Διαβάσαμε τις ημέρες του Πάσχα δημοσίευμα στον τοπικό τύπο που αφορούσε δάσκαλους που έχουν απομακρυνθεί από την τάξη λόγο προβλημάτων ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζουν.
Όλον αυτόν τον καιρό υπάρχει μία πληθώρα φημών για το ποιον αφορά αυτό το άρθρο. Πώς είναι δυνατόν σε τέτοιους δύσκολους καιρούς να ενοχοποιούμαστε οι δάσκαλοι έτσι; Όλοι μας έχουμε ακούσει κατά καιρούς τις παγιωμένες απόψεις μερικών για τους εκπαιδευτικούς. Τεμπέληδες, χαραμοφάηδες και αγράμματοι είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που μας προσάπτουν.
Λοιπόν, έχουμε να πούμε στον κόσμο που διάβασε αυτό το άρθρο ότι
σε κάθε μεγάλο επαγγελματικό χώρο του δημοσίου και όχι μόνο, υπάρχουν εργαζόμενοι με διαφορετικές ανάγκες και δυνατότητες. Ιδιαίτερα στον χώρο της εκπαίδευσης, χώρο μεγάλων απαιτήσεων για συνεχή προσφορά στον άνθρωπο, κάποιες φορές υπάρχουν εκπαιδευτικοί που πάσχουν από ψυχικές νόσους και ιδιαίτερα από το σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης. Δεν είναι της παρούσης να αναφερθούμε εκτενώς, όμως έρευνες έχουν δείξει ότι το σύνδρομο αναφέρεται στη σωματική και ψυχική εξάντληση του εκπαιδευτικού, στη μείωση της συμμετοχής και του ενδιαφέροντος για τους μαθητές του και στη μειωμένη αυτοεικόνα του, ως αποτέλεσμα ιδιαίτερου εργασιακού άγχους. Η όποια λοιπόν ψυχική ή άλλη νόσος, μπορεί να συμβεί στο χώρο μας, όπως και σε άλλους επαγγελματικούς χώρους. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι. Το θέμα είναι να μην χρησιμοποιείται αυτή η διαφορετικότητα για την εξυπηρέτηση των διοικούντων. Σε τελική ανάλυση, και δεδομένων των ανατριχιαστικών λεπτομερειών που διαβάσαμε, δεν φταίνε ούτε οι μαθητές, ούτε οι συνάδελφοι για το ότι αυτοί οι άνθρωποι επιλέγηκαν να υπηρετήσουν όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά βρίσκονται και σε θέση ευθύνης. Λέμε λοιπόν καθαρά ότι υπάρχουν διοικητικά συμβούλια που κρίνουν αν οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να είναι ή όχι στη θέση αυτή.
Όσο για τη σχετική δήλωση του Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης έχουμε να αντιπαραβάλουμε το ότι η διοίκηση θα έπρεπε πρώτα να φροντίσει να υπάρχουν υποστηρικτικοί μηχανισμοί για αυτούς τους ανθρώπους, μηχανισμοί πρόληψης τέτοιων φαινομένων, καθώς και μέριμνα για ό, τι σχετικό μπορεί να προσφερθεί (όπως άλλωστε και στις σωματικές νόσους) και ύστερα να διατείνεται για την «καθαρότητα» της εκπαίδευσης. Ή μήπως στην εποχή του μνημονίου όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα ; …
Για το Τελευταίο Θρανίο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου για υβριστικό, προσβλητικό ή ρατσιστικό περιεχόμενο, πριν εμφανιστούν δημόσια. Δε θα δημοσιεύονται, επίσης, σχόλια που περιέχουν προσωπικές επιθέσεις χωρίς πολιτικό περιεχόμενο.
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΧΟΛΙΩΝ
1. Γράψτε το σχόλιό σας στο σχετικό πλαίσιο.
2. Γράψτε τα στοιχεία της λεκτικής επαλήθευσης (λατινικοί χαρακτήρες).
3. Aπό τη λίστα Eπιλογή ταυτότητας επιλέξτε Όνομα/Διεύθυνση URL και γράψτε το όνομα ή το ψευδώνυμό σας (δε χρειάζεται να συμπληρώσετε το πεδίο Διέυθυνση URL).
4. Πατήστε στην επιλογή ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ.
5. Ελέγξτε αν εμφανίστηκε το μήνυμα επιβεβαίωσης στο πάνω μέρος του παράθυρου σχολιασμού.