί μας έφαγε
καλή κουλούρα μπα,
μπου να μη τσακίσω θύρα
θύρα παραθύρι
και τώρα και του χρόνου

Σήμερον είναι κόλιντα
Αύριον είναι ο Χριστός
Ο Χριστός γεννάται
Γεννάται και βαφτίζεται
Εις ουρανούς πηγαίνει
Άγγελοι χαίρουν, χαίρουν ,
Δαίμονες σκάζουν, σκάζουν,
Και τα σίδερα σφραγκιάζουν
Και τώρα και του χρόνου.

Περισσότερα για τα κόλιντα στη σελίδα κάποιων που δεν υπάρχουν.

Κλείνω εδώ, με μια προτροπή: αν αύριο σας χτυπήσουν την πόρτα για να σας πουν τα κάλαντα, ανοίξτε και δώστε τους. Και παρεμπιπτόντως, το επίθετο Καλαντζής ή Καλατζής δεν βγαίνει από αυτούς που λένε τα κάλαντα, αλλά από τον γανωματή, τον καλαϊτζή (τουρκικό αυτό, από το καλάι/kalay).

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

«Τα καλύτερα χριστουγεννιάτικα βιβλία για παιδιά»




Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στα κεντρικά βιβλιοπωλεία, αφού ένα βιβλίο είναι το πιο όμορφο δώρο, αλλά και ο καλύτερος τρόπος για να μπουν οι μικροί (αλλά και οι μεγάλοι) αναγνώστες στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Διαλέξαμε τα καλύτερα από τα χριστουγεννιάτικα βιβλία που κυκλοφορούν και σας τα παρουσιάζουμε: Βιβλία με υπέροχη εικονογράφηση, γλυκά, αστεία, γεμάτα όμορφα μηνύματα για το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων, σίγουρα θα γεμίσουν χαρά τα παιδιά που θα τα διαβάσουν.

Την παραμονή των Χριστουγέννων η Κλάρα και ο Φριτς ανυπομονούν να ανοίξουν τα δώρα τους κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το δώρο του νονού της Κλάρας, ένας ξύλινος καρυοθραύστης, θα κάνει αυτή τη μέρα ακόμα πιο μαγική. Το βράδυ, όταν όλοι πηγαίνουν για ύπνο, το μικρό κορίτσι παίρνει αγκαλιά τον καρυοθραύστη της. Και τότε ξεκινάει ένα μοναδικό ταξίδι σε έναν κόσμο παραμυθένιο... Η Κλάρα θα ζήσει μια ανεπανάληπτη περιπέτεια, χαρίζοντάς μας μία από τις πιο αγαπημένες κλασικές χριστουγεννιάτικες ιστορίες όλων των εποχών.

Ο Καρυοθραύστης
Ε.Τ.Α. Χόφμαν
Διασκευή: Χαρά Γιαννακοπούλου
Εικονογράφηση: Πωλίνα Παπανικολάου
Μίνωας
32 σελ.
ISBN 978-960-481-620-0
Τιμή: €10,90

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, και ένας μικρός τίγρης, ο Λουκάς, είναι απογοητευμένος από την οικογένειά του. Θέλει πολλά δώρα, πολλή προσοχή, και νομίζει ότι κανείς δεν τον ακούει. Γι’ αυτό χαίρεται πάρα πολύ όταν βρίσκει ένα καρύδι που ικανοποιεί όλες τις ευχές! Ή μήπως όχι όλες; Ο Λουκάς πρέπει να σκεφτεί λίγο καλύτερα ποιες είναι οι πραγματικές επιθυμίες του.

Το χριστουγεννιάτικο καρύδι
Ξένια Σκούρα
Εικονογράφηση: Σοφία Παπαδοπούλου
Μεταίχμιο
32 σελ.
ISBN 978-618-03-0185-4
Τιμή: €11,00

Σ’ ένα μικρό αγροτόσπιτο ζούσε κάποτε ένας γέρος. Είχε τόσο λίγα ζώα που μπορούσε να τα μετρήσει στα δάχτυλα του ενός χεριού του. Κοντά στον στάβλο φύτρωνε ένα μικρό δέντρο. Ο γέρος το φώναζε Δέντρο. «Γεια σου, Δέντρο», έλεγε κάθε φορά που περνούσε δίπλα του... Ώσπου ένα βράδυ, καθώς αποκοιμιέται γλυκά στην πολυθρόνα, ονειρεύεται πως χιόνισε και μια απαλή άσπρη κουβέρτα σκέπασε όλο το αγρόκτημα.

Μικρά χεράκια θα χαρούν ανασηκώνοντας τις κρυψώνες για να βρουν τα ζώα, και μαζί με τον γέρο της ιστορίας, θα στολίσουν το δέντρο και θα ευχηθούν σε όλους Καλά Χριστούγεννα!

Χιονίζει...
Eric Carle
Εικονογράφηση: Eric Carle
Καλειδοσκόπιο
24 σελ.
ISBN 978-960-471-110-9
Τιμή: €11,90

Σήµερα είναι µεγάλη µέρα για τον Αϊ-Βασίλη! Βοήθησέ τον να ετοιµαστεί για την πιο µαγική µέρα του χρόνου. Κάνε του παρέα καθώς επισκέπτεται τα ξωτικά, παρακολουθεί τον αγώνα δρόµου των πιγκουίνων και ετοιµάζει το έλκηθρό του για το µεγάλο ταξίδι.

Η μεγάλη μέρα του Αϊ-Βασίλη
Ψυχογιός
16 σελ.
ISBN 978-618-01-1753-0
Τιμή: €6,60

Ο μεγάλος λύκος μπαίνει στο χωριό μόλις πέφτει η νύχτα. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές, όλα τα παντζούρια σφαλιστά. Εκτός από ένα κοριτσάκι που έχει βγει έξω κρυφά. Και που συναντιέται απρόσμενα με τον λύκο...

Τα Χριστούγεννα του μεγάλου λύκου
Noëll Werner
Μετάφραση: Σέτη Λεπίδα
Εικονογράφηση: Kost Lavro
Παπαδόπουλος
24 σελ.
ISBN 978-960-569-609-2
Τιμή: €3,99

Ο Μπίλι και η Μπέλα είναι οι καλύτεροι φίλοι. Και φέτος τα Χριστούγεννα έχουν αποφασίσει να χαρίσουν ο ένας στον άλλο το καλύτερο δώρο! Αυτό όμως δεν είναι και τόσο εύκολο... Κι αν χρειαστεί να θυσιάσουν κάτι που αγαπούν πολύ; Μια σημαία για το ποδηλατάκι της Μπέλα είναι το τέλειο δώρο για τα Χριστούγεννα. Ο Μπίλι θα το ανταλλάξει με το παλιό του πατίνι. Ένα κουδουνάκι για το πατίνι του Μπίλι είναι επίσης το τέλειο δώρο. Η Μπέλα θα το ανταλλάξει με το ποδήλατό της... Υπάρχει όμως κάποιος που δεν θα τους αφήσει τελικά παραπονεμένους.

Μια γιορτινή ιστορία για την αξία της προσφοράς και τη φιλία.

Το τέλειο δώρο
Στέλα Τζ. Τζόουνς, Καρολάιν Πέντλερ
Μετάφραση: Σοφία Γρηγορίου
Μεταίχμιο
32 σελ.
ISBN 978-618-03-0687-3
Τιμή: €11,00


Ο Ξυλαράκης ζει σ’ ένα δέντρο, έχοντας για παρέα τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους. Μια μέρα, ένας σκύλος παίζοντας με τον Ξυλαράκη θα τον απομακρύνει από το σπίτι του, και η μεγάλη περιπέτειά του θα ξεκινήσει! Κι όσο το ένα επεισόδιο διαδέχεται το άλλο, η απόσταση από το σπίτι του μεγαλώνει, μέχρι που θα καταλήξει ακόμη και σ’ ένα τζάκι, έτοιμος να αρπάξει φωτιά! Χαμένος και μόνος, ο Ξυλαράκης θέλει μόνο να βρει την οικογένειά του και να περάσουν μαζί τα Χριστούγεννα. Θα καταφέρει να βρει τον δρόμο της επιστροφής; Ο Ξυλαράκης είναι μια ιστορία για μια μεγάλη περιπέτεια που αντικατοπτρίζει με τον πιο τρυφερό τρόπο τη σημασία της οικογένειας αλλά και την ανάγκη μας να περνάμε με τα αγαπημένα πρόσωπα τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Ο Ξυλαράκης
Julia Donaldson
Μετάφραση: Φίλιππος Μανδηλαράς
Εικονογράφηση: Axel Scheffler
Ίκαρος
32 σελ.
ISBN 978-960-572-067-4
Τιμή: €12,90

Μέσα σ’ ένα χειμωνιάτικο απόγευμα μια νιφάδα μεταμορφώνεται σε μια αφράτη χιονόμπαλα. Όταν όμως ανακαλύπτει πως έχει αλλάξει, δύσκολα αποδέχεται τον καινούριο της εαυτό. Η Χιονομπαλού μπορεί να είναι διαφορετική, αλλά παραμένει το ίδιο σημαντική στο ταξίδι της ζωής. Η καρδούλα της χαμογελάει μέσα στο φως των Χριστουγέννων και δυναμώνει όταν καταλαβαίνει ότι πια δεν είναι μόνη.

Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία που μας υπενθυμίζει πως δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις μέρες των γιορτών για να φανούμε χρήσιμοι, να είμαστε αληθινοί και να αποδεχόμαστε το διαφορετικό...

Χιονομπαλού
Μάρω Θεοδωράκη
Μίνωας
32 σελ.
ISBN 978-618-02-0761-3
Τιμή: €10,90

Ο Άγιος Βασίλης βάζει τα δυνατά του για τις γιορτές, μα θα προλάβει να ετοιμάσει όλα τα δώρα στην ώρα τους; Τα παιδιά θα λατρέψουν αυτές τις χαρούμενες γιορτινές ιστορίες!

Η πιο μεγάλη νύχτα του Άγιου Βασίλη!
Επιμέλεια: Λύντη Γαλάτη
Διόπτρα
10 σελ.
ISBN 978-960-605-137-1
Τιμή: €6,60

Παραμονές Χριστουγέννων και στη χώρα του Αϊ Βασίλη τίποτα δεν βρίσκεται στη θέση του! Γκρινιάζει ο Γκρινιάρης, γκρινιάζει διαρκώς, παιχνίδια γνώσεων ρωτούν γιατί, πότε και πώς; Φώτα αναβοσβήνουν, μπάλες χοροπηδούν, λούτρινα αρκουδάκια τρέχουν να κρυφτούν! Γι’ αυτή την αναστάτωση, γι’ αυτή τη φασαρία ποιος είναι ο λόγος άραγε; Ποια είναι η αιτία; Μια διαφορετική ιστορία για τον 'Aγιο Βασίλη και τα αληθινά του δώρα!

Τα αληθινά δώρα του Αϊ Βασίλη
Στέλλα Μιχαηλίδου
Εικονογράφηση: Μυρτώ Δεληβοριά
Παπαδόπουλος
36 σελ.
ISBN 978-960-569-621-4
Τιμή: €12,50

Η μεγάλη νύχτα έφτασε! Ο Άγιος Βασίλης είναι πανέτοιμος να μοιράσει τα δώρα. Γιατί όμως οι τάρανδοί του αρνούνται να πετάξουν; Γιατί γκρεμίζει καμινάδες με το έλκηθρό του και τσακίζει φράχτες στο πέρασμά του; Μήπως ξέχασε πώς να κάνει τη δουλειά του ή μήπως χάθηκε η χριστουγεννιάτικη μαγεία; Το σίγουρο πάντως είναι πως ο Άγιος Βασίλης έχει φέτος πολλούς μπελάδες.

Ο Άγιος Βασίλης έχει μπελάδες
Ρεμπέκα Γκέρλινγκς
Μετάφραση: Ειρήνη Χριστοπούλου
Μεταίχμιο
40 σελ.
ISBN 978-618-03-0714-6
Τιμή: €12,20

Ξεχάστε όλα όσα νομίζατε πως ξέρετε για τον Βόρειο Πόλο, βάλτε μερικά πάνκεϊκ στο πιάτο σας και ετοιμαστείτε να γνωρίσετε: ένα αγόρι που λέγεται Γουίλλιαμ Τραντλ, τον μπαμπά του, τον κύριο Μπομπ Τραντλ, τον Άγιο Βασίλη (ναι, τον αληθινό Άγιο Βασίλη!)

Ο Χριστουγεννόσαυρος
Τομ Φλέτσερ
Μετάφραση: Μάνος Τζιρίτας
Εικονογράφηση: Σέιν Ντεβρίς
Πατάκης
382 σελ.
ISBN 978-960-16-6870-3
Τιμή: €12,50

Παραμονή Χριστουγέννων και η Μαίρη, κάτω από το φως του φεγγαριού και την απαλή λάμψη του χριστουγεννιάτικου δέντρου, αφήνεται σε ύπνο βαθύ, αγκαλιά με τον αγαπημένο της Καρυοθραύστη. Το μαγικό όνειρο που θα δει θα γίνει αφορμή για να ανακαλύψει την πραγματική ευτυχία στον μακρινό κόσμο της Γης των Ζαχαρωτών! Η ιστορία αυτού του βιβλίου, που έχει μείνει αναλλοίωτη στο χρόνο, ακολουθεί τη χορογραφία του διάσημου μπαλέτου και η εικονογράφησή της είναι εμπνευσμένη από τα πραγματικά σκηνικά της παραγωγής, που θεωρείται η καλύτερη στον κόσμο. Το New York City Ballet είναι μία από τις σπουδαιότερες εταιρείες χορού στον κόσμο. To απαράμιλλο ρεπερτόριο ερμηνεύουν κάποιοι από τους καλύτερους χορευτές του κόσμου.

Ο Καρυοθραύστης
Μετάφραση: Αντώνης Παπαθεοδούλου
Εικονογράφηση: Valeria Docampo
Ίκαρος
40 σελ.
ISBN 978-960-572-119-0
Τιμή: €13,30

Είναι στρουμπουλός, χαρωπός και οδηγεί έλκηθρο! Είναι ο Αϊ-Βασίλης, ναι, ο Αϊ-Βασίλης και ήρθε στο σπίτι μας να μείνει. Τα ξωτικά του σ’ όλα τα δωμάτια τριγυρίζουν και οι τάρανδοί του κάνουν κακά σε όλες τις γωνιές και γεμίζουν τον καναπέ με δαγκωνιές. Θα καταφέρει ο Αϊ-Βασίλης τάξη να βάλει για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα και πάλι;

Ο Αϊ Βασίλης ήρθε για να μείνει!
Timothy Knapman
Μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη
Εικονογράφηση: Chris Chatterton
Παπαδόπουλος
32 σελ.
ISBN 978-960-569-608-5
Τιμή: €12,50

Κάποιες φορές, για να πιστέψουμε στα θαύματα, πρέπει να δούμε ένα να γίνεται. Άλλες πάλι, αν πιστέψουμε πολύ σε ένα θαύμα, τότε ίσως αυτό συμβεί. Αυτά τα Χριστούγεννα, η μικρή Αθηνά θα ανακαλύψει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον μέσα από μια απίθανη συνάντηση...

Το σκουριασμένο τρίγωνο
Δημήτρης Μπογδάνος
Εικονογράφηση: Νικόλας Ανδρικόπουλος
Μεταίχμιο
32 σελ.
ISBN 978-618-03-0686-6
Τιμή: €12,20

Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν Αϊ-Βασίλης; Πάντως ο Άγης και η Λεωνή έψαξαν πολύ ανάμεσα στους ανθρώπους, στα ζωντανά και στη φύση για να καταλάβουν τι συμβαίνει. Και κατάλαβαν. Μόνο τα δικά τους δώρα μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Η Τατιάνα Ζωγράφου, στο πρώτο της βιβλίο για παιδιά, αφηγείται μια ιστορία γραμμένη με χιούμορ και ευαισθησία, έναν ύμνο στην παιδική ματιά και στη μουσική που κρύβει μέσα της, ζωγραφισμένη ποιητικά από τη Μάρια Μπαχά. Ένα «μανιφέστο» για παιδιά με αίτημα έναν πιο δίκαιο, πιο όμορφο κόσμο για μικρούς και μεγάλους. Μια θαυμάσια αφορμή για συζήτηση, σκέψη και δράση. Ένα βιβλίο που μπορεί να διαβαστεί και να χαριστεί τα Χριστούγεννα, για να μας συνοδεύει όλο τον χρόνο.

Τι θα έκανα αν ήμουν Άι-Βασίλης
Εορταστικό μανιφέστο για μικρούς και μεγάλους
Τατιάνα Ζωγράφου
Εικονογράφηση: Μάρια Μπαχά
Καλέντης
32 σελ.
ISBN 978-960-594-018-8
Τιμή: €14,00

Άρθρο της  Μυρτώς Αθανασοπούλου 
Αναδημοσίευση από το Διάστιχο.

Ευχές από την ΑΔΕΔΥ.


Ευχές από τη ΔΟΕ.


Ευχές Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας.


Ευχές από το Saferinternet.


Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στη Χαλκίδα.




Στη Χαλκίδα θα βρίσκεται την Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου στις 20:30 στο Κέντρο Περιφερειακής Ενότητας Ευβοίας η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών.

Πέντε συναυλίες της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις αντίστοιχες Περιφερειακές Ενότητες θα πραγματοποιηθούν εφέτος, στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων που οργανώνει η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας.

Η Κρατική Ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Νίκου Χαλιάσα , για τους τρείς πρώτους σταθμούς της περιοδείας της, επιλέγει μία από τις πιο κλασικές χριστουγεννιάτικες νουβέλες, τα περίφημα «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα» του Καρόλου Ντίκενς, έτσι όμως όπως τα «διάβασε» ο σύγχρονος Γερμανός συνθέτης Χένρικ Άλμπρεχτ, μετατρέποντάς τα σε ένα ομώνυμο μουσικό παραμύθι. Αυτό θα «αφηγηθεί» στο δεύτερο μέρος της συναυλίας η Ορχήστρα αλλά κι ο ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς. Το πρώτο μέρος της συναυλίας αφιερώνεται σε ατμοσφαιρικές μουσικές δημιουργίες από το γερμανόφωνο κόσμο, γεμάτες κατάνυξη και μελωδικότητα: Τη Sinfonia από το ορατόριο «Μεσσίας» του Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ. Και το Κοντσέρτο για όμποε και ορχήστρα σε ντο μείζονα, K. 314 του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, με σολίστ τον Κορυφαίο Ομποϊστα της Κ.Ο.Α. Δημήτρη Βάμβα.

Για τους επόμενους δύο σταθμούς της Χριστουγεννιάτικης περιοδείας, ένα μικρότερο σχήμα της Κ.Ο.Α., η Μικρή Ορχήστρα, υπό τη μουσική διεύθυνση του Νίκου Χαλιάσα επιλέγει μερικές από τις δημοφιλέστερες και πολύ αγαπημένες μελωδίες των Χριστουγέννων ή και μελωδίες που αν και δεν είναι απαραιτήτως χριστουγεννιάτικης είναι σίγουρα ατμοσφαιρικές, εορταστικές και «ευδιάθετες». Ενδεικτικά η Μικρή Ορχήστρα της Κ.Ο.Α. θα ερμηνεύσει αποσπάσματα από την όπερα «Κάρμεν» του Ζωρζ Μπιζέ, από το μπαλέτο «Καρυοθραύστης» του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκυ, από την κεφάτη και «πολύχρωμη» Σουίτα «Σκαραμούς» του Νταριούς Μιγιώ κ.ά. Θα ερμηνεύσει επίσης τη Μικρή Νυχτερινή Μουσική του Μότσαρτ, το Libertango του, αλλά και το το πυροτεχνικό Τσάρντας για βιολί και ορχήστρα του Βιττόριο Μόντι, με σολίστ τη νεότατη και ταλαντούχα Κρίστυ Μπασάρη. 
(Πηγή : eviaportal).



"Απελευθερωτική και Κριτική Παιδαγωγική στην Ελλάδα" - Παρουσίαση βιβλίου.


Με ποιους τρόπους προσλήφθηκαν στην Ελλάδα η απελευθερωτική παιδαγωγική του Paulo Freire και η κριτική παιδαγωγική που συγκροτήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στις αρχές της δεκαετίας του '80; Τι μπορούν να προσφέρουν σήμερα; 
Σε αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει το παρόν βιβλίο.
Οι συγγραφείς μελετούν τους τρόπους παρουσίασης και εφαρμογής της απελευθερωτικής και της κριτικής παιδαγωγικής υπό το φως κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών μεταβολών οι οποίες προσδιορίστηκαν από ομόλογες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις.
Καταθέτουν τη δική τους πρόταση για μια απελευθερωτική κριτική παιδαγωγική η οποία στηρίζεται αφενός στη μελέτη των ιστορικών διαδρομών της απελευθερωτικής και της κριτικής παιδαγωγικής στη χώρα μας και αφετέρου στην πρότερη ενασχόλησή τους μ' αυτές τις δύο θεωρητικές παραδόσεις.
Σε μια εποχή που η "σιδερένια φτέρνα" της νέας τάξης πραγμάτων επιχειρηματικοποιεί την εκπαίδευση απογυμνώνοντάς την από τα ανθρωπιστικά της στοιχεία ώστε να λειτουργεί όλο και περισσότερο σαν εργοστάσιο και φυλακή όπου καταστρέφονται η φαντασία, η δημιουργικότητα και η ελεύθερη σκέψη εκπαιδευτικών και μαθητών και διαμορφώνονται υποταγμένοι εργαζόμενοι του παρόντος και του μέλλοντος, η πρόταση αυτή αξίζει να διαβαστεί και να συζητηθεί.
Ο Γιώργος Γρόλλιος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε ως δάσκαλος για δεκατέσσερα χρόνια στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Τα τελευταία έντεκα χρόνια διδάσκει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ., στο οποίο είναι σήμερα αναπληρωτής καθηγητής με αντικείμενο την Παιδαγωγική με έμφαση στα Αναλυτικά Προγράμματα. Είναι συγγραφέας δύο μονογραφιών με τους τίτλους Ιδεολογία, Παιδαγωγική και Εκπαιδευτική Πολιτική. Λόγος και Πράξη των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων για την Εκπαίδευση (Gutenberg, 1999) και O Paulo Freire και το Αναλυτικό Πρόγραμμα (Βάνιας, 2005). Επίσης, έχει συμμετάσχει στη συγγραφή δύο βιβλίων και πολλών άρθρων σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά ή συλλογικούς τόμους.
Η Παναγιώτα Γούναρη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας στο University of Massachusetts Boston των Η.Π.Α., όπου διδάσκει από το 2004. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στο ρόλο της γλώσσας στην εκπαίδευση, στη διαμόρφωση της ανθρώπινης δράσης και στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Έχει συμμετάσχει στη συγγραφή των βιβλίων The Hegemony of English (Paradigm, 2003) και Globalization of Racism (Paradigm, 2005) και έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε περιοδικά και κεφάλαια σε συλλογικούς τόμους.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

12o και 27ο Νηπιαγωγείο Χαλκίδας … θύματα τραγικής αδιαφορίας...

Τα προβλήματα στις κτιριακές υποδομές των νηπιαγωγείων στην Χαλκίδα υπήρξαν έντονα στην επικαιρότητα όλα αυτά τα χρόνια. Η λειτουργία νηπιαγωγείων σε ακατάλληλα κτίρια, σε πυλωτές πολυκατοικιών, σε παλαιές ταβέρνες και σε ιδιόκτητα κτίρια αποτελεί διαχρονικό πρόβλημα, με ευθύνη της πολιτείας και της Δημοτικής αρχής .

Έτσι λείπουν από τα περισσότερα σχολεία οι υποδομές που θα μπορέσουν να δημιουργήσουν συνθήκες μάθησης και εποικοδομητικής αξιοποίησης του χρόνου παραμονής των μαθητών στο σχολείο. Ουσιαστικό ρόλο σ’ αυτή την κατάσταση έπαιξε η οικονομική παραμέληση από την πλευρά της επίσημης πολιτείας, αλλά και ο ελλειμματικός σχεδιασμός της Δημοτικής αρχής για την επίλυση των κτιριακών προβλημάτων. 

Τη διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνει η κατάσταση που επικρατεί στο 12ο και 27ο Νηπιαγωγείο Χαλκίδας.
Το ΔΣ του Συλλόγου Δασκάλων – Νηπιαγωγών Χαλκίδας καταγγέλλει το γεγονός ότι 40 και πλέον παιδιά του 12ου και 27ου Νηπιαγωγείου, βρίσκονται μια εβδομάδα πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων κυριολεκτικά στο δρόμο, εξαιτίας της παραμέλησης του Δήμου να βρει κατάλληλο κτίριο ώστε να στεγαστούν τα δύο νηπιαγωγεία, ενώ είχε ήδη βγει απόφαση έξωσης εδώ και ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Το κτιριακό πρόβλημα των δυο νηπιαγωγείων υπήρχε εδώ και δυο χρόνια και ήταν όλοι ενημερωμένοι γι΄ αυτό. Το να προσπαθείς να επιρρίψεις ευθύνες για την τωρινή κατάσταση, χωρίς ο ίδιος να αναλαμβάνεις το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί, δεν αποτελεί σοβαρή και υπεύθυνη στάση.
Σαφώς η φιλοξενία των δύο νηπιαγωγείων στο 11ο Δημοτικό σχολείο δεν αποτελεί λύση , αφού το κτίριο είναι εντελώς ακατάλληλο για να στεγάσει τα δύο νηπιαγωγεία (προκάτ αίθουσες στην αυλή, χωρίς τουαλέτες).

Θυμίζουμε ότι το ένα έτος προσχολικής εκπαίδευσης είναι υποχρεωτικό και είναι υποχρεωμένοι οι υπεύθυνοι να βρουν όχι μια λύση αλλά την σωστή και μόνιμη λύση, ώστε να καλύψουν το δικαίωμα των παιδιών και των εκπαιδευτικών, σε μια εκπαίδευση ποιότητας. 
Καταγγέλλουμε την ανεύθυνη στάση των αρμοδίων, και απαιτούμε την εξεύρεση μόνιμης κτιριακής λύσης που να τηρεί τις προδιαγραφές που υπάρχουν για τα νηπιαγωγεία. Είναι βαριά η προσβολή της αξιοπρέπειας, των παιδιών των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας, να αντιμετωπίζονται τα κτιριακά προβλήματα των σχολείων με τέτοια ελαφρότητα. 

Το Δημόσιο Δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά και η ποιότητα στην εκπαίδευση αποτελεί διεκδίκηση μας και μας αφορά όλους!

Το ΔΣ του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας.



Δεύτερο Φεστιβάλ Παιδικών – Νεανικών Χορωδιών στη Χαλκίδα.



Το 2ο Φεστιβάλ Παιδικών – Νεανικών Χορωδιών θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου και ώρα 19.00 στο Θέατρο Παπαδημητρίου. 

Συμμετέχουν οι χορωδίες – ορχήστρες:Μουσικού Γυμνασίου Χαλκίδας «Ν.Σκαλκώτας», Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου Έκφρασης και Δημιουργίας Χαλκίδας «Αστρολάβος», Φιλαρμονική Ορχήστρα Μουσικού Σχολείου Αλίμου και η Χορωδία Χρωμάτων του ΔΟΑΠΠΕΧ.Είσοδος ελεύθερη.

(Πηγή : eviaportal).

Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας - bazaar.




Χριστουγεννιάτικο τσάι και bazaar θα πραγματοποιήσει τη Δευτέρα 19 και την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου, στην ισόγεια αίθουσα του το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας. 

Στην ανακοίνωσή του το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας επισημαίνει τα ακόλουθαΤο Συμβούλιο και οι Μυταράδες θα χαρούμε να σας δούμε τη Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου μετά το μάθημα της Ιστορίας Τέχνης, δηλαδή στις 7 το απόγευμα, να ανταλλάξουμε ευχές με καφέ, τσάι και κεράσματα.Φέρτε κι εσείς ότι μπορείτε για να γίνει ακόμα πιο πλούσιος ο μπουφές.Παράλληλα θα λειτουργεί μπαζάρ από τα διάφορα τμήματα μας και μια μικρή έκπληξη θα μας περιμένει όλους.
Διάρκεια μπαζάρ: Δευτέρα 19 και Τρίτη 20 Δεκεμβρίου.Ώρες : 19:00-21:00.

(Πηγή : eviaportal).

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

Εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου.


Την Τρίτη, 20 Δεκεμβρίου 2016, στις 6.30 το απόγευμα, στο πατάρι της Διαμέτρου, με αφορμή το αυτοβιογραφικό βιβλίο της "ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΗ" (από τις εκδόσεις Πατάκη), η αγαπητή Ξένια Καλογεροπούλου θα συνομιλήσει με τους φίλους και τις φίλες που θέλουν να τη γνωρίσουν από κοντά και θα υπογράψει τα βιβλία της. 
 Ελάτε να σας γλυκάνουμε, μέρες που είναι, και να ανταλλάξουμε λόγια αγάπης και παρηγοριάς λίγο πριν την παραμονή των Χριστουγέννων! Είσοδος ελεύθερη για το κοινό. 


 ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ με ΥΓΕΙΑ και ΑΓΑΠΗ!



Η Διάμετρος (Πάροδος Ιφιγενείας, πλατεία Αγίου Νικολάου, Χαλκίδα).

Εκδήλωση για την Χαλκιδέα ηθοποιό Ελένη Χατζηαργύρη.


Συνάντηση του Δικτύου Αντίστασης και Αλληλεγγύης Χαλκίδας.


Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Δύο και περισσότεροι λόγοι για να επινοήσει κανείς έναν φανταστικό φίλο.

Αναδημοσίευση από τον Αναγνώστη.
Άρθρο της Τασούλας Τσιλιμένη.

Η επινόηση φανταστικών φίλων από παιδιά προσχολικής ηλικίας θεωρείται από τους ψυχολόγους όχι απλά συνηθισμένο φαινόμενο αλλά και απολύτως φυσιολογικό(Marjorie Taylor: Imaginary Companions and the Children Who Create Them, 2001). Άνθρωποι ή ζώα, δημιουργήματα της φαντασίας των παιδιών, έρχονται αυτοβούλως για να τα βοηθήσουν να αναπτύξουν ή να βελτιώσουν το γνωστικό ή συναισθηματικό μέρος της προσωπικότητάς τους. Συχνά λειτουργούν ως συναισθηματική ασπίδα για τα παιδιά και τα απενοχοποιούν από πιέσεις και εσωτερικές εντάσεις. Τα παιδιά στο πρόσωπό τους αναζητούν έναν φίλο για να εμπιστευτούν ή να μοιραστούν μαζί τους μυστικά ή εμπειρίες. Μεγαλώνοντας και καθώς κοινωνικοποιούνται, αποχαιρετούν τους φανταστικούς φίλους ανώδυνα και ενίοτε δεν τους θυμούνται καν.

Όλα αυτά τα γνωρίζει ο Τζάκσον, αλλά αναρωτιέται αν αυτό είναι φυσιολογικό όταν κανείς πάει στην πέμπτη τάξη δημοτικού, όπως ο ίδιος. Τον Κρένσο τον γνώρισε όταν πήγαινε στην πρώτη τάξη και κάποια στιγμή, δε θυμάται πότε και πώς, αυτός εξαφανίστηκε. Ο Κρένσο, ο γάτος με τρίχωμα ασπρόμαυρο σαν πιγκουίνου, «μάτια με γυαλιστερό χρώμα πρωϊνής χλόης» και πορτοκαλί κασκέτο, ήρθε ξανά μια μέρα που ο Τζάκσον με τη μικρότερη αδερφή του έπαιζαν το παιχνίδι «μπολ για κορν φλέικς», που είναι «ένα κόλπο να ξεγελάς την πείνα σου». Έκτοτε ο Κρένσο θα γίνει η σκιά του Τζάκσον και θα τον συντροφεύει στις πιο δύσκολες στιγμές, όπως αυτή που βιώνει τώρα αφού και δυο του γονείς είναι άνεργοι και η οικογένεια άστεγη.

Το εύρημα του φανταστικού φίλου χρησιμοποιεί εύστοχα η συγγραφέας Κάθριν Άπλγκέιτ στο βιβλίο της "Ο φίλος μου ο Κρένσο", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση της Σέβυς Σπυριδογιαννάκη. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ομοδιηγητικός αφηγητής ο Τζάκσον αφηγείται την ιστορία του και ο αναγνώστης διαπιστώνει τους λόγους επινόησης του φανταστικού φίλου ακόμη και στην ηλικία των 11 χρόνων. Ο Τζάκσον εξομολογείται «…δεν είμαι ο τύπος ανθρώπου που έχει φανταστικούς φίλους»(17) και συνεχίζει «αγαπάω τη μαμά μου και τον μπαμπά μου και συνήθως και την αδερφή μου. Αλλά τελευταία είχαν αρχίσει πραγματικά να μου σπάνε τα νεύρα…με τους γονείς μου το πράγμα ήταν πιο μπερδεμένο…προσποιούνταν ότι όλα ήταν μια χαρά»(45). Ο σπουδαιότερος λόγος που ο Τζάκσον επινοεί και επαναφέρει τον Κρένσο είναι το γεγονός ότι οι γονείς του επινοούν το ένα ψέμα μετά το άλλο προκειμένου να μειώσουν το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζουν (η ανεργία φέρνει την έξωση, την περιπλάνηση και την εγκατάσταση της οικογένειας σε ένα φορτηγάκι). Μολονότι σκιαγραφούνται ως σύγχρονοι γονείς με αρκετές ελευθερίες στα παιδιά τους, με λεξιλόγιο κοντινό σε αυτό των παιδιών, με πρόθεση εξηγήσεων για όσα συμβαίνουν, παρόλαυτά πέφτουν στη γνωστή παγίδα των γονέων της προσποίησης και υπέρμετρης κατασκευασμένης αισιοδοξίας, προκειμένου να προφυλάξουν ή να αποκρύψουν το μέγεθος της απόγνωσης τους από τα παιδιά. Ο Κρένσο αναλαμβάνει το ρόλο του φίλου με τον οποίο ο Τζάκσον μοιράζεται τις σκέψεις του και κυρίως το θυμό του, την άρνησή του να δεχτεί τη νέα κατάσταση, η οποία τον οδηγεί στο σημείο να μιλά ακόμα και δημόσια στον Κρένσο. Νιώθει ντροπή όταν οι συμμαθητές του κάποια μέρα διαπιστώνουν ότι μιλά «μόνος» του και τον κοροϊδεύουν.

Η συγγραφέας χωρίς να μασάει τα λόγια της, δείχνει καταστάσεις της σύγχρονης πραγματικότητας και σκιαγραφεί την ψυχολογία κάθε μέλους της οικογένειας. Ο Κρένσο θα βοηθήσει τον Τζάκσον να βρει το θάρρος να μιλήσει στους γονείς του και να τους ζητήσει το αυτονόητο: να σταματήσουν να του λένε ψέματα και να προσποιούνται. Τότε θα προκύψουν εξηγήσεις ουσιαστικές και ο αναγνώστης στα λόγια των γονέων του Τζάκσον θα συναντήσει απόψεις φιλοσοφικού χαρακτήρα, όπως «Επτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ»(μαμά) και του μπαμπά « Η ζωή είναι χαοτική. Είναι περίπλοκη. Θα ήταν ωραία αν η ζωή ήταν συνέχεια έτσι(ανοδική γραμμή). Αλλά στην πραγματικότητα η ζωή είναι συνήθως κάπως έτσι(σχεδίασε μια τρεμουλιαστή γραμμή). Ο Τζάκσον εν τέλει θα εξομολογηθεί στους αναγνώστες ότι το άρθρο που διάβασε για τους φανταστικούς φίλους εξηγεί ότι αυτοί εξαφανίζονται καθώς τα ενδιαφέροντα των παιδιών ωριμάζουν. Ο Κρένσο όμως του είπε ότι συνήθως δεν φεύγουν ποτέ, αλλά είναι σε αναμονή και διαθέσιμοι ανά πάσα στιγμή. Το τέλος ανακουφιστικό αλλά πολύ μακριά από το happy end. Ο πατέρας βρίσκει μια πρόσκαιρη ολιγόωρη απασχόληση και η οικογένεια μετακομίζει σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα γκαράζ. Το βιβλίο έχει έντονο το στοιχείο του ρεαλισμού, και βοηθά τον αναγνώστη να βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Κυρίως δείχνει τον τρόπο σκέψης των σημερινών παιδιών που διατηρούν την παιδικότητα, αλλά ταυτόχρονα συμμετέχουν και στην κοινωνική πραγματικότητα που τα περιβάλλει. Είναι και διεκδικούν να είναι μέλη της.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Μικροί συγγραφείς.

Ενδιαφέρον για τις τάξεις μας!

Πατήστε στην εικόνα για να δείτε το trailer.

Τέσσερις Ελληνίδες συγγραφείς γράφουν αποκλειστικά για την ΕΡΤ -και αφιλοκερδώς- τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες-παραμύθια τους, σε μη ολοκληρωμένη μορφή, τις οποίες καλούνται να ολοκληρώσουν οι μικροί χρήστες του διαδικτύου, δηλαδή παιδιά ηλικίας από έξι (6) έως δεκαεπτά (17) ετών, με ή χωρίς τη βοήθεια των γονέων ή κηδεμόνων τους, αλλά πάντοτε με τη σύμφωνη συγκατάθεσή τους. 
Για την υλοποίηση του διαδραστικού project «Μικροί συγγραφείς», που αναρτάται στον ιστότοπο της ΕΡΤ www.ert.gr) και στον ιστότοπο του διαδικτυακού περιοδικού της «Ραδιοτηλεόραση» (www.ert.gr/Radiotileorasi), η συμμετοχή των συγγραφέων έγινε με τυχαία επιλογή. 
Τα παιδιά που επιθυμούν να λάβουν μέρος στο project μπορούν να αποστέλλουν το δικό τους τέλος στην ιστορία που επιλέγουν έως και τις 31 Δεκεμβρίου 2016, στην ηλεκτρονική διεύθυνση mikroisyggrafeis@ert.gr.
Όλες οι εκδοχές θα αναρτώνται καθημερινά στο microsite mikroisyggrafeis.ert.gr με τα ονοματεπώνυμα των παιδιών έως και τις 8 Ιανουαρίου 2017, ενώ το κάθε παιδί έχει τη δυνατότητα να εκτυπώνει τη δική του ιστορία. 
Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να επιλέγει μόνο μία ιστορία από τις τέσσερις. 
Η έκταση του κειμένου που αποστέλλει κάθε παιδί πρέπει να κυμαίνεται από 100 - 150 λέξεις.  
Η συντακτική ομάδα του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ραδιοτηλεόραση» διατηρεί το δικαίωμα να επιμελείται -όπου κι όταν είναι απαραίτητο- το περιεχόμενο που αποστέλλεται. 
Σε περίπτωση που τα κείμενα περιέχουν περιεχόμενο ακατάλληλο προς δημοσίευση, δεν θα αναρτώνται. 

Η ΕΡΤ Α.Ε. δεσμεύεται να δημοσιοποιεί μόνον το ονοματεπώνυμο και την ηλικία κάθε παιδιού, που λαμβάνει μέρος στο project, όπως και το σχολείο, στο οποίο φοιτά και να διαφυλάσσει απόρρητα τα λοιπά προσωπικά στοιχεία, όπως διεύθυνση κατοικίας, τηλεφωνικό αριθμό και διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (e-mail), των παιδιών και των οικογενειών τους.  
Η ΕΡΤ Α.Ε. δεσμεύεται, επίσης, για τη διαφύλαξη ως απόρρητης της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας μεταξύ των υπευθύνων του project και των γονέων ή κηδεμόνων των παιδιών, που αφορά τη σύμφωνη γνώμη των τελευταίων για τη συμμετοχή των παιδιών. 
Την ευθύνη για την υλοποίηση του project φέρει αποκλειστικά η Γενική Διεύθυνση Νέων Μέσων της ΕΡΤ-Α.Ε. 
Την ευθύνη για τον συντονισμό του project φέρουν αποκλειστικά οι υπεύθυνοι του διαδικτυακού περιοδικού «Ραδιοτηλεόραση». 
Οι ιστορίες-παραμύθια στην ολοκληρωμένη τους μορφή δύναται να δημοσιεύονται στο WΕΒ της ΕΡΤ και να λάβουν τη μορφή συλλεκτικών ψηφιακών ή έντυπων εκδόσεων. 

Εκπαιδευτικός πρωταγωνιστής και μαθητές κομπάρσοι ή θεατές. Αυτό θέλουμε;


Αναδημοσίευση από την Αλφαβήτα 
Άρθρο του εκπαιδευτικού Δ. Τσιριγώτη.


Το παρακάτω κείμενο είναι μέρος της αυτοκριτικής μου. Ως εκπαιδευτικού, ως παιδαγωγού.


Δεν είναι δυνατόν τα σημερινά παιδιά να μαθαίνουν με τον ίδιο τρόπο που μαθαίναμε και εμείς και οι προ-παππούδες μας. Τρομάζω όταν μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να μου θυμίζει τους δικούς μου καθηγητές που είχα παιδί. Να χρησιμοποιώ τους ίδιους τρόπους επαναφοράς στην τάξη, τις ίδιες μεθόδους τυποποιημένης διδασκαλίας, να καλλιεργώ και εγώ στους μαθητές μου τόσο έντονο πάθος για βαθμούς που να υπερκαλύπτει κάθε πραγματικό ενδιαφέρον για τη μάθηση. Μοιάζει σαν η παιδαγωγική επιστήμη να έχει κολλήσει κάπου στο πολύ μακρινό παρελθόν. 

Όταν η σχέση εκπαιδευτικού-μαθητών θυμίζει τη σχέση βασιλιά-υπηκόων
Και ενώ είπα ωραία το ποίημα στον ΑΣΕΠ επιλέγοντας την σωστή απάντηση : «μαθητοκεντρική διδασκαλία» και ενώ τραγούδησα με πάθος το «we don't need no education» και ενώ έκλαψα με τον «κύκλο των χαμένων ποιητών», μετά  μπήκα στην τάξη και έκανα τα ακριβώς αντίθετα. 

 Αντί να θεωρήσω τους μαθητές μου υποκείμενα της μάθησης, τους αντιμετώπισα ως αντικείμενα της διδασκαλίας μου. Τους φώναξα με αυτοπεποίθηση : «σε μένα να πιστεύετε, εγώ είμαι ο απόλυτος άρχοντας της γνώσης, το πρότυπο, ο φωτεινός παντογνώστης, ο βασιλιάς της φυλής σας». Μετά ανέβηκα στο βάθρο μου, φόρεσα το στέμμα μου μεθυσμένος από τη γλύκα της εξουσίας. Σίγουρος ότι κανείς δεν πρόκειται να με ρίξει από το θρόνο μου. Είχα βλέπετε φροντίσει να μετατρέψω τους μαθητές μου σε καταπιεσμένους υπηκόους κάνοντάς τους εξαρτημένους από βαθμούς και εξετάσεις. Η συμφωνία μεταξύ μας ήταν σαφής: «αν κάνετε ακριβώς ότι σας λέω εγώ θα σας ανταμείβω με έναν μαγικό αριθμό που θα σας εξασφαλίζει την αποδοχή των άλλων. Αν όχι, για το δικό σας καλό, θα σας στερώ αυτήν την αποδοχή». Και η συμφωνία δούλεψε ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα… 
Εκπαιδευτικός πρωταγωνιστής και μαθητές κομπάρσοι ή θεατές.
Και ενώ τα τελευταία χρόνια έχουμε σημαντικότατα ευρήματα πάνω στην παιδαγωγική επιστήμη, εγώ προτίμησα να κάνω του κεφαλιού μου και να εφαρμόσω μεθόδους διδασκαλίας που κρατάνε από πολύ παλιά, από το 1800 μ.Χ. Θεώρησα εξωπραγματικά και επικίνδυνα όσα μου χάρισαν απλόχερα ο  Τζον Ντιούι, η  Μαρία Μοντεσσόρι, ο Αλεξάντερ Νιλ, ο Σελεστέν Φρενέ, ο Πάουλο Φρέιρε, ο Λεβ Βιγκότσκι, ο Σίμορ Πέιπερτ, ο Οβίδιος Ντεκρολί, ο Καρλ Ρότζερς και οι δικοί μας Δημήτρης Γληνός, ο Αλέξανδρος Δελμούζος, ο Μίλτος Κουντουράς κ.ά. Ο καθένας από αυτούς τους παιδαγωγούς ναι μεν προτείνει το δικό του μοντέλο εκπαίδευσης αλλά όλοι έχουν έναν κοινό άξονα: οι μαθητές από καταναλωτές της γνώσης να γίνουν παραγωγοί της. Θεωρούν ότι αν η γνώση παρέχεται ως έτοιμο προϊόν από τον διδάσκοντα, οι μαθητές αφού χρησιμοποιήσουν τη γνώση αυτή μετά την αποβάλλουν χωρίς να μένει κανένα αποτύπωμά της πάνω στην συνείδησή τους. Εγώ λοιπόν είπα όχι σε όλους αυτούς τους παιδαγωγούς του παιδοκεντρικού μοντέλου και αποθέωσα για άλλη μια φορά τον  Γ. Φ. Χέρμπαρτ, τον Γερμανό θεμελιωτή του δασκαλοκεντρικού μοντέλου (εβαρτιανό) για μια θεωρία που έρχεται από το 1800 περίπου. «Ζήτω ο δάσκαλος λοιπόν. Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής και οι μαθητές οι κομπάρσοι και σε πολλές περιπτώσεις απλά οι θεατές». 


Δύο έννοιες που τρομάζουν: αυτενέργεια και αποκλίνουσα σκέψη
Η αλήθεια είναι ότι με φόβισαν οι λέξεις. Πέρασα την «αυτενέργεια» των μαθητών για αυτοαγωγή και αυτομόρφωση και φοβήθηκα ότι αυτοί που προτείνουν κάτι τέτοιο θέλουν οι μαθητές να ψάχνουν μόνοι τους τη γνώση με τελείως απενεργοποιημένο το ρόλο του εκπαιδευτικού. Δεν ήξερα βλέπετε ότι  αυτενέργεια των μαθητών σημαίνει αναβάθμιση και εμπλουτισμός του ρόλου του εκπαιδευτικού. Ότι από τροφοδότης έτοιμης γνώσης μετατρέπεται σε εμψυχωτής και συντονιστής ώστε η γνώση να κατακτιέται από τον διδασκόμενο. Δεν πήγε το μυαλό μου ότι οι μαθητές τελικά μαθαίνουν ό, τι εκείνοι επιλέγουν και όχι ό, τι τους επιβάλλεται. Και ότι επιλέγουν ό, τι τους συγκινεί, τους κινεί το ενδιαφέρον, ό, τι έχουν ανάγκη και ό, τι τελικά βιωθεί. Και ότι ο τρόπος για να μάθουν είναι να κινητοποιηθούν οι ίδιοι να αναζητήσουν προσωπικούς δρόμους που θα τους οδηγήσουν στη γνώση. Τι έκανα λοιπόν εγώ; Έδινα έμφαση μόνο στο περιεχόμενο της μάθησης αντί να εστιάζω στις διαδικασίες και στις αλληλεπιδράσεις με τις οποίες οι μαθητές οδηγούνται σε αυτή. Έβλεπα μόνο το «τι» και καθόλου το «πως». Αντί να ασχολούμαι με τους μαθητές εστίαζα μόνο στο μάθημα. Και αντί να προσαρμόζω τη διδασκαλία μου στους μαθητές μου, πίεζα τους μαθητές μου να προσαρμοστούν στη διδασκαλία μου.  
Μια άλλη έννοια που με τρόμαζε ήταν η «αποκλίνουσα σκέψη». Βλέπετε την είχα μπερδέψει με την αποκλίνουσα συμπεριφορά. Δεν είχα καταλάβει ότι η καλλιέργεια της  «αποκλίνουσας σκέψης» των μαθητών είναι ο καλύτερος τρόπος για να αναπτυχθεί η κριτική σκέψη και η δημιουργική σκέψη τους. Η ικανότητα δηλαδή να βλέπουν οι μαθητές πολλές διαφορετικές εκφάνσεις σε μια κατάσταση ή σε μια ερώτηση να μπορούν να βρίσκουν διαφορετικούς τρόπους ερμηνείας, ή απαντήσεις. Αυτή η «out of the box» σκέψη, έξω από τη κοινή λογική είναι το θεμέλιο για τα μεγαλύτερα ανθρώπινα επιτεύγματα όπως είναι οι επιστήμες και οι τέχνες. Και εγώ ο ανόητος όταν  έκανα μια ερώτηση στους μαθητές μου είχα μια και μόνη σωστή απάντηση στο μυαλό μου, εκείνη που εγώ τους είχα πει. Και φώναζα «λάθος» σε οτιδήποτε διαφορετικό και είχα μια γελοία αγωνία να τους ακούσω να μου επαναλαμβάνουν αυτή τη μια σωστή απάντηση. Και αντί να ενθαρρύνω τους μαθητές μου να παίρνουν ρίσκα, να δοκιμάζουν, να πειραματίζονται, να μην φοβούνται να κάνουν λάθη και να αποκτούν ανεξαρτησία στο τρόπο που σκέφτονται προσπαθούσα να τους κάνω όλους ίδιους μεταξύ τους. Και ίδιους με μένα φυσικά. «Αφού το είπαμε εγώ είμαι το πρότυπο, εγώ είμαι ο θεός της γνώσης». 


Οι σκέψεις ενός παιδιού για τον σούπερ-εκπαιδευτικό του 

Στον παρακάτω φανταστικό μονόλογο φαίνονται οι σκέψεις ενός παιδιού για τον εκπαιδευτικό εκείνο που θεωρεί ότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός πρωταγωνιστής της διδασκαλίας: 
«Κάθε πρωί, 8.15 εμφανίζεται στην πόρτα της τάξης μου εκείνος. Ο δάσκαλος. Είναι τεράστιος, είναι σοφός, ξέρει τα πάντα. Και είναι δυνατός. Εγώ από την άλλη είμαι μικρός και δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω μόνο λίγα από αυτά που με έβαλε αυτός να μάθω και για λίγο. Μετά από λίγες μέρες τα ξεχνάω. Και άσε που και τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνω και τι λέω. Ευτυχώς που ο δάσκαλος θέλει να χρησιμοποιούμε τις δικές του λέξεις και δεν μας ζητάει να τα πούμε με δικά μας λόγια. 
Όμως γιατί με ρωτάει να του απαντήσω σε πράγματα που ήδη ξέρει; Δεν είναι ειλικρινής μαζί μου αφού ήδη ξέρει την απάντηση. Μάλλον με εξετάζει, αυτό έχω καταλάβει. Κάθε ερώτηση που μου κάνει είναι ένα τεστ, τίποτα παραπάνω. Με τεστάρει για να του επαναλάβω αυτό που είπε αυτός σε μένα χθες. Με ενοχλεί που δεν ζητάει τη γνώμη μου αλλά θέλει να επαναλαμβάνω τη δικιά του. Έχω και εγώ δική μου γνώμη ξέρετε. Και πώς κοκορεύεται όταν επαναλαμβάνουμε την γνώμη του; 
Δεν μου αρέσει καθόλου που όταν μας λέει το μάθημα εμένα με ξεχνάει και κοιτάει πάντα τους ίδιους μαθητές. Εντάξει είναι καλοί μαθητές αυτοί αλλά και εγώ πως θα γίνω καλός αν ο δάσκαλος δεν με βλέπει; 
Σίγουρα νομίζει ότι εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν και αυτόν αλλά κάνει λάθος. Δεν θέλω. Γιατί εμένα θέλω να με αγαπάνε και όχι να με φοβούνται και να προκαλώ δέος στους άλλους και απόσταση. Εγώ θέλω να γίνω σαν τον συμμαθητή μου τον Νίκο που όλοι τον θέλουν για φίλο τους. Από το ύφος του δασκάλου μου καταλαβαίνω ότι θεωρεί τον εαυτό του κάτι το σημαντικό για εμάς. Θα μπορούσε να είναι αλλά μάλλον δεν θέλει. Δεν θέλει να μοιράζεται τίποτα μαζί μας. Όλα τα κάνει μόνος του. Η μόνη φορά που νομίζω ότι πραγματικά έμαθα κάτι στο μάθημα ήταν όταν μας χώρισε σε ομάδες και μας είπε να κάνουμε κάποια έρευνα και εργασία. Έμαθα ένα σωρό πράγματα από τους συμμαθητές της ομάδας μου και νομίζω ότι και αυτοί μάθανε από μένα. Και μου μείνανε όσα είπαμε μεταξύ μας. Ακόμα τα θυμάμαι. Αλλά από ότι κατάλαβα του δασκάλου μου εκείνη η φορά δεν του άρεσε καθόλου γιατί λέει κάναμε πολύ φασαρία και από τότε δεν ξανακάναμε το μάθημα με τις ομάδες. Και ξαναγυρίσαμε στο παλιό μας μάθημα όπου εκείνος λέει και εμείς ακούμε ή κάνουμε ότι ακούμε.
Πάντως σας το λέω και μην πείτε μετά ότι δεν σας το είπα. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση να μην νοιάζεται ο δάσκαλος για μένα και τις γνώμες μου, έχω τον τρόπο να τον κάνω να με προσέξει και να ασχοληθεί μαζί μου. Θα τον κάνω να θυμώσει μαζί μου. Τότε θα με προσέξει στα σίγουρα».
  

Μια ουτοπία: Παθητικοί μαθητές σήμερα, ενεργοί πολίτες αύριο 

Η παιδοκεντρική-ανθρωπιστική αυτή προσέγγιση που αναφέρεται παραπάνω δίνει προτεραιότητα στη μελέτη των ανθρώπινων αναγκών και ενδιαφερόντων και υποστηρίζει ότι οι μαθητές μαθαίνουν καλύτερα αυτό που θέλουν και χρειάζονται να μάθουν. Τα κίνητρα μάθησης είναι εσωτερικά που συνοδεύονται από εσωτερική αξιολόγηση του μαθητή στον ίδιο του τον εαυτό. Βρίσκεται σε αντίθεση με το δασκαλοκεντρικό-συμπεριφοριστικό μοντέλο( μπηχεϋβιορισμός) που θεωρεί ότι οι μαθητές μαθαίνουν με βάση συνέπειες που επιφέρουν οι πράξεις τους, τα κίνητρα είναι κυρίως εξωτερικά και οι αξιολόγηση γίνεται από τους διδάσκοντες. Με άλλα λόγια στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για προσπάθεια βελτίωσης του ‘’εαυτού’’ ως στάση ζωής, μη περιμένοντας καμία εξωτερική ανταμοιβή ενώ στη δεύτερη η βελτίωση επιδιώκεται για να αποκτήσει ο μαθητής την αποδοχή των άλλων και κυρίως του δασκάλου. Εδώ όμως υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα: δεν θα έπρεπε η αποδοχή αυτή να είναι δεδομένη;  
Πόσοι από εμάς τους εν ενεργεία εκπαιδευτικούς εφαρμόζουν μαθητοκεντρικές μεθόδους διδασκαλίας; Ελάχιστοι φυσικά. Πόσοι από εμάς τις απορρίπτουν χωρίς ούτε καν να ξέρουν τι ακριβώς αυτές αποτελούν και χωρίς καμία δοκιμή; Οι περισσότεροι. Πόσοι από εμάς που διαβάζουν αυτό το κείμενο δεν είναι ήδη θυμωμένοι και θεωρούν όσα προτείνονται ως ουτοπικά και ανεφάρμοστα στο ελληνικό σχολείο; Πως γίνεται εμείς οι εκπαιδευτικοί που εξ ορισμού έχουμε σαν αποστολή την διαφύλαξη και την μετάδοση των διδαγμάτων του παρελθόντος να θεωρούμε ότι από το 1800 και μετά η παιδαγωγική επιστήμη έχει σταματήσει να υπάρχει και να αγνοούμε παραδειγματικά τα σύγχρονα ευρήματά της; Είναι σαν ένας φυσικός να θεωρεί ότι η φυσική σταμάτησε στον Νεύτωνα και να απορρίπτει την σύγχρονη φυσική του  Αϊνστάιν και του Χάιζενμπεργκ. 
Αν συμφωνούμε ότι ο κύριος σκοπός του σχολείου είναι να βοηθήσει τα παιδιά να γίνουν αύριο δημιουργικοί, ελεύθεροι και ενεργοί πολίτες τότε θα πρέπει και να αποδεχτούμε ως παράδοξο το γεγονός ότι τους δίνουμε τόσο παθητικούς ρόλους να ενσαρκώνουν.     


Η σχέση εκπαιδευτικού και μαθητή είναι το κλειδί της μάθησης
Προσωπικά, δεν θα βγάλω την ουρά μου απ’ έξω . Και εγώ μέρος αυτού του συστήματος εκπαίδευσης είμαι. Και εγώ το δασκαλοκεντρικό μοντέλο κατά κύριο λόγο εφαρμόζω. Κάποιες φορές όμως αποφασίζω να βγαίνω από την «ζώνη ασφαλείας» μου, να αφήνω στην άκρη τις «ευκολίες» μου και να δοκιμάζω. Πλέον είμαι βαθύτατα πεπεισμένος ότι οι μέθοδοι διδασκαλίας που χρησιμοποιούμε πρέπει να αλλάξουν. Ότι η μέθοδος εκπαίδευσης που στηρίζεται σε τιμωρίες και βαθμούς δεν είναι τίποτα άλλο από χειρισμός  των μαθητών με τη χρήση του «μαστίγιου και του καρότου» δηλαδή μέσω του φόβου και της αναζήτησης κέρδους. Ότι το σχολείο που αντιμετωπίζει τον εκπαιδευτικό ως απλό κομιστή της γνώσης αναπόφευκτα καταλήγει να είναι ένας γραφειοκρατικός και συντηρητικός μηχανισμός. Ότι οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν την μονοσήμαντη αποστολή της σχολικής επίδοσης και ότι δεν μπορούν να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση στους μαθητές τους. Ότι οι μαθητές μαθαίνουν μόνο άμα συγκινηθούν και κινητοποιηθούν οι ίδιοι. Ότι οι μαθητές μαθαίνουν όχι μόνο από το δάσκαλο αλλά και από τον εαυτό τους και από τους άλλους μαθητές. Σαφώς το βασικότερο κλειδί της μάθησης εξακολουθεί να είναι η σχέση του εκπαιδευτικού και του μαθητή, η οποία όμως είναι καταδικασμένη να αποτυγχάνει όταν πρόκειται απλά για σχέση εξουσίας και υπηκόου. 



Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Απεργία στις 8 Δεκέμβρη.


Πανεργατική απεργία 8/12/2016.

Απόφαση 36ου Συνεδρίου 
Πανεργατική 24ωρη Απεργία 
Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016 


     Το 36ο Συνέδριο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. αποφάσισε τη συμμετοχή των εργαζομένων στο Δημόσιο στην πανεργατική Απεργία την Πέμπτη, 8 Δεκεμβρίου 2016. 
    Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μπροστά στις απαιτήσεις και τις πιέσεις των Ευρωπαίων για το κλείσιμο της β΄ αξιολόγησης και σε πλήρη συμφωνία με δανειστές, ΣΕΒ και τους υπόλοιπους εργοδοτικούς φορείς, ετοιμάζει νέο γύρο λεηλασίας και αντεργατικών μέτρων. Τα μέτρα που προωθούν σαρώνουν όσες εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις απέμειναν από τα προηγούμενα μνημόνια. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προετοιμάζει το 4ο κατά σειρά Μνημόνιο με τη συμμετοχή και του ΔΝΤ. Η «δίκαιη ανάπτυξη», που υπόσχονται, σημαίνει νέα κέρδη για τους πλούσιους, βάθεμα της φτώχειας, μεγαλύτερη ανεργία, ελαστική απλήρωτη εργασία και εργασιακό μεσαίωνα χωρίς καθόλου συνδικαλιστικά δικαιώματα και προστασία για τους πολλούς. 
     Οι σχεδιασμοί της Κυβέρνησης και των δανειστών έχουν ένα και μοναδικό στόχο: ακόμα πιο φτηνή, ελεγχόμενη και κατακερματισμένη εργατική δύναμη. Για την παραπέρα αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, ώστε να έρθουν «επενδυτές» σε μια χώρα όπου θα υπάρχουν μισθοί πείνας και ανύπαρκτα δικαιώματα. 
      Τα μέτρα αυτά έρχονται και στο Δημόσιο. Το ΔΝΤ και η ΕΕ εκτιμούν ότι δήθεν το Δημόσιο έμεινε αλώβητο στην κρίση, σε αντίθεση με τα πλήγματα που υπέστησαν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οι δανειστές απαιτούν μόνιμο σύστημα απολύσεων χρησιμοποιώντας τα ίδια επιχειρήματα με τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Με εργαλείο την αξιολόγηση μεθοδεύουν απολύσεις, τη μισθολογική καθήλωση αλλά και νέες μειώσεις, ενεργοποιώντας και τον περίφημο δημοσιονομικό «κόφτη». Το καθεστώς της αδιοριστίας παγιώνεται και στη θέση της σταθερής και μόνιμης εργασίας μπαίνει κάθε μορφή ελαστικής απασχόλησης.
        Η φοροληστεία δεν έχει τελειωμό αφού ανάμεσα στα άλλα, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να μειώσει ακόμα περισσότερο το αφορολόγητο όριο στα 5000 ευρώ. Ο προϋπολογισμός για το 2017 προβλέπει νέα 2 φορολογικά μέτρα τουλάχιστον 2,5 δισ. ευρώ και περικοπές κρατικών δαπανών 1,5 δισ. ευρώ. Παράλληλα προβλέπει ιδιωτικοποιήσεις μαμούθ, δηλαδή ληστρικό ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων και ακινήτων - φιλέτων, ύψους 2 δις. ευρώ, τα οποία θα κατευθυνθούν αποκλειστικά στους πιστωτές. 
        Η κυβέρνηση σε συμφωνία με το κουαρτέτο ετοιμάζεται να νομοθετήσει τα νέα αντιλαϊκά μέτρα.
      Τώρα χρειάζεται ενιαία πανεργατική κλιμάκωση με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, σε κοινό αγώνα με τη νεολαία και τα πληττόμενα μικρομεσαία στρώματα. 
  • Για να σταματήσει η αφαίμαξη της λαϊκής οικογένειας στον βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου. 
  • Για να μην έρθει στη Βουλή η νέα αντεργατική λαίλαπα, για τον απεγκλωβισμό από την θηλιά του χρέους και τη διαγραφή του, την ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της ΕΕ και του ΔΝΤ. 
  • Η ΑΠΕΡΓΙΑ της 8ης Δεκέμβρη πρέπει να αποτελέσει βήμα στην αναγκαία αγωνιστική πανεργατική κλιμάκωση ως απάντηση στη νέα αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης. 
  • Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο σε κοινό αγωνιστικό βηματισμό με τους εργαζόμενους του Ιδιωτικού Τομέα, τους αγρότες, τους συνταξιούχους, τη νεολαία, τους άνεργους και τα πληττόμενα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να συμβιβαστούν με την πολιτική των μνημονίων, παλιών και νέων. 
  • Μπορούμε να ανατρέψουμε τη βάρβαρη και αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. 
  • Το 36ο Συνέδριο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. καλεί όλους τους εργαζόμενους στο Δημόσιο να συμμετάσχουν στην Πανεργατική Απεργία την Πέμπτη, 8 Δεκεμβρίου 2016 και στα Απεργιακά συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα. Η απεργιακή συγκέντρωση των συνδικάτων στην Αθήνα θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη, 8 Δεκεμβρίου 2016 και ώρα 11:00πμ, στο Πεδίον του Άρεως. 
Κανείς δεν είναι δυνατότερος από τον οργανωμένο και αποφασισμένο λαό! Όλοι στον αγώνα! 


Από το Προεδρείο του 36ου Συνέδριο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

Το Μικροκλίμα του Συλλόγου Διδασκόντων.

της Β. Δουληγέρη,
Αναδημοσίευση από Fresh Education
Με την άδεια του Περιοδικού Νέα Παιδεία, τ. 155 (2015).

Τώρα που ενισχύθηκε ο θεσμικός ρόλος του Συλλόγου Διδασκόντων με τη μερική ευθύνη εκλογής του Διευθυντή της Σχολικής Μονάδας και ζήσαμε όλοι το προεκλογικό και μετεκλογικό κλίμα στα γραφεία μας προσδοκώντας ίσως την εκπαιδευτική καλοκαιρία και αφού, κατά γενική εκτίμηση, δεν δρέψαμε τους καρπούς που ελπίσαμε, γεννάται το ερώτημα: μήπως δεν καρποφορούν οι προσπάθειές μας για κλιματική αλλαγή του Δημόσιου σχολείου και δεν παράγουμε το ζητούμενο, γιατί φυτεύουμε σπόρο σε έδαφος άγονο, μισερό, δηλητηριασμένο; Μήπως, ακόμη κι αν εξασφαλίζονταν οι ιδανικές εξωτερικές συνθήκες, ο μικρόκοσμός μας θα παρέμενε ανήλιαγος και ανθυγιεινός; Μήπως, τελικά, για ό,τι δεν ευδοκιμεί φταίει και το μικροκλίμα του Συλλόγου Διδασκόντων;
Το μικροκλίμα, δηλαδή οι ειδικές συνθήκες, που δημιουργούνται στον Σύλλογο των διδασκόντων από την αλληλεπίδρασή τους, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μοναδική, αφού μοναδική είναι και η διάδραση των μελών του. Όσο όμως κι αν ποικίλλει, μάλλον διατηρεί ορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά κοινά και καθηλωτικά. Και επειδή τα ποιοτικά χαρακτηριστικά στη Λειτουργία ενός Συλλόγου δεν είναι μετρήσιμα, άρα δεν μπορούν και να αποδειχθούν, ας τεθούν ως απλά ερωτήματα:
  • Μπορούμε να εγγυηθούμε ότι ο αξιακός μας κώδικας, βάσει του οποίου κρίνουμε και κρινόμαστε, καταστρώνουμε τα διδακτικά μας σχέδια, χαράζουμε την κοινωνική μας πορεία, αντιλαμβανόμαστε τον ιστορικό μας ρόλο υπαγορεύεται από έρωτα προς το επάγγελμα και σεβασμό προς την κοινωνική του αποστολή και όχι από κομματικούς και συντεχνιακούς μηχανισμούς ή μικροσυμφέροντα και μικροκακίες; Υπάρχουν περιπτώσεις που προωθήσαμε σε θέσεις –κλειδιά τους «δικούς» μας εις βάρος των αξιότερων; Μπορούμε να πείσουμε ότι ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες μας και δεν ιδεολογούμε σύμφωνα με τη ζωή μας;
  • Πόσοι Σύλλογοι υπάρχουν σήμερα, στους οποίους μοιράζεται κανείς ελεύθερα και χωρίς αυτολογοκρισία τους εκπαιδευτικούς, επιστημονικούς, κοινωνικούς προβληματισμούς του; Καθημερινά συναντώνται σε έναν Σύλλογο τουλάχιστον δέκα διαφορετικής ειδίκευσης επιστήμονες. Το σχολείο είναι ίσως ο μοναδικός επαγγελματικός χώρος, που προσφέρει τέτοιας συχνότητας και ποιότητας ευκαιρία για πολυπρισματική προσέγγιση καυτών επιστημονικών αλλά και ευρύτερων κοινωνικών θεμάτων. Πόσα από αυτά συζητούνται σε ένα σχολείο; Πόσες φορές αξιοποιείται αυτή η δυνατότητα να κάνουμε τη Διαθεματικότητα από κυβερνητική εντολή ευχάριστο καθημερινό βίωμα; Και όταν τελικά συμβαίνει, υπάρχει κόστος; Και ποιο;
  • Πόσες παιδαγωγικές συνεδριάσεις ξεστρατίζουν από την παγιωμένη κατηγοριοποίηση των τμημάτων σε «καλό», «μέτριο», «αρκετά καλό» και αγγίζουν πραγματικά προβλήματα των μαθητών τους, με παιδαγωγική ευθύνη και επιστημονική ετοιμότητα, χωρίς τον φόβο διαρροής των προσωπικών δεδομένων των μαθητών, χωρίς ανταγωνισμό μεταξύ των διδασκόντων, χωρίς δυσκινησία στη λήψη αποφάσεων; Πόσες φορές ακούστηκε σε Σύλλογο η φράση: «Πώς τα κατάφερες εσύ με τον τάδε μαθητή, πώς προσέγγισες το τμήμα σου και χάραξες έναν δρόμο επικοινωνίας; Βοήθησέ με να βρω εναλλακτικούς και πιο αποτελεσματικούς τρόπους»; 
  • Πόσοι από εμάς έχουμε το ψυχικό υπόστρωμα να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε ικανοί για όλα και για όλους, αλλά μπορούμε να διδαχτούμε από συνάδελφο με μικρότερη κατάρτιση από εμάς, λιγότερη εκπαιδευτική εμπειρία, ακόμη και άλλη ειδικότητα; Πόσες φορές παραδεχτήκαμε ανοιχτά ότι, αν και με χαλαρή επιστημονική συγκρότηση ένας συνάδελφος έκανε ένα παιδί να αγαπήσει περισσότερο τον εαυτό του, να βρει διέξοδο, να εκφραστεί Πού και πώς καταγράφονται αυτές οι σπάνιες αλλά πιο σημαντικές νίκες του εκπαιδευτικού καθήκοντος, που δεν κορνιζάρονται, όπως οι μεταπτυχιακοί τίτλοι και οι βεβαιώσεις παρακολούθησης σεμιναρίων, αλλά επιβεβαιώνονται μέσω της αθόρυβης προσφοράς και της ενεργητικής προσοχής προς τους μαθητές;
  • Πόσες φορές συκοφαντήθηκε η αγάπη των παιδιών για έναν δάσκαλο από εμάς τους ίδιους; Αλλά και πόσες φορές γίναμε ένθερμοι αποδέκτες της απογοήτευσης των μαθητών από συνάδελφο, για να ανακουφίσουμε τη δική μας χαμηλή αυτοεκτίμηση και να διαφημίσουμε τον εαυτό μας; Πόσες “περιπτώσεις” υπάρχουν σε έναν Σύλλογο που κόβουν και ράβουν εναντίον συναδέλφων, επειδή νιώθουν ανήμποροι να δώσουν οι ίδιοι πρότυπο ζωής και συμπεριφοράς;
  • Πόσοι Σύλλογοι λένε τα πιο σημαντικά και τα πιο καίρια, όταν το Βιβλίο Πράξεων είναι ανοιχτό; Πόσες ενστάσεις, διαφωνίες και θέσεις βγαίνουν έξω από το υπόστεγο του ψιθύρου της παρέας και εκτίθενται στην πολιτική, κοινωνική, σχολική κακοκαιρία ως λόγος και παρουσία;
  • Πόσο δημοκρατικά και συνετά μπορεί να αποφασίσει ένας Σύλλογος, εάν η δημοκρατικότητα, η ατομικότητα, η πρωτοβουλία, η ακαδημαϊκή ελευθερία, η ανεξαρτησία όχι μόνο δεν είναι κατακτημένα αγαθά, αλλά ούτε κοινός στόχος;
  • Μπορούμε με σοβαρότητα να ισχυριστούμε ότι αισθανόμαστε ασφαλείς κάτω από οποιαδήποτε συνδικαλιστική στέγη, όταν δεν κατορθώνουμε να επικοινωνούμε με τον συνάδελφο του διπλανού γραφείου; Έτυχε ποτέ να αισθανθούμε ότι ο συνδικαλιστικός μας εκπρόσωπος, κάποτε και μέλος του συλλόγου μας, έχει περισσότερα κοινά με την Προϊσταμένη Αρχή ως προς τις επιδιώξεις, τα προνόμια, τα κριτήρια και τη στρατηγική από ό,τι με τα υπόλοιπα μέλη του Συλλόγου, τους συναδέλφους του; Έχουμε ποτέ καταμετρήσει πόσες φορές εργασιακά δικαιώματα μελών του Συλλόγου καταπατήθηκαν αφήνοντας παγερά αδιάφορους τους συναδέλφους αλλά και προκλητικά αδρανείς τους εκλεγμένους εκπροσώπους τους;
  • Δουλέψαμε ποτέ σε ένα σχολείο, όπου όλα περι­στρέφονται γύρω από τις ανάγκες του ενός ή μιας μικροομάδας του συλλόγου; Αναγκαστήκαμε ποτέ να δώσουμε μάχες με παλιούς, μόνιμους, ντόπιους, δικτυωμένους, πέφτοντας πάνω σε ένα οχυρό με αυτονόητα προνόμια, που υπαγορεύονται από άσχετες με το εκπαιδευτικό έργο ιδιότητες, πλην όμως ισχυρές και αυτοεπιβεβαιούμενες; Έχουμε ποτέ παρατηρήσει ή ακούσει μαρτυρίες για τις υποομάδες σε σχολεία, που επιβάλλουν την κυρίαρχη κουλτούρα του Συλλόγου και του σχολείου, προσαρμόζουν τις εκπαιδευτικές ανάγκες στις προσωπικές τους, πρωτοστατούν σε εκπαιδευτικά προγράμματα με αμφίβολα μαθητικά οφέλη, διαχειρίζονται προσωπικά τα προϊόντα συλλογικής εργασίας, επιλύουν σχολικά προβλήματα πίσω από πόρτες κλειστές και απομονώνουν τους συναδέλφους, τους «απ΄ αλλού φερμένους»;
  • Πόσοι από εμάς σκοντάψαμε πάνω στην έπαρση της Ειδικότητας των άλλων (συνήθως Φιλολόγων, Μαθηματικών, Φυσικών) και πόσοι δεν αξιολογήσαμε μαθήματα και κλάδους σπουδών με κριτήριο την θέση μας, την ασφάλειά μας και το κύρος μας στην Υπηρεσία; Πόσοι από εμάς διακρίνοντας τα μαθήματα σε κύρια και δευτερεύοντα, υψηλού και χαμηλού γοήτρου παραδεχόμαστε ότι έτσι κατοχυρώνουμε ή διακυβεύουμε τη δουλειά μας;
  • Συμβαίνει συχνά ο εκπαιδευτικός που δοκιμάζει νέους παιδαγωγικούς τρόπους, να δοκιμάζεται πρώτα από όλα από συναδέλφους, στη συνέχεια από γονείς και τέλος από την εκάστοτε Αρχή του; Είμαστε αθώοι κάθε φορά που η αυτονόμηση καταγράφεται ως αυθαιρεσία και η υπερπροσπάθεια ως ανάγκη αυτοπροβολής;
  • Έχουμε εντοπίσει άξιους εκπαιδευτικούς, καταρτισμένους και στέρεους εντός τάξης, δημιουργικούς και πρωτοπόρους εκτός σχολείου να καταλήγουν άβουλοι, παθητικοί, ευθυνόφοβοι εντός συλλόγου, για να υπηρετήσουν μια συλλογική απαίτηση ομοιομορφίας;
  • Έχουμε συναινέσει ποτέ με τη σιωπή μας στην εκμετάλλευση του εκπαιδευτικού έργου συναδέλφου, στην οικειοποίησή του, στην στρέβλωσή του ή στην υπονόμευσή του, επειδή «δεν είναι δικό μας θέμα»; Έχουμε αναπαυτεί στην ιδέα, ότι ο «καλός» Διευθυντής αξιολογεί κάθε μέλος του Συλλόγου με ʼριστα; 
  • Έχουμε επισημάνει τι είναι αυτό που μπορεί να συνέχει μέλη του Συλλόγου και να εντάσσονται σε υποομάδες; Η ειδικότητα; Οι παιδαγωγικές αντιλήψεις; Τα κοινά οράματα; Η κομματική τοποθέτηση; Οι κοινές αντιπάθειες; Το γειτόνεμα των γραφείων;
  • Έχουμε βρει ποτέ λύτρωση για όσα στρεβλά συμβαίνουν εντός σχολείου στην απάθεια ή ακόμη χειρότερα σε μια άσφαιρη ουδετερότητα, από την οποία κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος αλλά και κανείς χαμένος;
  • Δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία επαναθεώρησης πάνω στη δράση και την κουλτούρα του συλλογικού μας οργάνου, ξανασκεφτόμαστε τις ευθύνες μας, αναστοχαζόμαστε πάνω σε συναδελφικές σχέσεις συνεργασίας διαταραγμένες ή ευδόκιμες ή κουβαλάμε τις ίδιες ιδέες και συναισθήματα από την ένταξή μας σε έναν Σύλλογο μέχρι τη συνταξιοδότηση ή ακόμη και την παραίτηση; 
Τα παραπάνω ερωτήματα έχουν άλλη απάντηση ανάλογα με τον χώρο και τον χρόνο που τίθενται. Το μικροκλίμα του Συλλόγου δεν είναι παντού ίδιο, ούτε στατικό. Καλούμαστε να το διαμορφώσουμε με την προσωπική μας συμβολή, καθώς καμία νομοθετική ρύθμιση, καμία εκπαιδευτική πολιτική, όσο εμπνευσμένες και φιλότιμες κι αν είναι, δεν μπορεί να μας το χαρίσει και μάλλον καμία εκπαιδευτική εμπειρία δεν μπορεί να το εγγυηθεί. 
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ένας Σύλλογος χωρίς συλλογικότητα, ένας Σύλλογος με έκπτωτο Συν και Λόγο ως απλή συνάθροιση ατόμων στον ίδιο χώρο, διαμορφώνει ένα μικροκλίμα τοξικό, ένα σχολείο καταθλιπτικό, έναν εκπαιδευτικό δυστυχή και αφοπλισμένο, ανίκανο να βρει και να δώσει αυτό που είναι αναγκαίο και σε εκείνον και στην εποχή μας: ένα νέο νόημα στην Παιδεία.

Βάνα Δουληγέρη