Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Εορτασμός Εργατικής Πρωτομαγιάς


Ο Σύλλογος Δασκάλων – Νηπιαγωγών Χαλκίδας, τιμώντας τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς, συμμετέχει στην κινητοποίηση του Εργατικού Κέντρου του Νομού μας και καλεί όλα τα μέλη  του στη συγκέντρωση, που  για λόγους συμβολισμού (κλείσιμο εργοστασίου - απολύσεις των εργαζομένων κλπ.) θα πραγματοποιηθεί, στο χώρο των Τσιμέντων Χαλκίδας στις 10 π.μ.
Από τους ηρωικούς αγώνες της εργατικής τάξης, εμπνεόμαστε, γεμίζουμε θάρρος και αισιοδοξία για τους σκληρούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας.
Η εργατική πρωτομαγιά μας διδάσκει ότι τίποτα δε χαρίζεται!

ΟΛΟΙ –ΟΛΕΣ  ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ
ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΑΠΕΡΓΟΥΜE
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ


Το ΔΣ

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

ΔΟΕ: Σχετικά με τις τροπολογίες που κατατέθηκαν στη Βουλή

    Σήμερα, 29/4/2015, πραγματοποιήθηκε συνάντηση του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. με τον αναπληρωτή Υπουργό Παιδείας κ. Κουράκη έπειτα από τη χθεσινή πρόσκλησή του, ενώ είχαν ήδη κατατεθεί οι τροπολογίες που αφορούν την εκπαίδευση στο Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Αθλητισμού.
   Οι τροπολογίες, έπειτα από την έντονη αντίδραση του συνόλου σχεδόν των βουλευτών, αποσύρθηκαν και κατατίθενται τελικά στη Βουλή ως αυτοτελές Νομοσχέδιο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος με στόχο να ψηφιστούν μέσα στην επόμενη εβδομάδα. Το γεγονός ότι η πολιτική ηγεσία του Υ.ΠΟ.ΠΑΙ.Θ. επιμένει να επανεισάγει όλες τις «τροπολογίες» δίχως να προηγηθεί ο οποιοσδήποτε διάλογος με το συνδικαλιστικό κίνημα καταδεικνύει την απόλυτη απαξίωση της έννοιας του διαλόγου από τη μεριά του Υπουργείου Παιδείας.
    Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. στην έναρξη της συνάντησης ανέδειξε τον ευτελισμό του διαλόγου για τον οποίο είχε δεσμευθεί ο αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας στη συνάντηση της 3ης Μαρτίου 2015  και αποτελεί εμπαιγμό έναντι των εκπαιδευτικών. Τόνισε το γεγονός η πολιτική ηγεσία του Υ.ΠΟ.ΠΑΙ.Θ. έχει αθετήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στους εκπαιδευτικούς και έχει αυτοδιαψευστεί σε όλα τα ουσιαστικά ζητήματα για τα οποία πραγματοποίησε συνέντευξη τύπου στις 16 Απριλίου 2015, αφού:
  • Δεν καταργεί το νομοθετικό πλαίσιο της αξιολόγησης
  • Δεν καταθέτει καμία ρύθμιση για την άμεση πραγματοποίηση των διορισμών που είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία των σχολείων
  • Δεν προχωρά στη δημιουργία οργανικών θέσεων για τους εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων
  • Δεν καταθέτει τις ρυθμίσεις, που είχε εξαγγείλει, για τους αναπληρωτές
  • Δεν αγγίζει τα «καυτά» ζητήματα της Ειδικής και της Προσχολικής Αγωγής
Είναι αδιανόητο να καλεί ο αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας σε διάλογο το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. για να «συζητήσουν» επί διατάξεων που έχουν ήδη κατατεθεί στη Βουλή και ψηφίζονται άμεσα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.
Καταγγέλλουμε αυτή τη στάση και απαιτούμε την άμεση απόσυρση όλων των διατάξεων που δεν είναι όντως κατεπείγουσες (π.χ. επιλογή στελεχών εκπαίδευσης) και την έναρξη διαλόγου με την εκπαιδευτική κοινότητα για το σύνολο των θεμάτων που την απασχολούν.
Σε διαφορετική περίπτωση ο κλάδος θα απαντήσει άμεσα μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες του όπως έπραξε σε όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα για το θέμα της Αξιολόγησης.

 Από τη Δ.Ο.Ε.




Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Ο Αϊνστάιν, τα ψάρια και το εκπαιδευτικό σύστημα


Διαβάζοντας τις διατάξεις του σχεδίου νόμου για τις επιλογές Στελεχών Εκπαίδευσης αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολο και σχετικό είναι να διαμορφώνεις τρόπους επιλογής. Πάντα θα υπάρχει κάτι λάθος και πάντα δεν θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Και παρόλο που κρίνονται για ίδια πράγματα, φαίνεται αδύνατο να διαφοροποιηθούν οι κρίσεις επιλογής σε αυτά που πραγματικά ξεχωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Ίσως εκεί, θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο ο Σύλλογος Διδασκόντων, αρκεί να κατάφερνε να τα αναδείξει, αδιαφορώντας για τα προσόντα του μεταλλαγμένου Χελιού.
Αυτό φέρνει στο νου την φράση που αποδίδεται στον Αϊνστάιν : «Όλοι είναι ιδιοφυείς. Αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητα του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, θα περάσει όλη τη ζωή του νομίζοντας ότι είναι ηλίθιο» και ενισχύει την αναγκαιότητα της επόμενης αναδημοσίευσης


 «Μια φορά και έναν καιρό τα ζώα αποφάσισαν να πάνε στο σχολείο. Το πρόγραμμα σπουδών τους περιελάμβανε τρέξιμο, αναρρίχηση, πτήση και κολύμπι.

Η Πάπια ήταν πραγματικά πολύ καλή στο κολύμπι αλλά υστερούσε πολύ στα υπόλοιπα. Έτσι έμενε εκεί μετά το σχολείο κάνοντας ενισχυτική για να γίνει καλύτερη στο τρέξιμο και στο σκαρφάλωμα. Αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μείνει πίσω στο μάθημα της κολύμβησης που ήταν καλή.

Ο Αετός είχε πρόβλημα πειθαρχίας. Σκαρφάλωνε καλύτερα από όλους στο δέντρο αλλά χρησιμοποιούσε πάντα το δικό του τρόπο για να φτάσει εκεί.

Ο Λαγός ήταν ο καλύτερος από όλους στο τρέξιμο, αλλά αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολείο επειδή ήταν αδύνατο να περάσει το μάθημα της κολύμβησης.

Ο Σκίουρος ήταν εξαιρετικός στο μάθημα αναρρίχησης, αλλά η δασκάλα του τον ανάγκασε να ξεκινήσει τα μαθήματα πτήσης από κάτω προς τα πάνω και όχι το ανάποδο. Τότε ο Σκίουρος εξουθενώθηκε και τελικά στην τελική βαθμολογία πήρε C στην αναρρίχηση και D στο τρέξιμο.

Οι Σκύλοι αναγκάστηκαν να διδαχθούν από τους γονείς τους το μάθημα του σκαψίματος, επειδή οι καθηγητές αρνήθηκαν να το εισάγουν στο πρόγραμμα σπουδών τους.

Στο τέλος της χρονιάς κατάφερε και αποφοίτησε μόνο ένα μεταλλαγμένο Χέλι, το οποίο μπορούσε να κολυμπήσει καλά, να τρέξει, να σκαρφαλώσει και να πετάξει λίγο.».

Μόλις διαβάσατε ένα αλληγορικό κείμενο που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα  Boston Herald το Μάιο του 1946 για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προσπαθεί να βάλει όλα τα παιδιά στο ίδιο καλούπι με τη μάταιη ελπίδα να τα φέρει όλα στο ίδιο επίπεδο ομοιομορφίας.

Αυτό που ξεχνάμε όμως πολλές φορές σαν άνθρωποι, σαν γονείς, σαν εκπαιδευτικοί είναι ότι κάθε άνθρωπος, κάθε παιδί έχει το δικό του πεδίο ιδιοφυΐας. Και αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Αν το υποβαθμίσουμε προσπαθώντας να το μεταλλάξουμε σε κάτι που δεν είναι, τότε θα συνεχίσει να αποφοιτά πάντα, μόνο το μεταλλαγμένο χέλι…

Όσο για τη φράση «Όλοι είναι ιδιοφυείς. Αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητα του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, θα περάσει όλη τη ζωή του νομίζοντας ότι είναι ηλίθιο» δεν υπάρχει ουσιαστική απόδειξη ότι την είπε Αϊνστάιν. Όλα ξεκίνησαν από το βιβλίο αυτοβοήθειας του 1955 “Ο ρυθμός της ζωής: Ζώντας κάθε μέρα με πάθος και με σκοπό» του Matthew Kelly που περιείχε ένα κεφάλαιο με τίτλο “Όλοι είναι ιδιοφυΐες” το οποίο ξεκινάει ως εξής:

“Ο Άλμπερτ Αινστάιν είπε: «Όλοι είναι ιδιοφυΐες. Αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητα του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, θα περάσει όλη τη ζωή του νομίζοντας ότι είναι ηλίθιο.» Η ερώτηση που έχω εγώ για εσάς είναι «Εσείς σε τι πράγμα ακριβώς είστε ιδιοφυΐες;”

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Ο Paulo Freire μιλάει για «τα προσόντα ενός προοδευτικού δασκάλου»

Αναδημοσίευση από το Νόστιμον Ήμαρ.
[Αποσπάσματα από το βιβλίο του Paulo Freire «Δέκα Επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν» εκδ. Επίκεντρο, Αθήνα, 2006]
Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω, τα οποία θεωρώ απαραίτητα για τον προοδευτικό δάσκαλο, είναι προσόντα που αποκτώνται σταδιακά, μέσα από την καθημερινή πρακτική. Επιπλέον, αναπτύσσονται μέσα από την πρακτική, παράλληλα με την πολιτική απόφαση ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι εξαιρετικής σημασίας. Έτσι, τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω δεν μπορούμε να τα έχουμε εκ γενετής ούτε μπορούν να μας δοθούν με διάταγμα ή ως δώρο. Επίσης, η σειρά με την οποία τα παρουσιάζω εδώ δεν αφορά την αξία τους. Είναι όλα εξίσου αναγκαία για μια προοδευτική εκπαιδευτική πράξη.

Θα αρχίσω με την ταπεινοφροσύνη, χωρία να υπονοείται με κανένα τρόπο η έλλειψη αυτοσεβασμού, η μοιρολατρία ή η δειλία. Αντίθετα, η ταπεινοφροσύνη προϋποθέτει θάρρος, αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό και σεβασμό για τους άλλους.
Η ταπεινοφροσύνη μας βοηθά να καταλάβουμε μια προφανή αλήθεια: κανείς δεν τα ξέρει όλα. Κανείς δεν τα αγνοεί όλα. Όλοι ξέρουμε κάτι. Όλοι αγνοούμε κάτι. Κάποιος χωρίς ταπεινοφροσύνη δεν μπορεί καν να ακούσει με σεβασμό εκείνους που θεωρεί πολύ κατώτερους του δικού του επιπέδου ικανοτήτων […]

Μια από τις ελλείψεις που μπορεί να έχει ο εκπαιδευτικός είναι η ανικανότητα να παίρνει αποφάσεις. Μια τέτοια αναποφαστικότητα εκλαμβάνεται από τους μαθητές είτε ως ηθική αδυναμία είτε ως επαγγελματική ανικανότητα. Οι δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να ακυρώνουν τον εαυτό τους στο όνομα της δημοκρατικότητάς τους. Αντίθετα, μολονότι δεν μπορούν να πάρουν την αποκλειστική ευθύνη για τη ζωή των μαθητών τους, δεν πρέπει στο όνομα της δημοκρατίας να αποφύγουν την ευθύνη της λήψης αποφάσεων. Παράλληλα, δεν πρέπει να αυθαιρετούν στις αποφάσεις τους […]
Μολονότι αναγνωρίζω ότι αυτές οι σκέψεις περί προσόντων είναι ανολοκλήρωτες, θα ήθελα επίσης να αναφέρω με συντομία τη χαρά της ζωής, που τη θεωρώ θεμελιώδη αρετή για τη δημοκρατική εκπαιδευτική πρακτική.
Είτε είμαστε πρόθυμοι να ξεπεράσουμε παραλείψεις ή ασυνέπειες είτε όχι, με ταπεινοφροσύνη, με στοργική αγάπη, με θάρρος, ανοχή, ικανότητα, αποφαστικότητα, υπομονή – ανυπομονησία και λεκτική φειδώ, συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός ευτυχισμένου, χαρούμενου σχολείου. Εργαζόμαστε για ένα σχολείο – περιπέτεια, ένα σχολείο που πάει μπροστά, που δεν φοβάται να ριψοκινδυνεύει, που απορρίπτει τη στασιμότητα. Είναι ένα σχολείο που σκέφτεται, συμμετέχει, δημιουργεί, μιλά, αγαπά, φαντάζεται, αγκαλιάζει με πάθος και λέει ναι στη ζωή. Δεν είναι ένα σχολείο που σιωπά και παραιτείται.
Πράγματι, ο εύκολος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα εμπόδια που ορθώνονται από την κυβερνητική περιφρόνηση και την αυθαιρεσία των αντιδημοκρατικών αρχών είναι η μοιρολατρική παραίτηση, στην οποία πολλοί από εμας καταφεύγουμε.
«Και τι μπορώ να κάνω; Είτε με αποκαλούν δάσκαλο είτε στοργική μητέρα, εγώ πάλι είμαι κακοπληρωμένος, αγνοημένος και παραμελημένος. Ας είναι, λοιπόν». Στην πραγματικότητα αυτή είναι η πιο βολική θέση, αλλά είναι και η θέση αυτού που παραιτείται από τον αγώνα, που παραιτείται από την ιστορία. Είναι η θέση εκείνων που αποκηρύσσουν τη σύγκρουση, η έλλειψη της οποίας υπονομεύει την αξιοπρέπεια της ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή ή ανθρώπινη ύπαρξη χωρίς αγώνα και σύγκρουση. Η σύγκρουση ενυπάρχει στη συνείδησή μας. Αν αρνηθούμε τη σύγκρουση παραβλέπουμε τις πιο θεμελιακές όψεις της φυσικής και της κοινωνικής μας εμπειρίας. Προσπαθώντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, συντηρούμε το στάτους κβο.
Δεν βλέπω, συνεπώς, άλλη εναλλακτική λύση για τους εκπαιδευτικούς από την ενότητα μέσα στην ποικιλομορφία των ενδιαφερόντων τους για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους. Αυτά τα δικαιώματα περιλαμβάνουν το δικαίωμα της ελευθερίας στη διδασκαλία, το δικαίωμα να λένε τη γνώμη τους. Το δικαίωμα για καλύτερες συνθήκες στην άσκηση του παιδαγωγικού τους έργου, το δικαίωμα να παίρνουν πληρωμένες ετήσιες άδειες για επιμόρφωση, το δικαίωμα να είναι συγκροτημένοι. Το δικαίωμα να κρίνουν τις αρχές χωρίς το φόβο αντίποινων (που συνεπάγεται το καθήκον να κρίνουμε ειλικρινά). Το δικαίωμα στο καθήκον να είναι σοβαροί και σαφείς και να μην ψεύδονται για να επιβιώσουν.
Πρέπει να αγωνιζόμαστε ώστε αυτά τα δικαιώματα όχι μόνο να αναγνωριστούν, αλλά και να γίνουν σεβαστά και να εφαρμοστούν. Κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί να αγωνιστούμε στο πλευρό των συνδικαλιστικών οργανώσεων κι άλλες φορές εναντίον τους, αν η ηγεσία τους είναι σεχταριστική, είτε είναι αριστερή είτε δεξιά. Άλλες φορές πάλι μπορεί να πρέπει να αγωνιστούμε ως προοδευτική διοίκηση ενάντια στην οργισμένη αντίδραση της συντήρησης, των προσηλωμένων στις παραδόσεις και εναντίον των νεοφιλελεύθερων που βλέπουν τον εαυτό τους ως το απαύγασμα της ιστορίας […]
Οι προοδευτικοί εκπαιδευτικοί πρέπει να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν είναι μόνο δάσκαλοι – κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί – δεν είναι μόνο ειδικοί της διδασκαλίας. Είμαστε πολιτικοί αγωνιστές, επειδή είμαστε δάσκαλοι. Η δουλειά μας δεν τελειώνει στη διδασκαλία των μαθηματικών, της γεωγραφίας, του συντακτικού, της ιστορίας. Η δουλειά μας είναι να διδάξουμε αυτά τα πράγματα με σοβαρότητα και επιδεξιότητα, αλλά και να συμμετέχουμε, να αφιερωθούμε στον αγώνα για να νικηθεί η κοινωνική αδικία.

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Ας φανταστούμε το σχολείο των ονείρων μας...





Το Ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο Βίβλου Νάξου παρουσιάζει την μικρού μήκους ταινία της Α τάξης "Ας φανταστούμε το σχολείο των ονείρων μας". 
Η ταινία μικρού μήκους δημιουργήθηκε από τις ιδέες και τη φαντασία των μαθητών. Μέσα από βιωματικές ασκήσεις χαλάρωσης και ανάπτυξης εμπιστοσύνης, άφησαν τη φαντασία τους ελεύθερη και εξέφρασαν ιδέες για το σχολείο των ονείρων τους. Ερωτήθηκαν και οι υπόλοιποι μαθητές του σχολείου, αποτυπώνοντας τη σκέψη τους μέσα από παραγωγή γραπτού λόγου. Όλα τα παραπάνω τα έκαναν σενάριο και με την αρωγή φορέων και παραγόντων ολοκληρώθηκε το συγκεκριμένο project. Έτσι μεταξύ των άλλων, αποτυπώνονται τα άτυπα περιβάλλοντα μάθησης, η βιωματική μάθηση, το άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία, η παιγνιώδης αναδυόμενη μάθηση, η διαθεματικότητα, η ομαδοσυνεργατική διδασκαλία και οι ΤΠΕ στην εκπαίδευση.

Από το Τελευταίο Θρανίο θερμά συγχαρητήρια σε όλους και όλες!

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Παράγοντες που επηρεάζουν την εκμάθηση της ορθογραφίας

Άρθρο του Ευστράτιου Παπάνη και της Ευαγγελίας Καραβία
H μάθηση της ορθογραφίας εμπλέκει πολλούς παράγοντες που φαίνεται ότι την επηρεάζουν και αυτό έχει αποδειχθεί από αρκετές έρευνες (Beers et al., 1977. Groff, 1982, 1984, 1986. Mengieri & Baldwin, 1979 Treiman, 1993. Aidinis & Nunes, 2001). Οι παράγοντες (Γλωσσικές παράμετροι) αυτοί είναι οι εξής:
• Συχνότητα εμφάνισης λέξης: Τα παιδιά γράφουν ορθά και με περισσότερη ακρίβεια λέξεις οι οποίες είναι γνωστές και εμφανίζονται συχνά σε σχέση με λέξεις οι οποίες εμφανίζονται σπάνια. Η έρευνα των Βeers και συν. (1977) κατέδειξε τη στενή σχέση ανάμεσα στην ορθή γραφή και τη συχνότητα εμφάνισης της λέξης, υποθέτοντας με αυτό τον τρόπο ότι οι εμπειρίες του παιδιού και η επαφή του με το γραπτό λόγο επηρεάζουν την ορθογραφία του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όταν το παιδί βλέπει πολλές φορές μία λέξη έχει τη δυνατότητα να απομνημονεύσει τη συμβατική ορθογραφία αυτής της λέξης, ενώ για τις μη συχνά εμφανιζόμενες λέξεις συμβαίνει το αντίθετο. Αυτό επιβεβαιώνεται και από πολλές άλλες έρευνες (Beers et al., 1977. Groff, 1982, 1984, 1986. Mengieri & Baldwin, 1979).
• Κύρια ονόματα: Τα παιδιά γραφούν σωστά τα κύρια ονόματα και αυτό φαίνεται ότι σχετίζεται και με άλλους παράγοντες, όπως είναι η υψηλή συχνότητα εμφάνισης αυτών όχι μόνο στο γραπτό λόγο αλλά και στο οικείο περιβάλλον του παιδιού (Treiman, 1993).
• Το μήκος της λέξης: Οι μεγάλες λέξεις γράφονται πιο συχνά λάθος σε σχέση με τις μικρές. Αυτό ήταν φανερό ιδιαίτερα στις λέξεις που είχαν πολλά φωνήματα, όπου η πιθανότητα για λάθος μεγαλώνει αλλά και στις λέξεις που απλά είχαν πολλά γράμματα. Και αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι όταν το παιδί γράφει μία λέξη προσπαθεί να θυμηθεί τα γράμματα της, άρα περισσότερα λάθη είναι πιθανό να προκύψουν ανάλογα με τον αριθμό των γραμμάτων που πρέπει να ανακαλέσει το παιδί (Treiman, 1993. Aidinis & Nunes, 2001).
• Λέξεις που κλίνονται: Έχει παρατηρηθεί ότι τα παιδιά κάνουν περισσότερα ορθογραφικά λάθη σε λέξεις που κλίνονται, παρά το αντίθετο, ακόμα κι όταν ελεγχθούν παράγοντες όπως είναι το μήκος της κλιτής λέξης. Οι έρευνες που έχουν γίνει στην αγγλική γλώσσα, υποδεικνύουν δύο παράγοντες που εξηγούν αυτή τη δυσκολία των παιδιών. Πρώτον, η ορθογραφία των κλιτών μορφημάτων δεν ταιριάζει πάντα με το αντίστοιχο φώνημα. Π.χ η λέξη helped λήγει όχι με το γράμμα /t/ όπως προφέρεται < h’εlpt> αλλά σε /ed/. Δεύτερον, τα παιδιά της Ά δημοτικού μερικές φορές παραλείπουν τις κλιτές καταλήξεις, για παράδειγμα γράφουν αντί για . Αυτές οι παραλείψεις μπορεί να οφείλονται στο ότι τα παιδιά ξεχνούν ότι χρησιμοποιούν αόριστο χρόνο και έτσι αντί για αυτόν χρησιμοποιούν τον ενεστώτα (Τreiman, 1993).
• Ταυτόχρονη αντιστοιχία δύο ή περισσότερων φωνημάτων σε ένα γράφημα: Το πρόβλημα της επιλογής των κατάλληλων φωνημάτων και κατ’ επέκταση της ορθής γραφής παρουσιάζεται πιο περίπλοκο σε περιπτώσεις όπως η απόδοση ενός φωνήματος με γράφημα που αντιστοιχεί σε άλλο φώνημα. Για παράδειγμα στη γραφηματική απόδοση της λέξης < φοβισμένος> η αντιστοιχία απαιτεί την απόδοση του γραφήματος /z/ με το γράφημα /ζ/. Στη θέση όμως του αναμενόμενου <ζ> το ορθογραφικό σύστημα επιβάλλει το γράφημα <σ> που αντιστοιχεί στο γράφημα <ς>. Επίσης, το γράφημα <υ> παρουσιάζεται ως η γραφηματική απόδοση του /i/, π.χ <κύμα>, άλλοτε ως η γραφηματική απόδοση του /f/, π.χ <ναύτης> και άλλοτε ως η γραφηματική απόδοση του /v/, π.χ <αυγό>, <εύγε> (Καρατζάς, 2005). Ανάλογα αποτελέσματα αναφέρουν και έρευνες στην αγγλική γλώσσα (Groff, 1986. Treiman, 1993)
• Κανονικότητα των λέξεων: Τα παιδιά γράφουν με περισσότερη ακρίβεια λέξεις οι οποίες είναι κανονικές (π.χ νερό, set) παρά λέξεις που είναι ορθογραφικά εξαιρέσιμες και η γραφή των οποίων ακολουθεί την ιστορική ορθογραφία (π.χ είναι, said). Αυτό οδηγεί στη διαπίστωση ότι η ορθογραφία αποτελεί μία διαδικασία για τη διεκπεραίωση της οποίας χρειάζεται κάτι περισσότερο από την οπτική απομνημόνευση. Τα παιδιά στην ορθογραφία χρησιμοποιούν τις συνδέσεις φωνημάτων και γραφημάτων και κάνουν λάθη όταν η γραφή των λέξεων παραβιάζει την αντιστοιχία αυτή (Treiman, 1984. Waters et al., 1985. Mangieri & Baldwin, 1979. Aidinis & Nunes, 2001). Μάλιστα, στο γραπτό λόγο της ελληνικής γλώσσας υπάρχουν πολλά γραφήματα που δεν προφέρονται, όπως π.χ. ένα από τα δύο όμοια γράμματα /κκ/, /λλ/, /μμ/κ.α , καθώς και τα άφωνα /υ/ και /π/ σε λέξεις όπως <Εύβοια> και <πέμπτος> ( Αidinis & Nunes, 2001. Πόρποδας, 2002. Καρατζάς, 2005).
• Τονισμός των λέξεων: Οι λέξεις που δεν τονίζονται (π.χ. , , ) γράφονται πιο σωστά σε σχέση με τις λέξεις που τονίζονται (Treiman, 1993).Στην ελληνική γλώσσα, αυτό γίνεται εύκολα κατανοητό, καθώς υπάρχουν πολλές ομόηχες λέξεις, που έχουν την ίδια προφορά αλλά διαφορετική γραφή, π.χ. κλείνω-κλίνω, γύρω-γύρο, τείχη-τύχη-τοίχοι, πιάνω-πιάνο κ.α (Αidinis & Nunes, 2001). Όλα τα παραπάνω ευρήματα επιβεβαιώνουν ότι η ορθογραφία αποτελεί μία πολύπλοκη διαδικασία, η ορθή απόδοση της οποίας σχετίζεται με ποικίλους παράγοντες, τους οποίους θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις όποιες αδυναμίες παρουσιάζουν τα παιδιά σε αυτή.

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Οι μαθητές λένε: Σχολείο για μένα είναι...

Αναδημοσίευση από το TVXS.
Τι άραγε θα απαντούσαν οι μαθητές/τριες των σχολείων της χώρας στην ερώτηση «τι είναι για μένα σχολείο»; 


Οι απαντήσεις των μαθητών/τριων του Δημoτικού Σχολείου του Φουρφουρά μας θυμίζουν πόσο έχει απομακρυνθεί το σχολείο από το ρόλο του και πόσο το συναίσθημα των παιδιών έχει πάρει αποβολή από τα περισσότερα σχολικά περιβάλλοντα.




Παρακολουθήστε τη δουλειά του Δημοτικού Σχολείου Φουρφουρά, του σχολείου της φύσης και των χρωμάτων, εδώ

Πρόσκληση σε παρουσίαση βιβλίου


Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Καταγγελία για την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου


Το ΔΣ του Συλλόγου Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας καταδικάζει  τη μεταφορά με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου στην Τράπεζα της Ελλάδος, των ταμειακών διαθέσιμων των δήμων και των περιφερειών. Σε μια περίοδο που δεινοπαθούμε οικονομικά, αφού οι επιχορηγήσεις του κράτους είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, οι ΟΤΑ επιβαρύνονται με περισσότερα προβλήματα.
Υπονομεύεται ξεκάθαρα ο αναπτυξιακός και κυρίως ο κοινωνικός χαρακτήρας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με προέκταση και στην λειτουργία των σχολείων, αφού ήδη η υποχρηματοδότηση έχει φέρει την εκπαίδευση σε τέλμα.
Η πολιτική του λαϊκισμού, που ξεκάθαρα εφαρμόζεται, δεν μπορεί να λύσει προβλήματα αλλά δηλώνει αδυναμία, νωθρότητα και κυρίως άγνοια. Το τελειωτικό χτύπημα που δέχονται οι ήδη πετσοκομμένες κοινωνικές δαπάνες  πλήττουν για ακόμη μια φορά το Δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Η συγκυβέρνηση δεν πρέπει προχωρήσει σε καμία δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων και αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, του ΟΑΕΔ, των ΟΤΑ και των άλλων Δημοσίων φορέων.
Δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια για ολιγωρία και αδράνεια.
Θα είμαστε μπροστά στους αγώνες υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας σε μια ζωή αξιοπρέπειας, ενάντια σε όποια πολιτική διαλύει  κοινωνικές δομές και κεκτημένα.

Το ΔΣ


ΔΟΕ : Πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία – Πλήρης απαξίωση κάθε έννοιας διαλόγου


Όταν στις 3 Μαρτίου ο Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας ανακοίνωνε στο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. ότι πολύ σύντομα η πολιτική ηγεσία του Υ.ΠΟ.ΠΑΙ.Θ. θα κατέθετε σε διάλογο με τις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες πολυνομοσχέδιο όπου θα περιλαμβάνονταν όλα τα μεγάλα ζητήματα που συζητήθηκαν σ’ εκείνη τη συνάντηση κι ότι θα μεσολαβούσαν πολλές και συχνές συναντήσεις πολιτικής ηγεσίας – Δ.Ο.Ε. όπου θα αναπτυσσόταν  γόνιμος και αναλυτικός διάλογος, κανείς δε φανταζόταν ότι θα γινόταν μάρτυρας της απόλυτης απαξίωσης κάθε διαδικασίας θεσμικού διαλόγου που επέβαλε η ηγεσία του Υπουργείου. Δε φανταζόταν, επίσης, ότι τόσο γρήγορα θα αυτοδιαψευδόταν ο Αναπληρωτής Υπουργός ο οποίος διαβεβαίωνε ότι δε θα επαναλάμβανε την απαράδεκτη πρακτική των προηγούμενων πολιτικών ηγεσιών να «στριμώχνουν» ρυθμίσεις για την παιδεία σε άσχετα νομοσχέδια.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα και άρθρα που αφορούν την εκπαίδευση διαβάσαμε σε άσχετο νομοσχέδιο ( αυτό του Υπουργείου Αθλητισμού) και την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου είδαμε να αγνοεί επιδεικτικά τις Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών και να δίνει στους εκπαιδευτικούς συντάκτες μέρος του πολυνομοσχεδίου ενώ ό, τι απουσίαζε το παρουσίασε προφορικά (επιλογή στελεχών) αλλά και τον Υπουργό Παιδείας παρακολουθήσαμε να αναλύει σε τηλεοπτικό παράθυρο το πόσο ανέφικτο είναι να υπάρξει διαβούλευση κι ότι η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί εντός κοινοβουλίου.
Δεν καινοτομεί η πολιτική ηγεσία. Έρχεται να ανεβάσει την ίδια κακοπαιγμένη παράσταση που τόσες φορές έχουμε παρακολουθήσει με άλλους πρωταγωνιστές. Εξοργίζει όμως με την απόλυτη μετάλλαξη που υπέστη μέσα σε τρεις μήνες περνώντας από τις γραμμές των εκπαιδευτικών συλλαλητηρίων στην κυβερνητική «αμνησία» και την αθέτηση των οραμάτων που ευαγγελιζόταν για την εκπαίδευση και συνέπιπταν με τις διεκδικήσεις και τις αγωνίες των εκπαιδευτικών.
Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. δεν κλείνει τα μάτια στη θετική εξέλιξη της κατάργησης μέρους του θεσμικού πλαισίου της αξιολόγησης – χειραγώγησης που εξαγγέλλει η πολιτική ηγεσία η οποία θεωρεί ότι είναι αποτέλεσμα της δυναμικής αντίστασης και του αγώνα χιλιάδων εκπαιδευτικών, δεν μπορεί όμως να μην ανησυχεί για τη συνέχιση της ισχύος πλήθους διατάξεων που σχετίζονται με την αξιολόγηση και να μην εξοργίζεται από το γεγονός ότι δεν καθιερώνεται η ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη. Ούτε αγνοεί τη θετική ρύθμιση για τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς κι ας είναι μισή. Δεν ξεγελιέται όμως από την επιφανειακή ενασχόληση με την Ειδική Αγωγή και θεωρεί απολύτως παρελκυστική την τακτική των δηλώσεων για το θέμα της επιλογής των στελεχών αφού αντί να συμπεριλάβει το θέμα στο νομοσχέδιο εμβαθύνοντας στον επαναπροσδιορισμό του ρόλου των στελεχών και στην ανάγκη εξεύρεσης  ενός γνήσια αντικειμενικού και αξιοκρατικού συστήματος επιλογής τους, πυροδοτεί με δηλώσεις μια τεχνητή μάχη συνέντευξης – ψηφοφορίας συλλόγου διδασκόντων επιδιώκοντας τον αποπροσανατολισμό και τον πόλεμο χαρακωμάτων μεταξύ των εκπαιδευτικών.
  
                Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. καταγγέλλει την πολιτική ηγεσία του Υ.ΠΟ.ΠΑΙ.Θ. για την απαράδεκτη αυτή πρακτική που έχει υιοθετήσει και εφαρμόζει ως στρατηγική της επιλογή, την ώρα που αποφεύγει να ασχοληθεί σοβαρά με την επιτακτική ανάγκη για την άμεση πραγματοποίηση χιλιάδων διορισμών ώστε να μη διαλυθεί το δημόσιο σχολείο αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα πραγματοποιηθούν, την ανάγκη ίδρυσης οργανικών θέσεων που αποτελεί τον πυρήνα της λύσης του μεγάλου θέματος που έχει δημιουργηθεί με τις μετατάξεις, το χώρο της προσχολικής αγωγής  που επιμένει να μην «αγγίζει», τις δαπάνες για την παιδεία που βρίσκονται στο ναδίρ και, πλέον μετά την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, κινούνται στο φάσμα του αφανισμού.
Θεωρούμε αυτονόητη υποχρέωση της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου το να αποστείλει στις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες άμεσα και σε ολοκληρωμένη μορφή το κείμενο του πολυνομοσχεδίου και να ξεκινήσει ουσιαστικό διάλογο. Οτιδήποτε άλλο μόνο ως πρόθεση σύγκρουσης με τους εκπαιδευτικούς μπορεί να ερμηνευτεί.

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. θα προχωρήσει σε αναλυτική τοποθέτηση επί του νομοσχεδίου αμέσως μόλις του δοθεί το πλήρες κείμενο και θα καλέσει τις Γ.Σ. των Συλλόγων να τοποθετηθούν στο περιεχόμενό του. Ταυτόχρονα θα αναλάβει πρωτοβουλίες για το συντονισμό με την Ο.Λ.Μ.Ε. (σε πρώτη φάση) καθώς και με όλους τους, εμπλεκόμενους με την εκπαιδευτική διαδικασία, φορείς με στόχο την ανάδειξη κι επίλυση όλων των καυτών ζητημάτων της δημόσιας εκπαίδευσης.

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Επιτέλους στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας.



Αναδημοσίευση από το Τελευταίο Θρανίο της Πάτρας
Τι να πούμε βλέποντας αυτή τη φωτογραφία και παρακολουθώντας τα "μαργαριτάρια" των ΜΜΕ..... Τα είπε όλα σε μια παράγραφο ο δημοσιογράφος Μάριος Διονέλλης σε ανάρτησή του στη σελίδα του στο Facebook.

"Να πείτε σε αυτό το παιδί, που στάζει ακόμα εκεί στη Ρόδο, πως έφτασε και πέθανε στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας. Να του πείτε πως το Πρώτο Θέμα γράφει ότι πρέπει να τους επαναπροωθούμε και το λιμενικό να είναι πιο αυστηρό. Να του πείτε πως ο Πρετεντέρης απαιτεί να μην τους παρέχουμε περίθαλψη γιατί θα το μάθουν κι άλλοι και θα έρθουν ακόμα περισσότεροι. Να του πείτε ότι με τον πνιγμό του, τουλάχιστον για ένα βράδυ, στα δελτία οι "λαθρομετανάστες" μετατράπηκαν σε "ανθρώπινη τραγωδία". Να του πείτε πάντως πως δεν ανησυχούμε πια για αυτό, δεν πρόλαβε να "καταλάβει" τις πόλεις μας. (Να του πείτε επίσης πως σε αυτή τη φωτογραφία, η σκηνή μοιάζει πολύ με το δικό μου παιδί όταν παίζουμε αεροπλανάκι και ότι στ' αλήθεια απορώ πώς γέμισε με τόσα σκατά το κεφάλι μας...)"

Η εκπαίδευση στον «γύψο»

Η αλήθεια είναι ότι κατά μία έννοια η χούντα κατόρθωσε να διευρύνει τον κύκλο των «εκπαιδευτικών» δραστηριοτήτων των μαθητών.
Κουβαλούσε τους μαθητές από εδώ και από εκεί, σε εκδηλώσεις φανφάρας. 

Αρθογράφος Χρήστος Κάτσικας
Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών.

Πρώτο μέλημα της δικτατορίας ήταν να επιβάλει «σιδερένιο» έλεγχο μέσω εγκάθετων διοικήσεων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ξεκινώντας από τις διώξεις των «μιασμάτων», «μη νομιμοφρόνων» και υπόπτων για «αντεθνική» δράση εκπαιδευτικών. Παράλληλα, «αναδιοργάνωσε» την εκπαίδευση με τον αναγκαστικό νόμο 129/67 και τον νόμο 651/70, τα οποία ήταν και τα δύο βασικά διατάγματα, με τα οποία πορεύτηκε η εκπαίδευση κατά τη διάρκεια της επταετίας.
Με τον ν. 129/1967 καταργείται το υφιστάμενο διοικητικό καθεστώς και ανοίγει ο δρόμος για διώξεις εκπαιδευτικών. Η χούντα απέλυσε μεμιάς περίπου 260 εκπαιδευτικούς. «Μη νομιμόφρων θεωρείται ο υπάλληλος όστις εμφορείται υπό κομμουνιστικών ή αντεθνικών ιδεών ή προπαγανδίζει υπέρ αυτών ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον συνεργεί εις την διάδοσιν αυτών ή εξαίρει ταύτας ή έχει καθ’ οιονδήποτε τρόπον επαφήν ή συνεννόησιν μετά των οπαδών των ιδεών τούτων ή στρέφεται κατά του κρατούντος πολιτειακού καθεστώτος ή των βασικών θεσμών αυτού ή ακολουθεί αντεθνικά ή κομμουνιστικά συνθήματα (…) ή παροτρύνει ή συνηγορεί υπέρ τοιαύτης στάσεως και συναθροίσεως ή μετέχει δημοσίας συναθροίσεως προς διατάραξιν της δημοσίας τάξεως ή εκτελεί πράξεις προβλεπομένας υπό του νόμου 375/1936 (κατασκοπία)».
Ο νόμος εφαρμόστηκε προβλέποντας μάλιστα ότι ο απολυόμενος «απολύεται διά αποφάσεως του αυτού υπουργού καθ’ ης ουδεμία επιτρέπεται προσφυγή ή αίτησις ακυρώσεως».
Το πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων μεταξύ των πειθαρχικών αδικημάτων περιελάμβανε: «α) έλλειψις πίστεως και αφοσιώσεως προς την πατρίδα και τα εθνικά ιδεώδη, η επιδίωξις της ανατροπής ή υπονομεύσεως του υφισταμένου πολιτειακού ή κοινωνικού καθεστώτος, ως και η καθ’ οιονδήποτε τρόπον εκδήλωσις υπέρ αρχών και προγραμμάτων κομμάτων διαλυθέντων και τεθέντων εκτός νόμου ή οργανώσεων διαλυθείσων διά δικαστικής αποφάσεως (...), γ) πάσα πολιτικού χαρακτήρος ενέργεια αποτελούσα δημοσίαν εκδήλωσιν πολιτικών φρονημάτων ή άσκησιν πολιτικού προσηλυτισμού (…), δ) η προφορικώς ή εγγράφως, άσκησις κριτικής των πράξεων της προϊσταμένης Αρχής, η προδίδουσα έλλειψιν σεβασμού προς αυτήν (…)».

Σχολεία και μαθητές

Οπως αναφέρει ο Διονύσης Ελευθεράτος στο βιβλίο του «Λαμόγια στο χακί», το 1969 ανακηρύχθηκε από τη χούντα «έτος της Παιδείας». Λίγους μήνες αργότερα οι δημοσιογράφοι της εποχής παρουσίαζαν το πρώτο επίτευγμα: Βελτιώθηκε η αναλογία διδασκόντων-διδασκομένων! Ποια ήταν όμως η αλήθεια; Η βελτίωση της αναλογίας διδασκόντων-διδασκομένων προέκυψε από τη μείωση των μαθητών! Οι 948.000 μαθητές του 1969 έγιναν το 1970 937.000 για να πέσουν το 1971 στις 907.000.
Την Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 1970, οι αναγνώστες των εφημερίδων πληροφορούνται τη δέσμη των μέτρων του χουντικού υπουργείου Παιδείας: «Καταργούνται 618 μονοθέσια Δημοτικά σχολεία, 294 συμπτύσσονται με άλλα και 1.577 υποβιβάζονται». Παράλληλα «μειούνται κατά 102 οι θέσεις των δασκάλων». Δεν άργησαν να φανούν τα αποτελέσματα της «συνέργειας» των κοινωνικών συνθηκών (μετανάστευση) με τις καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων. Από το 1970 στο 1971 μειώθηκαν κατά 30.400 τα παιδιά στα Δημοτικά!
Με το Ν.Δ. 842/1971 η χούντα «τελείωνε» με πέντε παιδαγωγικές ακαδημίες διά της συγχωνεύσεως με άλλες. Ηταν οι ακαδημίες Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Πειραιά, Καρδίτσας και Ρόδου. Γιατί; Οι ακαδημίες θεωρούνταν εν δυνάμει εχθρικές προς το σύστημα αξιών της δικτατορίας. Καλύτερα λιγότερες στα αστικά κέντρα – να μην ενώνονται με «παράξενα» ρεύματα ιδεών. Καλύτερα λιγότερες γενικά – να μην τρέχουν και οι ασφαλίτες σε Ρόδο και Καρδίτσα χειμωνιάτικα.
Η αλήθεια είναι ότι κατά μια έννοια η χούντα κατόρθωσε να διευρύνει τον κύκλο των «εκπαιδευτικών» δραστηριοτήτων των μαθητών. Κουβαλούσε τους μαθητές από εδώ και από εκεί, από εκδηλώσεις φανφάρας μέχρι την αλήστου μνήμης υποδοχή του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Σπύρου Αγκνιου (Οκτώβριος 1971) όχι μόνο για λόγους «εθνικής διαπαιδαγωγήσεως» αλλά και επειδή χρειαζόταν «μπούγιο».

Η λογοκρισία

Οπως είναι γνωστό, στη χούντα απαγορεύτηκαν διάφοροι συγγραφείς, όχι μόνο μαρξιστές. Στον μακρύ κατάλογο των απαγορεύσεων περιλαμβάνονταν ο Καμί, ο Σαρτρ, ο Ελιοτ, ο Τόμαν Μαν αλλά και ο Αριστοφάνης και ο Αριστοτέλης, ενώ στα «επικίνδυνα» βιβλία συμπεριέλαβαν και τη βιογραφία του τσάρου Μεγάλου Πέτρου. Εκτός από την απαγόρευση υπήρχε και δρακόντεια λογοκρισία. Μόνο οι ανώνυμοι συγγραφείς είχαν κάποιες πιθανότητες να ξεγλιστρήσουν.
Κάποτε επισκέφθηκαν την επιτροπή λογοκρισίας οι άνθρωποι του εκδοτικού οίκου «Κάλβος» για να πληροφορηθούν εάν εγκρίθηκε το βιβλίο «Ελληνική Νομαρχία» - Ανωνύμου του Ελληνος, το σημαντικό έργο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού που είχε εκδοθεί στην Ιταλία το 1806.
Είχαν προετοιμαστεί, προφανώς, ψυχολογικά να ακούσουν κάποιο αγριεμένο «όχι». Ακουσαν όμως κάτι άλλο: Είχαν αποσταλεί τα αντίτυπα του βιβλίου στο υπουργείο Εσωτερικών, που ήταν αρμόδιο για θέματα νομαρχιών καθώς ο Λαδάς «γνωμοδοτούσε» για επώνυμους, τους Μοντεσκιέδες και λοιπούς «ανάρχες» ρεμπεσκέδες.
Τόσο έντονο ήταν το «στραβομουτσούνιασμα» της χούντας με τις παιδαγωγικές ακαδημίες ώστε ο αμίμητος εσωτερικός κανονισμός που καταρτίστηκε γι’ αυτές φιλοδοξούσε όχι απλώς να βάλει στους σπουδαστές τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, αλλά και να απαγορεύσει τη συστέγαση δύο σπουδαστών κάτω από την ίδια ομπρέλα.
Οι «εθνοσωτήρες» απαγόρευσαν ακόμα και το «συνομπρελίζεσθαι στα προαύλια, ανεξαρτήτως καιρού». Προφανώς για να μη χάνει οπτική επαφή ο χαφιές που όφειλε να βλέπει όσα έλεγαν!
Παράλληλα ο αυταρχικός επιθεωρητής εκπαίδευσης αποφάσιζε: «…Των εριτίμων κυριών και δεσποινίδων, η ατιμέλεια προκαλεί αποστροφήν. Ούτω, έτι πλέον το καπνίζειν υπό των γυναικών, το μινιφουστοφορείν, το οφρυοβλεφαρογράφειν σκορπίζουν αηδίαν, διότι το Εκπαιδευτήριον δεν είναι αίθουσα ντιορικών επιδείξεων αλλά ιερά Κιβωτός θείων λειτουργημάτων».

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Τα παιχνίδια των παιδιών στις εμπόλεμες ζώνες


Αναδημοσίευση από ΤVXS
Είναι επικίνδυνες οι συνθήκες να είναι κάποιος παιδί, κυρίως σε περιοχές εμπόλεμες. Σύμφωνα με τη UNICEF, το 2014 15 εκατομμύρια παιδια είχαν βρεθεί ανάμεσα σε έξι μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις στην Αφρική, στο Ιράκ, στο Νότιο Σουδάν, στην Παλαιστίνη, στη Συρία και την Ουκρανία.

Και η αναφορά της UNICEF δεν μετρά τα παιδιά που βρέθηκαν ανάμεσα στις βόμβες της Υεμένης ή στο Αφγανιστάν ή τη Νιγηρία. Σε όλο τον κόσμο επτά εκατομμύρια παιδιά ζουν ως πρόσφυγες. Ο Anthony Lake στέλεχος της UNICEF λέει "Ποτέ δεν θυμάμαι τόσα πολλά παιδιά να βιώνουν τέτοια βιαιότητα".

Τα παιδιά όμως είναι παιδιά και οι φωτογράφοι τα έπιασαν σε στιγμές παιχνιδιού μέσα σε χαλάσματα και προσφυγικούς καταυλισμούς.

Καμπούλ, Αφγανιστάν, παιδιά παίζουν πάνω σε ένα καμμένο φορτηγό
(Reuters/Mohammad Ismail).
Χαλέπι, Συρία, ένα αγόρι βουτάει σε έναν κρατήρα βόμβας,
 που έχει γεμίσει νερό. (Reuters/Parwiz).
Ενα παιδί από το Ισραήλ παίζει μέσα σε ένα καταφύγιο.
Παιδιά από την Ουκρανία παίζουν πόλεμο
 (Reuters/Valentyn Ogirenko).

Γάζα, ένας νεαρός Παλαιστίνιος κάνει ακροβατικά ανάμεσα στα ερείπια από τα βομβαρδισμένα σπίτια (Reuters/Mohammed Salem).

Myitkyina, Μιανμάρ, παιδιά παίζουν σε καταυλισμό, χιλιάδες παιδιά έχουν εκτοπιστεί όταν ξέσπασε πόλεμος μεταξύ του κυβερνητικού στρατού και του Ανεξάρτητου στρατού Kachin (KIA) 2011 (Reuters/Damir Sagolj).


Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
 Ένα παιδί παίζει μπάλα σε καταυλισμό (Reuters/Thomas Mukoya)
Τζαλαλαμπάντ, Αφγανιστάν, αγόρια παίζουν με όπλα
 (παιχνίδια) (Reuters/ Parwiz).

Ιντλίμπ, Συρία, παιδιά πρόσφυγες σε καταυλισμό
(Reuters/Khalil Ashawi).

Τεχεράνη, Ιράν, Ενα αγόρι γελάει ανεβασμένο σε ένα τανκ
στην επέτειο του πολέμου Ιράν - Ιράκ (Reuters/Morteza Nikoubazl).

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Η ΑΔΙΠΠΔΕ, η αξιολόγηση και το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας


Αρθογράφος Γιώργος Καλημερίδης
Αναδημοσίσευση από Εκπαίδευση και Κοινωνία

Η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έδωσε τελικά στη δημοσιότητα το προσχέδιο του πολυνομοσχεδίου που εδώ και δύο μήνες είχε υποσχεθεί. Με το συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο παρεμβαίνει νομοθετικά, στην κατεύθυνση της τροποποίησης/αναστολής του υπάρχοντος αξιολογικού πλαισίου που είχαν ψηφίσει οι μέχρι πρότινος μνημονιακές κυβερνήσεις.
Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του πολυνομοσχεδίου «…η κατάργηση του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων υλοποιεί την προγραμματική δέσμευση του Υπουργείου για ένα σύστημα αποτίμησης του εκπαιδευτικού έργου που δεν θα είναι εργαλείο ιεραρχικής και χρηματοδοτικής διάκρισης των σχολικών μονάδων ή τιμωρητικό εργαλείο μισθολογικής διαφοροποίησης και διοικητικής πειθάρχησης των «υπαλλήλων…» (1). Αντίθετα δηλώνεται ότι προετοιμάζεται ένα νέο αξιολογικό πλαίσιο που θα στοχεύει στη δημοκρατική και συλλογική αποτίμηση του παιδαγωγικού και εκπαιδευτικού έργου. Φαινομενικά, συνεπώς, με τη συγκεκριμένη νομοθετική παρέμβαση κλείνει ένας κύκλος δίχρονης αντιπαράθεσης στο δημόσιο σχολείο με τη δικαίωση του εκπαιδευτικού κινήματος. Αυτό τουλάχιστον επιθυμεί να προβάλλει επικοινωνιακά η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.
Δεν θα ασχοληθώ εδώ ιδιαίτερα με τη θέση για μια «δημοκρατική αποτίμηση» του εκπαιδευτικού έργου. Επισημαίνω απλά ότι όλες οι προσπάθειες επιβολής της αξιολόγησης, τα τελευταία 30 χρόνια, δήλωναν εξαρχής τον αντικειμενικό και δημοκρατικό τους χαρακτήρα και την προσήλωσή τους στην ανάγκη ανατροφοδότησης του εκπαιδευτικού έργου. Θέση ασφαλώς τεχνοκρατική και θετικιστική, καθώς αποκρύπτει το ταξικό περιεχόμενο της εκπαίδευσης, στο οποίο στοχεύει να λειτουργήσει ανατροφοδοτικά η αποτίμηση του παιδαγωγικού έργου, καθώς και την ιεραρχική δομή και τις σχέσεις εξουσίας που ενυπάρχουν στο πεδίο του σχολείου και υπονομεύουν οποιαδήποτε «φαινομενικά» ουδέτερη συλλογική αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου. Η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας θα πρέπει να ενημερώσει πρώτα την εκπαιδευτική κοινότητα στη βάση ποιου μορφωτικού προγράμματος θα προωθήσει τη δημοκρατική «αποτίμηση» του εκπαιδευτικού έργου. Διαφορετικά υποψιαζόμαστε ότι επαναλαμβάνεται μια γνωστή, εδώ και τρεις δεκαετίες, πολιτική τακτική, αυτή της μετατόπισης της συζήτησης από τον προσανατολισμό της γενικής εκπαιδευτικής πολιτικής στο ασφαλές, για την αστική εξουσία, πεδίο της επιλογής κατάλληλων αξιολογικών ή έστω με τη νέα ορολογία αποτιμητικών τεχνολογιών.
Άλλου όμως θέλω να επικεντρωθώ. Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη νομοθετική παρέμβαση κάθε άλλο παρά καταργεί το υπάρχον «μνημονιακό» αξιολογικό πλαίσιο, αντίθετα το διατηρεί και το νομιμοποιεί. Πρώτον το σύνολο της παρέμβασης εξαντλείται στο νόμο 4142/2013. Για τα υπόλοιπα (αυτοαξιολόγηση, Π.Δ 152 κτλ) θα πρέπει να δούμε την οριστική μορφή του νομοσχεδίου για την «αποτροπή της βίας στα γήπεδα» (!). Ανεξαρτήτως πιθανών επιδιωκόμενων πολιτικών συμβολισμών, δεν κατανοούμε το συγκεκριμένο τρόπο νομοθέτησης και τη διασπορά νομοθετικών ρυθμίσεων σε ποικίλους νόμους, συχνά άσχετους με το σχολείο. Δεύτερο και σημαντικότερο δεν καταργείται ο νόμος 4142/2013, αλλά μόνο επιμέρους διατάξεις του και αυτό είναι το κρίσιμο και ουσιαστικό για τη συνολική αποτίμηση της κυβερνητικής παρέμβασης στο πεδίο της αξιολόγησης.
Πιο συγκεκριμένα, ο ν. 4142/2013 είναι πράγματι ο πιο σημαντικός νόμος σε σχέση με τα ζητήματα που σχετίζονται με την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου. Με το νόμο αυτό καθιερώνεται η Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ) που αποτελεί τον κεντρικό αξιολογικό μηχανισμό του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος που συντονίζει και ενοποιεί το σύνολο των αξιολογικών διαδικασιών (αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας, ατομική αξιολόγηση εκπαιδευτικού).
Για να γίνει κατανοητή η σημασία της ΑΔΙΠΠΔΕ πρέπει να επισημάνουμε ότι η νεοφιλελεύθερη αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και η σύστοιχη αναδιάρθρωση του κράτους και των εκπαιδευτικών συστημάτων, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, βασίστηκε στην προώθηση του λεγόμενου Νέου Δημόσιου Μάνατζμεντ, το οποίο περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες της αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας. Οι συγκεκριμένες έννοιες παραπέμπουν σε μια συγκεκριμένη μεταρρυθμιστική λογική και πρακτική για το σχολείο που προκρίνει ως αναγκαία τη διαμόρφωση ενιαίων κριτηρίων, στοχοθεσιών και αξιολογικών μηχανισμών, με σκοπό την εκτίμηση της «αποδοτικότητας» των εκπαιδευτικών συστημάτων σε σχέση με τις ανάγκες της οικονομικής ανταγωνιστικότητας και της κεφαλαιακής συσσώρευσης. Το κυρίαρχο ζητούμενο για το νεοφιλελεύθερο εκπαιδευτικό παράδειγμα είναι επομένως η αναζήτηση κοινών κριτηρίων για τη σύγκριση της απόδοσης, τόσο των διάφορων εκπαιδευτικών φορέων στο εσωτερικό ενός εκπαιδευτικού συστήματος, όσο και της δυνατότητας σύγκρισης διαφορετικών εκπαιδευτικών συστημάτων. Η αντιμετώπιση της εκπαίδευσης με όρους αγοράς, ανταγωνιστικότητας και ποσοτικής σύγκρισης είναι οι βασικοί πυλώνες της συγκεκριμένης εκπαιδευτικής προσέγγισης.
Η συνέπεια ήταν η ανάπτυξη μιας εκπαιδευτικής τεχνοκρατίας, ειδικευμένης στα ζητήματα του εκπαιδευτικού μάνατζμεντ και της αποτίμησης του εκπαιδευτικού έργου, που συγκεντρώνεται γύρω από τις «ανεξάρτητες εθνικές αρχές διασφάλισης της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου», καθώς και τα ποικίλα διεθνικά δίκτυα διακυβέρνησης των εκπαιδευτικών συστημάτων στα οποία συμμετέχουν διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ, αλλά και ιδιωτικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο εκπαιδευτικό πεδίο, όπως ο γνωστός στην ελληνική εκπαίδευση όμιλος Danielson, το Bertelsmann Foundation και το ίδρυμα Βill Gates. Οι ανεξάρτητες συνεπώς αρχές αξιολόγησης των εκπαιδευτικών συστημάτων αποτελούν σημαντικούς κόμβους για τη διάχυση της νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής και τη διασύνδεση της εθνικής πολιτικής με την εκπαιδευτική πολιτική ιμπεριαλιστικών θεσμών όπως ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ ή πολυεθνικών επιχειρηματικών ομίλων, μακριά πάντα από την ενοχλητική παρέμβαση των εκπαιδευτικών συλλογικοτήτων (2).
Επομένως, η θεσμοθέτηση της ΑΔΙΠΠΔΕ το 2013 από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά δεν ήταν τίποτε άλλο από την ετεροχρονισμένη υιοθέτηση από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα γνωστών πολιτικών επιλογών στο διεθνές επίπεδο και την εναρμόνιση με την πολιτική που προωθούσε ο ΟΟΣΑ για την ελληνική εκπαίδευση ήδη από το 2011. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση της καθιέρωσής της τονίζονταν ξεκάθαρα ότι «…η προτεινόμενη ρύθμιση στοχεύει στην καθιέρωση θεσμού αξιολόγησης τόσο των δομών παροχής πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, γενικής και ειδικής, όσο και των δομών διοικητικής υποστήριξης της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης… Στον ευρωπαϊκό χώρο έχουν διαμορφωθεί πολυεπίπεδα, πολυδιάστατα και πολύμορφα συστήματα αξιολόγησης. Στις περισσότερες χώρες έχει θεσπιστεί διακριτός ή και ανεξάρτητος φορέας/ αρχή εποπτείας, αξιολόγησης και διασφάλισης της ποιότητας της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού έργου… Η έμφαση στο σκοπό και τη λειτουργία τους διαφέρει μεταξύ των χωρών, αλλά ενισχύονται οι σχέσεις αλληλεπίδρασης, υποστήριξης και ανατροφοδότησης μεταξύ τους...” (3)
Ισχυρίζομαι συνεπώς ότι η ΑΔΙΠΠΔΕ δεν είναι απλά μια ουδέτερη αρχή που μπορεί να έχει αριστερό ή αντιδραστικό πρόσημο, ανάλογα με το ποιος έχει την κυβερνητική εξουσία, αλλά σφραγίζεται δομικά από το νεοφιλελεύθερο εκπαιδευτικό υπόδειγμα και την πολιτική του ΟΟΣΑ και της ΕΕ. Η ΑΔΙΠΠΔΕ οικοδομείται εξαρχής σε άμεση συνάρτηση με την αρχιτεκτονική και τα δίκτυα του διεθνούς καπιταλιστικού ελέγχου και επιτήρησης των εκπαιδευτικών συστημάτων, με στόχο την εμπέδωση του σχολείου της αγοράς.
Με βάση τα παραπάνω μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα πρώτο συμπέρασμα. Η διατήρηση της ΑΔΙΠΠΔΕ συνιστά τεράστια πολιτική υποχώρηση της κυβέρνησης τόσο απέναντι τόσο στην εγχώρια εκπαιδευτική τεχνοκρατία, όσο και στη νεοφιλελεύθερη αντιεκπαιδευτική πολιτική του ΟΟΣΑ και της ΕΕ. Τα παραπάνω υπονομεύουν προφανώς την όποια κυβερνητική πρόθεση κατάργησης του αξιολογικού πλαισίου που κατηγοριοποιεί τις σχολικές μονάδες και οδηγεί στην πειθάρχηση των εκπαιδευτικών. Η ΑΔΙΠΠΔΕ συγκροτήθηκε ακριβώς για τους παραπάνω λόγους. Άρα προκύπτει το ερώτημα σε τι μπορεί να συμβάλλει η συγκεκριμένη ανεξάρτητη αρχή, με τα πολιτικά χαρακτηριστικά που περιγράψαμε, σε μια συλλογική και δημοκρατική αποτίμηση του παιδαγωγικού έργου; Καλύτερα διατυπωμένο, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας οφείλει να απαντήσει στο γιατί διατηρεί το συγκεκριμένο διοικητικό πειθαρχικό μηχανισμό και κυρίως σε ποια πολιτική στόχευση για το δημόσιο σχολείο τον εντάσσει; Μήπως η πιθανή κατάργησή του συνιστά μονομερή ενέργεια εις βάρος των πιστωτών της χώρας και αθέτηση της διαβεβαίωσης για προσήλωση στις «μεταρρυθμίσεις» ΟΟΣΑ; Αν ναι πώς σκέφτεται να εξασφαλίσει μια διακριτή εκπαιδευτική πολιτική από αυτήν της προηγούμενης κυβέρνησης;
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η ΑΔΙΠΠΔΕ διατηρείται αλλά απογυμνώνεται από το περιεχόμενό της και τις εξουσίες της. Αυτή όμως δεν είναι, δυστυχώς, μια ακριβής περιγραφή της πραγματικότητας. Με το πολυνομοσχέδιο καταργούνται πράγματι οι διατάξεις σύνδεσης της ΑΔΙΠΠΔΕ με το ΠΔ για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, καθώς και οι πενταμελείς επιτροπές αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου (ΕΑΕΕ), οι οποίες θα ήταν υπεύθυνες για την εξωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Από τα παραπάνω υποθέτουμε ότι το Π.Δ παγώνει και καταργείται μια συγκεκριμένη μορφή εξωτερικής αξιολόγησης και ιεράρχησης των σχολικών μονάδων. Η κατάργηση του συστήματος Danielson, που είχε υιοθετήσει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των εξωτερικών επιθεωρητών επίβλεψης του εκπαιδευτικού έργου είναι ασφαλώς μια θετική, αν και μερική, εξέλιξη που δικαιώνει την πάλη του εκπαιδευτικού κινήματος όλο το προηγούμενο διάστημα.
Παραμένουν όμως σε ισχύ ρυθμίσεις και αρμοδιότητες της ΑΔΙΠΠΔΕ που στην πράξη υπονομεύουν την όποια προσπάθεια απομάκρυνσης της κυβέρνησης από την ήδη υπάρχουσα πολιτική για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος. Με βάση τις διατάξεις που διατηρούνται «Η ΑΔΙΠΠΔΕ παρακολουθεί, μελετά και αξιολογεί την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διαμορφώνει, οργανώνει, εξειδικεύει, τυποποιεί και δημοσιοποιεί εκ των προτέρων τις διαδικασίες αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και τα σχετικά κριτήρια και δείκτες στο πλαίσιο, ιδίως, αντίστοιχων διεθνών προτύπων. Αναπτύσσει ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης και βάση δεδομένων της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, διεξάγει μελέτες και έρευνες σχετικές με την αποστολή της ή αναθέτει τη διεξαγωγή της σε άλλους φορείς….συμμετέχει σε διεθνή δίκτυα, φορείς και οργανισμούς που αναπτύσσουν δραστηριότητες συναφείς με την αποστολή της» (3αα, 3ββ, 3εε άρθρο 1). (4)
Επιτήρηση, δημοσιοποίηση δεδομένων, ταξινόμηση, ηλεκτρονικές πλατφόρμες αξιολόγησης, υιοθέτηση διεθνών προτύπων αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και συνεργασία με αντίστοιχους φορείς συγκροτούν τη βασική πολιτική λειτουργία της ΑΔΙΠΠΔΕ. Με αυτό τον τρόπο αναπαράγεται αναπόφευκτα ο διεθνής νεοφιλελεύθερος τεχνοκρατισμός της μέτρησης και της ποσοτικής αποτίμησης και ιεράρχησης σχολείων, μαθητών και εκπαιδευτικών. Όλα τα παραπάνω παραμένουν σε ισχύ, διαμορφώνοντας αναπόφευκτα και το γενικό προσανατολισμό της επικείμενης κυβερνητικής πολιτικής για την αξιολόγηση. Ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας, άλλωστε, φρόντισε να υπονομεύσει εξαρχής την όποια συζήτηση για τη συλλογική αποτίμηση του παιδαγωγικού έργου, περιγράφοντας ουσιαστικά μια διαδικασία ατομικής αξιολόγησης «…Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να αποτιμάται πραγματικά, να αξιολογείται, αν θέλετε, για να μην παίζουμε με τις λέξεις, το διδακτικό έργο και όλη η προσφορά του διδάσκοντα, με τρόπο που να βελτιώνει και τη δική του απόδοση και τη λειτουργία του μέσα στο εκπαιδευτικό περιβάλλον». (5) Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ασφαλώς τον αποπροσανατολιστικό και αντιεπιστημονικό ισχυρισμό της αναζήτησης μιας δήθεν δημοκρατικής συλλογικής αποτίμησης του εκπαιδευτικού έργου.
Είναι, κατά τη γνώμη μου, ένδειξη πολιτικής χρεοκοπίας για ένα κόμμα με αναφορές στη ριζοσπαστική αριστερά η αδυναμία του να διαμορφώσει μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση, λεξιλόγιο και πρακτική από αυτή του κυρίαρχου εκπαιδευτικού νεοφιλελευθερισμού. Οι έννοιες της αποδοτικότητας, αποτελεσματικότητας που συγκροτούν το εκπαιδευτικό προφίλ της ΑΔΙΠΠΔΕ δεν αποτελούν μόνο γενικές πολιτικές αρχές κυβερνητικής παρέμβασης, αλλά διαμορφώνουν ένα πολύ πιο ευρύτερο ιδεολογικό ορίζοντα που προσδιορίζει το ρόλο της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών υποκειμένων σε αυτήν, το είδος των εκπαιδευτικών προβλημάτων και ερωτημάτων που μπορούν να τεθούν και συνακόλουθα το είδος των εκπαιδευτικών λύσεων που μπορούν να προωθηθούν. Διαμορφώνουν συνεπώς, για να θυμηθούμε και τον Λ. Αλτουσέρ, συγκεκριμένες πρακτικές ιδεολογίες στο εσωτερικό των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους με την έννοια της ανάπτυξης κανόνων που καθοδηγούν τη συγκεκριμένη στάση και τοποθέτηση των υποκειμένων απέναντι στα πραγματικά εκπαιδευτικά προβλήματα (6).
Συμπερασματικά, η κυβερνητική παρέμβαση περιορίζεται, τουλάχιστον προς το παρόν, στη μερική απλώς αναίρεση των πιο ακραίων εκδοχών της νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής των τελευταίων 5 χρόνων, κάτω και από το βάρος των πρόσφατων αγώνων του εκπαιδευτικού κινήματος, διατηρώντας ωστόσο ανέπαφους τους βασικούς πυλώνες της νεοφιλελεύθερου εκπαιδευτικού υποδείγματος. Αδυνατεί να συγκροτήσει μια εναλλακτική συνεκτική εκπαιδευτική αφήγηση και προσέγγιση για το σχολείο, τη μόρφωση και το ρόλο των εκπαιδευτικών σε αντιπαράθεση με το κυρίαρχο διεθνώς εκπαιδευτικό πρότυπο του σχολείου της αγοράς. Σε συνθήκες ακραίας κοινωνικής πόλωσης, αποδόμησης του δημόσιου σχολείου και εκρηκτικής νεανικής ανεργίας, η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας επιλέγει απλά τη διαχείριση του υπάρχοντος, με κάποιες φιλολαϊκές παραχωρήσεις και κυρίως περιορίζει το πολιτικό και μορφωτικό φαντασιακό της Αριστεράς στο καταθλιπτικό τοπίο των εκπαιδευτικών εκθέσεων του ΟΟΣΑ και των αξιολογικών αποτιμήσεων των σύγχρονων επιθεωρητών.
Να μας συγχωρέσουν, αλλά έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση για το σχολείο, τη μόρφωση και τον εκπαιδευτικό που δεν περιορίζεται στα ασφυκτικά πλαίσια του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου, αλλά αναζητά με τόλμη την ανατροπή της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας προς όφελος της νεολαίας και της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Το μέλλον συνεχίζει επομένως να διαρκεί πολύ.

Βιβλιογραφικές αναφορές
1. Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων (2015), Ρυθμίσεις άμεσων μέτρων για την εύρυθμη λειτουργία των βαθμίδων εκπαίδευσης και της έρευνας και τεχνολογικής ανάπτυξης. Αιτιολογική έκθεση. Στο δίκτυο: http://www.alfavita.gr/sites/default/files/attachments/shedio_nomoy_aitiologiki-telik_.pdf
2. Η βιβλιογραφία είναι εδώ ιδιαίτερα πλούσια. Ενδεικτικά J. Ozga et.al (2011), Fabricating Quality in Europe: data and education governance. London : Routledge και Μαυρογιώργος Γ. (2015), Οίκοι Αξιολόγησης στην Εκπαίδευση και το “αόρατο χέρι” της αγοράς. Ιωάννινα : εκδ. Οσελότος.
3. Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού (2013), Έκθεση συνεπειών στο σχέδιο νόμου. Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση(ΑΔΙΠΠΔΕ). Βουλή των Ελλήνων.
4. Νόμος υπ. 4142/ 2013, Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. ΦΕΚ αριθμ. Φύλλου 83.
5. Μπαλτάς Α. (2015) «Πειράζουμε» μόνο 10 από τα 80 άρθρα του νόμου Διαμαντοπούλου στο δίκτυο: http://www.alfavita.gr.
6. Αναλυτικά Μπαλτάς Α. (2002), Για την επιστημολογία του Λουί Αλτουσέρ. Εκδ. Νήσος.

Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Για τη μη πληρωμή των αναπληρωτών


Ανακοίνωση

Ο Σύλλογος Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας μετά από καταγγελίες μελών του, για τη μη πληρωμή των αναπληρωτών, που υπηρετούν στο Νομό μας, επισημαίνει  την αδυναμία του συστήματος ενιαίας αρχής πληρωμών να ανταπεξέλθει στις ανάγκες  της έγκαιρης πληρωμής των εκπαιδευτικών.
Είναι απαράδεκτο ημέρες γιορτινές, να στερούνται την αυτονόητη πληρωμή τους, ιδιαίτερα αυτοί οι εκπαιδευτικοί, που αποτελούν μια  ταλαιπωρημένη ομάδα εργαζομένων, που ζουν μακριά από τα σπίτια τους, θυσιάζοντας την προσωπική τους ζωή επιλέγοντας να υπηρετήσουν στις εσχατιές της Ελλάδας, με την ελπίδα της επαναπρόσληψής τους την επόμενη χρονιά.
Η ομηρεία αυτών των ανθρώπων από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία πρέπει να τελειώσει.
Το ΔΣ του Συλλόγου μας διεκδικεί το αυτονόητο, να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να πληρωθούν άμεσα οι συνάδελφοι και να υπάρξει  έγκαιρος προγραμματισμός ώστε να μην παρατηρηθεί ξανά τέτοιο φαινόμενο.  


Το ΔΣ

Ημερίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών στη Χαλκίδα


Με πρωτοβουλία του ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργου Δράκου, επιστημονικά υπεύθυνου του προγράμματος εξειδίκευσης στην Ειδική Αγωγή – Λογοθεραπεία – Συμβουλευτική, θα πραγματοποιηθεί ημερίδα στη Χαλκίδα την Κυριακή 19 Απριλίου, από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το θέμα της ημερίδας θα είναι «Καινοτόμες Δράσεις με στόχο την ενίσχυση της Συλλογικής Νοημοσύνης», με κύριο άξονα συζήτησης τις "Μεταβάσεις από μονάδες προσχολικής σε μονάδες  πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης".

Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο του Συνεδριακού Κέντρου της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας (Λ. Χαϊνά 93) από τις 11 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι.

Στην ημερίδα συμμετέχουν άτομα από τα προγράμματα του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης  του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς  επίσης η 1η και 2η Εκπαιδευτική Περιφέρεια Εύβοιας και οι σχολικές μονάδες της Προσχολικής Αγωγής Εύβοιας. Η Ημερίδα προσφέρεται δωρεάν σε εκπαιδευτικούς και θα δοθούν βεβαιώσεις σε όλους τους συμμετέχοντες. 

Δηλώσεις συμμετοχής στο info_seminario@yahoo.gr  (όπου δηλώνετε το ονοματεπώνυμό σας και το κινητό σας τηλέφωνο). Επιπλέον πληροφορίες θα σας σταλούν στο mail από το οποίο θα δηλώσετε συμμετοχή.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Οδοιπορικό: διεκδικώντας τα δικαιώματα των Ρομά


Αρθρογράφος : Παναγιώτης Δημητράς
Αναδημοσίευση από το The Books'  Journal.

Σε τι κατάσταση βρίσκονται οι Ρομά, διάσπαρτοι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας; Ένα οδοιπορικό σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: τι είδαμε, πού εφαρμόζονται διακρίσεις και τι ευθύνες έχουν η κυβέρνηση και η τοπική αυτοδιοίκηση. Ο αγώνας για τα δικαιώματα των μειονοτήτων είναι δύσκολος αλλά και ενδιαφέρων. 

  1. Ιστορική απόφαση Συμβουλίου της Επικρατείας για τους Ρομά Χαλανδρίου              Στις 6 Απριλίου 2015, δύο ημέρες πριν από τη Διεθνή Ημέρα Ρομά (8 Απριλίου), το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) επέδωσε στον εκπρόσωπο των αιτούντων μιαν ιστορική απόφαση: χορήγησε ευεργέτημα πενίας σε 20 Ρομά Χαλανδρίου εν όψει δίκης στις 21 Απριλίου 2015 για την ακύρωση απόφασης του Γενικού Γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής να μεταστεγαστούν οι Ρομά Χαλανδρίου στην Κορυφή του Όρους Πατέρα μεταξύ Μεγάρων και Μάνδρας. Η απόφαση είναι ιστορική γιατί με τα ίδια δικαιολογητικά το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών (ΔΕφΑθ)είχε απορρίψει δύο φορές το Νοέμβριο 2014 ανάλογο αίτημα χορήγησης ευεργετήματος πενίας σε υποθέσεις αιτήσεις αναστολής και ακύρωσης εκθέσεων αυθαιρέτων με πρόστιμα 1,6 εκατομμύρια ευρώ επειδή ο Δήμος Χαλανδρίου είχε αρνηθεί να τους χορηγήσει τα απαραίτητα πιστοποιητικά.[i] Αποτέλεσμα της «συντονισμένης» άρνησης Δήμου και ΔΕφΑθ ήταν να απορριφθεί η αίτηση αναστολής στις 13 Ιανουαρίου 2015 και να έχουν καταλογιστεί πρόστιμα 1,6 εκατομμυρίων ευρώ σε 66 Ρομά τα οποία ίσως «λύσουν» το στεγαστικό πρόβλημα αφού θα προκαλέσουν μετεγκατάσταση των Ρομά στη φυλακή λόγω πρόδηλης αδυναμίας να τα πληρώσουν. Την επόμενη ημέρα, υποβλήθηκε αίτημα στο ΔΕφΑθ να χορηγηθεί ευεργέτημα πενίας με βάση την απόφαση του ανώτερου δικαστηρίου (ΣτΕ), να ανακληθεί η απόρριψη της αίτησης αναστολής και να εκδικαστεί τόσο αυτή όσο και η αίτηση ακύρωσης με την αρωγή διορισμένης/ου δικηγόρου. Απαντήσεις αναμένονται μετά το Πάσχα. Όλες αυτές οι ενέργειες γίνονται από εθελόντριες/ές δικηγόρους και μη του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ).                                                                                
  1. Καλά και κακά νέα για το παγκόσμια γνωστό γκέτο των Ρομά στο Σοφό Ασπροπύργου  
    Στις 19 Μαρτίου 2015, η Διεθνής Αμνηστία (ΔΑ) και το ΕΠΣΕ επισκέφθηκαν το 11ο Δημοτικό Σχολείου (ΔΣ) Ασπροπύργου στο οποίο εντάχθηκαν τα παιδιά Ρομά από το Σοφό Ασπροπύργου μετά το περσινό κλείσιμο του σχολείου-γκέτο 12ου ΔΣ Ασπροπύργου. Ο καταυλισμός-γκέτο των Ρομά στο Σοφό Ασπροπύργου είναι παγκόσμια γνωστός κατ’ αρχήν γιατί για τα παιδιά της κοινότητας αυτής λειτουργούσε από το 2005 ένα σχολείο-γκέτο (παράρτημα του 10ου ΔΣ Ασπροπύργου στην αρχή που μετονομάστηκε σε 12οΔΣ Ασπροπύργου στη συνέχεια) για τη λειτουργία του οποίου η Ελλάδα έχει το μοναδικό προνόμιο να έχει καταδικαστεί δύο φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) το 2008 (Σαμπάνης κτλ. κατά Ελλάδας)[ii] και το 2012 (Σαμπάνη κτλ. κατά Ελλάδας)[iii]: ενάμιση χρόνο μετά τη δεύτερη καταδίκη το σχολείο-γκέτο έκλεισε. Είνια επίσης παγκόσμια γνωστός αφού οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης της κοινότητας Ρομά παλαιότερα στο Ψάρι Ασπροπύργου και μετά την παράνομη έξωσή τους τον Αύγουστο 2010 στο Σοφό Ασπροπύργου περιγράφονται με μελανά χρώματα σε πάμπολλες εκθέσεις διεθνών οργανισμών.  
    Στο 11ο ΔΣ Ασπροπύργου, ΔΑ και ΕΠΣΕ διαπίστωσαν πως 18 παιδιά Ρομά ήταν ενταγμένα: 13 από αυτά είχαν πρωτοεγγραφεί στην πρώτη δημοτικού το 2014-2015 ενώ άλλα 5 ανήκαν στα 45 που είχαν μετεγγραφεί αυτοδίκαια από το 12ο ΔΣ στο 11ο ΔΣ. Τα υπόλοιπα 40 δηλώθηκε το Σεπτέμβριο 2014 στην καινούργια διευθύντρια από το διαμεσολαβητή του Προγράμματος «Εκπαίδευση των Παιδιών Ρομά» του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) πως είχαν φύγει ή παντρευτεί. Με μιαν εξαίρεση πάντως, η διευθύντρια δεν είχε επισκεφθεί τον καταυλισμό αφού το ειδικό πανεπιστημιακό πρόγραμμα με εξαίρεση το διαμεσολαβητή Ρομ από τον καταυλισμό ήταν ουσιαστικά απόν από τον καταυλισμό. Στις 19 Μαρτίου η διευθύντρια θα έκανε μόλις τη δεύτερη επίσκεψη μετά από πρόσκληση από το ΕΠΣΕ καθώς, μετά την επίσκεψη στο σχολείο, ΔΑ και ΕΠΣΕ επισκέφθηκαν τον καταυλισμό και είδαν δεκάδες παιδιά ηλικίας υποχρεωτικής εκπαίδευσης, μεταξύ των οποίων και μερικά που πήγαιναν στο 12ο ΔΣ μέχρι να κλείσει, να τρέχουν και να παίζουν την ώρα που θα έπρεπε να είναι στο σχολείο: στο πόδι καταγράφηκαν 35 παιδιά που δεν είχαν πρόσβαση στο σχολείο.  
    Μετά από αυτό, το ΕΠΣΕ συναντήθηκε στις 27 Μαρτίου με στελέχη του γραφείου του αρμόδιου Αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, Τάσου Κουράκη. Εξέθεσε την κατάσταση, γνωστοποίησε πως στις 30 Μαρτίου με εθελοντές/τριες θα προχωρούσε σε καταγραφή οικογενειών και παιδιών για να εγγραφούν στη συνέχεια στο 11ο ΔΣ και ζήτησε τη συνδρομή του Υπουργείου. Κάτι ανάλογο είχε γίνει και το Σεπτέμβριο 2004 όταν έγινε η πρώτη καταγραφή από το ΕΠΣΕ με τη συνδρομή του Υπουργείου στη συνέχεια της οποίας ξεκίνησε η διεκδίκηση της ισότιμης πρόσβασης των παιδιών Ρομά στο τότε παρακείμενο 10ο ΔΣ Ασπροπύργου, η οποία κατέληξε μέσα από τις δύο καταδίκες από το ΕΔΔΑ στην ένταξή τους σε σχολείο για όλα τα παιδιά μετά από 10 χρόνια. Το γραφείο του Υπουργού συμφώνησε και ανακοίνωσε πως θα έρθει με συνεργάτρια του Υπουργού και στελέχη του Προγράμματος του ΕΚΠΑ. Μόνο που στις 30 Μαρτίου τα άτομα αυτά, στα οποία περιλαμβανόταν και Πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Ρομά Διαμεσολαβητών, εμφανίστηκαν για να… αποτρέψουν την καταγραφή επειδή αυτή «ήταν αρμοδιότητα της διοίκησης και άλλωστε δεν θα μπορούσε να πετύχει επειδή οι Ρομά θα είναι στις εργασίες τους». Όταν απέτυχαν να την αποτρέψουν αποχώρησαν. Αντίθετα, θετική ήταν η διευθύντρια του 11ου ΔΣ που ήταν πάλι παρούσα στην αρχή της απογραφής και δήλωσε πως θα εγγράψει όλα τα παιδιά για τα οποία θα της δοθούν πλήρη στοιχεία ώστε να ενταχθούν στο σχολείο από το Σεπτέμβριο 2015.  
    Αξίζει να σημειωθεί πως το Πρόγραμμα του ΕΚΠΑ, σε κείμενό της 27 Οκτωβρίου 2013 σχετικά με την ομαλή ένταξη των παιδιών Ρομά του 12ου ΔΣ σε άλλα σχολεία του Ασπροπύργου, είχε προτείνει ρητά «να καταγραφούν Ρομά που είναι σε ηλικία φοίτησης σε σχολείο και να υπάρξει προγραμματισμός για τα επόμενα 2 χρόνια». Την καταγραφή αυτή ποτέ δεν την έκανε όμως, προφασιζόμενο ανακριβώς, σε έγγραφο χωρίς ημερομηνία του 2014, πως «η απογραφή του πληθυσμού Ρομά αποτελεί σε εθνικό επίπεδο ευθύνη της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας [sic] και δεν αποτελεί αρμοδιότητα του προγράμματος». Κι όμως, στις αρχές του 2015, το Πρόγραμμα του ΕΚΠΑ ανακοίνωνε μετά φωτογραφιών πως: «Τη Δευτέρα 19/1/2015, άρχισε εκ νέου η προσπάθεια απογραφής του Ρομά πληθυσμού στην περιοχή του Νομισματοκοπείου στο Χαλάνδρι. Στη διαδικασία της απογραφής συμμετείχαν οι υπεύθυνοι του Δήμου Χαλανδρίου και συνεργάτες του Προγράμματος με απώτερο στόχο την αντιμετώπιση του φαινομένου της σχολικής διαρροής.»[iv]  
    Τελικά, στην απογραφή που έκαναν 11 εθελόντριες/ές του ΕΠΣΕ και παρακολούθησε το Vice καταγράφηκαν περί τα 60 παιδιά ηλικίας υποχρεωτικής εκπαίδευσης 5-14 ετών, ελάχιστα από τα οποία περιλαμβάνονται στα 18 παιδιά που ήδη είναι εγγεγραμμένα. Κατ’ εκτίμηση υπάρχουν άλλα 40 παιδιά αυτής της ηλικίας. Εκτίμηση για ύπαρξη 100 παιδιών σχολικής ηλικίας είχε κάνει στις 27 Οκτωβρίου 2013 και το Πρόγραμμα ΕΚΠΑ…  
    Εκτός όμως από όλα αυτά, την ημέρα της πρώτης επίσκεψης 19 Μαρτίου 2015 δικάζονταν στο Γ’ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών οι δύο συμβολικότεροι Ρομά του Σοφού Ασπροπύργου, ο ιδρυτικός και για πολλά χρόνια Πρόεδρος του «Συλλόγου Ελλήνων Τσιγγάνων «Ο Άγιος Ιωάννης της Ερήμου»» Βασίλης Σαμπάνης και ο πρώτος προσφεύγων στις δύο ομώνυμες προσφυγές στο ΕΔΔΑ Σπύρος Σαμπάνης. Η κατηγορία ήταν ανέγερση αυθαιρέτων σε οικόπεδα που είχαν αγοράσει στο Σοφό το 2010. Το δικαστήριο τους αθώωσε, αφού προσκόμισαν πρόσφατες δηλώσεις ένταξης (δηλαδή νομιμοποίησης) του Ν. 4178/2013. Η πολιτεία, και ως δικαιοσύνη και ως πολεοδομία, έχει λοιπόν δεχθεί πως εκεί που είναι ο καταυλισμός μπορεί οι μέχρι τώρα αυθαίρετες κατοικίες να ενταχθούν (νομιμοποιηθούν) με τις προϋποθέσεις που προβλέπει η νομοθεσία ίσως και άλλες για τη διευκόλυνση της σταθεροποίησης και νομιμοποίησης της κοινότητας Ρομά που αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας. Όπως υποχρέωσή της είναι η μεταδημότευσή των Ρομά στο Δήμο Ασπροπύργου όπου έχουν γεννηθεί ή ζουν επί περισσότερο από δέκα χρόνια: ο Δήμος αντιδρά, όπως αντιδρούσε και στην ένταξη των παιδιών τους στο σχολείο. Η κυβέρνηση καλείται να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να ανέχεται τη ρατσιστική στάση του Δήμου.  
    Τέλος, δεκάδες Ρομά –όχι μόνο στον Ασπρόπυργο αλλά σε όλη την Ελλάδα- αναγράφονται στα δημοτολόγια ως «ΑΚΟ» - δηλαδή «άνευ κυρίου ονόματος» αφού η πολιτεία συνήθως δεν καταγράφει όνομα κατά τη γέννηση (μόνο επίθετο του γονέα που δηλώνει το παιδί) και στη συνέχεια οι Ρομά αμελούν να το δηλώσουν ή δεν αντέχουν να πληρώσουν το πρόστιμο της εκπρόθεσμης δήλωσης. Παρά τις επανειλημμένες συστάσεις ακόμα και από όργανα του ΟΗΕ, η πολιτεία και εδώ «κωφεύει»…
  1. Τύρναβος: Υπόδειγμα μαζικής ένταξης παιδιών Ρομά.   Στις 31 Μαρτίου 2015, ΔΑ, ΕΠΣΕ και Vice αναχώρησαν για τη Θεσσαλία για να καταγράψουν διαφορετικές εμπειρίες στην εκπαίδευση και στην κατοικία των Ρομά. Πρώτος σταθμός, την 1 Απριλίου, ο Τύρναβος. 216 παιδιά Ρομά έχουν γραφτεί στα 5 δημοτικά σχολεία. Όταν πρωτοέγινε προσπάθεια ένταξής τους υπήρξαν σφοδρότατες αντιδράσεις και καταλήψεις. Ήταν το 1997. Έκτοτε οι αντιδράσεις ξεπεράστηκαν και δεν παρατηρείται σημαντικό πρόβλημα ρατσισμού. Έτσι στα σχολεία αυτά καταγράφτηκαν μόνο γενικά γνωστές δυσκολίες αποτελεσματικής μόρφωσης των Ρομά και σημαντική διαρροή, αφού λιγότερα από τα μισά παιδιά φοιτούσαν στις αρχές Απριλίου. Η εξαιρετική υποστήριξη του Κέντρου Στήριξης Ρομά Τυρνάβου (όπως και σε αρκετές άλλες περιοχές όπου αυτά υπάρχουν και λειτουργούν με ικανό προσωπικό) και η πλαισίωση από εκπαιδευτικούς και από το Πρόγραμμα για την Εκπαίδευση των Ρομά που για τη Θεσσαλία συντονίζει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας από το Βόλο δεν αρκούν για να αποτρέψουν τη μεγάλη διαρροή αλλά συμβάλλουν καθοριστικά στην παρουσία και υποβοήθηση των παιδιών που παρακολουθούν. Η σκέψη πως τα Κέντρα Στήριξης Ρομά αποψιλώθηκαν από τις αρχές Απριλίου 2015 από το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού τους ενώ τα Προγράμματα των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης που υποστηρίζουν την εκπαίδευση των Ρομά φυτοζωούν με παρατάσεις και ίσως δεν συνεχισθούν μετά το καλοκαίρι κάνει όλες/ους να αναρωτηθούν πώς θα συνεχισθεί η εκπαίδευση των παιδιών Ρομά ακόμα και, ίσως κυρίως, εκεί όπου έχουν ενταχθεί και ο ρατσισμός έχει μείνει έξω από τα σχολεία. Στα πάμπολλα προβλήματα που καταγράφηκαν και θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο χωριστού κειμένου, ξεχωρίζει ένα καίριο πρόβλημα για το οποίο έχει επικριθεί η Ελλάδα διεθνώς: η ανοχή στους παράνομους πρόωρους γάμους (σε ηλικίες 12-15 ετών ενώ ο νόμος τους επιτρέπει πάνω από 18 ετών) στις κοινότητες των Ρομά και της μειονότητας στη Θράκη που αποκλείει από την εκπαίδευση τα παιδιά των ηλικιών αυτών και ιδίως τα κορίτσια από ηλικία ακόμα και 10 ετών με το φόβο μήπως «κλεφτούν» αντί να πάρουν τους αγόρια που έχουν «κανονίσει» οι μητέρες, συνήθως έναντι οικονομικού ανταλλάγματος που ισοδυναμεί, και κατά τον ΟΗΕ, με «πώληση παιδιών»…
  1. Καρδίτσα και Σοφάδες: Τα δύο σχολεία-γκέτο της ντροπής – το ένα σαν φυλακή.  
    Στις 2 Απριλίου, ΔΑ, ΕΠΣΕ και Viceεπισκέφθηκαν το σχολείο-γκέτο μόνο για Ρομά 19ο ΔΣ Καρδίτσας. 176 παιδιά Ρομά του καταυλισμού στο Μαύρικα Καρδίτσας. Από τον Ιανουάριο 2015, το σχολείο μεταστεγάστηκε στο παλαιό κτίριο του 11ου ΔΣ Καρδίστας που πάντως είναι ανεπαρκές για την αποτελεσματική ένταξη των 176 εγγεγραμμένων παιδιών, από τα οποία μόνο 50 ήταν παρόντα την ημέρα της επίσκεψης. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν αίθουσες για να λειτουργήσουν τάξεις υποδοχής, ούτε δεύτερο δρομολόγιο του λεωφορείου για να φέρει και άλλα παιδιά στο σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί έδειξαν ευαισθησία απέναντι στο μαθητικό πληθυσμό και πλαισιώνονται από πρόσθετους από το Πρόγραμμα για την Εκπαίδευση των Ρομά που για τη Θεσσαλία.Μάλιστατο 2012 είχαν προσπαθήσει να εντάξουν μερικά παιδιά στα 1ο ΔΣ, 3ο ΔΣ και 6ο ΔΣ Καρδίτσας: ακολούθησαν αντιδράσεις, καταλήψεις, και τελικά ματαίωση της ένταξης των παιδιών, ενώ η εισαγγελία σχημάτισε δικογραφία σε βάρος των… εκπαιδευτικών για την οποία πρόσφατα κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις. Στήριξη στο σχολείο και στον καταυλισμό με πληθυσμό 1300 ατόμων παρέχει το Κέντρο Στήριξης Ρομά Καρδίτσας το οποίο την ημέρα της επίσκεψης είχε μόλις χάσει όλο το προσωπικό του με μιαν εξαίρεση λόγω λήξης των συμβάσεων…  
    Μετά το σχολείο-γκέτο της Καρδίτσας, ΔΑ, ΕΠΣΕ και Vice επισκέφθηκαν το σχολείο-φυλακή-γκέτο-ντροπή μόνο για τα παιδιά Ρομά, το 4ο ΔΣ Σοφάδων για τη λειτουργία του οποίου έχει καταδικαστεί η Ελλάδα από το ΕΔΔΑ (Λαβίδας κατά Ελλάδας[v]) και στο οποίο τα παιδιά είχαν ήδη φύγει στη μία το μεσημέρι, ενώ οι εκπαιδευτικοί του δεν φάνηκε να έχουν ιδιαίτερες ευαισθησίες για τους Ρομά. Αναλυτικές εντυπώσεις από την επίσκεψη σε αυτό έχουν ήδη δημοσιευθεί σε τρία κείμενα.[vi] Γράφεται στο Vice«Πίσω από τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα, τα χάρτινα αστεράκια κολλημένα στα τζάμια των παραθύρων, ξεχασμένα από τα Χριστούγεννα, είναι το μόνο σημάδι που μαρτυρά την ύπαρξη μικρών μαθητών στο ετοιμόρροπο κτίριο που βρίσκεται μπροστά μου. Τα σκούρα ντουβάρια σε συνδυασμό με την απουσία ταμπέλας, δύσκολα σε κάνουν να πιστέψεις ότι αυτό το κτίριο είναι σχολείο Το κτίριο που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε φυλακή και αποθήκη έχει δίπλα του ένα νηπιαγωγείο επίσης ανάλογης κατάστασης. «Όποιος το δει από κοντά διαπιστώνει ότι εκτός από σχολείο γκέτο, είναι και σχολείο φυλακή. Είναι αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρξει σωστό εκπαιδευτικό περιβάλλον σε ένα τέτοιο κτίριο. Άλλωστε είναι τόσο μικρό που δεν χωράει όλους τους μαθητές της περιοχής. Μερικές αίθουσες είναι εντελώς ακατάλληλες για μάθημα, οι διάδρομοι θυμίζουν κρατητήρια, υπάρχουν κάγκελα και μέσα στο σχολείο, οι τουαλέτες είναι άθλιες κι απ' ό, τι μας είπαν υπάρχει πρόβλημα με τον φωτισμό στις τάξεις. Πολλές φορές δεν υπάρχει ρεύμα και το διδακτικό προσωπικό έχει βρει διάφορες πατέντες ώστε να ηλεκτροδοτούνται έστω οι υπολογιστές τους. Δε συζητάμε καν για θέρμανση κάτω από αυτές τις συνθήκες», σχολιάζει ο Παναγιώτης Δημητράς εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι που βρέθηκε στο σχολείο μαζί με εκπρόσωπο από τη Διεθνή Αμνηστία για να δουν κατά πόσο έχει εκτελεστεί η απόφαση του ΕΔΔΑ. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει επιθέσεις απέναντι στο σχολείο καθώς και απόπειρα εμπρησμού: «Όπως μας ενημέρωσαν οι εκπαιδευτικοί έχουν υπάρξει επιθέσεις, κλοπές και διαρρήξεις στο παρελθόν καθώς και μία απόπειρα εμπρησμού γιατί κάποιοι νομίζουν ότι καίγοντας το σχολείο, θα καταργηθεί για να φτιαχτεί ένα κανονικό. Βέβαια ποτέ δεν ξέρει κανείς αν οι επιθέσεις αυτές έχουν γίνει από άτομα που ζουν στον καταυλισμό ή από ρατσιστές για να αποκλείσουν μαθητές Ρομά τελείως από την εκπαίδευση», προσθέτει ο κ. Δημητράς. Σε μία προσπάθεια ένταξης των μαθητών στα υπόλοιπα σχολεία των Σοφάδων το 2012, οι γονείς των μη-Ρομά μαθητών είχαν αντιδράσει οργανώνοντας μέχρι και καταλήψεις δημοτικών σχολείων της περιοχής: «Στους Σοφάδες, για την τοπική κοινωνία και τους τοπικούς άρχοντες είναι κοινό μυστικό. Όλοι γνωρίζουν, ανέχονται, αν δεν υποστηρίζουν την κατάσταση, άρα είναι συνυπεύθυνοι αν όχι συνένοχοι γι' αυτό το αίσχος και για την άρνηση της Ελλάδας να συμμορφωθεί με την καταδίκη του ΕΔΔΑ και να το κλείσει», προσθέτει ο κ. Δημητράς και καταλήγει: «Ας δούμε στον γειτονικό Τύρναβο πώς εντάσσονται πάνω από 200 παιδιά Ρομά στα 5 δημοτικά σχολεία με την κατάλληλη στήριξη, γιατί κι εκεί κάποτε υπήρξαν αντιδράσεις και καταλήψεις αλλά η ένταξη έγινε τελικά. Η Λία Γώγου, ερευνήτρια για την Ελλάδα και την Κύπρο από τη Διεθνή Γραμματεία της Διεθνούς Αμνηστίας που εδρεύει στο Λονδίνο μου περιέγραψε πως: «Στην επίσκεψη που κάναμε, η οργάνωσή μας ανησύχησε πάρα πολύ με αυτά που είδε, γιατί δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα τον 21ο αιώνα να υπάρχουν σχολεία γκέτο, δηλαδή μόνο για παιδιά Ρομά και να γίνονται τέτοιου είδους διακρίσεις. Και στο 4ο δημοτικό σχολείο Σοφάδων και στο 19ο Καρδίτσας που επίσης είναι γκέτο, οι δομές τους δεν είναι κατάλληλες και τα κτίρια θεωρούνται απαράδεκτα, αλλά ειδικά το κτίριο στο 4ο δημοτικό σχολείο Σοφάδων έμοιαζε σαν σχολείο σε φυλακή. Ήταν ό, τι πιο παλιό μπορείς να φανταστείς και κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι εκεί πηγαίνουν σχολείο παιδιά. Ο διευθυντής μας είπε ότι συχνά κόβεται το ηλεκτρικό οπότε τα παιδιά είναι σε τάξεις που δεν έχουν φως. Είναι φοβερά ανησυχητικό ότι τα παιδιά αυτά, δεν πάνε μόνο σε ένα σχολείο γκέτο, αλλά και σε ένα τέτοιου είδους κτίριο. Η οργάνωσή μας καλεί τις ελληνικές αρχές να σταματήσουν αυτή τη διάκριση κατά των παιδιών Ρομά. Τα σχολεία γκέτο είναι ενάντια σε διεθνείς συνθήκες όπως του ΕΔΔΑ κι άλλα διεθνή πρότυπα για τα οποία η Ελλάδα έχει υπογράψει κι έχει δεσμευτεί»».   
    Αξίζει να σημειωθεί πως η νεοεκλεγμένη βουλευτής Καρδίτσας του ΣΥΡΙΖΑ Χρυσούλα Κατσαβριά-Σιωροπούλου, μέχρι την εκλογή της στη Βουλή τον Ιανουάριο 2015, ήταν Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Σοφάδων με το συνδυασμό του πρώην Δημάρχου και βασικού υπεύθυνους για την καταδίκη της Ελλάδας από το ΕΔΔΑ. Στις 8 Απριλίου 2015 η ίδια «γιόρτασε» την Ημέρα Ρομά μαζί με τοπικούς άρχοντες που επιβάλλουν την παράνομη σχολική γκετοποίηση βραβεύοντας μαθητές και φοιτητές Ρομά που φοιτούν ή αποφοίτησαν αδιαμαρτύρητα από τα σχολεία-γκέτο,[vii] λειτουργούν συλλόγους με το μειωτικό όρο «αθίγγανοι» που είχε στο παρελθόν επιβάλει η πολιτεία για τον πληθυσμό αυτό (ανάλογο του negros στις ΗΠΑ) και έχουν -κάποιοι- εξασφαλίσει έμμισθες θέσεις διαμεσολαβητών με μηδαμινή προσφορά όπως φάνηκε από τις επισκέψεις στα σχολεία και στους καταυλισμούς… Όλοι αυτοί αρνήθηκαν να δουν ΔΑ και ΕΠΣΕ κατά την επίσκεψή τους σε Καρδίτσα και Σοφάδες, προφανώς για να μην κακοκαρδίσουν τους εργοδότες τους…
  1. Καμηλόβρυση Λαμίας: Μια κρατική μετεγκατάσταση όνειδος.  
    Επιστρέφοντας από τη Θεσσαλία, το απόγευμα της 2 Απριλίου, ΕΠΣΕ και Vice δεν ήταν δυνατό να αποφύγουν να δουν τον καταυλισμό στην Καμηλόβρυση όπου ο Δήμος Λαμιέων επίσημα εξόρισε τους Ρομά, 5,5 χιλιόμετρα έξω από την πόλη, πριν δύο χρόνια από την περιοχή Ξηριά όπου έμεναν και στη συνέχεια απέκλεισε τα παιδιά τους από το σχολείο. Την επόμενη ημέρα, 3 Απριλίου, ο Συνήγορος του Πολίτη (ΣτΠ) παρουσίαζε την ετήσια έκθεσή του για το 2014, η οποία περιέχει το ακόλουθο εύγλωττο απόσπασμα: «Εσπευσμένη μετεγκατάσταση χωρίς τήρηση των νόμιμων προϋποθέσεων προκύπτει και για την περιοχή Καμηλόβρυση του Δήμου Λαμιέων. Η μετεγκατάσταση στον χώρο αυτό επαναφέρει το ζήτημα τήρησης των νόμιμων προϋποθέσεων, αλλά και το ζήτημα της καταλληλότητας και ασφάλειας του χώρου. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι λόγω και της απόστασης του οικισμού από τη Λαμία ή το πλησιέστερο αστικό κέντρο, η πρόσβαση σε υπηρεσίες είναι εξαιρετικά δυσχερής, ενώ κανένα παιδί δεν πηγαίνει σχολείο. Επισημαίνεται ότι τα παιδιά αλλά και οι περισσότεροι ενήλικες Ρομά του χώρου διαβιούν σε συνθήκες ασυνήθιστης –για τα ελληνικά δεδομένα– ένδειας και εξαθλίωσης. Ο Συνήγορος σε συνεργασία με τον Δήμαρχο Λαμιέων αναζητά λύσεις για άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος και εγκατάσταση του πληθυσμού σε κατάλληλο και ασφαλή χώρο.»[viii]  
    Το κείμενο του ΣτΠ εξωραΐζει την κατάσταση αφού καμιά συνεργασία δεν υπάρχει ούτε καμιά κινητικότητα για «άμεση» μάλιστα αντιμετώπιση του προβλήματος. Το περασμένο Σεπτέμβριο 2014 κείμενο του ΣτΠ ανέφερε πολύ περισσότερα: «Μετά από αυτοψία που έκανε ο "Συνήγορος του Πολίτη" στον καταυλισμό των ρομά στην Καμηλόβρυση Λαμίας, απέστειλε επείγον έγγραφο - έκθεση προς όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, ζητώντας να ληφθούν άμεσα μέτρα για την προστασία του εν λόγω πληθυσμού, ενώ ζητά να εξευρεθούν μακροπρόθεσμες λύσεις, για μόνιμη και νόμιμη εγκατάστασή του σε κατάλληλο χώρο. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ η έκθεση κάνει λόγο για άθλιες συνθήκες διαβίωσης, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η υγεία και η ζωή των ρομά, ενώ τονίζει ότι ο καταυλισμός είναι αποκομμένος, έτσι ώστε να μην υπάρχει επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία, τα μικρά παιδιά να μην πηγαίνουν σχολείο και οι ηλικιωμένοι - ανήμποροι, να μην μπορούν να μετακινηθούν. Ο "Συνήγορος του Πολίτη" ζητά από τη νέα δημοτική αρχή να κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες και να γνωστοποιήσει σχέδιο μετεγκατάστασης των ρομά της Καμηλόβρυσης, ενώ από τις Αρχές που εποπτεύουν το Δήμο Λαμιέων, ζητά να πραγματοποιηθεί έρευνα για πως έγινε η μετακίνηση των ρομά από τον Ξηριά στην Καμηλόβρυση, τι χρήματα δαπανήθηκαν, από ποιους πόρους και αν αυτά θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί πιο αποτελεσματικά.»[ix]Οι αναφορές στο αίτημα ελέγχου από τις αρμόδιες αρχές είναι προσχηματικές αφού στην ετήσια έκθεσή του ο ΣτΠ δεν αναφέρει να παρέπεμψε την έκθεση που αναφέρει προφανείς παράνομες ενέργειες ούτε για πειθαρχικό έλεγχο ούτε στην αρμόδια εισαγγελική αρχή.
  1. «Βασιλιάς» και «Ομοσπονδία» τσακώνονται για τους Ρομά της Ρόδου. Την επόμενη ημέρα 3 Απριλίου 2015 στη «Δημοκρατική» της Ρόδου δημοσιευόταν επιστολή της «Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ελλήνων Ρομά «ΟΜΗΡΟΣ»» με την οποία δινόταν 48ωρη προθεσμία στο Βασίλη Στηροκλέα, φερόμενο ως «βασιλιά» των Ρομά, για να ανακαλέσει δημόσια σχόλια που θεωρούσε προσβλητικά η Ομοσπονδία, μια από τις 5-6 «πανελλήνιες» ομοσπονδίες Ρομά που κατά καιρούς δημιουργούνται και μετά χάνονται.[x] Ο «βασιλιάς» επί μεγάλο διάστημα διαπραγματευόταν με το Δήμο Ρόδου λύση στο στεγαστικό των εξαθλιωμένων Ρομά που ζουν στο Καρακόνερο Ρόδου και όπως ο ίδιος δηλώνει «είναι γνωστοί οι αγώνες μου για τη Νέα Δημοκρατία από το 1990: ήμουν, είμαι και θα είναι στρατιώτης της παράταξης».[xi] Αντίθετα, η «Ομοσπονδία» που ιδρύθηκε στις αρχές του 2014 και υποστηρίζει πως εκπροσωπεί 600.00 Ρομά (σχεδόν διπλάσιους από όσους εκτιμάται πως υπάρχουν σε όλη τη χώρα) στήριξε λίγο μετά, στις Ευρωεκλογές, το κόμμα των Βύρωνα Πολύδωρα και Παναγιώτη Ψωμιάδη «Ένωση για την Πατρίδα και το Λαό»[xii]με την οποία ήταν υποψήφιος ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος που πήρε μόλις 3.000 σταυρούς πανελλαδικά…. Στη Ρόδο η Ομοσπονδία εμφανίστηκε να διαπραγματεύεται λύση για το στεγαστικό μόλις φέτος μετά την ήττα της ΝΔ.Η διαμάχη για ένα θέμα που χρονίζει επί πολλά χρόνια δείχνει τους ανταγωνισμούς πολιτικής επιρροής που επιδιώκουν οι διάφοροι αυτοαναγορευόμενοι σε «βασιλιάδες» ή «ομοσπονδίες» Ρομά και με τους οποίους πρόθυμα η διοίκηση συζητά γνωρίζοντας την αναποτελεσματικότητά τους στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των Ρομά αλλά και τη χρησιμότητά τους να φέρνουν κάποιες ψήφους στις εκλογές… 
  1. Πρόστιμα από την πολεοδομία σε Ρομά Χαλκίδας.   Τρεις ημέρες αργότερα, στις 6 Απριλίου 2015, ευαισθητοποιημένοι πολίτες ανέφεραν στο ΕΠΣΕ πως, στα τέλη Μαρτίου 2015, η Πολεοδομία Χαλκίδας επέβαλε πρόστιμα σε Ρομά οι οποίοι έχουν εγκατασταθεί σε ιδιόκτητο οικόπεδό τους στην περιοχή Χαραυγή σε μιαν πρόχειρη παράγκα και ένα τροχόσπιτο. Τα πρόστιμα είναι καταχρηστικά αφού υπάρχει ήδη νομολογία δικαστηρίων, και σε υποθέσεις που χειρίστηκε το ΕΠΣΕ, πως τα πρόχειρα και τα μη θεμελιωμένα καταλύματα δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού (ΓΟΚ). Η πολιτεία όμως, όταν θέλει να διώξει τους Ρομά επειδή ενοχλούνται κάποιοι μη Ρομά, επιλέγει να παραβιάζει τη νομολογία με την ελπίδα πως θα τους εξοντώσει αφού οικονομικά δεν αντέχουν να βρουν δικηγόρους. Έτσι, πασχαλιάτικα, εθελοντές του ΕΠΣΕ συντάσσουν ενστάσεις για λογαριασμό των Ρομά… Για την ιστορία, λίγο μετά το Πάσχα, στις 21 Απριλίου 2015, θα προσφέρουν δωρεάν νομική αρωγή σε Ρομνί της Νέας Ζωής Ασπροπύργου που δικάζεται στο Γ’ Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών για ανάλογο πρόστιμο: ελπίζεται πως η νομολογία του ίδιου δικαστηρίου που την αθώωσε πριν τρία χρόνια για ανάλογο πρόστιμο με το σκεπτικό που προαναφέρθηκε (η παράγκα της δεν εμπίπτει στο ΓΟΚ) θα οδηγήσει σε νέα αθώωσή της.
  1. Ποιο σχολείο με Ρομά είδε ο Γιαν Γιάραμπ του ΟΗΕ;  Στην ιστοσελίδα του Προγράμματος  για την Εκπαίδευση των Ρομά του ΕΚΠΑ αναρτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2015 το ακόλουθο κείμενο «Τριήμερη επίσημη επίσκεψη του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Γιαν Γιάραμπ. Ο κ. Γιάραμπ θα έχει και την ευκαιρία να επισκεφτεί το κέντρο κράτησης αλλοδαπών στην Αμυγδαλέζα και σχολεία όπου φοιτούν παιδιά Ρομά στην Αθήνα, στο πλαίσιο του προγράμματος του πανεπιστημίου Αθηνών για την εκπαίδευση των παιδιών Ρομά...»[xiii] Ο Γιαν Γάραμπ δεν είναι βέβαια Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ. Όπως το ίδιο πρόγραμμα έγραψε στις 3 Απριλίου 2015: «Στο πλαίσιο της επίσημης επίσκεψής του στην Ελλάδα, ο Περιφερειακός Εκπρόσωπος για την Ευρώπη του γραφείου του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Γιαν Γιάραμπ, σε συνεργασία με το Πρόγραμμα «Εκπαίδευση των παιδιών Ρομά» του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, επισκέφθηκε το συνεργαζόμενο με το Πρόγραμμα 87o Διαπολιτισμικό Δημ. Σχολείο Αθηνών στον Κεραμεικό, στο οποίο φοιτούν μαθητές και μαθήτριες με διαφορετικές πολιτισμικές υπαγωγές.»[xiv] Βασιζόμενος σε κρατικούς φορείς ο αξιωματούχος του ΟΗΕ πήγε σε ένα επιτυχημένο διαπολιτισμικό σχολείο όπου είναι γραμμένα περί τα 20 παιδιά Ρομά, αρκετά από αυτά πιθανότατα Αλβανοί Ρομά ή Ρομά μετανάστες από τη Θράκη. Παρά την ανακοίνωση περί «σχολείων» σε άλλο δεν φαίνεται να πήγε. Όλοι οι άλλοι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης που επισκέπτονται την Ελλάδα δεν αφήνουν την επιλογή των επισκέψεών του αποκλειστικά στο ελληνικό κράτος ούτε περιφρονούν τις ΜΚΟ με αποτέλεσμα να σχηματίζουν στρεβλή εικόνα…  
  1. Εισαγγελείς και κυβέρνηση υπεύθυνες για ατιμωρησία για παραβιάσεις δικαιωμάτων των Ρομά. Στις 19 Νοεμβρίου 2013, ο τότε Υπουργός Εσωτερικών Ιωάννης Μιχελάκης έστειλε προς όλες τις Αποκαρωμένες Διοικήσεις της χώρας εγκύκλιο με θέμα «Εκτέλεση των από 11-12-2012 και 30-5-2013 αποφάσεων του ΕΔΔΑ στις υποθέσεις «Σαμπάνη κτλ κατά Ελλάδας» και «Λαβίδα κτλ κατά Ελλάδας»».[xv] Σε αυτή αναλύονταν οι δύο αποφάσεις και ζητείτο να κοινοποιηθεί η εγκύκλιος σε όλους τους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας με σκοπό τη συμμόρφωση προς τις αποφάσεις και τη διασφάλιση πρόσβασης των μαθητών Ρομά χωρίς διακρίσεις σε εκπαίδευση ποιότητας με σεβασμό στις αρχές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Την έκδοση της εγκυκλίου είχε προκαλέσει σχετική ενημέρωση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (ΝΣΚ). Ας σημειωθεί πως την εγκύκλιο αυτή ο Υπουργός δεν έστειλε ποτέ στους ενδιαφερόμενους Ρομά (πχ. των δύο αποφάσεων του ΕΔΔΑ).   Παλιότερα, στις 22 Φεβρουαρίου 2011, με άμεση επείγουσα έγγραφη παραγγελία του, ο τότε Αντιεισαγγελέας Αρείου Πάγου Φώτιος Μακρής διαβίβασε την από 16-2-2011 αναφορά του ΕΠΣΕ και ζήτησε από τους Εισαγγελείς Πρωτοδικών της χώρας «να επιμεληθούν για την πάταξη του φαινομένου του αποκλεισμού των Ρομά από τη δημόσια εκπαίδευση προκειμένου να εξαλειφθεί η φοβική για τα παιδιά των Ρομά αντίληψη και να διασφαλισθεί η ανεμπόδιστη και η χωρίς αποκλεισμό ή διακρίσεις ισότιμη ένταξή τους σ’ όλες τις δομές του Κράτους».[xvi] Γιατί μετά από αυτές τις παραγγελίες/εγκυκλίους συνεχίζουν να υπάρχουν σχολεία-γκέτο, και όχι μόνο στην Καρδίτσα και στους Σοφάδες, ενώ αλλού υπάρχει ακόμα αποκλεισμός των Ρομά από την εκπαίδευση, και όχι μόνο στη Λαμία; Από το αποτέλεσμα δημιουργείται εύλογα η εντύπωση πως τα έγγραφα αυτά είναι απλώς προσχηματικά με μοναδικό στόχο την επίκλησή τους από την Ελλάδα διεθνώς χωρίς να εκφράζουν βούληση της κυβέρνησης, ανεξάρτητα από το ποια κόμματα τη συναποτελούν, και των εισαγγελικών αρχών να εφαρμόσουν τους νόμους και να σεβαστούν το κράτος δικαίου έναντι των Ρομά. Αυτό ισχύει ακόμα και όταν το ΕΠΣΕ κατέθεσε σχετικές μηνύσεις για τα σχολεία-γκέτο σε Καρδίτσα, Σοφάδες και Ασπρόπυργο και τον αποκλεισμό από το σχολείο στη Λαμία οι οποίες, όπως πληροφορήθηκε κατά την επίσκεψη τις ημέρες αυτές και στις Εισαγγελίες Καρδίτσας και Λαμίας και παλιότερα στην Εισαγγελία της Αθήνας αρχειοθετήθηκαν. Χαρακτηριστικό είναι πως, με το ίδιο υλικό στη βάση του οποίου καταδικάστηκε η Ελλάδα τρεις φορές από το ΕΔΔΑ για τα σχολεία-γκέτο στον Ασπρόπυργο και στις Σοφάδες,οι Εισαγγελίες της Αθήνας και της Καρδίτσας αλλά και η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου που έχει ενημερωθεί επανειλημμένα, εκτενώς και τεκμηριωμένα αποφάνθηκαν πως δεν υπάρχει ούτε καν υποψία ενδεχόμενου αδικήματος ώστε να παραπέμψουν τους υπεύθυνους σε δίκη για να δοθεί η δυνατότητα στους δικαστές να αποφανθούν… Αντίθετα, οι εισαγγελικές αρχές της χώρας σπεύδουν, συχνά με επιπολαιότητα αν όχι προφανή ρατσισμό, να παραπέμψουν μηνύσεις κατά των Ρομά σε δίκες, συχνά χωρίς καν προκαταρκτικές εξετάσεις. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ακολουθούν αθωώσεις γιατί οι δικαστές φαίνεται να σέβονται περισσότερο το κράτος δικαίου. Δυστυχώς, και οι μηνύσεις του ΕΠΣΕ κατά παρανομούντων εισαγγελέων για παράβαση καθήκοντος και κατάχρηση εξουσίας απορρίπτονται από άλλους εισαγγελείς.
Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το συμπέρασμα πως δεν υπάρχει κράτος δικαίου για τους Ρομά στην Ελλάδα και πως καμιά κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται ειλικρινά να εφαρμόσει τους νόμους απέναντι στους Ρομά, βρισκοντας συχνά αρωγούς στον εμπαιγμό του πληθυσμού των Ρομά τους συχνά καλά αμειβόμενους από την πολιτεία ποικίλους «βασιλιάδες, «προέδρους», «διαμεσολαβητές». Στις άλλες χώρες της ΕΕ παρόμοια κατάσταση δεν επικρατεί γιατί υπάρχει εκτεταμένη πίεση από την κοινωνία των πολιτών. Στην Ελλάδα, η ουσιαστικά αδύνατη κοινωνία των πολιτών εξαντλεί τον αντιρατσισμό της στους μετανάστες και δεν ενδιαφέρεται για τους Ρομά εκτός και αν είναι για να εκτελέσει κάποιο χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα και μόνο όσο διαρκεί το πρόγραμμά αυτό, καθώς, μετά την ολοκλήρωσή του, εξαφανίζεται. Ευτυχώς για κάποιους Ρομά, σε πολλά σημεία της χώρας υπάρχουν παθιασμένοι απλοί πολίτες που τους συμπαραστέκονται ανιδιοτελώς και τους σώζουν συχνά από του (κυβερνητικού και εισαγγελικού) «χάρου τα δόντια» των προστίμων, των εξώσεων και του σχολικού αποκλεισμού. Οι εθελοντές αυτοί, χωρίς τους οποίους ούτε το ΕΠΣΕ που δεν έχει καμιά χρηματοδότηση θα μπορούσε να διεκδικήσει τα δικαιώματα των Ρομά, αποτελούν τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.


[i]«Δήμος Χαλανδρίου κατά Ρομά Χαλανδρίου: ένα γράμμα» (15 Δεκεμβρίου 2014 http://booksjournal.gr/blog/item/747-δήμος-χαλανδρίου-κατά-ρομά-χαλανδρίου-ένα-γράμμα) και «Κάτι τρέχει στα «γύφτικα» της Αττικής!» (21 Μαρτίου 2015 http://booksjournal.gr/γνώμες/item/964-κάτι-τρέχει-στα-«γύφτικα»-της-αττικής)
[vi]Μελπομένη Μαραγκίδου «Ποιος «Φυλακίζει» τους Μαθητές Ρομά σε Αυτό το Σχολείο Γκέτο;» (7 Απριλίου 2015 http://www.vice.com/gr/read/ena-sxoleio-fulaki-sto-ghetto-twn-sofadwn), Παναγιώτης Δημητράς «Ένα σχολείο-γκέτο και το Ποτάμι» (8 Απριλίου 2015 http://booksjournal.gr/slideshow/item/1003-ένα-σχολείο-γκέτο-και-το-ποτάμι) και Amnesty International «Segregation, bullying and fear: The stunted education of Romani children in Europe» (8 Απριλίου 2015 https://www.amnesty.org/en/articles/news/2015/04/the-stunted-education-of-romani-children-in-europe)