Αξιολογούμαστε όταν…

Απευθύνομαι στα 62 στελέχη της Εκπαίδευσης που με υπερβάλλοντα ζήλο έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βρουν τρόπο να παρακολουθήσουν το «μάθημά» τους στο σιδερόφρακτο Υπουργείο Αηδίας…

 Απευθύνομαι και στους υπόλοιπους 98 που στάθηκαν «άτυχοι» και δεν τα κατάφεραν παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλαν η αστυνομία, τα ΜΑΤ, οι ΔΙΑΣ, οι διμοιρίες, τα επιταγμένα ταξί (αλίμονο δεν υπήρξαν ελικόπτερα!...) να μπουν στο υπουργείο για να δείξουν πόσο καλά έχουν μάθει να κάνουν υποκλίσεις και χειραψίες, να χειροκροτούν και να σκύβουν το κεφάλι… Ελπίζω πως μέσα σ’ αυτούς τους 98 υπάρχουν και στελέχη της εκπαίδευσης που με αξιοπρέπεια απείχαν από την παρωδία σεμινάριο εντελώς συνειδητά δηλώνοντας και με την απουσία τους την ιδεολογική αντίθεσή τους στα επιχειρούμενα σχέδια της κυβέρνησης για διάλυση του δημόσιου σχολείου…

Ήθελα να τους πω ότι οι νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές σε όλη την Ελλάδα που αγωνιζόμαστε αυτή την κρίσιμη στιγμή με κάθε τρόπο να σταματήσει και να ακυρωθεί η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών που ακολουθεί, είμαστε κομμάτια της ζωντανής εκπαίδευσης, όρος τόσο ξένος για όλους αυτούς τους κυρίους με τα κοστούμια και τις γραβάτες και τις κυρίες με τα ταγιέρ και τις γόβες…

Εμείς αξιολογούμαστε κάθε μέρα και κάθε ώρα στην τάξη μας από τους μαθητές και τις μαθήτριές μας. Από τους γονείς αυτών των παιδιών.

Αξιολογούμαστε όταν τα παιδιά μας έρχονται νηστικά στο σχολείο και μας λένε ότι πεινάνε και εμείς γεμίζουμε μπολάκια με συσσίτιο ή όταν δημιουργούμε ένα ολόκληρο δίκτυο φίλων και γειτόνων για να γεμίσουμε τσάντες με γάλατα και είδη πρώτης ανάγκης…

Αξιολογούμαστε όταν μαθαίνουμε μέσα στο χειμώνα ότι δεν έχουν στα σπίτια τους τίποτα για να ζεσταθούν και τα βλέπουμε χωρίς μπουφάν ή με μανίκια που φτάνουν στους αγκώνες και ψάχνουμε να βρούμε ρούχα και  παπούτσια για να καλύψουμε κι αυτές τις ανάγκες τους…

Αξιολογούμαστε όταν βάζουμε χέρι στην άδεια τσέπη μας για να πάρουμε υλικά για την τάξη μας αφού η χρηματοδότηση των σχολείων για τις λειτουργικές δαπάνες τους γίνεται με το σταγονόμετρο και τα ψίχουλα που διατίθενται τελικά για το κάθε σχολείο δεν φτάνουν για τίποτα…

Αξιολογούμαστε όταν τα παιδιά μας μας μιλάνε για τους άνεργους γονείς τους, για κείνους που φύγανε σε άλλες χώρες (συνήθως μπαμπάδες) για να βρουν καλύτερη τύχη, για τους τσακωμούς και το ξύλο στα σπίτια από την ανέχεια και εμείς είμαστε δίπλα τους να τα βοηθάμε να «καταλάβουν» τις αδικίες του κόσμου και να τους δίνουμε δύναμη…

Αξιολογούμαστε όταν προσπαθούμε να τα μάθουμε κάθε μέρα στην τάξη να μην αφήσουν κανέναν Αρπατίλαο και τη συμμορία του να κλέψουν τα όνειρά τους, να μην αφήσουν εφιαλτικά μαξιλάρια να σκοτεινιάσουν το μυαλό και την ψυχή τους και πως μόνο με συλλογικούς αγώνες και όραμα ακόμη και για κάτι που σήμερα φαίνεται ακατόρθωτο, τα παιδιά αυτά έχουν ελπίδα να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο…

Αξιολογούμαστε όταν αφιερώνουμε άπειρο χρόνο για να προετοιμάσουμε γιορτές και θεατρικά, να στολίσουμε την τάξη μας, να μιλήσουμε στον κάθε γονιό για το παιδί του και να βρούμε λύσεις καθώς το ασφυκτικό πρόγραμμα του σχολείου και η υπερβολική ύλη των σχολικών μαθημάτων μετατρέπουν ακόμη και «φυσιολογικά» παιδιά σε  «μαθητές με προβλήματα μαθησιακά ή συμπεριφοράς»…

Αξιολογούμαστε όταν διδάσκουμε τη συνέπεια στους μαθητές μας με την προσωπική μας στάση ζωής. Όταν υπερασπιζόμαστε το δημόσιο σχολείο δίνοντας και την ψυχή μας ακόμη κάθε μέρα και κάθε ώρα στην τάξη μας και με την ίδια συνέπεια απεργούμε, βγαίνουμε τους δρόμους, δεχόμαστε τις επιθέσεις των ΜΑΤ με ξύλο και χημικά, συμμετέχουμε σε έκτακτες και γενικές συνελεύσεις, σε απογευματινά συλλαλητήρια, σε καταλήψεις Διευθύνσεων Εκ/σης (και όχι μόνο…) καταγγέλοντας τις παρανομίες τους, σε συγκεντρώσεις ορθώνοντας τείχος με το σώμα μας για να μην περάσουν όπου και όποτε αυτό χρειάζεται τα αντιεκπαιδευτικά (κι όχι μόνο…) μέτρα της κυβέρνησης που σκοπό έχουν να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο ή ετοιμόρροπο στο οικοδόμημα της δημόσιας εκπαίδευσης…

Είμαστε αυτοί που θα βρίσκουν πάντα απέναντί τους όσοι και όσες χρησιμοποιούν βαρύγδουπους τίτλους (καινοτόμο, προοδευτικό, αξιοκρατικό, νέο σχολείο…) μιλώντας για το ασφυκτικό, οπισθοδρομικό, εξοντωτικό σχολείο που προωθούν, αυτό που θα αδειάζει από δασκάλους και παιδιά… Οι πρώτοι θα απολύονται γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για την παιδεία και τα παιδιά δεν θα βρίσκουν χώρο να σταθούν και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ανταγωνισμού και της κατηγοριοποίησης των σχολείων που ετοιμάζουν…

Ξέρουν όλοι αυτοί ότι η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών δεν οδηγεί σ’ ένα καλύτερο σχολείο και βάζουν πλάτη στα σχέδια της κυβέρνησης να περάσει οδοστρωτήρας για να διαλύσει και τις όποιες ακόμη αντιστάσεις υπάρχουν, και τις όποιες εστίες ελευθερίας, αυτό το «δημοκρατικό» κλίμα που παλεύουμε να σώσουμε στους συλλόγους διδασκόντων και να εδραιώσουμε μέσα στις τάξεις μας…

Σε κάθε συνάντηση/μάχη που δίνουμε εμείς οι δάσκαλοι της ζωντανής εκπαίδευσης νιώθουμε την αλληλεγγύη των συντρόφων μας που είναι πίσω από τα πανό, που φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, που πνίγονται μες στα δακρυγόνα και τα χημικά, που συγκρούονται με τα ΜΑΤ και φεύγουμε με το κεφάλι ψηλά. Εκείνοι που μπήκαν στο υπουργείο με τη συνοδεία των ΜΑΤ τους «πήρε μαύρο σύννεφο», έγιναν κατάπτυστοι και οι κραυγές τόσων συναδέλφων («ΑΙΣΧΟΣ», «ΝΤΡΟΠΗ», «ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ», «ΛΑΜΟΓΙΑ» «ΠΡΟΔΟΤΕΣ» κ.ά. που δεν συνάδουν με το dresscode των κυρίων και των κυριών…) θα τους ακολουθούν είτε το θέλουν είτε όχι όπου κι αν εμφανίζονται…

Αυτός ο αγώνας είναι η υποχρέωσή μας στην επόμενη γενιά. Έχουμε διαλέξει το δρόμο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ , αυτόν διδάσκουμε και στους μαθητές μας ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να γκρεμίσουν κάθε κατάκτηση που έχει αποκτηθεί με αγώνες και αίμα και δεν θα επιτρέψουμε με κάθε κόστος να γίνουμε συνένοχοι στα εγκλήματά τους με την αδιαφορία, τη σιωπή, τη συναίνεση, την ανοχή…

Ειρήνη Σκ.