Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Καλή χρονιά από το Τελευταίο Θρανίο






και με ένα δωράκι από τον Αρκά...






Νέο εξώδικο της ΔΟΕ κατά του Υπουργείου Παιδείας.


Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Το ΔΣ του Συλλόγου Δασκάλων Νηπιαγωγών Χαλκίδας χαιρετίζει την άρνηση των 7 Διευθυντών Δημοτικών Σχολείων και των 31 Προϊσταμένων Νηπιαγωγείων του Συλλόγου μας, που δεν συμμετείχαν στην διαδικασία της αξιολόγησης.
Ο αγώνας ενάντια σε αυτή την αξιολόγηση , που διαλύει το Δημόσιο Σχολείο συνεχίζεται με προκύρηξη και νέας Απεργίας – «Αποχής» από όλες τις διαδικασίες υλοποίησης της ατομικής αξιολόγησης (ΠΔ 152/13) των εκπαιδευτικών, αλλά και της αυτοαξιολόγησης – αξιολόγησης της σχολικής μονάδας και κάθε διαδικασία αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου που πραγματοποιείται σε υλοποίηση του σχετικού νομοθετικού πλαισίου        (ν. 4024/11, ν. 4142/13, ΠΔ 152/13, ν. 3848/10, ν. 3679/10).
Η απεργία θα εκκινήσει την 24η Δεκεμβρίου 2014 και σε περίπτωση μη ικανοποίησης των αιτημάτων μας θα συνεχιστεί μέχρι την 31-1-2015.( Επισυνάπτουμε την σχετική απόφαση της ΔΟΕ)
 Η συνολική και μαζική αντίστασή μας είναι ο μοναδικός δρόμος για να ματαιωθούν τα σχέδιά της πολιτικής ηγεσίας, για διάλυση της Δημόσιας εκπαίδευσης, με την επιβολή αυτής, της απαράδεκτης παιδαγωγικά, νομικά και ηθικά διαδικασίας της αξιολόγησης.
Έχουμε χρέος να αγωνιστούμε ενωμένοι.
Το ΔΣ

Ακολουθεί η εξώδικη δήλωση της Δ.Ο.Ε.

Δ.Ο.Ε.: ΕΝΩΠΙΟΝ ΠΑΝΤΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΧΗΣ
ΕΞΩΔΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ
Της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος, η οποία εδρεύει στην Αθήνα, επί της οδού Ξενοφώντος, αριθμός 15 Α, όπως νόμιμα εκπροσωπείται. 
ΠΡΟΣ 
1)      Τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, κ. Ανδρέα Λοβέρδο,
2)      Το Ελληνικό Δημόσιο, όπως νόμιμα εκπροσωπείται από τον Υπουργό Οικονομικών, κ. Γκίκα Χαρδούβελη, που εδρεύει στην Αθήνα

Το Διοικητικό  Συμβούλιο της Δ.Ο.Ε. , σε συνεδρίασή του στις 9-12-2014ΑΦΟΥ ΕΛΑΒΕ ΥΠΟΨΙΝ ΤΟΥ:
1. Το γεγονός ότι τα νομοθετήματα των τελευταίων τριών χρόνων (ν.3848/2010, 4024/2011 και προσφάτως π.δ.152/2013) αναφορικά με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, συνδέοντας τη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη με την αξιολόγηση μέσω αυθαίρετων ποσοστώσεων, υποβαθμίζουν την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης, οδηγούν σε κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων και τελικώς οδηγούν σε απολύσεις, όπως απέδειξε το πρόσφατο παρελθόν των εκπαιδευτικών, που υπηρετούσαν στην τεχνική εκπαίδευση.

2. Το γεγονός, ότι το Υπουργείο παρά την πλήρη, ενδελεχή και εμπεριστατωμένη έκθεση των απόψεων της Δ.Ο.Ε. αναφορικά με την αξιολόγηση εκπαιδευτικών και την αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων, δεν έχει μέχρι σήμερα, αναλάβει καμία πρωτοβουλία, προκειμένου να εισάγει ένα πλαίσιο ανατροφοδοτικής, γνήσιας παιδαγωγικής διαδικασίας ουσιαστικής αποτίμησης τόσο του εκπαιδευτικού έργου, όσο και συνολικά της εκπαιδευτικής πολιτικής, η οποία θα έχει ως στόχο την ανίχνευση των προβλημάτων και τον σχεδιασμό των αναγκαίων παρεμβάσεων προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής ενίσχυσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας και του δημοσίου σχολείου.

ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ: 
Την προκήρυξη Απεργίας - «Αποχής»:
Από όλες τις διαδικασίες υλοποίησης της ατομικής αξιολόγησης (ΠΔ 152/13) των εκπαιδευτικών, αλλά και της αυτοαξιολόγησης - αξιολόγησης της σχολικής μονάδας και κάθε διαδικασία αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου που πραγματοποιείται σε υλοποίηση του σχετικού νομοθετικού πλαισίου        (ν. 4024/11, ν. 4142/13, ΠΔ 152/13, ν. 3848/10, ν. 3679/10).
Η απεργία θα εκκινήσει την 24η Δεκεμβρίου 2014 και σε περίπτωση μη ικανοποίησης των αιτημάτων μας θα συνεχιστεί μέχρι την 31-1-2015.
Αρμόδιος Δικαστικός Επιμελητής επιδοτώ νομίμως την παρούσα προς ους αύτη απευθύνεται προς γνώσιν τους και δια τας νομίμους συνεπείας, αντιγράφων.

Πιέσεις και παράνομες ενέργειες για την επιβολή της αξιολόγησης. Διευκρινήσεις για πρακτικά ζητήματα.


Από τη ΔΟΕ

Σύμφωνα με καταγγελίες που φτάνουν καθημερινά στο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε., αυξάνεται ανησυχητικά το φαινόμενο των πιέσεων που ασκούν Διευθυντές Εκπαίδευσης και Σχολικοί Σύμβουλοι προς τους εκπαιδευτικούς για να τους οδηγήσουν σε συμμετοχή στις διαδικασίες της αξιολόγησης και της αυτοαξιολόγησης.
  Απειλές για αρνητική αξιολόγηση όσων δεν έχουν καταθέσει portfolio. Άμεσες ή έμμεσες «προειδοποιήσεις» σε τηλεφωνικές επαφές που πραγματοποιούνται ακόμα και εκτός του εργασιακού ωραρίου ( Σαββατοκύριακα, μεσημεριανές και βραδινές ώρες) για συμμετοχή στην ατομική αξιολόγηση και την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, διασπορά φημών τύπου «μόνο εσείς έχετε μείνει εκτός» και δημιουργία κλίματος καθολικής αποδοχής της όλης διαδικασίας, κάτι που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα, είναι μέρος, πια, της λειτουργίας πολλών, δυστυχώς, στελεχών.
  Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. καταγγέλλει όλες αυτές τις ενέργειες και προειδοποιεί τους ένθερμους υποστηρικτές της χειραγώγησης των εκπαιδευτικών ότι από τη στιγμή που  παραβιάζουν έμπρακτα το συνδικαλιστικό δικαίωμα της συμμετοχής στην απεργία – αποχή που έχει κηρύξει το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. θα πάρουν συνδικαλιστική απάντηση αλλά θα βρεθούν αντιμέτωποι και με τις αρμόζουσες νομικές ενέργειες.
  Αρκετά προβλήματα παρουσιάζονται σε συλλόγους διδασκόντων όπου Διευθυντές ή Προϊστάμενοι δηλώνουν ότι από τη στιγμή που ο σύλλογος διδασκόντων απέχει (υλοποιώντας την απόφαση για απεργία – αποχή) από την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας εκείνοι θα αναθέσουν στους εκπαιδευτικούς τις σχετικές εργασίες. Τονίζουμε ότι η μη υλοποίηση της αυτοαξιολόγησης μέσω της απεργίας – αποχής είναι απόφαση του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. και όλοι οι συνάδελφοι που την εφαρμόζουν (δίχως πειθαρχικό κίνδυνο και δίχως οικονομικές περικοπές αφού εκτελούν πλήρως όλα τα καθήκοντά τους)  είναι απόλυτα καλυμμένοι. Όποιος επιχειρήσει να καταστρατηγήσει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών είναι νομικά έκθετος και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις συνέπειες της παράνομης πράξης του και τον Κλάδο.
  Το ίδιο ισχύει και στις περιπτώσεις που Διευθυντές σχολείων αρνούνται να καλέσουν σε συνεδρίαση για το θέμα της αυτοαξιολόγησης το σύλλογο διδασκόντων (επικαλούμενοι την περσινή διαδικασία ή αποφάσεις που είχαν ληφθεί πριν τη σχετική εγκύκλιο του ΥΠΑΙΘ και πριν την κήρυξη της απεργίας – αποχής από το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.).  Υπενθυμίζουμε ότι στις συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων  που πραγματοποιούνται για τις διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης οι συνάδελφοι  δηλώνουν (προφορικά) ότι συμμετέχουν στην απεργία-αποχή που έχει κηρύξει η Δ.Ο.Ε. και απέχουν από τη συνεδρίαση για το συγκεκριμένο θέμα της ημερήσιας διάταξης. Είναι αυτονόητο ότι σε αυτή την περίπτωση δε συντάσσεται πρακτικό (αφού η συνεδρίαση δεν πραγματοποιείται λόγω της συμμετοχής, όλων ή της πλειοψηφίας, στην απεργία – αποχή) και είναι λάθος να δίνεται η κατεύθυνση ότι γίνεται πρακτικό του συλλόγου διδασκόντων. Σε αυτήν την περίπτωση μπορεί ο Διευθυντής να αναφέρει στο Βιβλίο Πράξεων του Διευθυντή ότι η αυτοαξιολόγηση δε γίνεται λόγω της συμμετοχής στην απεργία – αποχή. Είναι, επίσης, αυτονόητο ότι δεν έχει κανείς το δικαίωμα με δική του πρωτοβουλία να κάνει ανάρτηση στο παρατηρητήριο προγραμματισμού ή αυτοαξιολόγησης αφού η απόφαση είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του συλλόγου διδασκόντων.
  Η συμμετοχή στην απεργία – αποχή είναι αναφαίρετο συνδικαλιστικό δικαίωμα. Διευθυντές ή προϊστάμενοι που έκαναν επιβεβαίωση στοιχείων, συμμετείχαν στην προαξιολογική ενημέρωση ή και κατέθεσαν portfolio έχουν κάθε δικαίωμα, και τους καλούμε να το κάνουν, να αναθεωρήσουν τη στάση τους και δηλώνοντας ότι συμμετέχουν στην απεργία – αποχή να μην αξιολογηθούν. Είναι απαράδεκτη η στάση Διευθυντών Εκπαίδευσης και Σχολικών Συμβούλων που διατείνονται το αντίθετο και τους ασκούν πιέσεις για να μην αλλάξουν τη στάση τους. Το ίδιο ισχύει και για συλλόγους διδασκόντων οι οποίοι πήραν αποφάσεις, δίχως να είναι πλήρως και σωστά ενημερωμένοι, να εφαρμόσουν την αυτοαξιολόγηση και έπειτα από την πλήρη ενημέρωσή τους αποφασίζουν να συμμετέχουν στην απεργία – αποχή που έχει κηρύξει το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.
  Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. καλεί όλους τους εκπαιδευτικούς να συνταχθούν με τις αποφάσεις και τις θέσεις του Κλάδου για την αξιολόγηση, ώστε να μην εφαρμοστεί η αξιολόγηση – χειραγώγηση της κατηγοριοποίησης των σχολείων, της διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης και των απολύσεων.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Εκδηλώσεις του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας ενόψει των Χριστουγέννων



Διήμερες χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις από τους δασκάλους και νηπιαγωγούς Χαλκίδας.
Ο Σύλλογος Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας διοργάνωσε διήμερο Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων στο Θέατρο Παπαδημητρίου το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014.

Η Ομάδα του κουκλοθέατρου, συνεχίζοντας με επιτυχία για δεύτερη χρονιά τις παραστάσεις της, παρουσίασε το παραμύθι «Καλικαντζαροπαντρέματα».
Στην παράσταση έπαιξαν:
Ηλιοδρομίτη Ελένη, Καϊμακούδη Φωτεινή, Ξένια Χατζηκωνσταντίνου, Νεκταρία Αραμπατζή, Γεωργία Σταματίου, Δήμητρα Καρβούνη, Ντίνα Κολιοβέτα, Βέτα Κορωναίου, Λάμπρος Γιαννούχος, Έλλη Παπουτσή, Ελένη Συγγενιώτη. Στη μουσική η Χρύσα Βρακά. Εμψυχώτρια της ομάδας η Αλεξάνδρα Πιρπυρή.

Την εκδήλωση πλαισίωσε το Χριστουγεννιάτικο παζάρι, με κατασκευές από την ομάδα εικαστικών του Συλλόγου και εμψυχώτρια την κ. Παναγιώτου Βούλα.

Την Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου προγραμματίζεται η παιδική χριστουγεννιάτικη γιορτή του Συλλόγου για τα παιδιά των συναδέλφων στον χώρο της Kinderland, στις 18.30 το απόγευμα.

Ο Σύλλογος Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας απαντάει με συλλογικές δράσεις στην ισοπέδωση αξιών, ιδεών και κεκτημένων. Ανοίγει νέους δρόμους επικοινωνίας με την κοινωνία.
Με συνθήματά  μας, το νοιάξιμο για μια καλύτερη Παιδεία , για μια ζωή αξιοπρέπειας, για το δικαίωμα μας στην ελπίδα, επενδύουμε στα παιδιά …στο μέλλον του τόπου μας.

Η επένδυση στις συλλογικές δράσεις είναι η απάντηση μας στην πολιτική διάλυσης του Υπουργείου....Βρίσκουμε κοινούς δρόμους για να διεκδικήσουμε την εκπαίδευση που δικαιούμαστε !

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Σαν σήμερα πέθανε ο ποιητής Κώστας Βάρναλης





Πῶς μᾶς θέλει ἡ «ἀληθὴς δημοκρατία»

Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.
Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.
Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα τοῦ καιροῦ μου.
Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μουγκὸς νὰ πηαίνω, ὅποτε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσινάει ὁ Γάϊδαρος νὰ μὴ γελῶ.
Καὶ σὰ μὲ καρυδώνουνε μουνοῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμερικάνοι, ἐγὼ νὰ βλαστημάω τὸ Σλάβο.


Σαν σήμερα πριν 40 χρόνια πέθανε ο ποιητής Κώστας Βάρναλης και το ποίημα που δημοσιεύουμε είναι τόσο μα τόσο σύγχρονο...

Πληροφορίες για όποιον ενδιαφέρεται





Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Η κατασκευή της «ενδοσχολικής βίας»

Εικόνα από το «Μίλα μη φοβάσαι : 3 ιστορίες για τη βία στο σχολείο»,
 Έκδοση της ΕΨΥΠΕ, Αθήνα 2008.
 

Του Λευτέρη Παπαθανάση
Αναδημοσίευση από  lefterisp.wordpress.com
και tvxs.gr.



Η είδηση πέφτει σαν κεραυνός. Η Ελλάδα είναι στην τέταρτη θέση (ανάμεσα στις χώρες που μελετήθηκαν) στην έκταση του φαινομένου της «ενδοσχολικής βίας». Το συμπέρασμα είναι το ίδιο άμεσο: κάτι πρέπει να κάνουμε και μάλιστα το συντομότερο! Ποιο άκαρδο τέρας είναι στο κάτω-κάτω ευχαριστημένο με το γεγονός ότι τα παιδιά μας περνούν τόσο άσχημα στο σχολείο, με τραύματα που τους μένουν μέχρι τα γεράματα? (βάλε έναν αστερίσκο εδώ, θα δούμε ποιο είναι το πραγματικό άκαρδο τέρας προς το τέλος…).

Εδώ και λίγο καιρό λοιπόν, τα ελληνικά σχολεία (ακολουθώντας τη διεθνή μόδα) ζούνε στους ρυθμούς του φαινομένου αυτού. Μελέτες για το φαινόμενο, σεμινάρια για το φαινόμενο, επιτροπές και υπεύθυνοι για το φαινόμενο, «δράσεις» για το φαινόμενο. Λέω λοιπόν από την αρχή ότι για μένα το φαινόμενο αυτό είναι μια κατασκευή, μια επινόηση. Ακόμα περισσότερο, ισχυρίζομαι ότι η κατασκευή αυτού του φαινομένου έχει βαθύτερα και σκοτεινά κίνητρα, δηλαδή τη δημιουργία συναίνεσης στην ένταση του κοινωνικού ελέγχου και την πειθάρχηση της νεολαίας.
Πριν αρχίσουμε, ας διευκρινίσουμε κάτι πολύ βασικό. Η έννοια της «ενδοσχολικής βίας» δεν έχει να κάνει με κάποιον τοπολογικό προσδιορισμό της βίας, δηλαδή δεν σημαίνει «η βία που ασκείται στο χώρο του σχολείου». Η έννοια αυτή υποδηλώνει έναν ξεχωριστό, αυτόνομο τύπο βίας, που αναπτύσσεται στο Σχολείο και τροφοδοτείται απ’αυτό ή στην καλύτερη περίπτωση μια ειδική έκφανση της βίας στους εφήβους η οποία αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο Σχολείο. Ποια ακριβώς είναι αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ποιος αυτός ο ξεχωριστός χαρακτήρας του φαινομένου «κανένα στόμα δεν το’βρε και δεν το’πε ακόμα». Όχι τυχαία. Όσο περισσότερη ασάφεια υπάρχει στους βασικούς όρους που περιγράφουν το φαινόμενο, τόσα περισσότερα περιστατικά μπορεί να χωρέσει και τόσο περισσότερο μπορεί να επεκταθεί ο επιθυμητός έλεγχος με την αφορμή του.
Μίλησα πριν για κατασκευή του φαινομένου, πράγμα που μπορεί να είναι αντίθετο με την καθημερινή εμπειρία μας με τα παιδιά. Τα παιδιά τσακώνονται, πλακώνονται, προσβάλουν συχνά το ένα το άλλο (και μάλιστα σκληρά). Ακόμη, κάνουν αποτυχημένες προσπάθειες να εκδηλώσουν τις πρωτόγνωρες γι’αυτά σεξουαλικές ορμές, δοκιμάζουν ρόλους, χειραγωγούν και χειραγωγούνται, λένε ψέματα και πολλά άλλα. Είναι αυτό κάτι νέο? Δεν αποτελούν όλα αυτά (μαζί με άλλα πολλά) μέρος τις διαδικασίας κοινωνικοποίησης του παιδιού? Ποιο είναι εκείνο το παιδί που μεγάλωσε χωρίς να πληγωθεί σωματικά ή «ψυχικά» από τους φίλους του? Ισχυρίζομαι εδώ ότι αυτός ο τρόπος (η μέθοδος της δοκιμής και του λάθους) είναι ο μόνος τρόπος που μαθαίνουμε και χτίζουμε την προσωπικότητά μας, συνεπώς ότι η απαίτηση για ένα παιδί που δεν θα πληγωθεί ποτέ και από τίποτα, είναι η συνταγή για έναν άνθρωπο χωρίς ιδιότητες, έναν άνθρωπο χωρίς την ανθρώπινη υπόσταση, δηλαδή την ικανότητα να βρίσκεται σε συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους. Η αναγωγή όλων αυτών των παιδικών ή εφηβικών εμπειριών σε μια προβληματική κατάσταση με τον όρο «ενδοσχολική βία» ψυχιατρικοποιεί αυτόματα την παιδική ηλικία.
Επιμένω στον ισχυρισμό της κατασκευής. Το Σεπτέμβριο του 2013 ξεκίνησε στο ελληνικό Σχολείο η εκστρατεία καταγραφής των κρουσμάτων «ενδοσχολικής βίας» με σκοπό να προσδιοριστεί η έκταση του φαινομένου. Μιλάμε για μια εντελώς αυθαίρετη και αντιεπιστημονική διαδικασία. Σε κάθε σχολείο ορίστηκε ένας υπεύθυνος για την καταγραφή των περιστατικών. Ο υπεύθυνος αυτός ήταν ένας συνάδελφος από το σύλλογο διδασκόντων, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ήταν ψυχολόγος, κοινωνιολόγος ή τέλος πάντων κάποιος που έχει ειδικευθεί στον τρόπο που συλλέγονται αυτά τα δεδομένα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι κατέγραφε τα περιστατικά που ταίριαζαν στο μυαλό του σ’αυτό το αόριστο πράγμα που είναι η ιδέα της «ενδοσχολικής βίας», από έναν επαναλαμβανόμενο καυγά μέχρι ένα ατυχές ερωτικό «πέσιμο». Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε την από τα πριν επιβαλλόμενη αντίληψη: ότι το η έκταση της «ενδοσχολικής βίας» είναι σημαντική και πρέπει να ληφθούν μέτρα. Πρόκειται για μια τιτάνια λαθροχειρία. Όπως αντιλαμβάνεσαι, ο τρόπος που έγινε η συλλογή των στοιχείων προϋπέθετε την αποδοχή του φαινομένου που υποτίθεται ότι ανίχνευε!!! Ο τρόπος που έγινε η μελέτη λοιπόν, είναι ο κλασικός τρόπος που κατασκευάζονται οι κοινωνικές υστερίες, η μελέτη απλά υπηρετεί το συμπέρασμα που από την αρχή θέλαμε να εξάγαγουμε (με την ίδια λογική δικαιολογεί εδώ και χρόνια το αμερικανικό κράτος το βαθύ ρατσισμό του, με την ίδια λογική εδραιώθηκε η ισλαμοφοβία, με την ίδια λογική στήνεται κάθε κρατικά κατευθυνόμενη μαζική υστερία).
Αν όμως πρόκειται περί κατασκευής, τότε γιατί τόσος κόπος? Ποιο σκοπό εξυπηρετεί η συγκεκριμένη κατασκευή? Το είπα ήδη από την αρχή. Η κατασκευή αυτή προετοιμάζει το έδαφος για μια ευρεία συναίνεση στην όξυνση των πολιτικών πειθάρχησης της νεολαίας, πολιτικών που το κράτος έχει ανάγκη ειδικά μετά την τομή της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008. Εάν το κράτος πείσει την κοινωνία ότι το Σχολείο είναι ένας χώρος που τα παιδιά κυρίως κινδυνεύουν, τότε εξασφαλίζεται η συναίνεση στις πολιτικές του εντεινόμενου αυταρχισμού και του καθολικού ελέγχου. Με τον ίδιο τρόπο που το πλαίσιο ελέγχου των εκπαιδευτικών, η Αξιολόγηση, πάτησε πάνω σε μια τεράστια εκστρατεία δυσφήμισης τους (ανισόρροποι, ανεπαρκείς, λουφαδόροι, φοροφυγάδες, παιδεραστές, ποιος θα ήθελε το παιδί του να μπλέξει με τέτοιους εκπαιδευτικούς?), το πλαίσιο ελέγχου και πειθάρχησης των νεολαίων θα επιβληθεί πάνω στην κατασκευή της ιδέας της «ενδοσχολικής βίας», θα επιβληθεί τελικά «για το καλό τους»…
Ακόμη περισσότερο, η ιδέα της «ενδοσχολικής βίας» έρχεται να καθίσει πάνω στον καθένα/μια από μας. Ο επιτακτικός τρόπος με τον οποίο απαιτείται η ανίχνευση (επιβεβαίωση όπως είπαμε πριν) της «ενδοσχολικής βίας» έχει κρεμάσει πάνω από κάθε μέλος της σχολικής κοινότητας ένα ερωτηματικό. Αυτό σημαίνει ότι το πλαίσιο αυτό επιτυγχάνει κάτι ακόμη μεγαλύτερο απ’αυτό που περιέγραψα πιο πριν, πετυχαίνει την «αυθόρμητη» εξάπλωση ενός γενικευμένου καθεστώτος ελέγχου απ’όλους προς όλους!
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν βλέπω πίσω από την υστερία της «ενδοσχολικής βίας» κάποια συνωμοσία. Δεν πιστεύω ότι οι ιεραρχικές/ταξικές κοινωνίες χρειάζονται τις συνωμοσίες για να γεννήσουν μια κοινωνική υστερία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται με το ζήτημα δεν είναι πιόνια κάποιου σκοτεινού κέντρου που προωθεί το ζήτημα, όμως μοιράζονται την ίδια ιδεολογία, το ίδιο σύνολο αξιών ή δεν έχουν αντιστάσεις απέναντί του. Αρκεί να αναφέρουμε ότι, κι εδώ είναι το εξαιρετικά ανησυχητικό, το στρατόπεδο της ριζοσπαστικής Αριστεράς τηρεί σιγή ισχύος για το θέμα, όταν δεν το αποδέχεται (η Αριστερά γενικά έχει παρασυρθεί εδώ και πολλά χρόνια σε μια απόλυτα οικονομίστικη θεώρηση του σχολείου με αποτέλεσμα τη σύγχυση που επικρατεί σήμερα μπροστά στις νέες εξελίξεις).
Στο ελληνικό Σχολείο η ιδέα της «ενδοσχολικής βίας» είναι σχετικά νεαρή. Με έναν ειρωνικό τρόπο το λανσάρισμά της συμπίπτει με την εποχή «το μνημόνιο είναι ευλογία». Είναι μέσα σ’αυτή την εποχή της Κρίσης και της καταστροφής εκατοντάδων χιλιάδων ζωών που το πλαίσιο της ιδέας της «ενδοσχολικής βίας» μου φαντάζει ακόμη πιο επικίνδυνο. Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο τα προβλήματα των παιδιών εξατομικεύονται και συνεπώς ψυχολογικοποιούνται. Η βία ως μια κατάσταση που εξαπολύεται από το ίδιο το κράτος απέναντι στις ζωές μας και ποτίζει κάθε πτυχή τους, απλά εξαφανίζεται. Όλη η ιστορία πια είναι να δούμε «πού είναι το πρόβλημα» με το κάθε παιδί που μπαίνει στο μικροσκόπιο. Η βία εξετάζεται σαν μια ατομική υπόθεση και, ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν τεχνικές που μπορεί να αμβλύνουν την κατάσταση, τελικά δικαιολογείται ως τέτοια και το σύστημα που την παράγει αθωώνεται πανηγυρικά. Δεν είναι λοιπόν ο κόσμος μας που έχει το πρόβλημα, είναι το κάθε παιδί. Αυτά τα ίδια παιδιά που πια δεν μπορούν να μας φέρουν το συμβολικό αντίτιμο για κάποιο μουσείο ή παράσταση, που δεν έχουν να πάρουν κάτι να φάνε στο διάλειμμα, που γυρνούν σπίτι για να ζήσουν το υπόλοιπο της μέρας με την απόγνωση των άνεργων γονιών τους, που για μέλλον βλέπουν την ερήμωση, αυτά τα παιδιά που δεν τα ακούει κανείς και μόνο τα λοιδορεί, είναι τα παιδιά που «έχουν προβλήματα».
Η εκστρατεία κατά της «ενδοσχολικής βίας» όμως έχει και μια άλλη λειτουργία. Μεταλλάσσει δραματικά τη σχέση εκπαιδευτικού-παιδιού. Ο παιδαγωγικός ρόλος του εκπαιδευτικού υποχωρεί μπροστά στο νέο ρόλο του παιδονόμου/ψυχολόγου/αξιολογητή. Το νέο σχολείο είναι ένα κάτεργο ολικού ελέγχου. Τα «στελέχη» είναι οι παιδονόμοι του εκπαιδευτικού, ο εκπαιδευτικός είναι ο παιδονόμος των μαθητών/ριων. Κάθε πόρτα ελεύθερης έκφρασης κλείνει ερμητικά μην τυχόν και βγει απ’αυτή κάτι «αποκλίνον». Η παιδαγωγική ελευθερία των εκπαιδευτικών καταργείται, η ελεύθερη έκφραση των παιδιών (σωματική, συναισθηματική, πνευματική) καταργείται επίσης. Το σχολείο διαμορφώνεται ως ένας χώρος στον οποίο επικρατούν τα «προληπτικά μέτρα». Οι υπέρμαχοι της ιδέας αυτής βέβαια έχουν (σαν πλασιέ ασφαλειών ζωής) πάντα κάποιο κακό λόγο να πουν για να σε πείσουν: κι αν κάποιος χτυπήσει το παιδί σου? Κι αν κάποιος το προσβάλλει? Δεν θα ήθελες ο χώρος του σχολείου να ελέγχεται απόλυτα ώστε να μην συμβούν αυτά? Κι αν οι εκπαιδευτικοί δεν φτάνουν να αστυνομεύσουν όλο το χώρο? Μήπως θα ήταν καλό να βάλουμε και μια κάμερα? Ή ακόμη, μήπως να σκεφτόμαστε έναν ανιχνευτή μετάλλων στην είσοδο? Ο κατάλογος της καταστροφολογίας δεν κλείνει φυσικά ποτέ. Η επιλογή ήταν πάντα η ίδια: ή «τα δίνουμε όλα» στην πρόληψη και τον έλεγχο, στην αστυνόμευση δηλαδή, ή οι προσπάθειές μας στρέφονται στη ρίζα του κακού, στο ίδιο το κοινωνικό σύστημα. Αλλά ποιος από τους γραφειοκράτες και τις επιτροπές θα ήθελε κάτι τέτοιο?
Μια ακόμη παράμετρος της υστερίας είναι ότι υπονομεύει την ίδια την παιδαγωγική πράξη. Έγραψα και παλιότερα ότι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορούμε να κάνουμε θεωρώντας την Εκπαίδευση είναι το να την αντιμετωπίσουμε σαν μια συλλογή δεξιοτήτων και «γνώσεων» ενός συγκεκριμένου ατόμου. Η Εκπαίδευση είναι μια διαδικασία κοινωνική και ως τέτοια διδάσκει πολύ περισσότερα από τις «ξερές» γνώσεις των διαφόρων αντικειμένων. Μέσα στη σχολική τάξη, στη ζωή της τάξης, το παιδί μπορεί να πάρει σημαντικά μαθήματα. Μπορεί να εκτιμήσει την αξία της συνεργασίας, να συνειδητοποιήσει ότι έχει να μάθει ακόμη κι από τα λάθη των άλλων παιδιών, να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρει σε μια δοκιμασία και να κρίνει πού χρειάζεται βελτίωση, να σταθεί δίπλα σε ένα άλλο παιδί σε κάποιο πρόβλημά του ή ακόμη και σε μια σκανταλιά που σκάρωσε, να αστειευτεί και να αυτοσαρκαστεί, να προσπαθήσει να λύσει μια άσκηση Χημείας ενώ δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από το μπροστινό θρανίο που κάθεται ο έρωτάς του, να αγαπήσει τη γνώση σαν κάτι που κάνει όλη την τάξη λίγο καλύτερη. Το να λέει κάποιος ότι χρειαζόμαστε ένα ειδικό πρόγραμμα πρόληψης ενάντια στην «ενδοσχολική βία» σημαίνει ότι αυτόματα ακυρώνει το παιδαγωγικό ευεργέτημα της διδασκαλίας της «Ελένης» και την «Αντιγόνης», της προσπάθειας να λύσουμε όλοι μαζί ένα πρόβλημα Μαθηματικών, της κατανόησης των νόμων κίνησης της Φύσης και των Κοινωνιών. Με λίγα λόγια, είναι μια ευθεία παραδοχή ότι τελικά η Εκπαίδευση δεν μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ότι καλύτερο άνθρωπο σε κάνουν οι «δράσεις κατά της ενδοσχολικής βίας». Αν αναρωτιέσαι ποιες είναι αυτές οι δράσεις, δεν θα εκπλαγείς από την απάντηση: Διαλέξεις από «ειδικούς» (ψυχολόγους δηλαδή, μιας και είπαμε ότι τα παιδιά «έχουν πρόβλημα»), σεμινάρια της Αστυνομίας στα μικρά παιδιά (για να βελτιωθεί και το κλίμα μεταξύ του υποτελούς και του επιστάτη του), συζητήσεις στην τάξη για την καλή συμπεριφορά και «συμβόλαια τάξης» (έτσι, για να φορτώνεται το παιδί και με την παραπανίσια ενοχή ότι έσπασε και το συμβόλαιο αν κάνει μια βλακεία. Μια διαδικασία που αυτόματα το καθιστά αποδιοπομπαίο).
Αυτά λοιπόν είναι τα νέα της «ενδοσχολικής βίας». Τα παιδιά «έχουν προβλήματα». Όλως παραδόξως, τα πραγματικά προβλήματα που γεννά το εκπαιδευτικό μας σύστημα ούτε καν αναφέρονται στους τόμους που έχουν γραφεί τα τελευταία χρόνια. Η εξετασιομανία και η συνεχής αξιολόγηση/πιστοποίηση του παιδιού που τσακίζει κάθε φυσική δίψα για μάθηση, το τέρας των Πανελλαδικών Εξετάσεων που έχει οδηγήσει χιλιάδες παιδιά στην απόγνωση και δεκάδες ακόμη και στην αυτοκτονία, ο αυταρχισμός και η εντατικοποίηση, ο απίστευτος ανταγωνισμός που ισοπεδώνει το χαρακτήρα του παιδιού, το συνεχές ταξικό ξεσκαρτάρισμα. Ψάξε σε κάθε εγκύκλιο, σκάλισε τα πρακτικά κάθε σεμιναρίου και θα δεις ότι δεν υπάρχει ούτε λέξη για όλα αυτά, γιατί αυτό το σχολείο είναι που θέλουν τα αφεντικά. Αν λοιπόν καλοπροαίρετα λες «γιατί να μην κάνουμε κι αυτά τα προγράμματα κατά της βίας?», αναρωτήσου γιατί τόσα χρόνια το κράτος δεν έχει κάνει τίποτα για τα σοβαρά προβλήματα της Εκπαίδευσης παρά τους τόνους προτάσεων των εκπαιδευτικών?

Η άποψή μου είναι απλή. Τα προβλήματα της Εκπαίδευσης δεν λύνονται με περισσότερο έλεγχο, αλλά με περισσότερη Δημοκρατία και Ελευθερία. Ενιαίο, δημόσιο και δωρεάν, πολυτεχνικό σχολείο για όλα τα παιδιά, κατάργηση κάθε μορφής εξετάσεων και βαθμολογίας, σχολικές και μαθητικές κοινότητες που θα διοικούν αμεσοδημοκρατικά το σχολείο, γενναία αύξηση στη χρηματοδότηση για να μπορούν να γίνουν τα σχολεία χώροι που θα καλύπτουν όλες τις δημιουργικές ορμές της νεολαίας. Όλα αυτά, μαζί με την εμπλοκή ολόκληρης της τριμερούς σχολικής κοινότητας στους κοινωνικούς αγώνες για την απόκρουση της καπιταλιστικής επιθετικότητας και την κοινωνική αλλαγή. Στις φράσεις-κλισέ κάθε πολιτικού και «στελέχους» είναι ότι «το σχολείο πρέπει να διαμορφώνει υπεύθυνους πολίτες». Ε, ας το κάνουμε κάποια στιγμή πράξη αυτό, αλλά με ειλικρίνεια, όχι να λέμε «υπεύθυνους» και να εννοούμε «υποταγμένους»!
Ξέρω, κάθε φορά που φτάνω στον επίλογο, στο «δια ταύτα», ξυνίζεις τα μούτρα σου. Σου φαίνονται πολύ προπαγανδιστικά όλα αυτά που προτείνω και μάλλον ουτοπικά. Εντάξει, αν λοιπόν αυτά σου φαίνονται ουτοπικά, ας συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε τόσα χρόνια μπας και φιλοτιμηθεί να δουλέψει. Ας εντείνουμε το πλαίσιο του Ελέγχου μέχρι να μην μπορούμε καν να ανασάνουμε. Τότε θα είμαστε όλοι ασφαλείς. Άνευροι και ψόφιοι, άβουλοι και μαριονέτες. Αλλά ασφαλείς…

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Παραστάσεις Κουκλοθέατρου από το Σύλλογο


Η ομάδα κουκλοθέατρου του Συλλόγου Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας συνεχίζει τις δράσεις της για δεύτερη χρονιά. Οι φετινές δράσεις ξεκινούν με την Χριστουγεννιάτικη παράσταση «Τα καλικαντζαροπαντρέματα».
Πρόκειται για μία παραλλαγή παραδοσιακού παραμυθιού «Η Μάρω και οι καλικάντζαροι», που θα παρουσιαστεί το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Δεκμεβρίου, στις 11 το πρωί,  στο Θέατρο Παπαδημητρίου, στη Χαλκίδα. 
Οι εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν παρουσιάζουν μία παράσταση και παράλληλα με δράσεις συλλογικές, με αξίες και  όραμα, υπερασπίζονται το δικαίωμα των παιδιών,  στην ψυχαγωγία και την επικοινωνία, την ενδυνάμωση και την ελπίδα.
Οι εκπαιδευτικοί που αποτελούν την ομάδα και συμμετέχουν στην παράσταση είναι οι: Ντίνα Κολιοβέτα, Λάμπρος  Γιαννούχος, Νεκταρία Αραμπατζίδου, Ελένη Ηλιοδρομήτη, Έλλη Παπουτσή, Ελένη Συγγενιώτη, Φωτεινή Καϊμακούδη, Ξένια Χατζηκωνσταντίνου, Γεωργία Σταματίου, Δήμητρα Καρβούνη, Βέτα  Κορωναίου. Μουσική- τραγούδι : Χρύσα Βράκα. Eμψυχώτρια η δασκάλα της ομάδας Αλεξάνδρα Πυρπιρή.
Τις ίδιες ημέρες οι παραστάσεις θα πλαισιωθούν από Χριστουγεννιάτικο παζάρι με κατασκευές της ομάδας Εικαστικών του Συλλόγου και εμψυχώτρια την Παρασκευή  Παναγιώτου. Η είσοδος για το κοινό στις παραστάσεις είναι ελεύθερη.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

«Απάντηση στην πρόσκληση σε συνάντηση-συζήτηση για την επικείμενη αξιολόγησή μας»



Στο πλαίσιο εφαρμογής της αξιολόγησης - χειραγώγησης, Διευθυντές Εκπαίδευσης και Σχολικοί Σύμβουλοι σε όλη την Ελλάδα καλούν τους Διευθυντές των σχολικών μονάδων, προϊσταμένους -ες ολιγοθέσιων σχολείων και νηπιαγωγείων σε ενημερωτικές συναντήσεις. 
Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. καλύπτει με την απόφασή του για απεργία - αποχή όλους τους παραπάνω συναδέλφους ώστε να μην συμμετέχουν στις συναντήσεις αυτές.
Οι συνάδελφοι παραμένουν στις σχολικές τους μονάδες εκτελώντας κανονικά τα καθήκοντά τους και αφού συμμετέχουν στην απεργία - αποχή από όλες τις διαδικασίες της αξιολόγησης δεν είναι υποχρεωμένοι να παρευρεθούν στις συναντήσεις και δε διατρέχουν κίνδυνο πειθαρχικών κυρώσεων (σύμφωνα και με την άποψη της νομικής συμβούλου της Δ.Ο.Ε. κας. Τσίπρα).
Ανάλογο κάλεσμα σε ενημερωτικές συναντήσεις για την επικείμενη αξιολόγηση μας έγινε και στον δικό μας Σύλλογο.
Η απάντηση μας είναι αδιαπραγμάτευτη .Δεν συμμετέχουμε στην διαδικασία της αξιολόγησης υλοποιώντας την απόφαση της ΔΟΕ.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι είναι η ώρα της συλλογικής αγωνιστικής δράσης. Μπαίνουμε ανάχωμα στα σχέδια του Υπουργείου για την διάλυση του Δημόσιου σχολείου, της κατηγοριοποίησης των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών.
Προτείνουμε το παρακάτω κείμενο στο κάλεσμα του Διευθυντή της Α/θμιας Εκπ/σης του Νομού μας και στους σχολικούς συμβούλους.

Θέμα: «Απάντηση στην πρόσκληση σε συνάντηση-συζήτηση για την επικείμενη αξιολόγησή μας».

Απαντώντας στο με αρ. πρωτ. ……………………………..έγγραφό σας, σας δηλώνουμε ότι δεν θα λάβουμε μέρος στη συνάντηση-συζήτηση για την επικείμενη αξιολόγησή μας, υλοποιώντας την απόφαση της ΔΟΕ (αρ. πρωτ. Εγγρ. Δ.Ο.Ε. 1207/10-11-2014) και τις αποφάσεις του Συλλόγου Δασκάλων- Νηπιαγωγών Χαλκίδας, του οποίου είμαστε ενεργά μέλη και δηλώνουμε απεργία-αποχή από κάθε διαδικασία που αφορά στην αξιολόγηση και την Α.Ε.Ε. από 2-11-2014 έως και 23-12-2014.
Θεωρούμε απαρέγκλιτη προϋπόθεση για οποιασδήποτε μορφής αξιολόγηση την εξασφάλιση των βασικών αναγκών λειτουργίας του σχολείου μας δια μέσου κυρίως:
-Της αύξησης και όχι της μείωσης των δαπανών για την εκπαίδευση
-Της έγκαιρης τοποθέτησης των εκπαιδευτικών στη θέση τους και κάλυψης των λειτουργικών κενών ώστε να υλοποιείται πλήρως και ανεμπόδιστα το ωρολόγιο πρόγραμμα, τόσο της πρωινής ζώνης, όσο και του ολοήμερου προγράμματος που εξυπηρετεί πλήθος εργαζόμενων γονέων
-Της αξιοπρεπούς διαβίωσης και της επαγγελματικής καταξίωσης των συναδέλφων μας εκπαιδευτικών
-Του ποσοτικού και ποιοτικού εξορθολογισμού της διδακτέας ύλης με τη δημοκρατική συμμετοχή των φυσικών φορέων της που είναι οι εκπαιδευτικοί και όχι ερήμην  τους
-Της ενίσχυσης και όχι της απίσχνασης των υποστηρικτικών δομών όπως η ενισχυτική διδασκαλία, το Τμήμα Ένταξης, το ΚΕΔΔΥ, της ύπαρξης ψυχολόγου και κοινωνικού λειτουργού στο σχολείο
-Του εκσυγχρονισμού της διδασκαλίας μέσα από την παροχή σύγχρονων διδακτικών εργαλείων, εποπτικών μέσων και τεχνολογικού εξοπλισμού

Αξιότιμε κε Διευθυντά,
θεωρούμε ότι η ανυπαρξία όλων των προαναφερθεισών προϋποθέσεων  σε συνδυασμό με την εφαρμογή των διαδικασιών  της επικείμενης αξιολόγησης, μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει στην εύρυθμη λειτουργία της υπηρεσίας μας.
Η αξιολόγηση που επιβάλλει χωρίς διάλογο το Υπουργείο Παιδείας, είναι βέβαιο πως θα οδηγήσει σε ανταγωνιστικές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη του συλλόγου διδασκόντων σε κάθε σχολείο, θα υπονομεύσει την αναγκαία, οξυγονούχα συλλογικότητά μας και θα μετατρέψει τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα στο σχολείο σε «ζούγκλα».
Ως δάσκαλοι οφείλουμε να  αντισταθούμε. Να διασφαλίσουμε τη συλλογικότητά μας. Να αγωνιστούμε συλλογικά για να διασφαλίσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, τις εργασιακές κατακτήσεις και τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών.
Για το λόγο  αυτό απέχουμε από κάθε διαδικασία που αφορά στη συγκεκριμένη αξιολόγηση, συμμετέχοντας στις αποφάσεις του συλλογικού συνδικαλιστικού μας οργάνου.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

«‘Ωδινεν όρος κι έτεκεν μυν»


ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ  ΕΛΜΕ ΕΥΒΟΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΕΣ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Βρισκόμαστε στις αρχές Δεκέμβρη, 3 περίπου μήνες μετά την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, και η κατάσταση στα σχολεία μας μπορεί εύλογα να χαρακτηριστεί έκρυθμη. Τα περισσότερα σχολεία του νομού μας λειτουργούν με τεράστια κενά, χωρίς σε ορισμένες περιπτώσεις να πιάνουν καν τον ευτελή στόχο του ίδιου του υπουργού, που μιλά για επάρκεια και όχι για πληρότητα. Ο νέος τύπος του ελαστικοποιημένου  εκπαιδευτικού, που μετακινείται ακόμα και σε 5 σχολεία, προκειμένου να βουλώσει τις «μαύρες τρύπες» της εκπαίδευσης, κυνηγώντας στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του αμφιλεγόμενες ή  «επί πληρωμή» επιμορφώσεις, πιεζόμενος να δεχτεί περικοπές ωρών μαθημάτων κατά παράβαση της σχετικής νομοθεσίας, αναλαμβάνοντας με «προφορικές εντολές» επιπλέον έργο, δεχόμενος πιέσεις και σε πολλές περιπτώσεις απειλές, ώστε να μην προβάλλει καμία αντίσταση, είναι πια πραγματικότητα στα σχολεία μας. Ο υπουργός Παιδείας προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και ανίκανος να διαχειριστεί την κατάσταση στη Δημόσια Εκπαίδευση, που κινδυνεύει να καταρρεύσει κάτω από το βάρος των μνημονιακών πολιτικών, καταφεύγει σε λύσεις που θα ζήλευε ακόμη και ο  Ιονέσκο. Εγκλωβισμός και απαράδεκτη ομηρεία  των υπό συνταξιοδότηση συναδέλφων, εθελοντισμός έναντι πινακίου μορίων, επίδομα ανατροφής προκειμένου να διακόψουν οι νέοι γονείς την άδειά τους και να απομακρυνθούν από τα παιδιά τους, επιστροφή αποσπασμένων εκπαιδευτικών από υπηρεσίες του Υπουργείου και τοποθέτησή τους  σε σχολεία απομακρυσμένα από τον τόπο κατοικίας τους, ανάθεση θέσεων ευθύνης χωρίς ταυτόχρονη αποδέσμευση από τα διδακτικά ωράρια, και άλλες «καινοτομίες» ων ουκ έστιν αριθμός. Κάθε φορά που ο υπουργός κάνει την περατζάδα  του από τα κανάλια μια καινούργια απειλή πλανιέται πάνω από τα κεφάλια των εκπαιδευτικών!
Μετά το hors doeuvre των περικοπών των μισθών και των συντάξεων, το κρύο πιάτο των διαθεσιμοτήτων-απολύσεων, έρχεται τώρα το κερασάκι της αξιολόγησης να συμπληρώσει το μενού που ετοιμάζει για μας η κυβέρνηση και το υπουργείο της.
Αδιαφορώντας για τα προβλήματα που υπάρχουν στα σχολεία, η διοίκηση ασχολείται με περισσή σπουδή με το μεγάλο project της αξιολόγησης-παρωδίας που θα μετατρέψει τα σχολεία σε ρωμαϊκές αρένες  προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Μυστικά ραντεβού κλείνονται ανάμεσα σε συμβούλους και διευθυντές, οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες παίρνουν φωτιά, τα portfolio παραφουσκώνουν από τυπικά και άτυπα προσόντα,   προκειμένου να περάσουμε γρήγορα στην επόμενη φάση, εκεί που θα πέσει το μεγάλο τσεκούρι, στην ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Μέσα σε όλο αυτό το «πανηγύρι», η διοίκηση σε τοπικό επίπεδο, πιέζει ασφυκτικά για συναντήσεις με συναδέλφους διευθυντές που αρνούνται να συναινέσουν στην ιλαροτραγωδία, προσπαθώντας να αποσπάσει πάση θυσία την υπογραφή τους, ενώ σε παράλληλο επίπεδο αδυνατεί να κάνει διαχείριση της υποστελέχωσης των σχολείων, ανακοινοποιώντας συνεχώς επί το ορθότερον τις αποφάσεις του υπηρεσιακού της οργάνου.  Ποτέ ξανά τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξε παρόμοια δυσλειτουργία στο ΠΥΣΔΕ του Νομού μας, όσο αυτή που παρουσιάστηκε τους τελευταίους τρείς μήνες, με αποκορύφωμα την συνεδρίαση της 31/10/2014 του ΠΥΣΔΕ, που δημιούργησε μια τεράστια ανθρώπινη καραμπόλα, στέλνοντας αναίτια και άδικα εκπαιδευτικούς από την πόλη της Χαλκίδας, στο βόρειο άκρο του νησιού. Από τότε 15 περίπου ενστάσεις συναδέλφων περιμένουν να ικανοποιηθούν, ενώ έχουν συγκληθεί δυο συνεδριάσεις του οργάνου, οι οποίες κατέληξαν σε Βατερλό αφού επιμένουν σε μια απόφαση άδικη, ατεκμηρίωτη και απολύτως  αναιτιολόγητη, αδιαφορώντας αυτή τη φορά και για το «καλό των παιδιών», που επιστρατεύεται κατά το δοκούν από τη διοίκηση, όποτε θέλει να ασκήσει συναισθηματικού τύπου πιέσεις στους εκπαιδευτικούς.   
Σ’ αυτό το θολό πλαίσιο λειτουργίας με τις έωλες αποφάσεις, τις παραλείψεις και τις ασάφειες,  τα σχολεία συνεχίζουν να λειτουργούν χωρίς κανονικό ωρολόγιο πρόγραμμα, χωρίς όλους τους καθηγητές στη θέση τους, με παράνομες περικοπές στο ωρολόγιο πρόγραμμά τους, χωρίς χρήματα στο λογαριασμό τους ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες, ενώ η μία μετά την άλλη όλες οι υποστηρικτικές δομές καταργούνται.  Συνεχίζουν να λειτουργούν χάρη στον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών από τους οποίους ζητείται να μετατραπούν σε ένα είδος  στρουθοκαμήλου, κλείνοντας τα μάτια στο «πραγματικό» σχολείο του παρόντος που υπολειτουργεί και δημιουργώντας το «εικονικό» σχολείο του μέλλοντος, που θα αναρτάται σε πλατφόρμες και παρατηρητήρια.
Καλούμε το Υπουργείο Παιδείας να σταματήσει το  καταστροφικό έργο της διάλυσης της Δημόσιας Εκπαίδευσης και να προχωρήσει άμεσα σε διορισμούς, ώστε να ανασάνουν τα σχολεία.
Καλούμε την προϊσταμένη της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να σταματήσει να πιέζει τους εκπαιδευτικούς και να στρέψει την πίεση προς τα πάνω, απαιτώντας εδώ και τώρα στελέχωση των σχολείων ευθύνης της.
Καλούμε το ΠΥΣΔΕ να σταματήσει να κάνει μίζερη διαχείριση του προσωπικού και να αιτηθεί λύσεις ουσιαστικές που δεν θα αντιμετωπίζουν τους συναδέλφους, ως γυρολόγους αλλά ως συναδέλφους με επαγγελματική και παιδαγωγική υπόσταση.
Συνάδελφοι/ισσες,
Επειδή προσπαθούν να μετατρέψουν το σχολείο πεδίο σε πεδίο αντιπαραθέσεων και άκρατου ανταγωνισμού, γυρνώντας όλους μας πίσω στον εργασιακό μεσαίωνα, επειδή «το διαίρει και βασίλευε» είναι μια αδιάψευστη μέθοδος για να επικρατήσει ο κανιβαλισμός στους συλλόγους διδασκόντων, ας πάρουμε λίγο χρόνο απ’ όλα αυτά που τεκταίνονται και ας σκεφτούμε:
Αν αυτό είναι το σχολείο που ονειρευτήκαμε, αν αυτό είναι το σχολείο που θα διαμορφώσει τις αυριανές ελεύθερες συνειδήσεις των πολιτών, αν αυτό είναι το σχολείο που θα σφυρηλατήσει αξίες και ιδανικά στη νέα γενιά, ας συνεχίσουμε να το υπηρετούμε.
Αν όμως, αυτό το σχολείο θέλει όλους εμάς άβουλα και υποταγμένα πιόνια στη μεγάλη σκακιέρα που οδηγεί στη διάλυση της Δημόσιας Εκπαίδευσης και άρα στην αυτοκατάργησή μας,  αν αυτό είναι το σχολείο που θα λειτουργεί και θα προωθεί τις ιδέες της αγοράς, δηλαδή του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, του χαφιεδισμού και της υποταγής, ας παλέψουμε όλοι μαζί μέσα από την καθημερινή μας στάση και πρακτική, μέσα από τους κοινούς,  συλλογικούς αγώνες, να το αλλάξουμε.  Είναι ευθύνη και χρέος όλων μας!

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Δραματικές αλλαγές στα Δημοτικά

 
Άρθρο του Χρήστου Κάτσικα
 
Τον «οδικό χάρτη» του νέου Δημοτικού παρουσίασε ο υπουργός Παιδείας, Ανδρέας Λοβέρδος, κατά την εισήγησή του στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας.
Αν ξύσει κανείς τα περιτυλίγματα και τα ευχολόγια, η πρόταση του υπουργείου Παιδείας περιλαμβάνει την ευελιξία του προγράμματος σπουδών (οι εκπαιδευτικοί συνδιαμορφώνουν σε ένα ποσοστό την ύλη), τη λειτουργική και διοικητική αυτοτέλεια των σχολικών μονάδων, την αλλαγή στο πρότυπο διοίκησης τόσο της σχολικής μονάδας όσο και γενικότερα σε επίπεδο Περιφέρειας και Διεύθυνσης, την ενίσχυση της αυτονομίας, του σχεδιασμού σε όλα τα επίπεδα, του προγραμματισμού, της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και της λογοδοσίας, την ισχυροποίηση των Περιφερειακών Διευθύνσεων με αποκέντρωση, «καθετοποίηση» και αντιστοίχιση υπηρεσιών με κέντρο διαχείρισης προσωπικού την Περιφέρεια Εκπαίδευσης, την εμπλοκή των κοινωνικών εταίρων, των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης, των γονέων και τη δημιουργία ενός σχολείου όχι μόνο γνώσεων, αλλά και δεξιοτήτων.
Καινοφανείς ιδέες από το παρελθόν.
Ο υπουργός Παιδείας εξαγγέλλει ως «ριζοσπαστικές, φιλοεκπαιδευτικές αλλαγές» αυτές ακριβώς που προβλέπονταν και στο «νέο σχολείο» της προκατόχου του, Αννας Διαμαντοπούλου (την πολιτική της οποίας θέλει στην ουσία να «μετεξελίξει δημιουργικά»). Το 2009 η τότε υπουργός Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου προτείνει «µια δυναµική εκπαιδευτική µονάδα, µε ευελιξία, λόγο και ευθύνη στη διαχείριση πόρων και την οργάνωση της µάθησης».
Βεβαίως, παρόμοιες κατευθύνσεις είχε και η πολιτική του υπουργείου αρκετά χρόνια πριν, το 1995, όταν υπουργός Παιδείας ήταν ο Γ. Παπανδρέου.
Οι εύηχες λέξεις του υπουργού Παιδείας «λιγότερες μεταδιδόμενες πληροφορίες», «λιγότερη ύλη» και «περισσότερη γνώση» είναι το καμουφλάζ για την επιβολή της πρώιμης εξειδίκευσης, της μετάδοσης απλά και μόνο των απαραίτητων δεξιοτήτων που απαιτεί η αγορά εργασίας (πολλή γυμναστική, λίγα ελληνικούλια, λίγα αγγλικούλια, στοιχεία από θετικές επιστήμες και χρήση των Η/Υ).
Είναι φανερό ότι το υπουργείο Παιδείας επείγεται να μετατρέψει τα σχολεία σε «αυτόνομες» μονάδες, κάτι σαν επιχειρήσεις που θα «βγάζουν το ψωμί τους μόνες τους», με την αξιοποίηση προγραμμάτων ΕΣΠΑ (που όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από «πληρωμένες οδηγίες» για την υποταγή της εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαιοκρατικού κέρδους).
Πίσω από αυτού του τύπου τη διοικητική αυτοτέλεια, η οποία θα συνδέεται και με την αλλαγή στο πρότυπο διοίκησης της σχολικής μονάδας, κρύβεται ότι φορτώνεται η ευθύνη του κόστους λειτουργίας του σχολείου στους εκπαιδευτικούς και η μετακύλισή του στους γονείς των μαθητών.
Στο πλαίσιο της αποκέντρωσης, είναι προφανές ότι ο εκπαιδευτικός καλείται να έχει έναν νέο ρόλο και κυρίως αυτοί που ασκούν διοίκηση. Στην ουσία θα μετατραπούν σε μάνατζερ–διαχειριστές που θα είναι υποχρεωμένοι να αναζητούν πηγές χρηματοδότησης για τη λειτουργία του σχολείου. Την ίδια ώρα, η αποκεντρωμένη Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης μαζί με τις κατά τόπους Διευθύνσεις και τους λεγόμενους κοινωνικούς εταίρους (δήμους, επιχειρήσεις κ.λπ.) θα κάνουν φύλλο και φτερό τα υπολείμματα των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών.
H ανάθεση μεγάλου μέρους της ευθύνης για τη χρηματοδότηση, τη λειτουργία, τους προσανατολισμούς κάθε εκπαιδευτικού ιδρύματος στο εκπαιδευτικό προσωπικό, τους εκπαιδευόμενους, τους γονείς, την «τοπική κοινωνία» και τους «παραγωγικούς φορείς» (δηλαδή τις επιχειρήσεις) είναι φανερό ότι καλλιεργεί την τάση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις των «πελατών», αφού η συντήρηση ή η ανάπτυξή τους εξαρτώνται άμεσα από τη «ζήτηση» των εκπαιδευτικών «προϊόντων» τους.
Είναι σαφές ότι οι δήμοι θα αναζητήσουν πόρους από ιδιωτικές επιχειρήσεις-χορηγούς, από νέους δημοτικούς φόρους και από εισφορές γονέων, καθώς η τοπική αυτοδιοίκηση έχει τη δυνατότητα να καθορίσει ανταποδοτικά τέλη για τη λειτουργία των σχολείων της περιοχής της.
Αυτή, βεβαίως, είναι μια μέθοδος μετακύλισης του κόστους λειτουργίας του σχολείου ακόμη μια φορά στον οικογενειακό προϋπολογισμό, ο οποίος ήδη στενάζει. Είναι φανερό ότι μέσα από την επιχείρηση «αποκέντρωση της εκπαίδευσης» προωθούνται η μεταφορά της ευθύνης και του κόστους στη λαϊκή οικογένεια, η διευκόλυνση της εισόδου του κεφαλαίου στην εκπαίδευση και η ένταση της ταξικής διαφοροποίησης.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Παγκόσμια μέρα για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία

Παγκόσμια μέρα για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και οι δάσκαλοι ειδικής αγωγής δεν γιορτάζουν και δεν δέχονται. Παρακολουθήστε τα επόμενα δύο βίντεο, αφιερωμένα σε αυτούς και αυτές που δεν χωρούν μόνιμα στην εκπαίδευση.