Μικρά μαθήματα φιλολογικού περιεχομένου

Θάρρος. Το θάρρος είναι η τόλμη, η αποφασιστικότητα και η γενναιότητα με την οποία αντιμετωπίζει κάποιος δύσκολες καταστάσεις. Το σθένος, ψυχικό και σωματικό που αποκτά κανείς όταν απαρνείται τον φόβο και τη δειλία του. Τότε παύει να είναι άτολμος, λέει φωναχτά αυτό που θέλει και διεκδικεί τις επιθυμίες του. 

Να, όπως ο δάσκαλος του Ειδικού δημοτικού σχολείου Λάρισας Στέφανος Γκουλιώνης που συμμετείχε σε διαμαρτυρία ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική όπου και συνελήφθη. 

Ή όπως η καθηγήτρια Σοφία Ποταμιάνου, αιρετή στο ΠΥΣΔΕ Κεφαλονιάς – Ιθάκης που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην αξιολόγηση και να βάλει βαθμό στη συνέντευξη των υποψήφιων διευθυντών υλοποιώντας την απόφαση που είχε πάρει η ΕΛΜΕ Κεφαλονιάς – Ιθάκης. 

Οι δύο αυτοί εκπαιδευτικοί παραπέμφθηκαν στο πειθαρχικό με την κατηγορία της αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς με κίνδυνο να χαρακτηριστούν ως επίορκοι. Γιατί όταν επιδεικνύεις θάρρος, κατά την άποψη των «από πάνω» πρέπει να έχεις και τις ανάλογες συνέπειες. Συνέπειες που σκεφτήκαν εκείνοι. Συνέπειες που να αρμόζουν και να υπηρετούν τους σκοπούς της κυβέρνησης και της Τρόικας. 

Αλήθεια πόσοι από μας δεν έχουν εμπλακεί με ένδικα μέσα σε υποθέσεις που δεν είχαν να κάνουν με το εκπαιδευτικό τους έργο; Ακόμα χειρότερα… πόσοι από μας δεν έχουμε βιώσει εντάσεις, διάσταση απόψεων και διαλόγους γεμάτους οξύτητα στα σχολεία που υπηρετούμε; Μήπως τελικά και αυτό χαρακτηρίζεται ως «αναξιοπρεπή συμπεριφορά»; Μήπως τελικά θα πρέπει να σκεφτόμαστε δύο φορές αυτό που θα πούμε, μήπως ενοχληθούν τα αυτιά και η παντοδυναμία του οποιουδήποτε ανωτέρου; 

Αυτό σκέπτεται πλέον κάθε μέρα ο δάσκαλος και η δασκάλα την ώρα που πάνε να κάνουν μάθημα στα παιδιά του πεινασμένου και υπνωτισμένου ελληνικού λαού. Και γυρίζοντας κατάκοποι στο σπίτι τους το μεσημέρι, βλέπουν στην τηλεόραση να τους λένε τεμπέληδες, λαμόγια και χαραμοφάηδες που δεν αξίζουν την πληρωμή τους. «Θράσος» -σκέπτονται. «Απύθμενο θράσος»… 

Θράσος. Πόσο αστείο είναι που μοιάζει με τη λέξη ‘θάρρος’… Θράσος είναι η έλλειψη σεβασμού στην προσωπικότητα, τη δουλειά, τη συμβολή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ανθρώπου. Αλλιώς, η αναίδεια με την οποία καταπιεζόμαστε καθημερινά πλέον, οικονομικά, επαγγελματικά ή προσωπικά εμείς οι δάσκαλοι και δασκάλες. Ο τρόπος με τον οποίο συκοφαντούμαστε και διασυρόμαστε στα μάτια των γονέων και των μαθητών μας. 

Θράσος είναι η χρήση επικοινωνιακών τεχνασμάτων από την κυβέρνηση η οποία χρησιμοποιεί δημόσιους υπάλληλους που αποδεδειγμένα έχουν τελέσει μια αξιόποινη πράξη και έχουν καταδικαστεί γι’ αυτήν (κλοπή, παιδεραστία, δωροδοκία κλπ) για να αποσπάσει την συναίνεση της κοινωνίας. 

Θράσος είναι η υποκρισία της διοίκησης που αντί να συμβάλλει στην στήριξη των δασκάλων, βοηθά στην ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ παραγωγή επίορκων δημοσίων εκπαιδευτικών προκειμένου να δικαιολογηθούν οι χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων, απαραίτητων για τη στοιχειώδη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών που κινδυνεύουν με οριστική κατάρρευση. 

Θράσος είναι η ευκολία με την οποία μας «υπερασπίζονται» οι μεγαλοσυνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ που τόσα χρόνια φρόντιζαν να μας υπνωτίζουν και που τώρα καλλιεργούν σταδιακά και πολύ καλά μελετημένα, το κλίμα φόβου και τρόμου στα σχολεία μας. 

Εμείς όμως ως ελεύθεροι και δημοκρατικοί πολίτες, καλούμαστε σε αυτήν την ιστορική συγκυρία να συσπειρωθούμε και να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της εκπαίδευσης για όλους και το δικαίωμα στην επαγγελματική μας υπόσταση. Είναι χρέος μας να προσφέρουμε στους πολίτες αυτής της χώρας, μια εκπαίδευση ανοιχτή, η οποία καλλιεργεί ελεύθερα φρονήματα και συνειδήσεις. Πώς θα το κάνουμε αυτό, όταν εμείς οι ίδιοι σκύβουμε το κεφάλι; 

Θάρρος και Θράσος. Δύο μικρές λέξεις που μοιάζουν αλλά είναι τόσο διαφορετικές. Με ποια θα συμπορευτούμε;