Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Πασχαλινές Δράσεις Συλλόγου Δασκάλων - Νηπιαγωγών Χαλκίδας


Αιμοδοσία του Συλλόγου Δασκάλων - Νηπιαγωγών Χαλκίδας



Ο Σύλλογος Δασκάλων - Νηπιαγωγών Χαλκίδας θα πραγματοποιήσει εθελοντική αιμοδοσία προκειμένου να ενισχυθεί η τράπεζα αίματος του Συλλόγου .
Οι ανάγκες σε αίμα όπως αποδεικνύεται από τα αιτήματα των συναδέλφων είναι μεγάλες. Η συμμετοχή όλων μας είναι λοιπόν πολύ σημαντική. Η αιμοδοσία θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 2 Απριλίου στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Χαλκίδας (Έλλοπος 20, κάτω από το Νοσοκομείο).
Η αιμοδοσία είναι πράξη αγάπης και απόδειξη κοινωνικής ευαισθησίας. Τα αποτελέσματά της σώζουν ζωές, διότι το αίμα ούτε παράγεται , ούτε αντικαθίσταται. Μόνο χαρίζεται. Γι’ αυτό το λόγο, η εθελοντική αιμοδοσία είναι μια χειρονομία καλής θέλησης, φροντίδας και αγάπης.
Η συνεισφορά των εθελοντών αιμοδοτών είναι πάνω απ΄ όλα ενέργεια ζωής για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας.
  
Το ΔΣ



Μερικές σκέψεις για την πρώτη συνέλευση του κλάδου μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.




Βρισκόμαστε όλοι μαζί μετά από πολύ καιρό, μετά από μια σημαντική πολιτική ανατροπή για τα δεδομένα της χώρας μας. Το κάλεσμα αυτό έρχεται μετά από ένα κείμενο του σωματείου μας το οποίο εντέχνως υποβαθμίζει ορισμένα θέματα και υπογραμμίζει άλλα. Γιατί συνάδελφοι δεν είναι δυνατόν με 60 μέρες διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να ήμαστε ήδη με την παντιέρα της «επανάστασης» παραμάσχαλα. Ίσως οι συνάδελφοι εκπρόσωποί μας στο ΔΣ της ΔΟΕ δεν είχαν βιώσει το τραγικό κλίμα του φόβου που είχε κυριεύσει τα σχολεία μας. Στο θέμα μας:

Οι εκπαιδευτικοί του Τελευταίου Θρανίου, μέσα από ανοιχτές διαδικασίες κατέληξαν στις παρακάτω σκέψεις και προτάσεις για την αξιολόγηση, συνυπολογίζοντας το γενικότερο κλίμα της πολιτικής ατζέντας.

Για αρχή, όπως πολλές φορές έχει ειπωθεί από το ΤΘ, η αξιολόγηση που προωθούνταν από το προηγούμενο υπουργείο παιδείας δεν ήταν εργαλείο για τον εξορθολογισμό και την διευκόλυνση της ζωής στα σχολεία μας. Αντίθετα, χρησιμοποιούνταν για την χειραγώγηση και την υπόταξη των εκπαιδευτικών αλλά και για την επικράτηση του φόβου σε ένα μεγάλο μέρος των συναδέλφων. Με απώτερο στόχο την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την μισθολογική καθήλωση και την κατηγοριοποίηση των σχολείων, το υπουργείο της τρόικας και των μνημονίων ήθελε να καταστήσει αποκλειστικά υπευθύνους τους εκπαιδευτικούς για όλα τα δεινά του εκπαιδευτικού συστήματος. Τέλος, χρησιμοποιώντας μονοπρόσωπα όργανα για την αξιολόγηση (σχολικός σύμβουλος, διευθυντής σχολικής μονάδας) έσπειρε το «διαίρει και βασίλευε» τραυματίζοντας τις σχέσεις στους συλλόγους διδασκόντων, σχέσεις που χρειάζεται πολύς κόπος για να επανέλθουν.

Με βάση αυτή τη διαδικασία, αναδείχτηκαν βέβαια και οι επιλογές των ανθρώπων. Από τη μία, υπήρχαν εκπαιδευτικοί και διευθυντές που ακολούθησαν τις προτάσεις του κλάδου και αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην αξιολόγηση, συμμετέχοντας στην απεργία και στις κινητοποιήσεις καθώς και συντάσσοντας το κείμενο της ΔΟΕ για την αξιολόγηση. Η συντριπτική όμως πλειοψηφία των στελεχών της εκπαίδευσης, επέλεξαν να ακολουθήσουν τις προσωπικές τους επιλογές, στεκόμενοι απέναντι στις αποφάσεις και τη θέληση του κλάδου.

Με τη σαρωτική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού όλες αυτές οι διαδικασίες πάγωσαν. Οι υπουργός παιδείας στις προγραμματικές του δηλώσεις αναγνώρισε όλα τα παραπάνω και φυσικά ανέστειλε και τις πειθαρχικές ή προαγωγικές συνέπειές τους, θέτοντας έτσι σε άλλη βάση τις σχέσεις των συναδέλφων με το σχολείο τους αλλά και του συνδικάτου με το υπουργείο παιδείας.

Όχι, δεν πιστεύουμε ότι ξαφνικά θα έρθει η «άσπρη μέρα» από την καλή μας κυβέρνηση. Αντίθετα, οι συμμετέχοντας του ΤΘ όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοι είναι μέλη ενός συνδικάτου, και ρόλος του συνδικάτου είναι να διεκδικεί και όχι να γλύφει.

Η αντικατάσταση του σημερινού νομοθετικού πλέγματος αξιολόγησης εκπαιδευτικών και σχολείων από ένα σύστημα αποτίμησης του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού έργου με δημοκρατικό και συλλογικό τρόπο είναι απαραίτητη. Η διαδικασία όμως θα πρέπει να είναι συμμετοχική και δημοκρατική, όχι τιμωρία. Αρχή λοιπόν της νέας θητείας του Μπαλτά, με ικανοποίηση, θα δούμε για τη συνέχεια.

Για το ΤΘ

Υπενθυμίζουμε την Έκτακτη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας στις 6.30 το απόγευμα της 30ης Μαρτίου 2015, στο Εργατικό Κέντρο Εύβοιας.





Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Γιατί δεν συμμετέχω στην ημερίδα της ΔΟΕ στα Καμένα Βούρλα


Του αιρετού στο ΑΠΥΣΠΕ Χρήστου Κατσαρού
εκλεγμένου με τους Εκπαιδευτικούς εν δράσει.

Είναι ανάγκη να κατανοήσουμε το βασικό ρόλο του σχολείου για να προχωρήσουμε ως εκπαιδευτικό κίνημα στον επανασχεδιασμό του, να συμβάλουμε στην οριοθέτηση του περιεχομένου του στις νέες συνθήκες. Ο λόγος και οι παρεμβάσεις μας δεν πρέπει να παραμείνουν σε ένα συντεχνιακό αυτοαναφορικό πλαίσιο αλλά να αγκαλιάσει όλους τους εμπλεκόμενους κοινωνικούς φορείς στη μαθησιακή διαδικασία και να αλλάξει ουσιαστικά περιεχόμενο και στόχευση η διεκδίκησή μας, διαμορφώνοντας ένα κοινωνικό μέτωπο. Αυτό η σημερινή ηγεσία της Ομοσπονδίας δεν μπορεί να το πετύχει γιατί δεν είναι στο σχέδιό της, στην νοοτροπία της, στην κουλτούρα της και εν τέλει στην στρατηγική της. Η Ομοσπονδία μας δείχνει σήμερα ότι δεν μπορεί να ακούσει τα κελεύσματα της εποχής και σε κάποια ζητήματα ( αιρετοί διευθυντές) η κυβέρνηση φαίνεται να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Να θυμίσω επίσης στην Ομοσπονδία μας
  •  τη στάση της απέναντι στους εκπαιδευτικούς αποδεχόμενοι χωρίς καμία μάχη 5 και 6 επετηρίδες(φοβερό και αδιάβλητο σύστημα ε;;) και την τιμωρητική στάση του Υπουργείου απέναντι στους αναπληρωτές όλα αυτά τα χρόνια, έτσι για να διαιωνίζεται η ομηρία. Συμφωνείτε κ. Μπράτη και κ. Παληγιάννη;;
  •  τη «συμφωνία» με το Μνημονιακό Υπουργείο της Διαμαντοπούλου και της Χριστοφιλοπούλου για το κατάπτυστο ενιαίο μισθολόγιο. Για ρωτήστε στα σχολεία την γνώμη των εκπαιδευτικών για το θέμα αυτό κύριοι της ΠΑΣΚ-ΔΗΣΥ και της ΔΑΚΕ;;
  •  τη στρατηγική σας στο θέμα της αξιολόγησης-χειραγώγησης, όπου καταφέρατε να διαλύσετε, να αποσυντονίσετε με τα νομικά «τερτίπια» τους συλλόγους διδασκόντων και το μόνο που σας απασχολούσε ήταν να φύγει η ποσόστωση ενώ γνωρίζατε πολύ καλά ότι ήταν θέμα πολιτικής βούλησης και αλλαγής πολιτικών συσχετισμών. Το πρόβλημά σας ήταν ο υπουργός και όχι η συγκυβέρνηση.
  •  ότι οι ημερίδες αυτές έπρεπε να έχουν διοργανωθεί πολλά χρόνια πριν με την συμμετοχή όλων των εκπαιδευτικών αλλά εσείς συνσχεδιάζατε τον νόμο 3848 κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κομματικού στρατού. Υπάρχει κάποια διαμαρτυρία εκ μέρους σας για τις διαδικασίες επιλογής;;

 Δεν υπάρχουν περιθώρια πλέον για άλλα λάθη. Αποτελεί άμεση αναγκαιότητα να ωριμάσει το συνδικαλιστικό κίνημα, να ξεπεράσει τις παιδικές του ασθένειες (κομματισμός, παραγοντισμός κ.α.) και να επικεντρωθεί σε μονοπάτια που χαράζει ο εκπαιδευτικός κόσμος μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων και των συλλόγων διδασκόντων.
Προτείνω να ξεκινήσει η συζήτηση για τη διαμόρφωση ενός νέου οργανωτικού πλαισίου με στόχο να τεθεί στις γενικές συνελεύσεις μας. Έτσι το διεκδικητικό και αγωνιστικό πλαίσιο θα οικοδομηθεί από τους ίδιους τους συναδέλφους μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και τους Συλλόγους Διδασκόντων ώστε να εκφράζονται τα αιτήματα, οι προβληματισμοί, οι καινοτόμες ιδέες και τα προβλήματά μας.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, οι αγώνες που δώσαμε αποδίδουν καρπούς. Συνεχίζουμε τους αγώνες μας και ελπίζουμε με τη δική σας απόφαση και συμμετοχή το φετινό καλοκαίρι θα αποτελέσει την απαρχή της αλλαγής κατεύθυνσης στο συνδικαλιστικό κίνημα και της επιστροφής της αισιοδοξίας στους συναδέλφους μας, με την ανατροπή των συσχετισμών στο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας.
Μετά από πέντε χρόνια αυταρχικών και αντιεκπαιδευτικών μνημονιακών πολιτικών το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί ανακουφισμένοι και σοφότεροι, με έντονο το αίσθημα της αυτοκριτικής και της ατομικής ευθύνης, είναι έτοιμοι, αποκηρύσσοντας κάθε είδους εξουσιαστικών μοντέλων και αντιδημοκρατικών διαδικασιών, να συμμετέχουν σε ένα δημοκρατικό και ελεύθερο σχολείο με όπλα την συμμετοχή, τη συλλογικότητα, τη συνυπευθυνότητα, το διάλογο και την συναδελφικότητα.
Γι’ αυτό συντάσσομαι με την απόφαση του ΣΕΠΕ Ν. Φθιώτιδας και τους λόγους να μην συνδιοργανώσει με την ΔΟΕ την ημερίδα με θέμα: Αξιολόγηση – αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου, πειθαρχικά. Οι θέσεις του κλάδου στα Καμένα Βούρλα 1/4/2015
Σας παραπέμπω στους λόγους του ΣΕΠΕ Ν.Φθιώτιδας :Αριθμ. Πρωτ: 13 Λαμία, 20/3/2015
Α. Η ημερίδα διεξάγεται σε εργάσιμη ημέρα με εξασφαλισμένη άδεια μόνο σε ένα-μια συνάδελφο ανά σχολείο. Απευθύνεται λοιπόν στους λίγους.
Β. Από τη συνολική διάρκεια των δέκα ωρών δίνεται συνολικά στους δυο εισηγητές λόγος μιας ώρας μόνο ( μισή ώρα στον καθένα). Πιστεύει αλήθεια κάποιος ότι για την αναζήτηση ενός μοντέλου αποτίμησης του εκπαιδευτικού έργου αρκεί μια μόνο εισήγηση μισής ώρας ;
Γ. Στην ημερίδα συμμετέχουν -μετακινούμενοι από πόλη σε πόλη- όλα τα μέλη του Δ.Σ. της ΔΟΕ εισπράττοντας υψηλές αποζημιώσεις για να εναλλάσσονται στο προεδρείο της εκδήλωσης και παράλληλα κάνοντας δημόσιες σχέσεις για τις επικείμενες εκλογές νέου Δ.Σ. της ΔΟΕ τον Ιούνιο. Γίνεται σπατάλη μεγάλων ποσών της ομοσπονδίας για να πετύχουν τη δική τους προσωπική προβολή. Πρόκειται τουλάχιστον για ατόπημα.
Χρήστος Κατσαρός
Αιρετός ΑΠΥΣΠΕ Στερεάς Ελλάδας με τους Εκπαιδευτικούς Εν Δράσει
και μέλος της Ανεξάρτητης Κίνησης Εκπαιδευτικών Ν. Φθιώτιδας

Με την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά

Μην το χάσετε!

Επιπλέον παραστάσεις την Πέμπτη 2 και την Παρασκευή 3 Απριλίου 2015, στις 21.00. Κρατήστε θέση.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Ημέρα Εθελοντικής Αιμοδοσίας


Παράσταση του Θεάτρου Χαλκίδας


2ο ΔΕΛΤΙΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΥΣΠΕ


του αιρετού Χρήστου Κατσαρού
εκλεγμένου με το ψηφοδέλτιο των ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

2η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΑΠΥΣΠΕ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΡΤΙΟΣ 2015

Τη Πέμπτη 26-03-2015 συνεδρίασε το ΑΠΥΣΠΕ Στερεάς Ελλάδας. Συζητήθηκαν τα παρακάτω θέματα με τα μέλη του σε απαρτία.
Και στα δύο (2) θέματα οι αιρετοί συμμετείχαμε κανονικά και οι αποφάσεις πάρθηκαν ομόφωνες. 
1)Συμπλήρωση διδακτικού υποχρεωτικού ωραρίου:
Εγκρίθηκαν οι προτάσεις για τη συμπλήρωση υποχρεωτικού ωραρίου 2 εκπαιδευτικών. Αναλυτικά:
-Εκπαιδευτικός Π.Ε. 20 Φ.Ε. , Δ/νσης Ν. Εύβοιας θα συμπληρώνει το ωράριό του με 4 ώρες διοικητικό έργο σε σχολική μονάδα που υπηρετεί της Δ/νσης Α/θμιας Εκπ/σης Ν. Εύβοιας.
-Εκπαιδευτικός Π.Ε. 70 Π.Ε., θα συμπληρώνει το ωράριό του με 5 ώρες εκπαιδευτικό έργο σε σχολική μονάδα της Δ/νσης Α/θμιας Εκπ/σης Ν. Βοιωτίας και 18 ώρες διοικητικό έργο στη Δ/νση Α/θμιας Εκπ/σης Ν. Βοιωτίας.
2)Εξέταση αίτησης εκπαιδευτικού για διακοπή άδειας άνευ αποδοχών.
Έγινε διακοπή της χορήγησης άδειας χωρίς αποδοχές στην εκπαιδευτικό Π.Ε. 70 Π.Ο. μετά από αίτησή της, ( Δ/νση Π.Ε. Βοιωτίας).

Είναι σημαντικό!!! Θα ήθελα να ενημερώσω τους συναδέλφους μου, ότι μετά από πολύ καιρό χορηγούνται εκπαιδευτικές άδειες. Να θυμίσουμε ότι η χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών είχε ανασταλεί από μνημονιακό νόμο έως 31/12/2014. Είναι αυτονόητο λοιπόν πως μετά την παρέλευση της παραπάνω ημερομηνίας (δηλαδή από 1/1/15) η χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών είναι νόμιμη και δικαίωμα των εκπαιδευτικών, κάτι που θα υποστηρίζουμε στις συνεδριάσεις.
Είμαστε στη διάθεση όλων των συναδέλφων.


Με συναδελφικούς χαιρετισμούς 
Χρήστος Κατσαρός
Αιρετός ΑΠΥΣΠΕ Στερεάς Ελλάδας
Τηλ. 6970768870 e-mail: christos_katsaros@hotmail.com 
Αναστάσιος Αρβανίτης
Αναπληρωτής Αιρετός ΑΠΥΣΠΕ Στερεάς Ελλάδας
Τηλ. 6974280460 e-mail: arvanitisanas@gmail.com

Έκτακτη Γενική Συνέλευση

       

        Συναδέλφισσες και συνάδελφοι ,
Η στάση που έχει υιοθετήσει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, τόσο στη συνάντηση που πραγματοποίησε με το ΔΣ της Δ.Ο.Ε., όσο και με  τις ασαφείς και οι αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις για τα σοβαρά ζητήματα του κλάδου, δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες, τις προσδοκίες και το μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί της Π.Ε.. 
Ο χρόνος που κυλά δίχως την υλοποίηση δεσμεύσεων και τη λήψη αποφάσεων που θα διαμορφώνουν μια πιο αισιόδοξη προοπτική, κυλά σε βάρος της δημόσιας εκπαίδευσης, των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Θεωρούμε αναγκαία την άμεση λήψη των μέτρων εκείνων που θα θέτουν τις βάσεις για την ομαλή λειτουργία της Π.Ε. στο άμεσο μέλλον.
Το ΔΣ του Συλλόγου Δασκάλων - Νηπιαγωγών Χαλκίδας καλεί όλα τα μέλη, σε έκτακτη Γενική Συνέλευση, τη Δευτέρα 30 Μαρτίου στις 6.30 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο.
      Εκτιμώντας όλα τα δεδομένα, θα αποφασίσουμε, για την παραπέρα πορεία του Κλάδου και τα αγωνιστικά βήματα που θα πρέπει να πραγματοποιηθούν.

Το ΔΣ

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Σχετικά με την Ημερίδα της ΔΟΕ στα Καμένα Βούρλα


Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Φθιώτιδας εξέδωσε την ακόλουθη επιστολή προς το Δ.Σ. της ΔΟΕ, αρνούμενος να συμμετέχει στην προγραμματισμένη ημερίδα για την 1η Απριλίου και εξηγεί τους λόγους. Έχουν ενδιαφέρον για όλους και όλες.

Συνάδελφοι του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.,
    Μετά την τηλεφωνική πρόταση που μετέφερε μέλος του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. στον πρόεδρο του συλλόγου μας για διοργάνωση  ημερίδας της ΔΟΕ στη Λαμία, το Δ.Σ. του Σ.Ε.Π.Ε. Φθιώτιδας συνήλθε σε έκτακτη συνεδρίαση, τη Δευτέρα 16 Μαρτίου.
     Κατά πλειοψηφία εκτιμήσαμε ότι μετά την αλλαγή της κυβέρνησης , την αναστολή της αξιολόγησης- χειραγώγησης και τις αλλαγές που προωθούνται (διοίκηση σχολικής μονάδας κ.ά.) είναι απαραίτητο:
1. Σε πρώτη φάση να ανοίξει ένας μακρύς και ουσιαστικός διάλογος με όλους τους συναδέλφους και την πανεπιστημιακή  κοινότητα. Για να ΄ναι ο διάλογος αυτός ουσιαστικός πρέπει να δοθεί η ευκαιρία σε όλους τους συναδέλφους να ενημερωθούν πολύπλευρα από εισηγητές εντός και εκτός του κλάδου που έχουν να προτείνουν  διαφορετικά μοντέλα αποτίμησης του εκπαιδευτικού έργου στο επόμενο διάστημα.
2. Σε δεύτερη φάση να συγκληθούν Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων που θα καταλήξουν σε προτάσεις προς τη Δ.Ο.Ε.
3. Στην τρίτη  φάση η Γενική Συνέλευση της Δ.Ο.Ε. , λαμβάνοντας υπόψη τις προτάσεις των τοπικών συνελεύσεων να διαμορφώσει ή να εξειδικεύσει τις θέσεις του κλάδου.
     Μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία συνδιαλεγόμαστε με την κυβέρνηση σύμφωνα με τις υπάρχουσες θέσεις του κλάδου.
     Παίρνοντας υπόψη το πρόγραμμα της προτεινόμενης  ημερίδας και σύμφωνα με ότι έγινε  σε άλλες πόλεις (Κομοτηνή, Καρδίτσα, Πρέβεζα) διαπιστώνουμε ότι:
Α. Η ημερίδα διεξάγεται σε εργάσιμη ημέρα με εξασφαλισμένη άδεια μόνο σε ένα-μια συνάδελφο ανά σχολείο. Απευθύνεται λοιπόν στους λίγους.
Β. Από τη συνολική διάρκεια των δέκα ωρών δίνεται συνολικά στους δυο εισηγητές λόγος μιας  ώρας μόνο (μισή ώρα στον καθένα). Πιστεύει αλήθεια κάποιος ότι για την αναζήτηση ενός μοντέλου αποτίμησης του εκπαιδευτικού έργου αρκεί μια μόνο εισήγηση μισής ώρας ;
Γ. Στην ημερίδα συμμετέχουν -μετακινούμενοι από πόλη σε πόλη- όλα τα μέλη του Δ.Σ. της ΔΟΕ εισπράττοντας υψηλές  αποζημιώσεις για  να εναλλάσσονται στο προεδρείο της εκδήλωσης και παράλληλα κάνοντας δημόσιες σχέσεις για τις επικείμενες εκλογές νέου Δ.Σ. της ΔΟΕ τον Ιούνιο. Γίνεται σπατάλη μεγάλων  ποσών της ομοσπονδίας για να πετύχουν τη δική τους προσωπική προβολή. Πρόκειται τουλάχιστον για ατόπημα.
     Για όλους αυτούς τους λόγους το Δ.Σ. του Σ.Ε.Π.Ε. Φθιώτιδας αποφάσισε  –με σχετική πλειοψηφία-  να μην  αποδεχτεί τη διοργάνωση αυτής της ημερίδας στην πόλη της Λαμίας .
    Ως τοπικός σύλλογος διοργανώσαμε και θα διοργανώσουμε άμεσα εκδηλώσεις  υψηλού επιπέδου  με χαμηλό κόστος για  θέματα που μας απασχολούν, σε ημέρες και ώρες που θα δίνουν τη δυνατότητα σε όλους τους συναδέλφους να τις παρακολουθήσουν.
    Πρέπει  να  ενημερώσουμε επίσης τους συναδέλφους ότι :
Α. Η συμμετοχή τους στην ημερίδα της ΔΟΕ  είναι προαιρετική.
Β. Ο ΣΕΠΕ Φθιώτιδας  δεν συγκεντρώνει συμμετοχές ενδιαφερομένων, ούτε  αναλαμβάνει έξοδα  όσων  συναδέλφων επιλέξουν να  την παρακολουθήσουν, όπως αυθαίρετα  αναφέρει η ΔΟΕ στην ανακοίνωσή της χωρίς συνεννόηση με το σύλλογό μας και παρότι είχε ενημερωθεί άμεσα για την απόφασή μας δυο μέρες νωρίτερα.
    Τέλος ζητάμε από το Δ.Σ. της ΔΟΕ να επανορθώσει διευκρινίζοντας ότι η ημερίδα διεξάγεται χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Δ.Σ. του Σ.Ε.Π.Ε. Φθιώτιδας.

ΓΙΑ  ΤΟ  Δ. Σ.
Ο  ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                               Ο  ΓΕΝ.  ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΒΑΓΓΕΛΟΣ  ΣΤΕΦΑΝΟΣ                                         ΚΑΙΛΑΣ  ΚΩΣΤΑΣ




Απαράδεκτη και διασπαστική η απεργιακή πρόταση των μελών της ΔΗ.ΣΥ. στο Δ.Σ. της ΔΟΕ!


Ανακοίνωση της  Συντονιστικής Επιτροπής Εκπαιδευτικών Ειδικοτήτων Π.Ε. από μετάταξη


Πρωτόγνωρο γεγονός για τα συνδικαλιστικά δεδομένα της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας  (ΔΟΕ) ή άλλης ομοσπονδίας στη χώρα, αποτελεί η πρόταση που κατατέθηκε από μέλη της ΔΗ.ΣΥ. στο  Δ.Σ.  της Δ.Ο.Ε. για προκήρυξη  διασπαστικής 24ωρης απεργίας την 27η Μαρτίου 2015 για κάποια μέλη της ΔΟΕ, ενάντια σε άλλα μέλη της ΔΟΕ (3.700 εκπαιδευτικών ειδικοτήτων Π.Ε. από μετάταξη).
Υπενθυμίζουμε ότι οι 3.700 εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων Π.Ε. από μετάταξη είναι από διετίας μέλη της ΔΟΕ, συμμετέχουν στις εκλογές των Συλλόγων, συμμετείχαν στις εκλογές της 5ης/11/2014 για την ανάδειξη  Αιρετών εκπροσώπων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια (ΠΥΣΠΕ, ΑΠΥΣΠΕ, ΚΥΣΠΕ), θα συμμετέχουν στις εκλογές για το επικείμενο Συνέδριο της ΔΟΕ.
Το Δ.Σ. της ΔΟΕ οφείλει θεσμικά, καταστατικά και ηθικά να εκπροσωπεί το σύνολο των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Κάποιοι φαίνεται είτε να το αγνοούν είτε να μην το αντέχουν !!
Σε μια περίοδο που η αλληλεγγύη και η ενότητα των εκπαιδευτικών είναι απαραίτητη όσο ποτέ, κάποιοι επιλέγουν τον ολισθηρό δρόμο της διαίρεσης, της διχόνοιας, της διάσπασης του κλάδου.
Αν η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΔΟΕ αποδεχτεί μια τέτοια διχαστική πρόταση (της ΔΗ.ΣΥ.) προκαλώντας διάσπαση στο κλάδο, θα φέρει ακέραια την ευθύνη των συνεπειών της εισαγωγής πρωτόγνωρων “συνδικαλιστικών” ηθών και πρακτικών στη Δημόσια Εκπαίδευση.  
Η Συντονιστική Επιτροπή Εκπαιδευτικών Ειδικοτήτων Π.Ε. από μετάταξη
Μιχάλης Παπαδόπουλος
Αναστασία Τερζή
Χρήστος Τσιάτσιος

Αναδημοσίευση από την Αλφαβήτα 

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Εμείς είμαστε η βάρκα...


Από τις "Ιστορίες του κυρίου Κόινερ" του Μπέρτολ Μπρεχτ.
Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, 1996.

Ο κύριος Κόινερ διέσχιζε μια κοιλάδα, όταν έξαφνα πρόσεξε πως πατούσε στα νερά.
Και τότε κατάλαβε πως η κοιλάδα του ήταν στην πραγματικότητα ένα θαλάσσιος βραχίονας, και πως πλησίαζε η ώρα της πλημμυρίδας.Σταμάτησε, λοιπόν, κοιτάζοντας γύρω του μήπως δει καμιά βάρκα, κι όσο κράτησε η ελπίδα του για τη βάρκα, δεν έκανε βήμα.
Και καθώς η βάρκα δε φαινόταν πουθενά, εγκατέλειψε την πρώτη ελπίδα, κι άρχισε να ελπίζει πως το νερό δεν θα ανέβαινε άλλο. Μα όταν το νερό του έφτασε ως το σαγόνι, εγκατέλειψε κι αυτή την ελπίδα και κολύμπησε.
Είχε καταλάβει, επιτέλους, πως αυτός ήταν η βάρκα.

Ημερίδα της ΔΟΕ στα Καμένα Βούρλα


Διοργάνωση ημερίδας με θέμα:
ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ & ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Αξιολόγηση - αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου, πειθαρχικά
Οι θέσεις του κλάδου
Καμένα Βούρλα 1/4/2015


Συνάδελφοι
Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.,  διοργανώνει ημερίδα με θέμα: «ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ & ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Αξιολόγηση - αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου, πειθαρχικά. Οι θέσεις του κλάδου», την Τετάρτη 1 Απριλίου 2015, ώρα 9.00- 15.00  στο Ξενοδοχείο Sissy (Ιπποκράτους 31, Καμένα Βούρλα).
Στην ημερίδα καλούνται να συμμετέχουν :
Ο Πρόεδρος και όλα τα μέλη των Δ.Σ. των Συλλόγων καθώς και οι αιρετοί της περιφέρειας Στ. Ελλάδας.
Τα μέλη του Γενικού Συμβουλίου και των Νομαρχιακών Τμημάτων της ΑΔΕΔΥ, Στ. Ελλάδας.
Ένας συνάδελφος από κάθε διθέσιο και πάνω Δημοτικό Σχολείο και Νηπιαγωγείο της περιφέρειας Στ. Ελλάδας, τον οποίο θα ορίσει ο Σύλλογος διδασκόντων. Έχει ζητηθεί ήδη γι' αυτό σχετική άδεια από τoν Περιφερειακό Διευθυντή.
 Προκειμένου να διευκολυνθεί η μετακίνηση των συναδέλφων, που επιθυμούν να συμμετέχουν στην ημερίδα θα αναχωρήσει πούλμαν από τον "Βούρκο" την ημέρα της ημερίδας στις 7.30π.μ.
Για τις συμμετοχές σας ενημερώστε μας στο τηλ 6974341868 (Βέτα Κορωναίου)

Το ΔΣ

ΚΟΤΣΑΜΠΑΣΗΔΕΣ, ΠΑΣΑΔΕΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΙΟΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ...

Άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου
Αναδημοσίευση από τον Ίσκρα.

«Σ' Ανατολή και Δύση και Νότον και Βοριά  
για την πατρίδα όλοι να 'χωμεν μία καρδιά  
στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει  
στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί  
Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,  
αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,  
για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί  
πως είμαστ' αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί.  
Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί  
Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή  
για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί  
να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν  
και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά  
τους τυραννούν».  
Αυτά έγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος. Έγραφε κι αυτά:  
«Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του. Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν' ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (...)».  
Κι επειδή έγραφε κι έλεγε αυτά, γι’ αυτό και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' και οι αυλικοί του είχαν αποφανθεί ότι ο Ρήγας ήταν ένας «διεφθαρμένος τη φρένα»… Όταν, δε, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δολοφονήθηκαν, οι ...άνθρωποι του Θεού και ...προστάτες του Γένους, αγαλλίασαν! Όπως έγραφε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του «εσκόπευον να κάμουν επανάστασιν κατά του κραταιωτάτου Σουλτάνου αλλ' ο μεγαλοδύναμος Θεός τους επαίδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον όπου τους έπρεπε (...)».  
Έχουν κάποιο νόημα όλα αυτά ή μήπως να τα αγνοήσουμε και να το ρίξουμε στο τσάμικο αυτής της περίφημης… «εθνικής ομοψυχίας»;  
***  
Τι ήταν ο Παπαφλέσσας; Ήταν ο φλογερός αγωνιστής που γνωρίζουμε; Για το λαό ναι. Αλλά οι κοτσαμπάσηδες και οι σεβάσμιοι δεσποτάδες που τα είχαν κάνει τάτσι μήτσι κότσι με τους πασάδες είχαν άλλη άποψη. Για παράδειγμα, και σύμφωνα με τα λόγια του Παλαιών Πατρών Γερμανού όπως καταγράφονται στα απομνημονεύματά του, ο Παπαφλέσσας – αυτός που θα μνημονεύεται στους αιώνες για τη θυσία του στο μανιάκι - ήταν «... άνθρωπος απατεών και εξωλέστατος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τινί τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του έθνους...».  
Ποιο το συμπέρασμα; Κουραφέξαλα! Αφήστε τα «συμπεράσματα» και συνεχίστε το τσάμικο…  
***  
Τι ήταν το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου που ξεδιπλώθηκε τον Μάρτη του ’21 στην Μολδοβλαχία; Τι ήταν αυτή καθ’ αυτή η Επανάσταση του 1821; Αν μιλάμε για το λαό ήταν η λύτρωση. Ήταν το σάλπισμα για την διεκδίκηση της λευτεριάς και του δίκιου.  
Για τους προύχοντες, όμως, τι ήταν; Για το «ιερατείο» των «κεφαλών του Έθνους» τι ήταν; Μας το πληροφορεί το φιρμάνι του αφορισμού (!) της Επανάστασης (ο αφορισμός εκτός από την υπογραφή του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φέρει την υπογραφή του μητροπολίτη Ιεροσολύμων, καθώς και, μεταξύ άλλων, των μητροπολιτών Καισαρείας, Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης, Σίφνου, Ηρακλείας, Νικαίας, Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Διδυμοτείχου, Βάρνης, Φαναρίου, Ναυπάκτου, Χαλκηδόνος, Τυρνάβου...):  
«... αμφότεροι (Υψηλάντης και Σούτσος) αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν ματαιόφρονες εκήρυξαν του γένους την ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους (...) έγινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου. Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν έργον μιαρόν, θεοσταγές και ασύνετον, θέλοντες να διακηρύξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας (...) Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθετοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας (...)».  
Και οι εκπρόσωποι του ...Θεού και του Έθνους φτάνουν στο διά ταύτα και «παραγγέλλουν»:  
«Διά τούτο (...) συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν (…) να διακηρύξητε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακόβουλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύσητε πανταχού (...) Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεστε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τούς έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς: ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας. Ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων... αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον (...)».  
Πώς πάει το τσάμικο της… «εθνικής ομοψυχίας»; Καλά;…  
***  
Αυτά, λοιπόν, με τους «μέσα». Αλλά υπήρχαν (ποτέ δεν λείπουν) και οι «φίλοι» μας οι «απ’ έξω». Ας πάμε να δούμε τι συνέβη (και) με τους «έξω». Ο λόγος στον Στρατηγό, τον Μακρυγιάννη:  
«Και παραδοθήκαμεν εις την τιμή εσάς των ομοθρήσκων μας Ρούσσων και Άγγλων και Γάλλων να μας σώσετε - κ' εσείς οι φιλάνθρωποι της πρώτες χρονιές πιάνατε ένα αθώον παιδί, ένα αρφανό, οπού γύρευε η τυραγνία να του πάρη την ζωή του και την τιμή του και θρησκεία του και με την βοήθεια του Θεού εσώθη· και οι τρεις εσείς το κιντυνεύετε να το πάτε πάλε εις την δικαιοσύνη του τύραγνου·(…) Τι φαντάζεστε, ότι μας βοηθήσετε, ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε; Ξίκι να γίνεταν από 'μας ήταν καλύτερα και το καλό σας και το κακό σας! Ευγνωμονούμενοι Ελληνες γενικώς τους φιλανθρώπους υποκόγους σας, έχομεν χάριτες εις αυτούς τους ευεργέτες μας -καμμιά χάρη 'σ εσάς της ανεμοδούρες, της διαφταρμένες μηχανές δεν έχομεν! Οι τίμιοι άνθρωποι να μην σας ακούσουνε! Ούτε το καλό σας θέλουν να τους κάμετε. Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι οπού τους δώσετε τα δάνεια και τα 'φκειασαν λούσια και πολυτέλειες κι' άλλα τοιούτα. Εκεινών εκάμετε καλό με τα δάνειά σας, του Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους (…) δεν θέλω σας ξέρη, ούτε να σας ακούσω! Από αυτά όλα η πατρίδα κλονίζεται, από της οδηγίες της πατρικές των Πρέσβεων και δικώ μας ξενολάτρων».  
Κάπου εδώ η ορχήστρα της «εθνικής ομοψυχίας» μπορεί να το γυρίσει. Είναι η ώρα για το βαλς με τους «εταίρους» μας…  

Συμπέρασμα (γιατί πάντα υπάρχει κάποιο συμπέρασμα):
Πρώτο: Τιμή και δόξα στην Επανάσταση του ’21. Τιμή και δόξα στους επαναστάτες, σε εκείνους που ανάμεσά τους δεν υπήρξε «κανένας φρόνιμος», όπως το λέει ο Κολοκοτρώνης.
Δεύτερο: Τιμή και δόξα στην «επαναστάτισσα Ελλάδα» που ύμνησε ο Πούσκιν και λάτρεψε ο Μπάυρον, τιμή και δόξα στον επαναστατημένο λαό που δεν αρνήθηκε το ευκταίο στο όνομα του «εφικτού», τιμή και δόξα στους «Καραισκάκηδες» που δεν διαπραγματεύτηκαν τον ξεσηκωμό τους με τον Μέτερνιχ.
Τρίτο: «Όσοι το χάλκεον χέρι του φόβου βαρύ αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχουσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» (Αντρέας Κάλβος).

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Σύλλογος διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δ.Σ. Θεσσαλονίκης του ΠΤΔΕ του ΑΠΘ: Ανακοίνωση για την επιβολή συμμετοχής του σχολείου μας στην παρέλαση

(Το κείμενο είναι παλιότερο αλλά μας ενδιαφέρει η άποψη που εκφράζει. Από το Τ.Θ.)

Ο Σύλλογος διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δ. Σ. Θεσσαλονίκης  του ΠΤΔΕ του ΑΠΘ, με αφορμή την άνωθεν επιβολή συμμετοχής του σχολείου μας στην παρέλαση για δεύτερη συνεχή χρονιά, παρά τη διαφορετική μας άποψη, θεωρώντας ότι οι παρελάσεις δεν βρίσκουν ούτε καν στοιχειώδες έρεισμα σε οποιαδήποτε επιστημονική παιδαγωγική προσέγγιση και αντιβαίνουν κατάφωρα τις αρχές του σεβασμού της διαφορετικότητας, της ειρήνης και των ίσων δικαιωμάτων, που το σύγχρονο σχολείο καλείται να υπηρετήσει, αποφάσισε μέσα από τη δημοσιοποίηση αυτού του κειμένου να καταθέσει τις επιστημονικές- παιδαγωγικές του αντιρρήσεις σχετικά με το ρόλο των μαθητικών παρελάσεων συνολικά*.

Μικρό ιστορικό
       Το μαθητικό συμπλήρωμα στις στρατιωτικές παρελάσεις ξεκίνησε στα χρόνια του Μεταξά, όταν η ομοιομορφία της εμφάνισης μαθητών και μαθητριών ήταν δεδομένη, ενώ η στρατιωτικοποίηση της νεολαίας (βλ. Ε.Ο.Ν.) ήταν βασικός στόχος του καθεστώτος. Από τότε οι μαθητικές παρελάσεις συνεχίζονται αδιάλειπτα καθοριζόμενες από  ένα θολό νομοθετικό πλαίσιο -«προαιρετικά και με το ζόρι», παρά την καταδίκη της χώρας μας από το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το θέμα της υποχρεωτικότητας της συμμετοχής μαθητών και εκπαιδευτικών σ΄ αυτές. Η μόνη περίοδος που τέθηκε ουσιαστικά ζήτημα κατάργησής τους ήταν αμέσως μετά τη χούντα. Όμως οι παρελάσεις έμειναν ανέγγιχτες από οποιαδήποτε απόπειρα «εκσυγχρονισμού» ακολούθησε και έτσι μέχρι σήμερα μαθητές και μαθήτριες συνεχίζουν να παίζουν τα στρατιωτάκια με τους εκπαιδευτικούς (και ιδίως τους/τις γυμναστές/τριες) σε ρόλο «επιλοχία».

Από τη σκοπιά της παιδαγωγικής
       Προφανώς, η μαθητική παρέλαση (και μάλιστα στρατιωτικού τύπου) δεν αντέχει ούτε τη στοιχειώδη κριτική προσέγγιση από οποιαδήποτε σύγχρονη παιδαγωγική σκοπιά. Αφού όλα στην παρέλαση παραπέμπουν σε παιδαγωγικούς αρχαϊσμούς στρατιωτικού τύπου. Γι’ αυτό και όλη η προετοιμασία είναι μια ξεκομμένη δράση στο χώρο του σχολείου. Συναντά τη χαρούμενη αποδοχή των μαθητών/τριών, μόνο γιατί γίνεται «έξω» και αντιμετωπίζεται με την ιλαρότητα ενός παιχνιδιού ρόλων. Έτσι όμως η «εγχάραξη» επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα, αφού οι «συνθήκες πρόσληψης» είναι σχεδόν ιδανικές (πολύ θα θέλαμε ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής εκπαιδευτικής διαδικασίας να γίνεται «έξω» και με «παιχνιώδη» διδακτική προσέγγιση).

 Όμως τι ακριβώς «εγχαράσσεται»;

α) Διαχωρισμός-διακρίσεις: αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω (ολοφάνερα σεξιστικό), αλλά και ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω (ολοφάνερα ακατανόητο) . Και κυρίως άξιοι/ες ξεχωριστά -η Ελλάδα της σημαίας-πληβείοι πίσω. Μάλιστα η εξάδα μόνο πηγαίνει συνήθως στη Δοξολογία και πάντα μπροστά- ξεκομμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό όχλο. Εδώ, συναντάμε και το μεγάλο θέμα της απόρριψης των παιδιών με αναπηρίες. Η εγκύκλιος που επιτρέπει και τη συμμετοχή  ανάπηρων στην πράξη περιορίζεται στους/ις σημαιοφόρους και  αποτελεί καταφανώς επικοινωνιακό τρικ, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί, αφού οι απαιτήσεις για τη συμμετοχή στα «παρελαύνοντα τμήματα» δεν σέβονται διόλου τις ιδιαίτερες δυσκολίες και ανάγκες αυτών των παιδιών.

β) Θηριοδαμαστικός παβλοφισμός: Όλοι/όλες περπατάμε με το ίδιο αφύσικο βήμα, μετά από πολύωρη, μάλιστα, εκγύμναση , που μετατρέπει το σχολείο σε τσίρκο. Για να μπορούμε να «στοιχιζόμαστε» βλέποντας μόνο το κεφάλι του μπροστινού μας και να «ζυγιζόμαστε» ρίχνοντας ματιές στο πλάι στο/στη διπλανό/ή μας  και εντέλει να κινούμαστε σαν ρομποτάκια  με το ρυθμό που επιβάλλει  -παβλοφικά-η σφυρίχτρα ή το «ένα στο αριστερό».

γ) Αγελισμός - ομοιομορφία: συνδέεται με το προηγούμενο όσον αφορά στην κίνηση στο χώρο, αλλά επεκτείνεται και στην ενδυμασία. Την πιο ορατή προσπάθεια υποταγής του ατόμου στη μαζική ομοιομορφία του συνόλου. Τώρα τελευταία, μάλιστα, έχουμε σύνδεση του εθνικοσοσιαλιστικού αυτού κατάλοιπου με το θεσμό της χορηγίας. Συνήθως φροντιστήρια «χορηγούν» μέρος (φουλάρια, γιλέκα, μπερέδες κ.λ.π.)  της ενδυμασίας.
  
δ) Υποβιβασμός του ελεύθερου πολίτη σε υποταγμένο «υπήκοο»: Από ποιο φεουδαρχικό χρονοντούλαπο άραγε βγαίνουν αυτοί οι «επίσημοι» που στέκονται κάθε φορά στην εξέδρα (δεσπότης, στρατηγός, νομάρχης -οι αρχές και εξουσίες του τόπου) επιθεωρώντας με βλοσυρό βλέμμα τους υπηκόους τους, καθώς αυτοί τους  «αποδίδουν τιμές» (γιατί άραγε;) στρέφοντας την κεφαλή δεξιά (ενώ ταυτόχρονα κοιτάνε λοξά τη «στοίχισή» τους και ακόμα πιο λοξά τη «ζύγισή» τους);

ε) Κιτς και αισθητική κακογουστιά: Εκτός από τον τρόπο που κινούμαστε και τα ρούχα που φοράμε στην παρέλαση ακούμε και μουσική (δεν υπάρχει τελετουργία χωρίς μουσική υπόκρουση άλλωστε, εκτός από αυτές που απαιτούν πλήρη σιωπή). Και τι μουσική! Στρατιωτικά εμβατήρια (την κακοποίηση, δηλαδή, της όποιας συμφωνικής παράδοσης της Δύσης) που επενδύουν μουσικά κάποια άτεχνα στιχάκια εθνικιστικού κρεσέντου.

στ) Eθνικιστική μονοπολιτισμικότητα: Παρά τα ρητορικά φληναφήματα περί «σεβασμού των πολιτισμικών διαφορών» οι παρελάσεις αποτελούν έναν ακόμη  μηχανισμό (τον πιο χοντροκομμένο, ίσως) για την επιβολή είτε της αφομοίωσης είτε της ρατσιστικής απόρριψης και του αποκλεισμού του «διαφορετικού» από την εκπαιδευτική διαδικασία. Οι «καθιερωμένες» πλέον αντιπαραθέσεις γύρω από το ζήτημα των αλλοδαπών σημαιοφόρων το αποδεικνύουν περίτρανα.

Συνοπτικά, 
   Η ολοκληρωτική νοοτροπία, ο αποκλεισμός και οι διακρίσεις, ο μιλιταρισμός, η ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας και η αφομοίωση δεν έχουν προφανώς καμιά σχέση με την κατάκτηση της ιστορικής γνώσης και την κριτική προσέγγιση της συλλογικής μνήμης από τους/τις μαθητές/τριες.
Αν κάτι πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο είναι αυτό που χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στους δρόμους με τη λήξη του πολέμου:
                              "Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός στη γη"
Κι αυτό φυσικά δε μπορεί να γίνει μέσα από την παρέλαση, το αντίθετο μάλιστα.

*Το εποπτικό συμβούλιο των Πειραματικών Δημοτικών Σχολείων του ΠΤΔΕ-ΑΠΘ υποστηρίζει
ομόφωνα την απόφαση του συλλόγου διδασκόντων του 1ου  Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου του ΠΤΔΕ-ΑΠΘ για τις παρελάσεις, θεωρώντας τις παρελάσεις ως συντηρητικά ιδεολογικά σύμβολα και αναχρονιστικές πρακτικές που αντιτίθενται στην υπόσχεση της Παιδαγωγικής ως επιστήμης της εκπαίδευσης για ένα ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο για όλα τα παιδιά, που προετοιμάζει το δημιουργικό, κοινωνικό, ικανό για συνεργασία και ολόπλευρα ολοκληρωμένο άνθρωπο.
Το εποπτικό συμβούλιο
Τάσος Λιάμπας Λέκτορας, Αθανάσιος Αϊδίνης Επίκουρος καθηγητής,  Έφη Παπαδημητρίου Λέκτορας


Μήνυμα του Υπουργού Παιδείας προς τους μαθητές και τις μαθήτριες για την 25η Μαρτίου


Αναδημοσίευση από το Υπουργείο Παιδείας

 Όταν εκείνοι που εκπροσωπούν τον θεσμό του σχολείου, δάσκαλοι, καθηγητές, ακόμη και ο Υπουργός Παιδείας, απευθύνονται σε σας με την ευκαιρία της επετείου της μεγάλης ελληνικής επανάστασης, αισθάνονται ίσως μεγαλύτερη ανασφάλεια από εκείνη που αισθάνεστε εσείς όταν σηκώνεστε για μάθημα στον πίνακα. Γιατί τέτοιοι εορτασμοί είναι συχνά δίκοπο μαχαίρι: από τη μια πλευρά, αποδίδουν την οφειλόμενη μνήμη και τιμή στο γεγονός, από την άλλη, όμως, κινδυνεύουν να υποβαθμιστούν σε «πανηγυρικό», που συχνά αποξηραίνει το καθοριστικό ιστορικό συμβάν. Και είναι κρίμα, η μνημόνευση της δικής μας επανάστασης που κλόνισε συθέμελα καθεστώτα, ιεραρχίες, αυτοκρατορίες και συνειδήσεις, να καταλήγει ρουτίνα, και να φέρνει πλήξη σε νέους ανθρώπους.
   Ας δοκιμάσουμε να ξεπεράσουμε το εμπόδιο, τοποθετώντας τούτη τη μεγάλη ελληνική στιγμή στο ιστορικό της πλαίσιο, πλαίσιο ελληνικό, όχι μόνο ευρωπαϊκό, αλλά τελικά οικουμενικό. Η ελληνική επανάσταση υπήρξε «τέκνο» του Διαφωτισμού, ενός κινήματος που συνεπήρε τους ανθρώπους όπου Γης, καθώς συνειδητοποιούσαν ότι η καθεστηκυία τάξη δεν είναι γραμμένη στην πέτρα, διά παντός καθαγιασμένη και συνεπώς ακλόνητη. Ο κόσμος μπορούσε πλέον να γίνει, μέσα από τους αγώνες των ανθρώπων, κόσμος ισότητας, αδελφότητας και ελευθερίας.
   Η ελληνική επανάσταση υπήρξε μια έξοχη στιγμή εκείνης της άνοιξης των λαών. Όλες οι επαναστάσεις, όπως και η ελληνική, δημιούργησαν σε μεγάλο βαθμό τους λαούς που τις έκαναν. Ήταν οι λαοί που έφτιαξαν τους εαυτούς τους και την επανάστασή τους, σε μια εποχή όπου στην Ευρώπη και στον κόσμο κυριαρχούσαν οι απολυταρχικές μοναρχίες ή οι αυτοκρατορίες, όπως η οθωμανική.
   Η εποχή των επαναστάσεων έβαλε στην ημερήσια διάταξη της ιστορίας το αίτημα για ελευθερία, το αίτημα για απελευθέρωση από τους βασιλιάδες, τους αυτοκράτορες και τον σουλτάνο. Όταν θα εκθρονιζόταν ο μονάρχης, δεν θα είχαμε πια υπηκόους, αλλά λαό, που δεν θα υπάκουε σε καμία άλλη εξουσία παρά στη δική του: λαός ελεύθερος, που θα ήταν υπήκοος αποκλειστικά του εαυτού του. Αυτός θα είναι ο «αυτοκράτωρ λαός», που έλεγε ο Ρήγας Φεραίος, και το «βασίλειό του» θα είναι η δική του επικράτεια, η λαϊκή κυριαρχία. Και η λαϊκή κυριαρχία είναι ταυτόσημη με τη δημοκρατία. Ο μόνος τρόπος που μπορεί ένας λαός να κυβερνά τον εαυτό του, και έτσι να είναι ελεύθερος, είναι η δημοκρατία. Όλα τα συντάγματα των δημοκρατιών όλου του κόσμου ορίζουν ρητά ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και ασκούνται από τον λαό.
   Ο λαός λοιπόν, όλοι εμείς, φτιάχνεται από ελεύθερους και ίσους πολίτες, που αποφασίζουν για την κοινή μοίρα τους, ξεπερνώντας διακρίσεις όπως η φυλή, το γένος, η θρησκεία και η γλώσσα. Όταν ο Ρήγας σχεδίαζε τη «Νέα Πολιτική Διοίκηση», δηλαδή το Σύνταγμα του κράτους που θα γεννιόταν με την επανάσταση, έλεγε ότι: «ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου, χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου, Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε άλλο είδος γενεάς». Λίγα χρόνια πριν, το επαναστατικό σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ξεκινούσε με μια συγκλονιστική φράση: «εμείς, ο λαός…». Αυτό που όχι μόνο λένε, αλλά κάνουν αυτές οι τρεις λεξούλες είναι το μυστικό των επαναστάσεων του Διαφωτισμού: όταν οι άνθρωποι παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και θεσπίζουν την πολιτική ενότητά τους παύουν να είναι απλώς άτομα, γίνονται «ο λαός». Και στην προμετωπίδα του «Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδος», που συντάχθηκε στην Πρώτη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, το 1822, διαβάζουμε: «το Ελληνικόν Έθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν μη δυνάμενον να φέρη το βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά των νομίμων παραστατών του, εις Εθνικήν, συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».
   Όπως και με το πρώτο σύνταγμα της Αμερικής, έτσι και τώρα, με το πρώτο σύνταγμα της επαναστατημένης Ελλάδας, ένας λαός ή ένα έθνος εγκαινιάζει την ύπαρξή του. «Την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν», αφού κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν πολιτικά να γίνουν λαός, και το διακηρύττουν «ενώπιον Θεού και ανθρώπων», αποτινάσσοντας κάθε λογής τυραννία που θα τους ήθελε υποταγμένους, απλούς υπηκόους.
   Και με ανάλογη αφορμή αξίζει να θυμόμαστε εκείνο που εξακολουθούν να μας λένε οι επαναστάτες του παρελθόντος. Γιατί ένας λαός ίσως χρειαστεί ξανά και ξανά να επιβεβαιώσει τον εαυτό του: κάθε φορά που θα είναι αναγκασμένος να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του, την κυριαρχία του, την αξιοπρέπειά του και την περηφάνια του, τη δημοκρατία του, την πολιτική του ύπαρξη, κάθε φορά που θα χρειαστεί να ξαναπούμε όλοι μαζί: «εμείς, ο λαός».

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Επιλογή διευθυντών στα σχολεία και επικίνδυνες αυταπάτες


Συντάκτης: Χρήστος Κάτσικας
Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών

Με μια δήλωση πρόθεσης του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας Τάσου Κουράκη έγινε γνωστή η σκέψη της κυβέρνησης για τον τρόπο επιλογής των διευθυντών των σχολικών μονάδων, σύμφωνα με την οποία σε κάθε σχολική μονάδα ο διευθυντής θα εκλέγεται από τον σύλλογο των καθηγητών, ανάμεσα σε υποψήφιους με οργανική θέση στη σχολική μονάδα ή τον προηγούμενο διευθυντή που μπορεί να προέρχεται από άλλο σχολείο.
Αυτό, σύμφωνα με την ανακοίνωση, θα εφαρμοστεί φέτος πιλοτικά και από την επόμενη σχολική χρονιά θα γενικευτεί ανάλογα με τις εμπειρίες που θα υπάρξουν από την πιλοτική εφαρμογή.
Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για μια δημοφιλή πρόταση, τουλάχιστον για ένα μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών οι οποίοι, ιδιαίτερα τον χρόνο που πέρασε, βίωσαν έναν αφόρητο αυταρχισμό, μια μόνιμη απειλή, η οποία ξεκινούσε από το υπουργείο Παιδείας και μέσω των περιφερειακών διευθυντών και των προϊσταμένων των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης «χαράκωνε» τον εκπαιδευτικό κόσμο.
Οι τελικοί ιμάντες μεταβίβασης και υλοποίησης των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών, του κλίματος αυθαιρεσιών και εκβιασμών, των «εντέλλεσθε» ήταν η μεγάλη πλειονότητα των διευθυντών των σχολικών μονάδων, οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν δίστασαν, υιοθετώντας ακόμη και άνωθεν προφορικές εντολές, να πιέσουν και να αστυνομεύσουν τους συναδέλφους τους.
Ατμόσφαιρα διάλυσης
Ολα αυτά δημιούργησαν ατμόσφαιρα διάλυσης, πανικού και αποξένωσης στα σχολεία. Οι έννοιες της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των εκπαιδευτικών εξοβελίστηκαν.
Η κατάσταση αυτή, η οποία έχει αφήσει ζωντανά ακόμη τα αποτυπώματά της, πριμοδοτεί μια θετική αποδοχή της πρότασης για εκλογή των διευθυντών από τον σύλλογο διδασκόντων. Σίγουρα, η πρόταση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτονόητη και συμβατή αν μιλούσαμε για ένα κοινωνικό σύστημα που πάλευε να αμβλύνει τις ανισότητες, για μια εκπαίδευση δημοκρατική, για ένα σχολείο που δεν θα μοντάριζε τις λειτουργίες του πάνω στις ράγες του ταξικού του χαρακτήρα.
Γιατί ο «ζεστός και ζαχαρωμένος λόγος» της επιλογής διευθυντών από τους διδάσκοντες, όταν είναι ασύμφωνος με τα έργα που εξαγγέλλει, τότε γίνεται τραγούδι των Σειρήνων και ξεστρατίζει από τα πραγματικά και φλέγοντα ζητήματα της δημόσιας εκπαίδευσης.
Γιατί δεν πρέπει καθόλου μα καθόλου να ξεχνάμε ότι ακόμη και στην παράλογη υπόθεση που οι πιο δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί καταλάμβαναν τις ανώτερες θέσεις στη διοίκηση, τίποτε δεν θα άλλαζε στην κοινωνία της εκμετάλλευσης, καθώς πάλι θα υπήρχαν θέσεις διευθυντών και διευθυνομένων.
Το ιεραρχικό πλέγμα
Έτσι, πάνω ακόμη και από τον τρόπο που θα γίνουν οι επιλογές των διευθυντών ή των προϊσταμένων, πέρα ακόμη και από τα πρόσωπα, το κυριότερο ζήτημα παραμένει η φιλοσοφία και το ιεραρχικό πλέγμα της διοίκησης που «οικοδομεί» στελέχη, τα οποία καλούνται να εφαρμόσουν μια πολιτική που «γδέρνει» την ήδη ρημαγμένη εκπαιδευτική γη.
Από την άποψη αυτή, το ποιος και πώς επιλέγεται στη θέση τού στελέχους έχει μια σημασία, ωστόσο μεγαλύτερη σημασία έχει το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των στελεχών εκπαίδευσης και η πολιτική που αυτό θα υπηρετήσει.
Στο πλαίσιο αυτό, η πρόταση για επιλογή διευθυντών από τον Σύλλογο Διδασκόντων, ενώ θα μπορούσε να ανοίξει προοπτικές και δυνατότητες να λειτουργήσουν πιο δημοκρατικά τα σχολεία, στην περίπτωση που το νομοθετικό «πατρόν» των καθηκόντων δεν αλλάξει, στην περίπτωση που η εκπαίδευση συνεχίσει να «ζυμώνεται» με την άθλια μαγιά των μνημονιακών (και όχι μόνο) αντιεκπαιδευτικών νόμων, στην περίπτωση που το σχολείο των περικοπών, του αυταρχισμού και του φτηνού εκπαιδευτικού παραμένει ζώσα πραγματικότητα, τότε δεν θα έχουμε τίποτε περισσότερο από ένα αριστερό ένδυμα σε ένα δεξιό σώμα.
Και αυτό είναι εξόχως επικίνδυνο καθώς αφενός θα πριμοδοτεί αυταπάτες, θα τροφοδοτεί έναν αποπροσανατολισμό από τα βασικά αιτήματα του μισθού, της περίθαλψης, του ωραρίου, της χρηματοδότησης, των υποδομών, της σύνταξης, της δημοκρατίας κ.λπ. και βεβαίως, θα μεταφέρει έντεχνα τα προβλήματα της σχολικής μονάδας στο εσωτερικό της, στους εκπαιδευτικούς που θα διασπαστούν αντικειμενικά σε «στρατόπεδα», και όχι σ’ αυτούς που έχουν την ευθύνη.
Στο πλαίσιο αυτό και τραβώντας το νήμα παραπέρα, θεωρούμε ότι είναι επικίνδυνη αυταπάτη να μιλάει κανείς για «αμεσοδημοκρατική λειτουργία των σχολείων», η οποία μάλιστα θα μπορούσε να γενικευτεί σε όλο το φάσμα των «στελεχών» της εκπαίδευσης.
Είναι γνωστό ότι στο παρελθόν οι εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία συνοδεύονταν με ξήλωμα του παλιού διοικητικού μηχανισμού και με στελέχωση με εκπαιδευτικούς προσκείμενους στη νέα κυβέρνηση. Η άλωση των διευθυντικών θέσεων ήταν το λάφυρο του νικητή. Οποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ., βρισκόταν στην εξουσία έσπευδε να στελεχώσει τη διοίκηση της εκπαίδευσης με τα δικά του παιδιά, για να μπορεί να ελέγχει την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής στην εκπαίδευση.
Οι εκθέσεις αξιολόγησης
Ωστόσο, αν αυτό γινόταν με μια σχετική αυστηρότητα στο επίπεδο των προϊσταμένων Εκπαίδευσης, στο επίπεδο των διευθυντών σχολικών μονάδων υπήρχε μια «χαλαρότητα» καθώς το νομοθετικό πλαίσιο-πατρόν είχε τη δυνατότητα (στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων) να «προσαρμόζει» ή να μεταλλάσσει όσους επέλεγαν να διεκδικήσουν μια θέση διευθυντή σχολικής μονάδας.
Μετά τη μεταπολίτευση, και αφού καταργήθηκε το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, τα κριτήρια επιλογής-κρίσης των διευθυντών ήταν η έκθεση-αξιολόγηση του επιθεωρητή και τα χρόνια υπηρεσίας. Βέβαια, όποιος ήταν ανεπιθύμητος «εισέπραττε» μια αρνητική έκθεση από τον επιθεωρητή και αποκλειόταν.
Προϊόντος του χρόνου αφαιρέθηκε η έκθεση του επιθεωρητή (με την κατάργηση του θεσμού) και στα χρόνια υπηρεσίας προστέθηκε η προϋπηρεσία επ’ ωφελεία των ήδη διατελεσάντων διευθυντών, ενώ αργότερα προστέθηκαν και διάφορα άλλα μετρήσιμα κριτήρια, ανάμεσά τους και η κοινωνική και συνδικαλιστική δράση, επ’ ωφελεία βέβαια των συνδικαλιστών και δη των κυβερνητικών παρατάξεων, που είχαν και την πλειοψηφία στα όργανα κρίσης και επιλογής, καθώς και η συνέντευξη των υποψηφίων ενώπιον των μελών των οργάνων αυτών.
Τέλος, τα τελευταία χρόνια αφαιρέθηκε η συνδικαλιστική και κοινωνική δράση και προστέθηκαν τα «αυξημένα προσόντα» (δεύτερο πτυχίο, διδακτορικό, μεταπτυχιακό, ξένες γλώσσες, επίπεδα γνώσης Η/Υ κ.λπ.).
Και εδώ αρχίζουν και πάλι τα εύλογα ερωτήματα. Οπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Ανεξάρτητος Συνδυασμός Εκπαιδευτικών ν. Ημαθίας, «το κυρίαρχο ζήτημα εδώ δεν είναι αν μπορούν, όσοι και όσες θέλουν, να αποκτήσουν τέτοιους τίτλους (από άποψη χρόνου και χρήματος), αλλά αν αυτοί οι τίτλοι εγγυώνται και πόσο τη διευθυντική ικανότητα και καταλληλότητα».
Με ποια λογική, αναρωτιούνται πολλοί εκπαιδευτικοί, «ένα μεταπτυχιακό σε κάποιον τομέα γνώσης κάνει κάποια-κάποιον ικανό και κατάλληλο για διευθυντή περισσότερο από κάποια-κάποιον που δεν τον έχει; Τι σχέση έχει με τη διοίκηση του σχολείου η εξειδικευμένη γνώση σ’ έναν τομέα των μαθηματικών, της φυσικής, της λογοτεχνίας, των αρχαίων, της ιστορίας, της θεολογίας κ.τ.λ.;».
Η καλή προϋπηρεσία
Αλλά και το κριτήριο της προϋπηρεσίας, σημειώνει ο Ανεξάρτητος Συνδυασμός Εκπαιδευτικών, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί (κι αυτό όχι πάντα) είναι «μια εμπειρία και μια κατοχή τεχνογνωσίας (που δεν είναι δα και επιπέδου πυρηνικής φυσικής) και τίποτα άλλο. Επομένως, αυτό που έπρεπε και πρέπει να είναι το ζητούμενο δεν είναι απλώς η προϋπηρεσία, αλλά η καλή προϋπηρεσία! Και ποιος έκρινε μέχρι τώρα την «καλή προϋπηρεσία»;
Στην ουσία κανείς. Περνούσε στα «μετρήσιμα κριτήρια» και τέλος!
Ας επανέλθουμε: Το κυρίαρχο ζήτημα παραμένει το ιεραρχικό πλέγμα της διοίκησης, το θεσμικό πλαίσιο που υποβαθμίζει τις αρμοδιότητες των συλλόγων διδασκόντων και η κατεύθυνση της εκπαιδευτικής πολιτικής. Οσο αυτά δεν αλλάζουν πρόσημο, ελάχιστα μπορεί να συνεισφέρει στη δημοκρατική λειτουργία της εκπαίδευσης ο τρόπος επιλογής των διευθυντών των σχολικών μονάδων. Και αυτή η διαπίστωση «κάνει μπαμ», ιδιαίτερα σε περιόδους περικοπών, χειραγώγησης και ασφυκτικού ελέγχου.

Τα παιδικά λάθη των γονέων



Άρθρο του Δημήτρη Τσιριγώτη, φυσικού,
αναδημοσίευση από την Αλφαβήτα

Αν ψάχνετε για τους τέλειους γονείς, ξεχάστε το, δεν υπάρχουν. Αν κάποιοι σας συστηθούν ως αλάνθαστοι γονείς απομακρυνθείτε διακριτικά από αυτούς, ίσως είναι επικίνδυνοι. Αν πάλι ψάχνετε για «εγχειρίδια του καλού γονέα» θα βρείτε πολλά. Συγκεντρώστε όσα περισσότερα μπορείτε. Μετά βάλτε τους φωτιά.
Δείτε το παράδειγμα του πασίγνωστου Αμερικανού παιδιάτρου και παιδαγωγού Benjamin Spock γνωστού και ως  «Dr. Spock»  ο οποίος για αρκετές δεκαετίες συμβούλευε τους Αμερικανούς γονείς για την ανατροφή των παιδιών τους .Πολλές γενιές Αμερικανών γονέων ακολούθησαν κατά γράμμα τις συμβουλές που έδινε ο «Dr. Spock» είτε διαβάζοντας τα βιβλία του είτε παρακολουθώντας τις συχνές εκπομπές του στην τηλεόραση. Αυτοί οι γονείς όμως έπαθαν σοκ όταν μια μέρα ο «Dr. Spock» βγήκε στην τηλεόραση και ανακοίνωσε ευθαρσώς ότι ζητάει συγνώμη γιατί θεωρεί ότι έκανε λάθος στις συμβουλές που έδινε όλα αυτά τα χρόνια στους γονείς. Καταλαβαίνετε, πιστεύω, τι επακολούθησε των δηλώσεων.
Παρακάτω σας παραθέτω τα πιο συνηθισμένα λάθη που, κατά την γνώμη μου, κάνουμε εμείς οι γονείς όταν θεωρούμε ότι ένα παιδί είναι εύκολος αντίπαλος. Και δεν εννοώ μόνο το παιδί που έχουμε απέναντί μας αλλά και το παιδί που έχουμε μέσα μας. Τότε υποπίπτουμε και εμείς σε παιδικά λάθη. Μάλιστα πολλές φορές δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποιος είναι ο ώριμος της υπόθεσης, ο γονέας ή το παιδί του δηλαδή. Φυσικά τα λάθη αυτά τα έχω τιμήσει και με το παραπάνω πρώτος εγώ και εξακολουθώ να τα επαναλαμβάνω με απόλυτη συνέπεια.

Οι γονείς ενδίδουν στα πείσματα.
Όταν ένα παιδί αρχίσει τα πείσματα για να περάσει το δικό ο γονέας αρχικά του λέει «όχι» το οποίο όμως όσο περνάει η ώρα και τα πείσματα συνεχίζονται αρχίζει να κάμπτεται και στο τέλος γίνεται ένα μασημένο «ναι». Στην καλύτερη περίπτωση ίσως ο γονέας να έχει κάνει διαπραγμάτευση και να έχει κλείσει μια συμφωνία του τύπου: «οκ θα σου πάρω το παιχνίδι αλλά θα είσαι ήσυχο για όλο το μεσημέρι». Έτσι όμως καλλιεργείται στο παιδί ένας τρόπος διεκδίκησης όπου ξέρει ότι αν σπάσει τα νεύρα στον γονέα του στο τέλος θα εκπληρωθούν οι πόθοι του.
Οι γονείς «καθαρίζουν» για τα παιδιά τους.
Καταρχάς οι γονείς πιστεύουν οποιοδήποτε συμβάν ή πρόβλημα το οποίο τους λέει το παιδί τους ότι αντιμετώπισε  όσο και αν ήταν παραμορφωμένο και μεγεθυμένο από τη παιδική ματιά και υπερβολή. Μετά αρχίζει η δράση του γονέα. Έτσι στερεί στο παιδί την ευκαιρία να μάθει  να λύνει μόνο του τα προβλήματά του. Μια συνηθισμένη εικόνα που συναντάμε είναι ένας γονέας σε έξαλλη κατάσταση να ουρλιάζει : «δείξε μου ποιος σε πείραξε, ποιος» και το παιδί του να του δείχνει ένα τοσοδούλη μπόμπιρα. Ο παρεμβατισμός των Ελλήνων γονέων ειδικά στο σχολείο είναι μερικές φορές εκτός ελέγχου (κυρίως όσον αφορά τους βαθμούς). Οι υπερπροστατευτικοί γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να εκτεθούν σε οποιονδήποτε κίνδυνο, δυστυχώς, οδηγούν τα παιδιά τους να γίνουν φοβικά και εξαρτημένα από τους προστάτες γονείς.
Οι γονείς δεν επιτρέπουν στα παιδιά να μάθουν από τα λάθη τους.
Πολλοί γονείς διακατέχονται από την αγωνία να εξαφανίσουν τα λάθη των παιδιών στερώντας τους στην ουσία το πιο πολύτιμο μάθημα ζωής που είναι το «να μαθαίνουν μέσα από τα λάθη τους». Με το παραμικρό λάθος χτυπάει συναγερμός και πολλές φορές σπεύδουν οι ίδιοι να διορθώσουν τα λάθη των παιδιών τους ή να τα κουκουλώσουν όπως όπως, «κρύβοντας τα κάτω από το χαλάκι». Τα παιδιά εθίζονται και αυτά στο κρύψιμο των λαθών και των αδυναμιών τους και γίνονται τελειομανή  αποκτώντας  έντονα τον φόβο της αποτυχίας. Βέβαια αυτό βολεύει τους γονείς αυτούς γιατί τα παιδιά με τέτοια χαρακτηριστικά αφιερώνονται στην αναζήτηση της επιτυχίας και γίνονται καλοί μαθητές. Το κόστος όμως είναι πολύ μεγάλο. Τα παιδιά που δεν τους επιτρέπονται τα λάθη τελικά δεν τα επιτρέπουν και στον εαυτό τους με αποτέλεσμα να μην ωριμάζουν πραγματικά. Η αυτοπεποίθηση τους, παρά την αντίθετη εικόνα που ενδεχομένως προβάλλουν προς τα έξω, δεν ενισχύεται και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι μπορεί να καταρρεύσουν στην πρώτη αποτυχία. Αντίθετα από ότι νομίζουμε η αυτοπεποίθηση δεν αποκτάται από τις συνεχείς νίκες αλλά χτίζεται κυρίως  μετά από την αυτενέργεια για την διόρθωση των λαθών. Τα λάθη των παιδιών είναι εκείνα που θα τα ενεργοποιήσουν να δοκιμάσουν και άλλους δρόμους και θα τα  μάθουν να δρουν με άλλους τρόπους. Στο κάτω κάτω αν οι γονείς δεν αφήνουν ποτέ τους τα παιδιά τους να πέφτουν πώς εκείνα θα μάθουν να ξανασηκώνονται;
Οι γονείς βλέπουν τα παιδιά σαν προέκταση του εαυτού τους.
Σίγουρα έχετε ακούσει πολλούς γονείς να αναφέρονται σε θέματα που αφορούν το παιδί τους με χρήση όμως πληθυντικού αριθμού όπως «σήμερα είμαστε λίγο άρρωστοι», «πήγαμε πολύ καλά στους βαθμούς» κ.α. Επίσης όσο και πλάκα να έχει η εικόνα μαμά – κόρη  ή μπαμπάς – γιος με ίδια ρούχα αλλά σε διαφορετικά νούμερα, είναι και κάπως περίεργη, δεν μπορείτε να πείτε.  Όσο όμως οι γονείς θα βλέπουν  τα παιδιά τους σαν κομμάτι του εαυτού τους, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να θέλουν εκείνα  να εκπληρώσουν τα ανεκπλήρωτα όνειρα των γονέων τους. Καλό είναι λοιπόν να αναγνωρίσουν την ατομικότητα των παιδιών τους και να τα αφήσουν να κάνουν τα δικά τους βήματα πάνω στη γη.
Οι γονείς «παράλληλα σύμπαντα» με τα παιδιά.
Στα περισσότερα σπίτια υπάρχει πλέον η τάση των παράλληλων ζωών, των γονέων με τα παιδιά τους. Οι γονείς είτε είναι αναγκασμένοι να εργάζονται υπερβολικά, είτε τους έχουν καταπλακώσει τα προβλήματα και δεν έχουν διάθεση επικοινωνίας, είτε και αυτοί αναζητούν μέσα στο σπίτι τους λίγες στιγμές χαλάρωσης μπροστά στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή  που όμως δεν συμπεριλαμβάνουν τα παιδιά. Την ίδια ώρα το παιδί ίσως είναι παρκαρισμένο μπροστά σε μια οθόνη (υπολογιστή ή τηλεόρασης). Αν φτάσαμε στο σημείο όπου το ζητούμενο είναι η συνάντηση μέσα στο ίδιο σπίτι τότε μια καλή λύση είναι η συμφωνία για ομοτράπεζο γεύμα ή δείπνο τουλάχιστον μια φορά την μέρα που μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στην επικοινωνία των μελών της οικογένειας. 
Οι γονείς βάζουν πολλά, αλλά εύκαμπτα όρια.
Οι γονείς πρέπει βάζουν όρια στο παιδί τους, κυρίως στις μικρές ηλικίες, ώστε να δημιουργείται στο παιδί η αίσθηση ότι «κάπου αρχίζω και κάπου τελειώνω»  και μέσα σε αυτό πλαίσιο τα παιδιά να νιώθουν την ασφάλεια για να ανοίξουν τον εαυτό τους. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται την έλλειψη ορίων ως έλλειψη ενδιαφέροντος. Χωρίς τα όρια τα παιδιά νιώθουν σύγχυση και άγχος. Οι  γονείς όμως έχουν την τάση να βάζουν πολλά όρια τα οποία όμως είναι, στην πλειοψηφία τους, διαπραγματεύσιμα και εύκαμπτα. Δηλαδή όταν τα παιδιά επιχειρούν αυτό που η φύση τους προστάζει όπως τη δοκιμή των ορίων το μόνο που ακούν είναι η επίπληξη που ξεπέρασαν τα όρια αλλά δεν υπόκεινται τις συνέπειες για αυτή τους την πράξη. Οπότε τα παιδιά βγάζουν το συμπέρασμα : «αν κάνω αυτό θα τα ακούσω αλλά πέραν αυτού τίποτα άλλο». Καλό θα είναι λοιπόν οι γονείς να βάζουν λίγα όρια στα παιδιά αλλά όταν εκείνα τα ξεπερνάνε να υπόκεινται τις συνέπειες. Φυσικά οι συνέπειες αυτές πρέπει να εξηγούνται στο παιδί και να είναι ξεκάθαρο ότι αυτές οφείλονται στην συγκεκριμένη πράξη του και όχι στην γενική συμπεριφορά του.     
Οι γονείς δίνουν αντιφατικά μηνύματα.
Οι περισσότεροι  γονείς δίνουν ατέλειωτες συμβουλές στα παιδιά τους θεωρώντας ότι αυτό αρκεί  για να τα διαπαιδαγωγήσουν σωστά και να αποκτήσουν αξίες. Όμως αυτό δεν ισχύει γιατί τα παιδιά επηρεάζονται κυρίως από τις πράξεις των γονέων τους και όχι από τα λόγια τους. Πρέπει να ξέρουμε ότι και οι μεγάλοι υπόκεινται στην αδιάκοπη κριτική των παιδιών, η οποία μπορεί να γίνει πολύ σκληρή ειδικά αν τα παιδιά διαπιστώσουν αντίφαση μεταξύ αυτών που γονείς ζητάνε από εκείνα και αυτών που οι ίδιοι οι γονείς πράττουν. Τότε είναι πιθανό να κλονίζεται το σύστημα προτύπων και να γεμίζουν με οργή νιώθοντας ότι τους λένε ψέματα.
Οι «τέλειοι γονείς».
Το μεγάλο λάθος που κάνουν πολλοί γονείς είναι θέλουν να φαίνονται τέλειοι απέναντι στα παιδιά τους χωρίς ψεγάδια και ανθρώπινα ελαττώματα το οποίο είναι μεγάλο βάρος για τα παιδιά που προσπαθούν να μοιάσουν αυτού του προτύπου. Πέρα από την πίεση που νιώθουν τα παιδιά ελλοχεύει και ο κίνδυνος να απορρίψουν τα παιδιά τους γονείς τους όταν εκείνοι εκδηλώνουν και την παραμικρή ατέλεια. Καλό θα είναι λοιπόν οι γονείς ναι μεν να προσπαθούν να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, του δικού τους εαυτού όμως και όχι κάποιου άλλου.
Οι γονείς κρύβουν τα προβλήματα από τα παιδιά.
Είναι γνωστό ότι τα παιδιά είναι οι πιο καλοί δέκτες αλλά οι πιο κακοί αποκωδικοποιητές. Δηλαδή το αισθάνονται  όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα αλλά συνήθως το ερμηνεύουν με τον δικό τους λανθασμένο τρόπο. Αυτό το «πήγαινε να παίξεις στο δωμάτιό σου» που λένε οι πιο πολλοί γονείς όταν δεν θέλουν να ακούσει το παιδί τους ένα πρόβλημα, συνήθως οδηγεί τα παιδιά να κλειστούν στο δωμάτιό τους με μια φαντασία που οργιάζει και φτιάχνει σενάρια με εκείνα να πρωταγωνιστούν.  Μάλιστα πολλές φορές θεωρούν ότι εκείνα έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το πρόβλημα χωρίς να είναι αυτό αλήθεια. Οι γονείς καλό θα είναι να συζητούν με κατάλληλο τρόπο τα προβλήματα αυτά με τα παιδιά τους, διαβεβαιώνοντάς τους φυσικά ότι δεν είναι αξεπέραστα και δίνοντάς τους το παράδειγμα ότι για όλα υπάρχει λύση και ότι στη ζωή αξίζει να αγωνίζεσαι ανεξαρτήτου αποτελέσματος.  
Οι γονείς που θυσιάζονται για τα παιδιά τους.
Πολλοί γονείς (κυρίως μητέρες) από τη στιγμή που αποκτούν παιδί εγκαταλείπουν όλα τα υπόλοιπα πράγματα και νιώθουν σαν αυτοσκοπό το μεγάλωμά του. Σταματούν να αντλούν ικανοποίηση από οτιδήποτε άλλο πέραν του παιδιού και γίνονται ένα είδος δορυφόρου του. Η προσωπική ζωή, τα ενδιαφέροντα και οι επαγγελματικές φιλοδοξίες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και σε πολλές περιπτώσεις εγκαταλείπονται τελείως. Το παιδί, όσο και αν εκμεταλλεύεται αυτή την αποκλειστικότητα της μητέρας από ένα σημείο και μετά νιώθει μεγάλο βάρος σαν να κουβαλάει έναν άλλο άνθρωπο στις πλάτες του. Φυσικά η δύσκολή ώρα για την μητέρα είναι η στιγμή που το παιδί μεγαλώσει και αρχίζει να διεκδικεί την ανεξαρτησία του. Τότε αντί να το θεωρήσει ως κάτι φυσικό, νιώθει ότι οι θυσίες της πήγανε χαμένες.
Οι γονείς που φοβούνται «μην βαρεθεί το παιδί».
Πόσες φορές δεν έχουμε δει οικογένειες που φτάνουν στην παραλία φορτωμένες με κουβαδάκια, ξαπλώστρες, παιχνίδια, βάρκες  κ.ά ; Μικρά παιδιά που πήγαν για ένα μπάνιο για να απολαύσουν τη μαγεία της φύσης και κατέληξαν με πλήρη εξάρτηση βατραχανθρώπου. Πολλοί γονείς έχουν τη φοβία «μην βαρεθεί το παιδί». Ξεχνούν όμως ότι η πιο δημιουργική φάση των παιδιών είναι ακριβώς μετά από ένα προσωρινό αίσθημα βαρεμάρας αρκεί το παιδί να έχει μάθει να πειραματίζεται, να ανακαλύπτει, να εξερευνά. Ας θυμηθούν οι γονείς αυτοί όταν οι ίδιοι ήταν κάποτε παιδιά πόσο πράγματα δημιουργούσαν από το τίποτα. Τα πολλά πράγματα προκαλούν υπερένταση στα παιδιά και μετά από λίγο καταλήγουν απλά να πιάνουν χώρο.
Οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους με τα μάτια του κόσμου.
Το πιο σημαντικό πράγμα που μας διαφεύγει τελείως είναι ότι ενώ εμείς πιστεύουμε ότι τα παιδιά πάνω από όλα επιδιώκουν την αγάπη μας, αυτά πιο πολύ νοιάζονται για την αποδοχή μας, αν μας αρέσουν δηλαδή για αυτό που είναι πραγματικά και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι για να ικανοποιούν τη γνώμη του κόσμου. Ίσως η καλύτερη κουβέντα  που μπορούμε να πούμε στο παιδί μας είναι το «σε αγαπώ για αυτό που είσαι» παρά εκείνο το χειριστικό «είμαι υπερήφανος /η για σένα» (Είχα γράψει παλιότερα ένα σχετικό κείμενο με τίτλο «Μάνα ξέρω ότι με αγαπάς ,σου αρέσω όμως;» Μπορείτε να το αναζητήσετε και να το διαβάσετε).
 Υ.Γ .Μετά από όλα αυτά αναρωτιέμαι μήπως ο γονέας δεν είναι αυτός που μεγαλώνει το παιδί του αλλά αυτός που μεγαλώνει μαζί με το παιδί του.