Η αυτοκτονία της ψυχιατρικής.

Μιχάλη Παπαδόπουλου : "Η Αυτοκτονία της Ψυχιατρικής" Εκδόσεις Νήσος, Αθήνα 2017.

Σημειώσεις απ το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Είναι η ΔΕΠΥ η νέα μάστιγα; Έχουν πράγματι πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια η διπολική διαταραχή, ο αυτισμός και τα υπερκινητικά παιδιά; Μπορούμε να ξεπεράσουμε το πένθος μας απλώς με ένα χάπι; Το βιβλίο αυτό εξετάζει την αυξανόμενη τάση υπεριατρικοποίησης των διαταραχών, ιδιαιτέρως αυτών που αφορούν παιδιά και που σχετίζονται με τη σχολική απόδοση.

«Ο συγγραφέας μάς δείχνει με σαφήνεια πως επιφανείς εκπρόσωποι της ιατρικής επιστήμης της ψυχικής υγείας τίθενται στην υπηρεσία φαρμακοβιομηχανιών επινοώντας, προς αύξησην των πωλήσεών τους, ασθένειες των παιδιών που κατ' αυτούς συνίστανται στο ότι ορισμένες εκδηλώσεις της προσωπικότητάς τους εκφεύγουν από το "κανονικό" και πρέπει να αντιμετωπίζονται όχι με την εξέτασή τους ως αντιδράσεις στο οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον αλλά συμπωματικά, ως αποκλίσεις δηλαδή από την, κατά τους ίδιους, ενιαία και ανεξάρτητη από το περιβάλλον λειτουργία του εγκεφάλου. Επινόηση σε τραγική αντίφαση με τον σεβασμό στη διαφορετικότητα του καθενός που δέχεται ο νομικός πολιτισμός μας, πολλώ μάλλον όταν αυτό συμβαίνει στο στάδιο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας του παιδιού». 

Νίκος Ρόζος

Επίτιμος Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Το βιβλίο αυτό είναι μια κραυγή αγωνίας για την επιθανάτια αγωνία της ψυχιατρικής και των επιστημών της ψυχικής υγείας. Η παρέμβαση της φαρμακοβιομηχανίας είναι τόσο καθοριστική που επηρεάζει την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρία η οποία κατέχει την εξουσία για την σύνταξη του Διαγνωστικού και Στατιστικού εγχειρίδιου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM) το οποίο θεωρείται η βίβλος των ψυχιάτρων. Η διαπλοκή επιφανών καθηγητών της ψυχιατρικής με την ανθούσα φαρμακοβιομηχανία οδήγησε στην επινόηση όλο και περισσότερων «διαταραχών». Έτσι από τις 60 διαταραχές που όριζε η πρώτη έκδοση του DSM το 1952 μετά τις περιοδικές αναθεωρήσεις φτάσαμε στο DSM 5 (2013) στις 450. Η εισβολή της ιδεολογίας στα επιστημονικά κριτήρια τεκμηριώνεται με τον ορισμό αποκλίσεων από το «θεωρούμενο κανονικό» ως διαταραχών π.χ. 309,3 Απροσδιόριστη Διαταραχή Προσαρμογής - 301,7 Αντικοινωνική Διαταραχή της Προσωπικότητας.- 313,81 Εναντιωτική Προκλητική Διαταραχή. Είναι επίσης γνωστό πως το 2004 η φαρμακοβιομηχανίες επένδυσαν το 24,4% των πωλήσεων τους για μάρκετινγκ, έναντι 13,4 για την έρευνα.

Η επινόηση καινούργιων «διαταραχών» πλήττει ιδιαίτερα την παιδική ηλικία όπου βλέπουμε να ενσκήπτουν ως επιδημίες οι «μαθησιακές δυσκολίες» , η «δυσλεξία» η «διαταραχή του φάσματος του αυτισμού». Εκείνη όμως η διαταραχή που κέρδισε τη μάχη των μέσων είναι η περιβόητη ΔΕΠΥ (ADHD) Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής με ή χωρίς Υπερκινητικότητα πρόκειται για μια κατασκευασθείσα ασθένεια όπως ο καθηγητής της παιδοψυχιατρικής Leon Eisenberg, που θεωρείται επιστημονικός της πατέρας, κατήγγειλε λίγες μέρες πριν πεθάνει. Είχε ομολογήσει επίσης ο ίδιος, στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel (6-12-2012) πως οι έρευνες του ήταν παραπλανητικές.

Διαβάζοντας κανείς για την DSM βρίσκεται ενώπιος ενός παράξενου φαινομένου. Από την μια η επίσημη επιβολή του και η υπάκουη εφαρμογή του που φτάνει μέχρι το θρησκευτικό ζήλο και από την άλλη η έντονη κριτική από πληθώρα επιστημονικών σωμάτων και ειδικών ψυχοεπιστημόνων. Είναι αξιοσημείωτο πως ο πρόεδρος της συντακτικής επιτροπής του DSM 4 Allen Frances δήλωσε στην παρουσίαση του DSM 5 τον Μάιο του 2011 πως το DSM αποτελεί «φοβερή απειλή για την κοινωνία μας, μια πραγματική καταστροφή για την υγεία». O Frances ασκεί μια οξύτατη κριτική στο DSM σε συνέντευξη του στο Le Nouvel Observateur (20-11-2014) με τίτλο «Η ψυχιατρική βρίσκεται σε κατάσταση ανεξέλεγκτης διολίσθησης. »