Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

"Ο Φεγγαροσκεπαστής" από την ομάδα κουκλοθεάτρου του Συλλόγου.


ΜΟΡΙΟΔΟΤΗΣΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ



Με αφορμή την διαδικασία υποβολής προτάσεων για τη μοριοδότηση των σχολείων το ΔΣ του Συλλόγου Δασκάλων – Νηπιαγωγών Χαλκίδας επισημαίνει :

Θα πρέπει να υπάρξει ένας κεντρικός σχεδιασμός από το Υπουργείο Παιδείας με κοινά κριτήρια, επαναπροσδιορισμό των δυσπρόσιτων σχολικών μονάδων, αλλαγή της οργανικότητας όπου χρειάζεται, ώστε να διαμορφωθεί ένα πιο δίκαιο σύστημα μοριοδότησης για όλες τις περιοχές, προς όφελος των συναδέλφων, σε συνεργασία με τα σωματεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Τα κριτήρια αυτά να αφορούν : 
· το ανάγλυφο του εδάφους και τη δυσκολία πρόσβασης
· Την χιλιομετρική απόσταση από αστικά κέντρα
· Ιδιαίτερες συνθήκες της σχολικής μονάδας
· Άλλους παράγοντες που επηρεάζουν την προσωπική και κοινωνική ζωή του εκπαιδευτικού 
Η μοριοδότηση των σχολικών μονάδων είναι η ευκαιρία να αντιμετωπίσει το Υπουργείο Παιδείας συνολικά τα θέματα της εκπαίδευσης, τα οποία δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται αποσπασματικά στη λογική της εξοικονόμησης δαπανών, μικροπολιτικών συμφερόντων και επικοινωνιακών τεχνικών.

Οι διεκδικήσεις μας για το Δημόσιο σχολείο είναι σταθερές και αποτελούν σημαία αγώνων.
· Μόνιμοι διορισμοί
· Σταθερές εργασιακές σχέσεις
· Δικαίωμα σε αποσπάσεις και μεταθέσεις.
· Ίδια δικαιώματα σε μόνιμους και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς.
· Κατάλληλα κτίρια και υλικοτεχνική υποδομή.
· Ενιαία δεκατετράχρονη εκπαίδευση.
· Μείωση της αναλογίας εκπαιδευτικού – μαθητών 1:15 στο νηπιαγωγείο και 1: 20 στο δημοτικό σχολείο.

Η ποιότητα της ζωής μας δεν εξαρτάται τόσο από αυτά που μας συμβαίνουν, όσο από το πώς αντιδρούμε σ΄ αυτά. Οι εκπαιδευτικοί αποτελώντας το θεμελιώδες, μάχιμο και ζωντανό κομμάτι της εκπαίδευσης, μπορούν και πρέπει να είναι πρωταγωνιστές στην διεκδίκηση της ποιότητας σ΄ αυτήν. 

Αγωνιζόμαστε για το Δημόσιο σχολείο που αξίζει να έχουν όλα τα παιδιά …για το δικαίωμα σε μια ποιοτική εκπαίδευση….. για μια ζωή αξιοπρέπειας…

Το ΔΣ

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

Εκδήλωση της Εταιρείας Ευβοϊκών Σπουδών.

H Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών -Τοπικό Τμήμα Χαλκίδας,
με αφορμή τη συμπλήρωση 60 χρόνων λειτουργίας (1957-2017), 
σας προσκαλεί  τη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου  2017,  ώρα 7.00 μ.μ.,  
 στο χώρο της, «το Σπίτι με τ’ Αγάλματα».
Θα πραγματοποιηθεί ομιλία 
από τον κ. Κωνσταντίνο Γ. Δημητούλη, Αρχιτέκτονα Μηχανικό, με θέμα: 
«Μετά το ταξίδι χωρίς επιστροφή- Προσφυγικές συνοικίες της Χαλκίδας».
Θα ακολουθήσει η κοπή της πίτας.


Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

Για ένα εκπαιδευτικό κίνημα του νιπτήρα…

Αναδημοσίευση από το Δίκτυο Κριτικής στην Εκπαίδευση.


Η ιστορία της παιδαγωγικής είναι γεμάτη με προσπάθειες για έξοδο από τους τέσσερις τοίχους της σχολικής αίθουσας, για έξοδο από μια παιδαγωγική που ήταν (και είναι) σε μεγάλο βαθμό επικεντρωμένη στο τρίπτυχο «παράδοση – αποστήθιση – εξέταση». Είναι γεμάτη από προσπάθειες αναζήτησης εκείνων των παιδαγωγικών πρακτικών που θα φέρουν στο προσκήνιο το ζωντανό στοιχείο της μάθησης και όχι το αραχνιασμένο του νοησιαρχικού σχολείου. Και αφού η αίθουσα δεν μπορεί να στεγάσει διαφορετικές μαθησιακές δραστηριότητες, ο μόνος δρόμος είναι να βγουν οι μαθητές από την τάξη. Από το σχολείο εργασίας μέχρι το κίνημα Φρενέτ και την καλλιέργεια σχολικών κήπων, συχνά το ζωντανό στοιχείο της μάθησης βρισκόταν εκτός των τεσσάρων τοίχων. 

Αλλά και εντός της σχολικής αίθουσας η δόμηση και η οργάνωση του χώρου έχει πολύ μεγάλη σημασία. Το σχήμα της αίθουσας, η διάταξη των θρανίων, η επιλογή των επίπλων, η επιλογή των χρωμάτων προσδιορίζει ως ένα βαθμό τις δυνατότητες της ίδιας της μαθησιακής διαδικασίας. Όταν σκεφτόμαστε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, μιλάμε συνήθως για νέα τεχνολογικά μέσα διδασκαλίας (παλαιότερα η τηλεόραση και τα cd-rom, σήμερα οι διαδραστικοί πίνακες). Τι θα συνέβαινε, όμως, αν σκεφτόμασταν λίγο μία διαφορετική οργάνωση του σχολικού χώρου; Τι θα συνέβαινε, παραδείγματος χάρη, αν σε κάθε τάξη προσθέταμε έναν νιπτήρα;

Στις σχολικές αίθουσες των γερμανικών σχολείων συνηθίζεται να υπάρχει σε μια γωνιά (συνήθως δίπλα από τον πίνακα) ένας νιπτήρας. Σε όσα σχολικά κτίρια έχω δουλέψει ή έχω επισκεφθεί στην Ελλάδα δεν έχω δει πουθενά νιπτήρα μέσα στην τάξη. Υπάρχουν, βεβαίως, οι βρύσες των μαθητών με τρεχούμενο νερό. Αλλά αυτές είναι στην αυλή. Σπάνια θα υπάρχει και κάποιο εργαστήριο φυσικής, το οποίο διαθέτει νιπτήρα.

Θα σας φανεί, ίσως, ασήμαντη προσθήκη… αλλά δεν είναι. Η πρακτικότητά του είναι μοναδική! Πρώτον, είναι χρήσιμος για να διατηρούνται οι απλοί κανόνες της υγιεινής. Οι μαθητές και ο δάσκαλος έχουν τη δυνατότητα να πλύνουν τα χέρια τους ανά πάσα στιγμή, ακόμα και κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Πριν από μερικά χρόνια – για όποιον θυμάται – υπήρξε μία τεράστια κινητοποίηση εξαιτίας της διάδοσης του ιού της γρίπης. Εγκαταστάθηκαν ειδικές βάσεις με σαπούνι, αγοράστηκε υγειονομικό υλικό που ουσιαστικά δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν υπήρχε ένας … νιπτήρας σε κάθε αίθουσα. Στο ίδιο πλαίσιο, ο νιπτήρας θα ήταν πολύ χρήσιμος για μία σειρά δράσεων αναφορικά με την Αγωγή Υγείας. Με έναν νιπτήρα στην τάξη πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να αφιερώνουμε 5 λεπτά μετά το 1ο διάλειμμα για να βουρτσίσουμε τα δόντια μας!

Πέρα από την υγιεινή, ο νιπτήρας μπορεί να αξιοποιηθεί παιδαγωγικά με πολλούς τρόπους. Θυμάμαι μία συνάδελφο, η οποία ως απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον – και φυσικά πολύ καλή κατάρτιση – για την Αισθητική Αγωγή. Για να κάνει το μάθημά της σωστά κυκλοφορούσε με έναν κουβά νερό! Τον γέμιζε στην αρχή της ώρας από τις βρύσες της αυλής και τον κουβαλούσε στην αίθουσα. Έτσι, οι μαθητές δεν χρειαζόταν να διασχίσουν όλη την αυλή – μερικές φορές και υπό βροχή – για να ξεπλύνουν τα πινέλα τους ή να αλλάξουν το νερό. Ένας απλός νιπτήρας θα της έλυνε τα χέρια…

Η μάθηση δεν είναι κατά ανάγκη μία αποστειρωμένη διαδικασία, στην οποία χρησιμοποιούμε μόνο μολύβι και βιβλίο. Στη μαθησιακή διαδικασία μπορεί να λερωθούμε και να λερώσουμε. Ίσως σε αυτές τις στιγμές είναι που και η μάθηση γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, πιο ενεργητική. Για μία ενεργητική μάθηση που λερώνει δεν χρειαζόμαστε έναν πανάκριβο διαδραστικό, αλλά περισσότερο έναν απλό νιπτήρα στη γωνία.

Ο νιπτήρας μέσα στην τάξη είναι, επίσης, χρήσιμος για το μάθημα της Φυσικής. Για το μάθημα δεν χρειαζόμαστε κατα ανάγκη έναν ειδικό χώρο εργαστηρίου, όπου οι μαθητές θα πειραματίζονται με έτοιμα όργανα φυσικής. Αντίθετα, πρέπει κάθε ομάδα μαθητών να εκτελεί τις πειραματικές διαδικασίες συνεργατικά με απλά αντικείμενα της καθημερινής ζωής. Σε πολλές από αυτές τις δραστηριότητες χρειαζόμαστε νερό (π.χ. στα κεφάλαια για τα μείγματα, τον ήχο, ή την θερμότητα), ενώ μπορεί συχνά να λερωθούμε. Για άλλη μια φορά ο νιπτήρας θα μας ήταν ιδιαίτερα χρήσιμος.

Η αρχιτεκτονική του σχολείου είναι ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι στον παιδαγωγικό σχεδιασμό της μαθησιακής διαδικασίας. Σχεδιάζοντας και χτίζοντας τη σχολική αίθουσα ή το σχολικό κτίριο σχεδιάζεις τον τρόπο με τον οποίο θα γίνεται το μάθημα. Δυστυχώς στην Ελλάδα αυτό το αγνοούμε συστηματικά… Χτίζουμε τα σχολεία μας, όπως κάθε άλλη δημόσια υπηρεσία. Αντί το να τρέχουμε πίσω από την κάθε νέα ψηφιακή λύση που προτείνεται για τη βελτίωση της διδασκαλίας (από τα εκπαιδευτικά CD-ROM ως τον διαδραστικό πίνακα) ίσως πρέπει να ξανασκεφτούμε τον τρόπο που σχεδιάζουμε τις σχολικές αίθουσες. Ίσως, θα μας ήταν πολύ πιο χρήσιμο ένα εκπαιδευτικό κίνημα που θα βάζει στο επίκεντρο τη διαμόρφωση του σχολικού χώρου και του Αναλυτικού Προγράμματος για μια ενεργητική μάθηση που λερώνει. Ένα εκπαιδευτικό κίνημα του νιπτήρα…

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Τι θα γινόταν αν η εκπαίδευση είχε πραγματική σχέση με την μάθηση.

Artist: Duy Huynh

Αναδημοσίευση από paidagwgos.blogspot.gr

Αν η εκπαίδευση είχε πραγματική σχέση με την μάθηση:

- Θα αφήναμε τα παιδιά να κάνουν περισσότερες ερωτήσεις και θα τους δίναμε την κατάλληλη υποστήριξη να βρουν μόνοι τους τις απαντήσεις.

- Θα βλέπαμε το βούτηγμα μπισκότων στο γάλα σαν μια επιστημονική ευκαιρία, όχι μόνο σαν σνακ! 
- Θα δίναμε στα παιδιά τεράστια τεστ και βιβλία μόνο αν χρειάζονταν τα χαρτιά για να χτίσουν πύργο και να εξερευνήσουν τη δύναμη και την κίνηση.


- Θα βάζαμε μόνο τέτοιες ταμπέλες στα παιδιά " κυρίως οπτικός μαθητής", "εύθυμος", "υπερέχει στην μάθηση", "αγωνίζεται με την πρόσθεση", "αγαπά το ποδόσφαιρο" αντί για "έμπειρος" ή "μέτριος" (και εδώ θα μπορούσα εγώ να προσθέσω κι άλλα κοσμητικά επίθετα που λένε οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί στα παιδιά στην Ελλάδα, όπως τεμπέλης, αργός, χαζός, αδιάφορος, κλπ).

- Θα σταματούσαμε να κάνουμε φωτοτυπίες χαμηλού επιπέδου και θα δίναμε περισσότερα άδεια χαρτιά για έμπνευση.

- Θα είχαμε στόχο μας να κάνουμε τα παιδιά να κάνουν ερωτήσεις στην τάξη που δεν μπορούμε να απαντήσουμε ή για τις οποίες ούτε το Google δεν έχει απάντηση.

- Θα σταματούσαμε να ξοδεύουμε εκατομμύρια στα σχολικά βιβλία.
- Θα γιορτάζαμε τα λάθη περισσότερο από τα "Άριστα".


- Η επιτυχία θα ήταν η υπερπήδηση εμποδίων και η προσπάθεια και όχι το "τέλειο γραπτό".

- Θα καλούσαμε έναν μηχανικό ή επιστήμονα στην τάξη για να απαντήσει ερωτήσεις των παιδιών.
- Θα μιλούσαμε περισσότερο για να βρουν το πάθος και την κλίση τους παρά για το τεστ ορθογραφίας της Παρασκευής.


- Θα παίρναμε τις καλύτερες θεωρίες από την εκπαίδευση των χαρισματικών παιδιών, την ειδική αγωγή και κάθε τι ανάμεσα, για να φτιάξουμε ένα σχολείο όπου ικανοποιούνται οι ανάγκες ΟΛΩΝ των παιδιών.

- Τα παιδιά δεν θα ρωτούσαν ποτέ " Γιατί πρέπει να το μάθω αυτό;" επειδή θα ήταν απασχολημένα με την έρευνα.
- Η έρευνα θα υπερτερούσε από την διάλεξη- παράδοση μαθήματος.


- Η επαγγελματική εξέλιξη θα ήταν διαφοροποιημένη, γεμάτη νόημα και αποστασιοποιημένη από την ανάγνωση σελίδων στο PowerPoint.

- Κάθε σχολείο θα είχε μορφές συνεργασίας σαν αυτό που συμβαίνει στο Twitter κάθε μέρα.
- Δεν θα ακούγαμε φράσεις όπως "Δεν το διδάσκουμε αυτό από τη στιγμή που δεν είναι στην εξεταστέα ύλη".


Η εκπαίδευση μπορεί να μην έχει σχέση (τουλάχιστον ως ένα μεγάλο βαθμό) με την μάθηση αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η δική μας τάξη δεν μπορεί να έχει σχέση με την μάθηση!
Είναι στο χέρι μας, όλοι όσοι ασχολούμαστε με την εκπαίδευση, να κάνουμε τη διαφορά με τους δικούς μας μαθητές, με τους συναδέλφους, με το δικό μας σχολείο!

Πρωτότυπο κείμενο: venspired.com
Μετάφραση: Σοφία Τσιντσικλόγλου, Ειδική Παιδαγωγός


Συμπαράσταση στο διωκόμενο συνάδελφο Σεραφείμ Ρίζο.

             
     Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. δηλώνει τη στήριξή του στο συνάδελφο Σεραφείμ Ρίζο, μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Χανίων, που δικάζεται στις 31 Ιανουαρίου μετά από μήνυση της Χρυσής Αυγής, με την κατηγορία ότι «παρακίνησε άγνωστα άτομα να χτυπήσουν μέλος της τον Ιούνιο του 2012». 

   Εκείνη την περίοδο, που υπήρχαν μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια, μέλη της Χρυσής Αυγής οργάνωναν επιθέσεις στην πόλη των Χανίων προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν όποιον συμμετείχε σε αυτές. Με τη μήνυση αυτή προσπαθεί να παρουσιαστεί αντί για θύτης ως «θύμα», σύμφωνα με την προσφιλή τακτική της. 

    Είναι προκλητική η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να αντιστρέψει και να συσκοτίσει την πραγματικότητα στήνοντας μηνύσεις, και μάλιστα σε μια περίοδο που μέλη της με επικεφαλής τον υπόδικο βουλευτή της Γιάννης Λαγό εισβάλλει σε σχολείο στο Πέραμα και επιτίθενται σε εκπαιδευτικούς και γονείς για να μην υποδεχθούν παιδιά προσφύγων ως μαθητές. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την καταδίκη του συναδέλφου μας, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να στήνεται από πλευράς τους βιομηχανία διώξεων.

       Απαιτούμε την άμεση παύση της δίωξης και την απαλλαγή του συναδέλφου. 


Από τη Δ.Ο.Ε.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

Ετήσια χοροεσπερίδα - κοπή πίτας.


Λειτουργία των ΚΔΑΠ …. ένας δούρειος ίππος για την διάλυση του Δημόσιου σχολείου;;


Με αφορμή τις δηλώσεις της κ. Φωτίου, η οποία είναι αναπληρώτρια Υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης και με προηγούμενες αναφορές της ΚΕΔΕ για υπαγωγή της προσχολικής εκπαίδευσης στους Δήμους, διαπιστώνουμε ότι τελικά το μόνο Υπουργείο που δεν ασχολείται με το σχεδιασμό της εκπαίδευσης είναι αυτό που είναι το πλέον αρμόδιο, αφήνοντας ελεύθερο πεδίο για γραφικές δηλώσεις κενού περιεχομένου, βολικές για την πολιτική διάλυσης, που ακολουθείτε από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.

Η λειτουργία των ΚΔΑΠ στα Δημόσια σχολεία με πρόσχημα την δημιουργική απασχόληση των παιδιών, αποτελεί το αποτελείωμα των ήδη ελαστικών σχέσεων που υπάρχουν στην εκπαίδευση αφού δεν μπορεί κανείς μας να δείξει εμπιστοσύνη και να πιστέψει ότι η λειτουργία της δομής αυτής θα αφήσει ανεπηρέαστη τη λειτουργία του Δημόσιου σχολείου. Η σύνδεση του δημόσιου σχολείου με το «ιδιαίτερο» καθεστώς προσλήψεων στους Δήμους και με τα vouchers είναι σαφές ότι ενισχύει τις τάσεις για ακόμη περισσότερη ελαστική εργασία και την εξάρτηση των προσλήψεων από ευκαιριακές χρηματοδοτήσεις.

Με ποια κριτήρια προτείνουν τη λειτουργία μια δομής που θα απασχολεί τα παιδιά έως τις 8μ.μ., όταν η ίδια κυβέρνηση σεμνά και ταπεινά κατάργησε τα σχολεία διευρυμένου προγράμματος, με πρόσχημα την κούραση των παιδιών; 

Σε ποιους οικονομικούς πόρους θα στηριχτεί αυτή η λειτουργία των ΚΔΑΠ όταν γνωρίζουμε ότι τα σχολεία που λειτούργησαν ως Δομές Υποδοχής για την Εκπαίδευση των Προσφύγων (ΔΥΕΠ) δεν έχουν επιδοτηθεί με επιπλέον χρήματα, σε μια περίοδο μεγάλης υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης γενικότερα.

Το ΔΣ του Συλλόγου Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας καταγγέλλει την προσπάθεια διάλυσης του Δημόσιου σχολείου μέσα από πολιτικές αποφάσεις που θέτουν σε ομηρεία την εργασία χιλιάδων εκπαιδευτικών , προωθώντας παράλληλα την εκχώρηση του Δημόσιου σχολείου βήμα βήμα στην τοπική αυτοδιοίκηση. 

Είναι σαφές ότι αγωνιζόμαστε για το σχολείο των υποδομών, για μόνιμους διορισμούς, για το σχολείο της ποιότητας , που αξίζει να έχουν όλα τα παιδιά. 

Καμία έκπτωση στους αγώνες μας, για το Δημόσιο σχολείο, για το δικαίωμα σε μια ζωή αξιοπρέπειας! 

Το ΔΣ





Καταγγελία για το όργιο τρομοκρατίας από μέλη της Χρυσής Αυγής στο Δημοτικό Σχολείο Νέου Ικονίου Περάματος.

Με αφορμή την απαράδεκτη ρατσιστική στάση που υιοθέτησαν μέλη της Χρυσής Αυγής σε σχολείο στο Πέραμα, το ΔΣ του Συλλόγου Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας καταγγέλλει και καταδικάζει τέτοιες ρατσιστικές συμπεριφορές. 

Ο Σύλλογος Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας ήταν από την αρχή δίπλα στα παιδιά αυτά, που πληγωμένα από τις συγκυρίες κατέφυγαν στον τόπο μας, με υλική υποστήριξη και δράσεις που πραγματοποιήθηκαν από ομάδα του Συλλόγου.

Για τα παιδιά όσων επιλέγουν ή αναγκάζονται να αναζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα, το Υπουργείο Παιδείας Θα πρέπει να λάβει, μέτρα, προκειμένου να διασφαλιστεί το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση χωρίς εκπτώσεις ή διαφοροποιήσεις. 

Διεκδίκηση του Συλλόγου δασκάλων είναι να γίνει μια επιστημονικά και παιδαγωγικά τεκμηριωμένη προσέγγιση για να μπορέσουμε με παιδαγωγικούς όρους να αποφασίσουμε την ολική ένταξη των παιδιών αυτών στο σχολικό σύστημα. Αυτό, δεν είναι μια απλή πολιτική απόφαση.

Σαφώς το ζήτημα έχει πολλές προεκτάσεις και αφορά τη γενικότερη μεταναστευτική πολιτική η οποία είναι αβέβαιη και ασταθής με έλλειμμα σε σχεδιασμό και στοχοθεσία.

Δεν είναι αρκετό να υπάρχουν προθέσεις αλληλεγγύης, αλλά προϋποθέσεις για την έμπρακτη δράση μας στη διεκδίκηση για όλους αυτούς τους ανθρώπους, στο δικαίωμα σε μια ζωή αξιοπρέπειας. 

Στα σχολεία μας και στα σπίτια μας δεν υπάρχει χώρος για ρατσισμό και ξενοφοβία. Εμείς οι εκπαιδευτικοί υπερασπιζόμαστε τις αξίες της ειρήνης, της αλληλεγγύης της αγάπης στον συνάνθρωπο.

Οι αγώνες για μια ζωή αξιοπρέπειας είναι βασικό αίτημα όλων των δράσεων του συνδικάτου. Όπως αγωνιζόμαστε όλα αυτά τα χρόνια για τα εργασιακά μας δικαιώματα, για το δημόσιο και δωρεάν σχολείο, έτσι και τώρα μπαίνουμε μπροστά στην υπεράσπιση του ανθρώπινου δικαιώματος στη ζωή.

Η αλληλεγγύη δίνει ελπίδα.


Το ΔΣ

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Η ταξική διάσταση του βιώματος να μεγαλώνεις παιδί με αυτισμό.

Αναδημοσίευση από το Δίκτυο Κριτικής στην Εκπαίδευση.
Άρθρο της Ιωάννας Σωτήρχου.




Στη «Λέξη που δε λες», μια τηλεοπτική σειρά που έχει συγκλονίσει όσους την παρακολουθούν, περιγράφεται η ζωή μιας οικογένειας που μεγαλώνει ένα αυτιστικό παιδί: η οδύνη της προσπάθειας να ανταποκριθείς σε μια δύσκολη συνθήκη που αφορά το παιδί σου, οι ανατροπές που βιώνονται στις σχέσεις της οικογένειας, το κοινωνικό στίγμα που υψώνει η άγνοια και ο τρόμος μπροστά στο άγνωστο. Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς ακόμη χειρότερη. Αδυσώπητη.

Αυτή την πραγματικότητα αποκαλύπτει η ποιοτική μελέτη «Μεγαλώνοντας παιδί στο φάσμα του αυτισμού: η ταξική διάσταση», που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του διεπιστημονικού ερευνητικού προγράμματος με θέμα τις κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες στην ψυχική υγεία, με επιστημονική υπεύθυνη την αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Αναστασία Ζήση, την ανώτερη λέκτορα στο Πανεπιστήμιο Νew England της Αυστραλίας Σοφία Μαυροπούλου και την ψυχολόγο Χριστίνα Δαρδάνη.
Πρόκειται, μάλιστα, για την πρώτη διεθνώς κοινωνική ποιοτική έρευνα που προσεγγίζει τη βιωμένη εμπειρία των μητέρων που μεγαλώνουν παιδί με αυτισμό εξετάζοντας συστηματικά την ταξική διάσταση αυτής της εμπειρίας. Η συγκεκριμένη μελέτη για την κοινωνική διάσταση της γονεϊκής εμπειρίας του αυτισμού αποκτά και μία επιπλέον βαρύνουσα σημασία, δεδομένου ότι η επιδημιολογία της συγκεκριμένης νευροαναπτυξιακής διαταραχής έχει σημαντικά αυξηθεί όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς.

Στη συζήτησή μας με την ερευνήτρια Αναστασία Ζήση για την έρευνα και το βίωμα της ανατροφής παιδιού ή παιδιών στο φάσμα του αυτισμού μεταξύ μητέρων που ανήκουν σε διαφορετικά κοινωνικο-οικονομικά στρώματα αναδεικνύονται όχι μόνο οι τεράστιες δυσκολίες, αλλά και τα ανυπέρβλητα κενά στην πρόνοια, που αφήνουν τελικά τις φτωχές γυναίκες ανυπεράσπιστες απέναντι στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το παιδί τους.

• Ποιο ήταν το αντικείμενο της έρευνάς σας;

«Μελετήσαμε 83 μητέρες από την πρώτη στιγμή που αντιλαμβάνονται ότι κάτι συμβαίνει στο παιδί τους μέχρι την παρούσα κατάσταση. Μητέρες με παιδιά σε διαφορετικές ηλικίες.
»Το ιδιαίτερο είναι ότι προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικο-οικονομικά στρώματα, την εργατική τάξη, μητέρες που δεν εργάζονται, μέχρι τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στελέχη με ανώτατες σπουδές αλλά και μητέρες της μικροαστικής τάξης, δημόσιες υπάλληλους, ελεύθερες επαγγελματίες».

• Ποιες είναι οι βασικές διαπιστώσεις σας;

«Τα ευρήματα είναι σημαντικά: κατ’ αρχάς η διαδικασία μέχρι να φτάσουν στη διάγνωση είναι αρκετά περίπλοκη και ένα σημαντικό στοιχείο στη διαδικασία αυτή είναι η ποιότητα της επικοινωνίας του επαγγελματία με τη μητέρα.
»Οι μητέρες χρειάζονται μια ποιότητα στην επικοινωνία της διάγνωσης, διότι αρκετές και κυρίως οι μητέρες που προέρχονται από τα εργατικά στρώματα δεν γνωρίζουν τι είναι ο αυτισμός, επομένως χρειάζεται οι επαγγελματίες, παιδοψυχίατροι ή αναπτυξιολόγοι, να συνοδεύουν την ανακοίνωση από πλήρη ενημέρωση των μητέρων για το τι είναι.
»Ομως αυτές οι μητέρες χρειάζονται μεγάλη βοήθεια και μετά τη διάγνωση: θα πρέπει να τις καθοδηγούν για το ποιες υπηρεσίες μπορούν να αναλάβουν τα παιδιά, σε ποιες ειδικότητες θα πρέπει να τα παραπέμψουν, διότι η ποιότητα της θεραπευτικής σχέσης μαζί με την ποιότητα της συντροφικής σχέσης είναι τα δύο πιο βασικά στοιχεία για να μπορέσουν οι μητέρες να ανταποκριθούν σε αυτές τις δυσμενείς απαιτήσεις που συγκεντρώνει η ανατροφή παιδιού με αυτισμό.
»Οι μητέρες χρειάζονται στήριξη· κυρίως αυτές που στερούνται των υλικών μέσων, που έχουν λίγα χρήματα ή καθόλου εισόδημα. Αφού ένα παιδί με αυτισμό μπορεί να χρειαστεί ακόμη και 40 ώρες θεραπείας τη βδομάδα, με το μεγαλύτερο μέρος να μην μπορεί να καλυφθεί από δημόσιους θεραπευτικούς φορείς».

• Φαντάζει αδιανόητο, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο της πάνδημης σχεδόν οικονομικής ανέχειας. Ομως γιατί γίνεται λόγος αποκλειστικά για μητέρες; Υπονοείται κάτι;…

«Επειδή συχνά ο σύζυγος τις εγκαταλείπει λόγω του αυτισμού και είναι μόνες μητέρες, χωρίς σύντροφο. Αυτές οι γυναίκες χρειάζονται στήριξη και θα πρέπει η πολιτεία να φροντίσει γι’ αυτές.
»Σε σημαντικά ποσοστά οι μητέρες είναι απολύτως ανυπεράσπιστες και οικονομικά και πρακτικά και συναισθηματικά, αλλά και επιβαρημένες με το στίγμα και την προκατάληψη ότι για τη λειτουργία της αναπαραγωγής την ευθύνη έχει αναλάβει αποκλειστικά το γυναικείο φύλο…»

• Πώς θα συνοψίζατε τα συμπεράσματά σας;

«Τα ευρήματα έδειξαν σημαντικές ταξικές διαφοροποιήσεις ως προς τη διαγνωστική εμπειρία, την πρόσβαση σε υπηρεσίες και θεραπείες, την κοινωνικότητα και την ποιότητα ζωής συνολικά, τόσο των μητέρων όσο και των παιδιών.
»Ολες οι μητέρες, ανεξαρτήτως ταξικής θέσης, βίωσαν το διαγνωστικό συμβάν ως συντριβή, αλλά οι μητέρες της εργατικής τάξης είναι απολύτως εκτεθειμένες στην υλική στέρηση, στο στίγμα, στην κοινωνική απομόνωση και την έλλειψη στήριξης, θεσμικής και άλλης».
«Τη θυμάμαι εκείνη τη στιγμή …χάνεται ο κόσμος από τα μάτια σου…». Είναι η στιγμή που κάποιος ειδικός αποκαλύπτει στη μητέρα ότι το παιδί της είναι αυτιστικό. Ισχυρός κλονισμός. Και μετά η τυραννική αβεβαιότητα και η απόγνωση των μητέρων λόγω της έλλειψης καθοδήγησης από τους επαγγελματίες.
«Ενα κενό. Δεν ήξερα τι είναι, ναι. Γιατί δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να μου εξηγήσει…». Μία πραγματικότητα που έχουν να αντιμετωπίσουν χωρίς να ξέρουν που να απευθυνθούν για να ζητήσουν βοήθεια.

Οι ταξικές διαφορές ξεκινούν από την ίδια τη διάγνωση. Και οι δυσκολίες είναι συντριπτικά σκληρότερες για τις μητέρες των εργατικών στρωμάτων: η διάγνωση γίνεται με μεγάλη χρονική καθυστέρηση, η καθοδήγηση είναι ακατάλληλη, η αλληλεπίδραση με τους επαγγελματίες αρνητική ή ανύπαρκτη.
Ετσι ακόμη και η διαδρομή μέχρι τη διάγνωση μπορεί να γίνεται τραυματική. Σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και οι επαγγελματίες στους οποίους απευθύνθηκαν έκαναν λανθασμένη διάγνωση επειδή καμιά φορά μπορεί να μην είναι ενημερωμένοι.
Και οι μητέρες δεν έχουν τα εφόδια, γνωστικά και υλικά για να αναζητήσουν τον κατάλληλο επαγγελματία που δεν θα υποτιμήσει τις ανησυχίες τους και δεν θα υποβαθμίσει το πρόβλημα επειδή δεν θέλει να τους δυσαρεστήσει.
Στις δυσκολίες μπορεί να προστεθεί και το γεγονός ότι κάποιος επαγγελματίας μπορεί να μην κάνει τη σωστή παραπομπή, να περάσει χρόνος και να καθυστερήσει ακόμη περισσότερο την αναζήτηση κατάλληλης βοήθειας, ενώ και η επικοινωνία της μητέρας με τους επαγγελματίας μπορεί να είναι δυσχερής δημιουργώντας πρόσθετα εμπόδια.
«Παρατηρήσαμε ότι ακόμη και η επικοινωνία είναι κάπως δύσκολη, είτε γιατί η μητέρα έχει απορίες και δεν έχει τα γλωσσικά εφόδια να χτίσει μια επικοινωνία με τον ψυχίατρο, είτε επειδή μπορεί να της μιλήσουν απόλυτα.
»Ιδιαίτερα όμως οι μητέρες χωρίς πόρους και εφόδια μετά τη διάγνωση χρειάζονται μια φάση καθοδήγησης, γιατί έχουν σοβαρά προβλήματα και πρέπει να χτιστούν με τον θεραπευτή σχέσεις εμπιστοσύνης προκειμένου να υποστηρίξουν το παιδί στη ζωή του και για να έχουν μια ποιότητα ζωής οι ίδιες».
Σαν να μην τους έφτανε το σοκ της διάγνωσης, μετά τον φόβο και τις ενοχές ακολουθεί συχνά και η εγκατάλειψη: ακόμη κι όταν δεν διαλύεται ο γάμος οι περισσότεροι σύζυγοι επιλέγουν να αποφύγουν το πρόβλημα. Μιλούν για άντρες που ζουν στην «κοσμάρα τους» κι ακόμη για τη δυσφορία του συζύγου: «Μπορώ να πω πως ήταν ο κυριότερος λόγος για το διαζύγιο»…
Εφιαλτικό σκηνικό.
Από κοντά και η κοινωνική απόρριψη, το «πάρε το παιδί σου από εδώ» στην παιδική χαρά, σε αντίθεση με τις οικονομικά προνομιούχες τάξεις που ανέφεραν υποστηρικτικές σχέσεις. Και μέσα σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό έρχεται και η παντελής απουσία οποιασδήποτε κρατικής πρόνοιας και μέριμνας, η έλλειψη υπηρεσιών φροντίδας που καλύπτουν ιδιώτες. Πώς να αντεπεξέλθει μία γυναίκα χωρίς πόρους και υποστήριξη;
«Εγώ τώρα που έμεινα και μόνη θα έλεγα ότι θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη υποστήριξη από το κράτος, δηλαδή τουλάχιστον να έχεις κάπου να το αφήσεις το παιδί σου, και δεν βρίσκεις άνθρωπο που να ξέρει να το χειριστεί…».

Ισως γι’ αυτό τον λόγο, αυτή η έρευνα να αποτελεί μια πρωτότυπη συμβολή σε μια «ταξικά τυφλή» βιβλιογραφία: επειδή αναδεικνύει τις ταξικές αντιθέσεις και το πόσο πολύ ευάλωτες είναι στην ψυχική καταπόνηση οι μητέρες της εργατικής τάξης, αδύναμες λόγω έλλειψης πόρων και αβοήθητες λόγω απουσίας ενός υποστηρικτικού πλαισίου που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες που έχει η ανατροφή ενός αυτιστικού παιδιού.
Κι αν μη τι άλλο, αποτελεί μια κραυγή για να επιδειχθεί το προσήκον ενδιαφέρον, να υπάρξει η ευαισθητοποίηση όχι μόνο των επαγγελματιών, που οφείλουν να εξηγούν και να καθοδηγούν αυτές τις γυναίκες, αλλά και των κρατικών αρχών, που οφείλουν επιτέλους να μεριμνήσουν για την πλαισίωση και υποστήριξη αυτών των παιδιών.

Αν κάτι μας μένει από τη συζήτηση με την ερευνήτρια είναι το γεγονός ότι -όπως μας είπε- η θεσμική εγκατάλειψη αυτών των παιδιών και των μητέρων τους που προέρχονται από τα εργατικά στρώματα φτάνει να αποτελεί στέρηση βασικών τους δικαιωμάτων σε ένα κράτος δικαίου:

«…Τίθεται και επιπλέον ένα ηθικό ζήτημα για την εφαρμογή των κοινωνικών πολιτικών της πολιτείας, διαφορετικά αυτό που συμβαίνει αποτελεί παραβίαση βασικών δικαιωμάτων και αρχών δικαίου» παρατηρεί η κ. Ζήση.
Τι αφορά η διαταραχή και πώς αντιμετωπίζεται

Ομως τι είναι ο αυτισμός, ποιες είναι οι κύριες εκδηλώσεις του; Αφορά αποκλειστικά τους τομείς της επικοινωνίας και της κοινωνικότητας; Στις απορίες μας απαντά η ψυχολόγος Χριστίνα Δαρδάνη:

«Ο αυτισμός είναι μία σύνθετη νευροαναπτυξιακή διαταραχή με προεξέχοντα συμπτώματα τις δυσκολίες στην κοινωνική επικοινωνία και αλληλεπίδραση και τις στερεότυπες συμπεριφορές-ενδιαφέροντα. Είναι αποτέλεσμα της συνέργειας γενετικών, επιγενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων.
»Η διαταραχή γίνεται εμφανής συνήθως νωρίς κατά την παιδική ηλικία. Πολλά παιδιά εμφανίζουν ενδείξεις της διαταραχής ήδη κατά τους πρώτους 12-18 μήνες της ζωής τους…
»Ωστόσο, σύγχρονα ερευνητικά δεδομένα καθώς και το διαγνωστικό εγχειρίδιο dsm5 -το ευρύτερα χρησιμοποιούμενο ψυχιατρικό διαγνωστικό εγχειρίδιο στον κόσμο- υποδεικνύουν ότι η διαταραχή μπορεί να γίνει αντιληπτή και σε μεγαλύτερες ηλικίες ακόμα και κατά την ενήλικη ζωή, όταν οι κοινωνικές απαιτήσεις ξεπερνούν το όριο των ικανοτήτων του ατόμου.
»Ακόμα και στον γενικό πληθυσμό μπορεί να παρατηρήσουμε στοιχεία αυτισμού, δηλαδή μεμονωμένα συμπτώματα αυτισμού ήπιας μορφής. Σύγχρονα επιδημιολογικά δεδομένα προκρίνουν τον αυτισμό ως μία από τις συνηθέστερες διαταραχές της ανάπτυξης διεθνώς. Υπολογίζεται ότι 1 στα 152 παιδιά έχει διαγνωστεί με αυτισμό».

Μπορεί να αντιμετωπιστεί; «Παρά τις συνεχείς και ελπιδοφόρες ερευνητικές προσπάθειες για την ανακάλυψη κάποιας βιολογικής θεραπείας, αυτή τη στιγμή οι θεραπευτικές προσεγγίσεις γίνονται ως επί το πλείστον σε επίπεδο συμπεριφοράς και έχουν στόχο τη βελτίωση της επικοινωνίας, της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και δεξιοτήτων αποτελεσματικής μάθησης και αυτονόμησης.
Ετσι, απαιτείται μία σύνθεση στρατηγικών και επαγγελματιών όπως παιδοψυχιάτρων, ψυχολόγων, λογοθεραπευτών, εργοθεραπευτών.
»Σύμφωνα με διεθνή ερευνητικά δεδομένα εκτιμάται ότι ένα παιδί με αυτισμό συμμετέχει μέχρι και σε 7 προγράμματα ταυτόχρονα, συνολικής διάρκειας μέχρι και 40 ωρών εβδομαδιαίως! Στην Ελλάδα οι παρεμβάσεις αυτές παρέχονται κατά κύριο λόγο από ιδιώτες και, παρά τις συμβάσεις με τα ασφαλιστικά ταμεία, το οικονομικό άχθος για τις οικογένειες είναι φοβερό».
Ομως όπως επισημαίνει η ειδική ψυχολόγος, ας μη φανεί ότι η διαταραχή και η φύση της είναι η πηγή της καταπόνησης των οικογενειών:
«Οχι! Ο αυτισμός πέρα από τις προεξέχουσες και έντονες δυσκολίες περιλαμβάνει εντυπωσιακά ταλέντα και χαρίσματα, π.χ. εκπληκτικές μνημονικές, μαθηματικές, μουσικές, καλλιτεχνικές ικανότητες, αφοπλιστική ειλικρίνεια, εναλλακτικούς/δημιουργικούς τρόπους σκέψης».

Με αυτή την έννοια, τονίζει, «η απουσία θεσμών και ουσιαστικής κοινωνικής υποστήριξης και ευαισθητοποίησης βρίσκονται στον πυρήνα του άχθους που βιώνουν οι οικογένειες».


Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Πώς μιλάμε για το Ολοκαύτωμα στα παιδιά.

Με αφορμή την "Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος" (27/1/2017), αναδημοσιεύουμε το άρθρο της παιδαγωγού και συγγραφέα Μαρίζας Ντε Kάστρο, η οποία  μετέφρασε ένα βιβλίο για την Άννα Φρανκ και γράφει για την εξόντωση των Εβραίων μέσα από την παιδική λογοτεχνία. Τα βιβλία που προτείνονται στο τέλος του άρθρου είναι πολύ χρήσιμα για την παιδαγωγική τους αξιοποίηση στις τάξεις μας, την συγκεκριμένη ημέρα.
Από το Τελευταίο Θρανίο

Η Γερμανοεβραία Άννα Φρανκ γράφει στο ημερολόγιό της,
σε φωτογραφία τραβηγμένη λίγο πριν από τη σύλληψη
της ιδίας και της οικογένειάς της στο Αμστερνταμ,
το 1944, από τους ναζιστές.



«Όμως μόνο η ανάμνηση της Άννας θα του δώσει πραγματικά τη θέση μου στον κήπο του σπιτιού, στο 263, στο Κανάλι του Αυτοκράτορα» λέει το δέντρο στους αναγνώστες και στο φιντάνι που φύτεψαν στη θέση του. Το δέντρο αφηγείται όσα είδε. Είναι μια καστανιά, ο κύριος μάρτυρας της σύλληψης των κρυμμένων σε μια σοφίτα στο Άμστερνταμ, στις 4 Αυγούστου 1944.
Η Άννα είναι η γνωστή μας Άννα Φρανκ. Τι είναι αυτό που λέει πραγματικά το δέντρο; Μιλάει με λογοτεχνικό τρόπο για τη διατήρηση της μνήμης, όταν οι αναμνήσεις χαθούν. Συμπυκνώνει δηλαδή σε μια πρόταση το τεράστιο θέμα του πώς, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο θα κρατήσουν οι παλαιότερες γενιές ζωντανές τις μνήμες όσον αφορά το πλήγμα που δέχτηκε ο πολιτισμός κατά τον 20ό αιώνα.
"Το δέντρο βλέπει" είναι ένα εικονογραφημένο βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά του Δημοτικού. Διαβάζοντας την ιστορία της Άννας, όπως την αφηγείται το δέντρο, οι αναγνώστες αντιλαμβάνονται όλες τις πλευρές της ανθρώπινης φύσης τόσο για το καλό όσο και για το κακό (φόβος, αλαζονεία, κακία, αδιαφορία, αλλά και συμπόνια). Δουλεύοντας πάνω στο πολυεπίπεδο σύντομο κείμενο, ο αναγνώστης προβληματίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα (ισότητα, καταπολέμηση των διακρίσεων και του αποκλεισμού), την ηθική (προστασία της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας), τον τρόπο με τον οποίο το μικρό και τυχαίο γίνεται μεγάλο, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα και πώς συγκροτούνται, την παθητικότητα και την καταπολέμησή της με άξονα μια προσδοκώμενη ενεργητική στάση απέναντι σε καθετί που θίγει ομάδες και κοινωνικά δικαιώματα αλλά και την πολιτική.
Αφορμή για να συζητήσει κανείς θέματα σχετικά με τη διατήρηση της μνήμης δεν είναι ούτε οι ιστορικές επέτειοι ούτε τα κεφάλαια της σχολικής ύλης, αν πρόκειται για νέους σχολικής ηλικίας. Οι αφορμές προκύπτουν κάθε στιγμή καθώς παρακολουθούμε τα κοινωνικά φαινόμενα που αναφύονται δίπλα μας - το κυνήγι των μειονοτήτων, τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό, τις κάθε μορφής διακρίσεις. Ολα αυτά τα φαινόμενα μοιραία κατευθύνουν τον προβληματισμό μας στις αιτίες που τα γέννησαν, στις ρίζες τους. Το Ολοκαύτωμα τα περιλαμβάνει όλα.

Αναπτύσσοντας την κριτική σκέψη
Η γενιά μας μπορεί να έχει ακόμη προσωπική επαφή με ανθρώπους που επέζησαν του Ολοκαυτώματος, θύματα της εξωφρενικής γραφειοκρατικής ιδεοληψίας η οποία διέλυσε τον κοινωνικό ιστό της Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: Εβραίους, τσιγγάνους, κομμουνιστές, αντιφρονούντες προς το ναζιστικό καθεστώς. Τα παιδιά δεν έχουν συνήθως πρόσβαση στις αναμνήσεις των ενηλίκων, μπορούν όμως να έχουν πρόσβαση στη γνώση που απορρέει από αυτές και να ευαισθητοποιηθούν μέσω των βιβλίων, είτε αυτά είναι μαρτυρίες είτε κείμενα μυθοπλασίας.
Μαρτυρίες υπάρχουν εκατοντάδες σε κάθε γλώσσα και αποτελούν ένα πολύ δυνατό και αξιόπιστο εργαλείο για την επικαιροποίηση της μνήμης. Η επεξεργασία των μαρτυριών από άτομα νεαρής ηλικίας δεν είναι απλή υπόθεση. Το σοβαρότερο ζήτημα που ενδέχεται να προκύψει είναι εκείνο της ταύτισης των αναγνωστών (εφόσον μιλάμε για βιβλία) ή των ακροατών με τους φορείς των μαρτυριών. Οι νέοι έχουν την τάση να ταυτίζονται με λογοτεχνικούς ή άλλους ήρωες, κάτι στο οποίο προσέβλεπαν παλαιότερα οι συγγραφείς νεανικών βιβλίων και οι εκπαιδευτικοί, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο οι νέοι και τα παιδιά πλησίαζαν ουσιαστικότερα την ψυχολογία των ηρώων.
Όταν όμως αναφερόμαστε σε μαρτυρίες από το Ολοκαύτωμα η ταύτιση είναι όχι μόνον εντελώς αδύνατη, αλλά έως και απαγορευτική. Είναι γεγονός ότι η ανάγνωση μαρτυριών, ή η επαφή με επιζώντες που αφηγούνται προσωποποιεί την Ιστορία, καθώς μιλούν συγκεκριμένοι άνθρωποι που έζησαν αυτές τις καταστάσεις. Είναι όμως επίσης καθοριστική για την αντίληψή μας για την Ιστορία γενικότερα. Ωστόσο κανένας μας δεν μπορεί να μπει στη θέση εκείνων ούτε να αντιμετωπίσει τα διλήμματα που τους έπνιγαν. Επιπλέον, κάθε μαρτυρία είναι μοναδική και ανεξάρτητα από το αν μπορεί να ενταχθεί σε κάποια κατηγορία, πρέπει να τοποθετείται σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Για τη στάση των θυμάτων αλλά και των θυτών έχουν γραφεί χιλιάδες σελίδες και τα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά. Οφείλουμε λοιπόν κατά κύριο λόγο να ασκούμε τα νεανικά μυαλά στην ανάλυση, στην κατανόηση και εντέλει στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης και κοινωνικής συνείδησης. Κατά συνέπεια δεν κρύβουμε αυτά τα εξαιρετικά τραυματικά γεγονότα από το νεανικό κοινό ηθικολογώντας γενικά και αόριστα περί ηθικών αξιών, αλλά τα θέτουμε στην κρίση τους. Άλλωστε η εμπειρία των επιζώντων πρέπει να υμνεί τη ζωή και όχι τον θάνατο, όπως είπε σε μια ομιλία της η ιστορικός Ρίκα Μπενβενίστε.


Μαρτυρίες, μυθοπλασία και διδακτικά βοηθήματα
Από τις μαρτυρίες για το Ολοκαύτωμα που απευθύνονται σε παιδιά ξεχωρίζουν εκείνες των ανηλίκων: 
Το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ (εκδ. Πατάκη), 
Το ημερολόγιο της Rutka (εκδ. Πατάκη), 
Κρυμμένα παιδιά στην Ελλάδα της Κατοχής (εκδ. Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος).

Όσον αφορά τα βιβλία μυθοπλασίας, οι συγγραφείς έχουν κοινή στρατηγική: με όχημα ήρωες που ταιριάζουν ηλικιακά με τους αναγνώστες ξεδιπλώνουν ιστορίες που αναφέρονται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ακουμπούν έμμεσα το Ολοκαύτωμα.

Νύξεις υπάρχουν στα βιβλία: 
Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου (Άλκη Ζέη, εκδ. Μεταίχμιο), 
Πήλινες Μούσες (Σπ. Τσίρος, εκδ. Κέδρος), 
Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα (Μ. Κλιάφα, εκδ. Μεταίχμιο), 
Η ώρα των σκύλων (Ε. Μπριζού-Πελλέν, εκδ. Αγρα).

Βιβλία με κύριο θέμα το Ολοκαύτωμα: 
Αννα Φρανκ (Τζ. Πουλ, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες), 
Η βαλίτσα της Χάνα (Κ. Λιβάιν, εκδ. Σαββάλας)

Για εφήβους: 
Τα σπίτια με το αστέρι (Στ. Ρος, εκδ. Σαββάλας), 
Μάους (Α. Σπίγκελμαν, εκδ. Zoobus), 
Τόμι (Α. Blottière, εκδ. Πόλις), 
Το παιδί του Νώε (Ε. Ε. Σμιτ, εκδ. Opera), 
Η επιλογή της Σόφι (Ου. Στάυρον, εκδ. Ποταμός).

Για εκπαιδευτικούς: 
Προσεγγίζοντας το Ολοκαύτωμα στο ελληνικό σχολείο (Γ. Κόκκινος & συνεργάτες, εκδ. Ταξιδευτής), 
Υλικά για τη Διδασκαλία του Ολοκαυτώματος (εκδ. Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος).



Προσθέτουμε το βιβλίο που έχει μεταφράσει η Μαρίζα Ντεκάστρο και με το οποίο ξεκινάει το αφιέρωμά μας. "Το δέντρο βλέπει" της Ιρέν Κοέν Ζανκά με εικονογράφηση του Maurizio Quarello, από τις εκδόσεις Κόκκινο (2012).




Μια καστανιά διηγείται την ιστορία της Άννας Φρανκ.

150 χρόνια δεν είναι πολλά στη ζωή μιας καστανιάς. Φαγωμένο από τα παράσιτα, το δέντρο θυμάται την πολύ σύντομη ζωή εκείνου του κοριτσιού που έζησε στην παρανομία για δυο χρόνια κρυμμένο στο σπίτι με τον αριθμό 263, στο Κανάλι του Αυτοκράτορα.

Το κορίτσι παρατηρούσε το δέντρο από τον φεγγίτη και κατέγραφε στο ημερολόγιό του τις αλλαγές που άφηναν πάνω του οι εποχές, σημάδι ότι ο χρόνος κυλούσε και ότι εκεί έξω η ζωή συνέχιζε την πορεία της...

Την έλεγαν Άννα Φρανκ, έζησε στο Άμστερνταμ, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Τώρα, η καστανιά θα πει την ιστορία της Άννας.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Ενημέρωση για το ΠΥΣΠΕ (συνεδρίαση 19/1/2017).

Την Πέμπτη 19/1/2017 συνεδρίασε το ΠΥΣΠΕ της Διεύθυνσης Π.Ε. Εύβοιας με την εξής σύνθεση :
1.
Ζημιανίτης Κωνσταντίνος
Πρόεδρος
2.
Σιέκρη Φρειδερίκη
Αντιπρόεδρος
3.
Καραγιάννη Άννα
Μέλος
4.
Καραβά Μελπομένη
Αιρετό  Μέλος
5.
Ζέρβα Ευδοκία
Αναπληρωματικό Αιρετό  Μέλος

και συζήτησε τα παρακάτω θέματα :
ΘΕΜΑ 1ο  :
Εξέταση αιτήματος αναπληρωτή
ΘΕΜΑ 2ο  :
Τροποποίηση Προσωρινών Τοποθετήσεων
ΘΕΜΑ 3ο  :
Τοποθετήσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών κλάδων ΠΕ08- Καλλιτεχνικών Μαθημάτων και ΠΕ11- Φυσικής Αγωγής (Πιστώσεις ΕΣΠΑ)


Για το 1ο θέμα εκκρεμεί το αίτημα - ένσταση εκπαιδευτικού ΠΕ70 σχετικά με την τοποθέτησή του σύμφωνα με την πράξη 3. Αποφασίστηκε να σταλθεί ερώτημα προς το Υπουργείο για περαιτέρω διευκρινίσεις ως προς την τοποθέτηση των αναπληρωτών εκπαιδευτικών.

O πίνακας τοποθετήσεων των αναπληρωτών εκπαιδευτικών ΠΕ08 και ΠΕ11 είναι εδώ.



Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

Ο βοσκός της θάλασσας και η Αφρομαλλούσα.


Για τα γεγονότα στο Δημοτικό Σχολείο Νέου Ικονίου.

Αναδημοσίευση άρθρου της Ελένης Καραγιάννη
Συντονίστριας Εκπαίδευσης Σχιστού  
από το Facebook.

Αυτό το κείμενο όπως και όλα τα άλλα, αναρτήθηκε στην ανοικτή, δημόσια και ελεύθερη σελίδα μου σε αυτόν εδώ το χώρο, με πολύ θάρρος και παρρησία. Την τελευταία φορά που έγραψα για την εκπαίδευση των παιδιών των προσφύγων δέχθηκα “προειδοποιήσεις”. Είμαι επικηρυγμένη βλέπετε στις σελίδες της Χρυσής Αυγής και στις σελίδες της “σοβαρής” Χρυσής Αυγής. Αλλά δυστυχώς δεν φοβάμαι. Δυστυχώς. Γι' αυτό θα συνεχίσω να μιλάω. Ξέρω. Δεν επιτρέπεται αυτήν την εποχή. Ιδιαίτερα σε γυναίκες. Όμως θα το κάνω.
Δεν μπορώ να μην το κάνω. Γιατί θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η ψυχή μου θα με ρωτήσει: “Μίλησες ; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;”

Σήμερα ήμουν μάρτυρας σε μια από τις πιο θλιβερές εικόνες της ζωή μου. Προπηλακισμοί. Χαστούκια. Μπουνιές. Βρισιές. Ουρλιαχτά. Υστερίες. Τεντωμένα πρόσωπα. Υψωμένες γροθιές.
Μέσα και έξω από τον ιερό χώρο ενός σχολείου.
Γιατί;
Για να μην έρθουν στην απογευματινή βάρδια ενός δημόσιου ελληνικού σχολείου κάπου 20-25 παιδιά του πολέμου. Παιδιά που έχουν επιβιώσει από οβίδες, από μισαλλοδοξία, από φανατισμό, από πείνα, από δίψα, από το κρύο, από τη θάλασσα. Παιδιά τραυματισμένα στη ψυχή και στο σώμα. 
Παιδιά . Παιδιά. Παιδιά γαμώτο. Παιδιά.

Δεν θα πω πολλά όμως για τον Υπόδικο. Παρά μόνο πως ούτε επιθετικότητα ήταν αυτό που έκανε. Ούτε καν βία. Ήταν ένα χορευτικό. Μια περφόρμανς. Ένα σκετς. Αγανακτισμένος έσπρωχνε την πόρτα του σχολείου για να μπει τελικά μέσα, να κάνει μια στροφή σαν να χόρευε ζεϊμπέκικο και στη συνέχεια να αποχωρήσει. Το ξύλο στις δασκάλες και στους δασκάλους το έριξαν οι συνοδοί του.
Όλα αυτά που σας περιγράφω έγιναν μπροστά στα μάτια κάποιων παιδιών που δεν είχαν προλάβει να αποχωρήσουν από το σχολείο. Έκλαιγαν αυτά τα παιδιά. Είδαν τον Κύριο και την Κυρία τους, τους δασκάλους τους, να τρώνε σφαλιάρες και σπρωξίματα.
Γιατί;
Πώς θα παρηγορήσουμε αυτά τα παιδιά.;
Ποιος θα τους εξηγήσει; Τι να τους εξηγήσει;
Για αυτά τα παιδιά δεν γίνεται όλο αυτό; Για να τα προστατεύσουμε;.
Γιατί έπρεπε να γίνει όλο αυτό;

Το υπόλοιπο μήνυμά μου αφορά στους γονείς του σχολείου. Και κάθε σχολείου. Ιδιαίτερα εκείνους που ήμασταν μαζί στη συζήτηση. Ξέρω πως το σχόλιό μου θα φτάσει στα χέρια τους. Θέλω να τους πω πως δεν έχω θυμό γι' αυτούς. Έχω θυμό μόνο σε όσους εκμεταλλεύονται τα συναισθήματά τους.

Γιατί τα ξέρω τα συναισθήματά τους. Ήμουν κοντά τους τα τελευταία 19 χρόνια. Ήμουν κοντά τους όταν έχασαν τη δουλειά τους. Όταν μαζί με τους άλλους συναδέρφους μαζέψαμε λίγα χρήματα για να τους πληρώσουμε το κομμένο ρεύμα. Ήμουν εκεί κοντά στην μητέρα που κακοποιήθηκε από έναν βάναυσο σύζυγο και με άφησε να της κρατήσω το χέρι. Ήμουν κοντά τους στην αγωνία τους για τον μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Δεν θα τους κατηγορήσω. Γιατί τους κατανοώ. Ξέρω. Ειλικρινά ξέρω τις δυσκολίες, τις αγωνίες και τον πόνο της ψυχής τους. Και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας. Ξέρω το βάρος του να μεγαλώνεις παιδιά σε αυτές τις δύσκολες εποχές της χολέρας. Της φτώχειας. Της ψυχικής ανέχειας. Ξέρω. Ήμουν εκεί όταν εκμυστηρεύτηκαν τις αγωνίες τους. Πήρα τα παιδιά τους αγκαλιά όταν μάτωναν τα γόνατά τους στο προαύλιο και ζητούσαν τη μαμά. Μέχρι να έρθει η μαμά, ήμουν εγώ εκεί για εκείνα. Χωρίς φόβο τα πήρα αγκαλιά όταν έβραζαν από πυρετό. Πολλές φορές κόλλησα τις ασθένειές τους. Τις γρίπες τους. Τα δερματικά τους. Τα παράσιτά τους. Ναι. Τα Ελληνάκια έχουν από όλα αυτά. Αλλά δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να είμαι εκεί σαν δεύτερη Μητέρα για αυτά. Τα αγαπάω τα παιδιά τους. Μάλιστα τα πιο μικρά, μερικές φορές μπερδεύονται και με φώναζαν μαμά. Αλήθεια. Το κάνουν αυτό οι πολύ μικροί μαθητές.

Και θα συνεχίσω να τα αγαπάω και να διαθέτω την αγκαλιά μου και την ψυχή μου για αυτά. Γιατί έχω επιλέξει να είμαι Δασκάλα. Είναι δύσκολο να είσαι δάσκαλος. Γιατί βλέπεις να κυλάει η ιστορία μπροστά σου και πολλές φορές είναι πέρα από τις δυνάμεις σου να αλλάξεις το ελάχιστο.Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Έτσι νόμιζα. Έτσι ήθελαν να με κάνουν να νομίζω. Ότι είμαι θύμα. Ότι δεν μπορώ να αλλάξω πολλά. Είναι ψέμα όμως. Μπορώ να αλλάξω τη μοίρα μου. Μπορώ να αλλάξω τη μοίρα των μαθητών μου. Μπορώ να συμβάλλω λίγο. Ένα μικρό βηματάκι προς μια πιο ανθρώπινη ζωή. 
Πιο ανθρώπινη ζωή. 
Και γι αυτόν τον λόγο θα συνεχίζω να αγκαλιάζω τα παιδιά τους όταν έχουν πυρετό και να βρίσκομαι δίπλα στις μητέρες αυτές όταν θα θέλουν υποστήριξη. Θα το κάνω..Με όλη μου την καρδιά.

Θα το κάνω όμως και για τα παιδιά των προσφύγων . 
Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση να μην το κάνω και για τα παιδιά των προσφύγων.

Ξέρετε γιατί; 
Για ένα μόνο λόγο.

Για να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό με ενδιαφέρει μόνο.
Δυστυχώς αυτό με ενδιαφέρει μόνο.

Γιατί ο Δαρβίνος είπε, πως τα είδη που δείχνουν Συμπόνια στα αδύναμα μέλη της αγέλης, είναι τα είδη που επιβιώνουν. Είναι τα είδη που κατακτούν το κόσμο. Τα δυνατά είδη. Αυτά τα είδη στο βασίλειο της φύσης επιβιώνουν. Όχι τα βίαια. Όχι εκείνα που αφήνουν πίσω στο πέρασμά τους και έξω από την αγέλη τον αδύναμο. Αλλά αυτά που κάνουν χώρο.

Χώρο.

Θα ήθελα να είμαστε μαζί σε αυτό το Μεγάλο και Ιερό σκοπό. Μια αγκαλιά. Για να αλλάξουμε τον κόσμο. Για να γίνουμε λίγο πιο δυνατοί και λίγο πιο θωρακισμένοι και προετοιμασμένοι για τα επόμενα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Σε αυτές τις φήμες πολέμου και σε αυτό το χωνευτήρι ψυχών που έχει καταντήσει ο κόσμος θέλω ειλικρινά να είμαστε μαζί και να αγκαλιάσουμε τους αδύναμους. 
Για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Θα έρθετε;

Ελένη Καραγιάννη
Εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής
Συντονίστρια Εκπαίδευσης Σχιστού




Ενημερωτικό από τον Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας.

Θέμα 1ο : Ανασυγκρότηση ΔΣ

Μετά από την παραίτηση των δύο μελών της παράταξης του τελευταίου θρανίου Κωνσταντίνας Κολιοβέτα και Ηλία Καραμπά, στο ΔΣ του Συλλόγου αναλαμβάνουν οι συνάδελφοι Έλλη Παπουτσή και Γοδέβενου Ελένη , ως οι επόμενοι εκλεγμένοι με τη συγκεκριμένη παράταξη.

Η σύνθεση του ΔΣ έχει ως εξής:

Κορωναίου Βέτα ( Πρόεδρος)

Βαρβάρου Έφη (Γραμματέας)

Γιαννούχος Λάμπρος (Αντιπρόεδρος)

Κατσαρή Γεωργία (Ταμίας)

Γοδέβενου Ελένη (Μέλος)

Παπουτσή Έλλη (Μέλος)

Γαλανού Άννα (μέλος)

ΘΕΜΑ 2ο : Λειτουργία θεατρικής ομάδας 

Από την Πέμπτη 20 Ιανουαρίου και κάθε Πέμπτη, η θεατρική ομάδα θα κάνει τις συναντήσεις της στο 25ο Νηπιαγωγείο Χαλκίδας

ΘΕΜΑ 3ο : Παιδική θεατρική παράσταση

Σας ενημερώνουμε ότι ο Σύλλογος θα πραγματοποιήσει παιδικές θεατρικές παραστάσεις, τέλος Μαρτίου ή αρχές Απριλίου, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, στον κινηματογράφο « Μάγια». Το έργο και οι ημερομηνίες που θα πραγματοποιηθούν θα ανακοινωθούν σε επόμενο ενημερωτικό.





Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

ΔΟΕ : Καταγγελία για το όργιο τρομοκρατίας από μέλη της Χρυσής Αυγής στο Δημοτικό Σχολείο Νέου Ικονίου Περάματος.

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. καταγγέλλει το όργιο τρομοκρατίας και εκφοβισμού που έζησαν σήμερα εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές του Δημοτικού Σχολείου του Νέου Ικονίου στο Πέραμα. 

Μέλη της Χρυσής Αυγής με επικεφαλής τον υπόδικο βουλευτή Γιάννη Λαγό προσπαθούσαν από το πρωί με την παρουσία τους έξω από το σχολείο να σπείρουν τον τρόμο με αφορμή την απόφαση για τη λειτουργία του σχολείου ως Δομή Υποδοχής κι Εκπαίδευσης Προσφύγων (Δ.Υ.Ε.Π.). Το μεσημέρι, λίγο πριν αρχίσει η σύσκεψη των φορέων για την εφαρμογή του προγράμματος, με τους μαθητές του ολοήμερου τμήματος εντός του σχολείου, εισέβαλαν στην αυλή γρονθοκοπώντας, κλοτσώντας και προπηλακίζοντας με χυδαίες και φασιστικές εκφράσεις, εκπαιδευτικούς και γονείς, μπροστά στα αδιάφορα βλέμματα των ελάχιστων αστυνομικών που βρίσκονταν εκεί, παρά την σοβαρότητα της κατάστασης. 

Οι εκπαιδευτικοί δεν τρομοκρατούμαστε από τους φασίστες – δολοφόνους της Χρυσής Αυγής. Αγωνιζόμαστε για να κρατήσουμε ζωντανή τη δημόσια εκπαίδευση που η πολιτεία έχει εγκαταλείψει, υπερασπιζόμαστε με αξιοπρέπεια τον παιδαγωγικό μας ρόλο, τα εργασιακά μας δικαιώματά και τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, πατρίδας.

Οι φασιστικές επιθέσεις δεν πρέπει και δεν θα μείνουν αναπάντητες! Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. καλεί τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους μαθητές να αγκαλιάσουν τα κατατρεγμένα παιδιά που βίωσαν τον πόλεμο, τη φτώχεια και την προσφυγιά για τα οποία τα ίδια δεν φέρνουν καμία ευθύνη. Τους καλούμε να απομονώσουν τις ρατσιστικές, ξενοφοβικές κραυγές.

Η κυβέρνηση, δίχως την εμπλοκή των Μ.Κ.Ο., οφείλει να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την εκπαίδευση και την υγεία όλων των μαθητών, την εξασφάλιση όλου του απαραίτητου εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού αλλά και για την προστασία των εργαζομένων στα σχολεία. Είναι αδιανόητο το βάρος και αυτής της εκπαιδευτικής διαδικασίας να πέφτει αποκλειστικά και μόνο στις πλάτες του μαχόμενου εκπαιδευτικού.
  • Όλοι μαζί αντιμετωπίζουμε αποφασιστικά τη φασιστική και ρατσιστική δράση της Χρυσής Αυγής. Η τρομοκρατία τους δεν θα περάσει!
  • Ζητάμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και εκπαίδευσης για όλα τα προσφυγόπουλα. 
  • Δημόσια δωρεάν εκπαίδευση για όλους τους μαθητές. 
  • Συμμετέχουμε στη σύσκεψη που διοργανώνουν, σήμερα Τετάρτη 18/1/2017 και ώρα 5 μ. μ. στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Κερατσινίου, οι εκπαιδευτικοί φορείς της περιοχής για την προετοιμασία της άμεσης απάντησής μας στα χθεσινά γεγονότα. 

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Ενημέρωση για το ΠΥΣΠΕ (συνεδρίαση 17/1/2017)

Σήμερα Τρίτη 17/1/2017 συνεδρίασε το ΠΥΣΠΕ της Διεύθυνσης Π.Ε. Εύβοιας με την εξής σύνθεση :




1.
Ζημιανίτης Κωνσταντίνος
Πρόεδρος
2.
Σιέκρη Φρειδερίκη
Αντιπρόεδρος
3.
Καραγιάννη Άννα
Μέλος
4.
Καραβά Μελπομένη
Αιρετό  Μέλος
5.
Αρβανίτης Αναστάσιος
Αιρετό μέλος

και συζήτησε τα παρακάτω θέματα :


ΘΕΜΑ 1ο  :
Αναγνώριση Συνάφειας Μεταπτυχιακού Τίτλου Σπουδών
ΘΕΜΑ 2ο  :
Τροποποίηση Προσωρινών Τοποθετήσεων
ΘΕΜΑ 3ο  :
Τροποποίηση τοποθέτησης αναπληρωτών εκπαιδευτικών κλάδων  ΠΕ70- Δασκάλων, ΠΕ06-Αγγλικής Γλώσσας και ΠΕ11- Φυσικής Αγωγής  για απασχόληση στις Δομές Υποδοχής για την Εκπαίδευση των Προσφύγων (ΔΥΕΠ)
ΘΕΜΑ 4ο  :
Τοποθετήσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών  κλάδων ΠΕ70-Δασκάλων και ΠΕ60- Νηπιαγωγών  (πιστώσεις ΕΣΠΑ)
ΘΕΜΑ 5ο  :
Τοποθετήσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών  κλάδων ΠΕ70-Δασκάλων (πιστώσεις Τακτικού Προϋπολογισμού)
ΘΕΜΑ 6ο  :
Τοποθετήσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών για ΣΜΕΑΕ & ΤΕ (πιστώσεις Τακτικού Προϋπολογισμού)
ΘΕΜΑ 7ο  :
Έγκριση υπερωριών για παροχή κατ’ οίκον διδασκαλίας
ΘΕΜΑ 8ο  :
Υπερωρίες εκπαιδευτικών Ολιγοθέσιων Δημοτικών Σχολείων (1/θ- 3/θ)

Η  πράξη, όσον αφορά τις τοποθετήσεις των αναπληρωτών,  βρίσκεται αναρτημένη στην ιστοσελίδα της Δ/νσης Π.Ε. Εύβοιας. Πατήστε εδώ.


Ετήσια χοροεσπερίδα - κοπή πίτας.


Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2016 -2017

1.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

Όπως σας έχουμε ήδη ενημερώσει η συνδρομή για το Σύλλογο μας, για τη συνδικαλιστική χρονιά 2016-2017, για τους μόνιμους εκπαιδευτικούς είναι 32 ευρώ (22 ευρώ, που πρέπει να αποδοθούν στη ΔΟΕ -20 ευρώ για ΔΟΕ και 2 ευρώ ταμείο στήριξης διωκόμενων συναδέλφων) και 10 ευρώ για τη λειτουργία του συλλόγου μας. Το ποσό αυτό θα κρατηθεί σε δόσεις των 5 ευρώ και μια των 2ευρω, από την ενιαία αρχή πληρωμών, αφού θα ήταν αδύνατη η συλλογή των χρημάτων εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των μελών μας. 

2. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ 

Το ύψος της συνδρομής που αφορά τους αναπληρωτές συναδέλφους ορίζεται στα 25€: 12€ (για Δ.Ο.Ε.) + 3€ (για την ΑΔΕΔΥ) και 10 ευρώ για το σύλλογό μας. Και για τους εκπαιδευτικούς κρατικού προϋπολογισμού η παρακράτηση θα γίνει από την ενιαία αρχή πληρωμών.

3.ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΕΣΠΑ – ΠΔΕ

Για τους συναδέλφους αναπληρωτές ΕΣΠΑ και ΠΔΕ η συνδρομή διαμορφώνεται στα 25 ευρώ από τα οποία τα 15 αποδίδονται στη Δ.Ο.Ε. (12€ για Δ.Ο.Ε. + 3€ για την ΑΔΕΔΥ) και τα 10 στο σύλλογο .

Για τους συναδέλφους αναπληρωτές μέσω ΕΣΠΑ και ΠΔΕ δεν υπάρχει δυνατότητα αυτόματης παρακράτησης της συνδρομής τους από τη μισθοδοσία τους. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να καταβάλουν τη συνδρομή τους στην ταμία του Συλλόγου ή στην πρόεδρο κάθε Τετάρτη από 5.00μ.μ. έως 9.00μ.μ. στα γραφεία του Συλλόγου ( Έλλοπος 20 στο 6ο Δημοτικό σχολείο) 

Προτείνουμε να γίνουν 5 δόσεις των 5 ευρώ ,προκειμένου να διευκολύνουμε τους συναδέλφους. Για οποιαδήποτε διευκρίνιση μπορείτε να επικοινωνήσετε με την πρόεδρο του Συλλόγου Βέτα Κορωναίου στο 6974341868 

4. ΑΠΟΣΠΑΣΜΕΝΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ

Οι εκπαιδευτικοί που Υπηρετούν σε σχολικές μονάδες του Συλλόγου μας με απόσπαση , που έχουν δηλαδή οργανική θέση σε άλλη Δ/νση Π.Ε. και μισθοδοτούνται από αυτήν θα πρέπει να καταβάλουν τη συνδρομή τους επίσης στο σύλλογο, αφού δεν μπορεί να γίνει αυτόματη παρακράτηση. Το ποσό της συνδρομής ορίζεται στα 32 ευρώ. (22 ευρώ, που πρέπει να αποδοθούν στη ΔΟΕ -20 ευρώ για ΔΟΕ και 2 ευρώ ταμείο στήριξης διωκόμενων συναδέλφων) και 10 ευρώ για τη λειτουργία του συλλόγου μας .

5. ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΜΕΙΩΜΕΝΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ

Για τους αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου (Α.Μ.Ω.) Η συνδρομή ορίζεται στα 10€ (4€ για Δ.Ο.Ε. και 3€ για ΑΔΕΔΥ και 3 για το σύλλογό μας).

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, η συνδρομή στο σύλλογο είναι πολιτική πράξη με ιδιαίτερη σημασία , σε μια εποχή που τα κεκτημένα χρόνων έγιναν ζητούμενα και οι αγώνες είναι μπροστά μας.

Είναι πολιτική πράξη γιατί είναι κίνηση, σκέψη και πράξη που επιχειρεί να συμβάλλει στη βελτίωση της ζωής όλων των εκπαιδευτικών και πολιτών.

Τι σημαίνει όμως να ζεις τη ζωή σου σήμερα ως πολιτικό ον; Να καταλαβαίνεις πρώτα από όλα πως είσαι μέλος μιας κοινωνίας, και ότι έχεις ανάγκη τους άλλους, όπως σε έχουν ανάγκη και αυτοί.

Η ίδια η συμμετοχή στη δημιουργία οικονομικών και πολιτιστικών αγαθών, είναι μέρος του ευ ζην, της ευδαιμονίας ολοκληρωμένων πολιτών.

Καταγγέλλοντας παραταξιακή ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, που προτείνει αλλαγή στη συνδρομή του συλλόγου αποδίδοντας ευθύνες στο ΔΣ του συλλόγου, απαντάμε με ένα και μόνο τρόπο. 

Ο λαϊκισμός αγαπητοί συνάδελφοι είναι συντηρητική ιδεολογία και η εκμετάλλευση της δύσκολης κατάστασης που ζούμε όλοι μας καθημερινά, με κούφια λόγια και επαναστατικές κορώνες, ανήκουν σε άλλες εποχές. Δεν χρειαζόμαστε άλλες επιδείξεις ανώδυνης επαναστατικότητας, χρειαζόμαστε σκέψεις, λύσεις, προσωπικό παράδειγμα.

Η συνδρομή του συλλόγου είναι απόφαση της 85ης Γενικής συνέλευσης του κλάδου και δεν αφορά απόφαση του ΔΣ του Συλλόγου μας.

Επισημαίνουμε επιπλέον, ότι σύμφωνα με το καταστατικό του Συλλόγου μας, μέλη του συλλόγου είναι όσοι συνάδελφοι είναι οικονομικά τακτοποιημένοι και αυτοί θα έχουν το δικαίωμα ψήφου τον Ιούνιο στις εκλογές των αντιπροσώπων.

Συνάδελφοι η εποχή δεν έχει ανάγκη από κακόβουλη κριτική χρειαζόμαστε κοινά σημεία … συμμετοχή, συλλογικότητα….. ηθική και αξίες, για τους αγώνες που είναι μπροστά μας.


Η Πρόεδρος                              Η Γεν. Γραμματέας

Βέτα Κορωναίου                         Έφη Βαρβάρου