Τοποθέτηση

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Λέγομαι Μαριλένα Σιόλια. Είμαι 27 χρονών και δουλεύω για 4 χρόνια αναπληρώτρια, τα τρία στο ίδιο Ειδικό Σχολείο, καλύπτοντας πάγιες ανάγκες . Αυτά δεν σας τα λέω ούτε για να δώσω ένα φιλικό στίγμα στην ομιλά μου, ούτε για να με προσέξετε.

Τα λέω για να καταλάβετε ότι δεν έχω ελπίδα. Διψάω για ελπίδα συνάδελφοι, και από ότι βλέπω εδώ εσείς και ο συνδικαλισμός αυτού του είδους αδυνατούν να μου την προσφέρουν. Φέτος έμαθα πολλά πράγματα με την κρίση. Και πρώτα απ’ όλα ότι η κρίση είναι πρωτίστως στο μυαλό μας. Στην ηθική μας, τον πολιτισμό μας και την παιδεία μας. Κάτι που δυστυχώς σε αυτό το συνέδριο φαίνεται τόσο καθαρά. Απογυμνωνόμαστε, συνάδελφοι. Απογυμνωνόμαστε κάθε μέρα τόσο στα μάτια των μαθητών μας, στην κοινωνία, στους φίλους, τους συγγενείς, τους άνεργους αυτού του τόπου που πλέον είναι ένας ή περισσότεροι σε κάθε οικογένεια.

Δεν θα διαλέξω σε αυτή την ομιλία μου αν και το θέλω πολύ να μιλήσω για την ειδική αγωγή που τόσο αγαπώ. Θα το έκανα και με το νόμο, αφού πέρσι η παρέμβαση των συναδέλφων των πανεπιστημίων Θεσσαλίας και Μακεδονίας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας από τα πρακτικά. Άλλωστε, όπως φάνηκε και στην οριστική ημερήσια διάταξη της συνέλευσης αυτής δεν σας πολυενδιαφέρει το θέμα. Η Ομοσπονδία που υποτίθεται
ότι μας αντιπροσωπεύει συνδικαλιστικά αγνοεί επιδεικτικά την ύπαρξη των αποφοίτων των τμημάτων ειδικής αγωγής του πανεπιστημίου Θεσσαλίας και του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και τη συνεισφορά τους στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Θα αγνοήσω και εγώ λοιπόν το γεγονός ότι το 50% περίπου των εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, παραμένουν για δέκατη συνεχή χρονιά εγκλωβισμένοι σε καθεστώς αναπλήρωσης, καλύπτοντας μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις πάγια, οργανικά κενά.

Δεν μπορώ όμως να αγνοήσω, το γεγονός ότι την εποχή αυτή οι γονείς και εμείς τρέμουμε για την ίδια την ζωή των παιδιών μας. Το γεγονός ότι οι μαθητές πέφτουν από την πείνα στα προαύλια ή παρακαλάνε για βερεσέ την κοπέλα του κιλικίου. Το γεγονός ότι πολλές φορές τα παιδιά δεν μπορούν να πάνε σχολείο γιατί δεν μπορούν να μεταφερθούν εκεί. Λεωφορεία τέρμα, ως γνωστόν. Μερικές φορές δεν μπορούν να πάνε καν πίσω στο σπίτι τους, ένα τετράγωνο πιο κάτω δηλαδή, από τον φόβο της απίστευτης εγκληματικότητας ακόμα και στις μικρές πόλεις.

Ίσως λοιπόν διαλέξω να σας μιλήσω για κάτι που τα σημεία των καιρών δείχνουν ότι δεν μπορεί να αγνοηθεί. Τα ΛΕΦΤΑ συνάδελφοι. Τα χρήματα κινούν τον κόσμο, όπως έλεγε και ένα παλιό τραγουδάκι. Το ίδιο κάνουν και στην συνομοσπονδία μας. Ομολογώ ότι γέλασα πολύ όταν έμαθα ότι για να έρθω εδώ θα πάρω 420 ευρώ. Γέλασε περισσότερο όταν έμαθα ότι τις προηγούμενες χρονιές οι συνάδελφοι έπαιρναν 700 ευρώ για να έρθουν να γραφτούν, να κάνουν τις δημόσιες σχέσεις τους και να φύγουν. Ο μισθός μου για έναν μήνα δουλειάς στο ειδικό σχολείο ήταν 600 ευρώ περίπου λόγω των κρατήσεων για το ενιαίο μισθολόγιο, για να μην μιλήσω για την εφορία που πήρα, χωρίς να έχω τίποτα στο όνομά μου.

Δεν καταλαβαίνω γιατί πέρσι και φέτος μερικοί έπεσαν από τα σύννεφα όταν οι συνάδελφοι της Νίκαιας και του Πειραιά απλά τόλμησαν να αυτο-διαχειριστούν τον σύλλογό τους, κατεβάζοντας την συνδρομή. Μήπως το ΔΣ της ΔΟΕ θέλει και αυτό, μιμούμενο τις μνημονιακές κυβερνήσεις, να επιβάλλει χαράτσια; Κάτι τέτοιο δεν δείχνει η απόπειρά του να εισπράξει τις συνδρομές των συναδέλφων μέσω της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών; Μήπως όλο αυτό έχει ως στόχο να μας προκαταλάβει, μια και πολλοί Σύλλογοι ανά την Ελλάδα βάζουν ζητήματα μείωσης της συνδρομής και οι σύλλογοι δυσκολεύονται να συγκεντρώσουν τις συνδρομές που τους αναλογούν; Πέρσι ήταν ένας, φέτος ήταν 2 του χρόνου πόσοι θα είναι;

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, την ώρα που η φτώχεια χτυπάει τα σπίτια μας και τα σχολεία μας, μια τέτοια στάση της ΔΟΕ είναι προκλητική γιατί έρχεται σε αντίθεση με την οργισμένη απαίτηση της πλειοψηφίας των συναδέλφων για δραστική μείωση της συνδικαλιστικής συνδρομής, την άρση όλων των προκλητικών προνομίων και απολαβών των συνδικαλιστών και της αλόγιστης σπατάλης που συντελείται στην Ομοσπονδία με τα χρήματα των συναδέλφων.

Για να μην σας κουράζω άλλο, δεν θα ήμουν εδώ αν δεν πίστευα ότι αυτή την περίοδο οι σύλλογοι, τα σωματεία, τα συνδικάτα, κάθε μορφή συλλογικής ένωσης των εργαζομένων, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία, για να οργανωθούμε και να ανατρέψουμε όσα μας πάνε πίσω σαν χώρα, ως επαγγελματίες και ως ανθρώπους. Δεν θα ήμουν εδώ αν δεν πίστευα ότι οι λειτουργίες τους μπορούν να συμβάλλουν ώστε να πάρουμε διαζύγιο από τους μεσσίες μας και να αποφασίζουμε ΕΜΕΙΣ, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των αγώνων, από τη βάση στην γενική συνέλευση του συλλόγου μας.

Και για να κλείσω με την ελπίδα, είμαι εντελώς σίγουρη ότι θα έρθουν οι έξω μέσα. Θα είναι μετρημένες οι μέρες που θα καθόμαστε μεταξύ μας να συζητάμε. Και όταν γίνει αυτό, αν οι συνάδελφοι με ρωτήσουν εμένα, μία νέα, γυναίκα, επισφαλώς εργαζόμενη «για τι πράγμα θα ήθελες να μιλήσεις στο συνέδριο Μαριλένα;» χωρίς αμφιβολία θα τους απαντήσω: «Για τα παιδιά μου συνάδελφοι. Που θα μου λείψουν, τώρα το καλοκαίρι.»

Ευχαριστώ.