ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΘΡΑΝΙΟ
Η απεργία μια φορά κι έναν καιρό…
Καλά κρατούσε και οι περισσότεροι/ες συμμετείχαν με παλμό και πίστη για ένα καλύτερο αύριο. Όμως, πριν από πολλά πολλά χρόνια, πολλές απεργίες στήνονταν από τους «εργατοπατέρες» όχι με σκοπό τη νίκη, αλλά τη «συνθηκολόγηση» με τα αφεντικά και την «υποταγή» στους ισχυρούς συνδικαλιστές των κομματικών γραμμών που, για δικό τους όφελος πια, «αγωνίζονταν» στους δρόμους κι ενίοτε στις κάμερες και στα κλειστά γραφεία…
Σήμερα πια απεργούν ελάχιστοι/ες.
Σήμερα πια πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους να μιλήσουμε για το δίκιο και τον αγώνα.
Η απεργία δεν είναι ταμπού ούτε ξέπλυμα συνειδήσεων ούτε στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων.
Ας σταματήσει λοιπόν ο θρήνος πάνω από ένα λείψανο μπας και ησυχάσουμε και μπορέσουμε να δούμε πίσω από τις φωτογραφίες των αγωνιστών μεγαλοσυνδικαλιστών που ξεχύνονται με τα πλακάτ στους δρόμους … σαν άλλοτε και φωνάζουν για το δίκιο του αγώνα όπως οι κυβερνήσεις φροντίζουν για το καλό μας.
Και πριν βγω από την τάξη, ας δω το μέλλον που συνδιαμορφώνω στα άδεια μάτια των παιδιών μου όταν τους ανακοινώνω πως δε θα απεργήσω.
Κρίμα, θα σκέφτονται, χάθηκε μια ευκαιρία…
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΘΡΑΝΙΟ
Μήπως, αν καθόσασταν για λίγο στο πρώτο θρανίο, βλέπατε πιο καθαρά κάποιες λεπτομέρειες που δεν είστε σε θέση να δείτε τόσο καιρό από εκεί πίσω;Επίσης, αυτό με τα άδεια μάτια των παιδιών! Φοβερή προβολή και στην εποχή είναι της μόδας! Εύκολη στη χρήση, Βγάζει από τη δύσκολη θέση και ανακουφίζει από τον πόνο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα, θα σκέφτονται(τα παιδιά), Χάθηκε μια ευκαιρία… Χάθηκε μια ευκαιρία να μην πάνε στο βαρετό σχολείο με τα ¨κάγκελα παντού¨.
Χειριστική προσπάθεια και γλυκανάλατη
Ας σταματήσει επιτέλους ο θρήνος πάνω από ¨κάθε λείψανο¨.
Με Αγωνιστικούς Χαιρετισμούς